Zamek z piasku

Autor: ShizukaAmaya

Pairing: 2min

Gatunek: angst, shōnen-ai

Długość: one-shot
Muzyka: ~♪♪♪~

~*~

Taemin wpatrywał się usilnie w krwawą tarczę słońca. Blask, choć nie tak intensywny jak jeszcze parę godzin temu, wciąż jednak oślepiał i zostawiał kolorowe plamy przed oczami. Niebo wokół słońca było połatane strzępkami chmur. Niknące, intensywne światło wgryzało się w obłoki, ryjąc w nich niecodzienne wzory i obrazy. Cały ten krwawy spektakl tonął w złowieszczych czeluściach morskich. Taemin uparcie wpatrywał się w słońce, choć do oczu napłynęły mu już łzy.

- Czemu tak usilnie starasz się uszkodzić sobie wzrok? – usłyszał ciepły, niski głos, tuż przy lewym uchu. Serce zabiło mu mocniej na ten dźwięk, jednak kiedy odwrócił głowę jego oczy napotkały pustkę. Wypuścił głośno powietrze, uspakajając się powoli.

- Ta wyobraźnia doprowadzi mnie do szału... – wymamrotał rozpaczliwie sam do siebie, i począł rozgrzebywać piasek palcami. Usiłował zbudować zamek. Zamek z piasku. Po kilku nieudolnych próbach gwałtownie rzucił się na plecy, i leżąc w tej pozycji skrzyżował ręce na piersiach. Poczuł chłód mokrego piasku, który przywarł mu do nagich łydek, obkleił stopy, wplątał się w długie włosy. Dostał gęsiej skórki, ale nie z powodu zimnego podłoża. Powodem było zimno promieniujące z jego serca. Leżąc tak, widział przed sobą nieskończone przestwory nieba, ciemniejącego już ze smutku za odchodzącym nieśpiesznie słońcem. Kilka mew przeleciało Taeminowi nad głową.

Powoli, ostrożnie, jakby z wahaniem, zamknął oczy, a jego długie rzęsy rzuciły cień na policzki. Przez chwilę leżał tak w bezruchu, wsłuchując się w szum morza i hałaśliwe rozmowy mew. Nie minęło jednak wiele czasu, zanim to wszystko oddaliło się od niego. Choć wciąż znajdował się na tej samej plaży, w podobny sposób leżąc bezczynnie na piasku, Morfeusz przeniósł go w inny dzień, dzień upalny, kiedy słońce znajdowało się tuż nad głową chłopaka, a błękit morza wyglądał o wiele przyjaźniej.

Taemin wylegiwał się, nie myśląc o niczym konkretnym, kiedy poczuł ostry ból w nodze, jakby ktoś nań nadepnął. Gwałtownie uniósł powieki, by spotkać parę dużych, czekoladowych oczu, wpatrujących się w niego z poczuciem winy.

- Przepraszam, biegłem za piłką. Nieco się zagapiłem i chyba cię zdeptałem. – powiedział niskim głosem, jednocześnie uśmiechając się rozbrajająco. Dźwięk tego upragnionego głosu w głowie Taemina sprawił, że chłopak poruszył się niespokojnie przez sen. W swojej wizji otworzył usta, by sformułować pełną wyrzutu odpowiedź, nie zdążył jednak, ponieważ obraz słoneczniej plaży zniknął, tak szybko jak się pojawił.

Kolejny sen. Tym razem Taemin stał w rozpiętym płaszczu i wpatrywał się we wzburzone morze. Niebo płakało siarczyście, a Zeus miotał piorunami. Chłopak odgarnął niecierpliwie splątane od wiatru włosy. Niebiańskie łzy mieszały się z jego własnymi, tak słonymi, jak rozciągające się przed chłopakiem morze.

Nie.

