A New Life

Autor: ShizukaAmaya
Pairing: 2min
Gatunek: shōnen-ai, Taemin POV, AU, angst/nieangst
Długość: miniaturka

~*~

Obserwuję uciekający za cienką warstewką szyby świat. Małe, kolorowe domki, smukłe sylwetki drzew, zarys gmachu szkoły i przyległego doń placu zabaw; to wszystko zlewa się w mozaikę kolorów, w zastraszającym tempie znika mi z oczu. Fragmenty wspomnień zdają się wirować z porywami wiatru, szybować na skrzydłach ścigających się z pędzącym samochodem ptaków, ostatecznie pozostawać w tyle, za moimi plecami, poza zasięgiem wzroku. Chodnik, którym codziennie docierałem do szkoły, boisko, na którym grywałem z kolegami w koszykówkę, park, w którym przechadzałem się z rodzicami i bratem w sobotnie wieczory. Kolejne miejsca przesuwają się przed oczami, a ich barwy zdają się tylko na moment osiadać cienką warstwą na źrenicach, żeby zaraz potem zniknąć, zdawałoby się - bezpowrotnie. 

Praca silnika szumi mi w uszach, mieszając się z szumem mojej własnej krwi. Klimatyzacja wywołuje gęsią skórkę, więc nerwowym gestem rozcieram ramiona, próbując ustrzec się przed niechcianym zimnem, rodzącym się jednak nie z powodu chłodnych podmuchów, ale znajdującym swój początek gdzieś w głębi klatki piersiowej. Samochód pokonuje skrzyżowanie, a świat na zewnątrz atakuje mnie kolejną serią obrazów. Sklep, w którym kupowałem lody w gorące, letnie popołudnia, stary, rzekomo nawiedzony młyn, i most na przydrożnej rzeczce, tej samej, do której z bratem wrzucaliśmy kamienie, potem obserwując ich szybki lot ku tonącemu w mrokach wody dnu.

Tym razem na gęsią skórkę nie pomaga już rozcieranie skóry, więc po prostu obejmuję się ciasno ramionami, szukając wsparcia w znajomych kształtach drzew zamieszkałych na wzgórzu, swoją cichą obecnością strzegących małego, urokliwego miasteczka, rozsianego po łagodnych terenach doliny. To po tych cienistych pagórkach biegałem na spacery z psem, znajdując przyjemność odpoczynku na słonecznej polanie, wśród pierwszych, bądź ostatnich promieni dnia. 

Oczy na moment wiążą się z migotem odbijanym przez małe, ukryte między koronami drzew jeziorko, w którym nieraz zdarzało mi się szukać ochłody od skwaru panującego na zakurzonych chodnikach. Zaraz potem jednak wstrzymuję oddech, a dłonie mimowolnie układają się na szkle szyby, jakbym opuszkami chciał wyczuć wszystko, co niegdyś przeżyłem pod dachem skromnego, drewnianego domku, przycupniętego na uboczu miasta, na granicy lasu i głównej drogi. Płaska, przezroczysta powierzchnia odgradza mnie jednak skutecznie od mojego domu rodzinnego, nie pozwalając na nowo zasmakować barw dzieciństwa. Przez chwilę, o tysiąc chwil za krótką, patrzę na czerwony dach, na zasłonięte roletami okna własnego pokoju, na taras z ławeczką, którą tata odmalował specjalnie na życzenie mamy, lubiącej spędzać wieczory na obserwowaniu chowającego się za wzgórzem słońca. Przez moment krótszy od każdego innego w moim życiu, widzę podjazd, szczekającego przy bramie psa, i malutki, ale