Taemin odepchnął od siebie tę wizję całą siłą woli, czując zbierającą się pod powiekami wilgoć. Bóg snu najwyraźniej tym razem postanowił go wysłuchać, ponieważ chwilę później rysy chłopaka wygładziły się, a na ustach zaigrał cień uśmiechu. Poczuł spokój i ciepło, czego tak bardzo brakowało mu w ostatnich miesiącach. Pogładził delikatnie silne ramiona, które oplatały jego tors i odwrócił głowę, by spojrzeć w te wielkie, łagodne oczy, te oczy, które zawsze wpatrywały się w niego z troską i czułością. Uśmiechnął się nieznacznie i, kładąc dłoń na ręce, która właśnie gładziła mu policzek, spojrzał znów na morze. Spokojne, zielonkawe fale obmywały brzeg wraz z ich stopami ułożonymi na piasku. Czuł chłód ciągnący od wody, równoważył go jednak żar ciała drugiego chłopaka, rozkosznie rozgrzewający mu plecy.

Siedzieli tak, spleceni w uścisku, i snuli marzenia, budując wymyślone zamki z piasku, każdym słowem dokładając cegiełkę do swojej utopijnej krainy, zrodzonej z wyobraźni dwóch bratnich dusz. Krainy, w której nic nie zakłóciłoby ich szczęścia…    

Taemin cicho jęknął przez sen. Starał się odepchnąć czarne chmury, nieśpiesznie zasnuwające idealny obrazek przed jego zamkniętymi oczami. Zaczął się trząść. Oczy chłopaka szybko poruszały się pod powiekami, a on sam starał się uciec od nieuchronnego koszmaru. Koszmaru, którym kończyło się każde jego zaśnięcie. Dobrze już wiedział co teraz nastąpi i nie chciał po raz kolejny tego przeżywać. Nie chciał już czuć tej pustki, tego bólu, który towarzyszył mu tamtej bezgwiezdnej nocy.    

Gwałtownie usiadł. Włosy na czole i karku miał sklejone potem i cały dygotał. Przez parę minut, nie mogąc się uspokoić, błądził niewidzącym wzrokiem po tak dobrze znanej mu okolicy, szukając wśród nic nieznaczących obrazów tego jednego, upragnionego wzroku. Tych ciepłych czekoladowych oczu, promieniujących szczęściem.    

Szybko jednak opamiętał się i wypuścił głośno powietrze. Spojrzał w miejsce, w którym, zdawałoby się przed chwilą, widniała jaskrawa tarcza słońca. Teraz jednak, tylko delikatna poświata nad horyzontem przypominała o jego wcześniejszej obecności. Taemin zacisnął powieki i uderzył pięścią w podłoże. 
   

Znowu.

Spóźnił się, przegapił zachód słońca. A myślał, że może jeśli będzie cierpliwy to...

Potrząsnął gwałtownie głową i skulił się, chowając głowę między kolanami. Nie chciał już o tym myśleć. Nie chciał się łudzić, że on wróci. Wolałby w ogóle nie myśleć o niczym, tak byłoby łatwiej. Zaczął przesypywać piasek między palcami. Ziarenko po ziarenku, każde z nich to kolejne wspomnienie, którego Taemin chciał się pozbyć, choć wiedział, że bez nich byłby zgubiony.

Z takich ziarenek niegdyś budował piaskowe zamki, pałace wyobraźni, snów i marzeń. Miejsce wiecznych obietnic. Miejsce gdzie mogliby być szczęśliwi.

Miejsce gdzie, Taemin był tego pewny, wciąż miał szansę spotkać Minho, takiego samego jak wtedy, z szerokim uśmiechem i łagodnym czekoladowym spojrzeniem.  

W ich małym świecie, zbudowanym z piasku.

~*~

One-shot, którego napisałam dzisiaj w przypływie weny. Jest wynikiem mojego obecnego depresyjnego nastroju, co chyba widać. Choć nie jest to pierwszy fanfick napisany z myślą o tym blogu, to właśnie jego zamieszczam tu w pierwszej kolejności. Pomysł zaczerpnęłam z tytułu tego bloga (suna no oshiro z jap. zamek z piasku). Inspiracją była piosenka Kanon Wakeshimy o tym samym tytule >tu<, która towarzyszyła mi podczas pisania. Dopiero zaczynam w tym fanfickowym świecie i czuję się dziwnie publikując tu napisany przez siebie tekst, ale mam nadzieję, że jakiejś zbłąkanej duszy, która tu trafi umili czas prędzej zdołuje moje opowiadanie.

Do napisania ;3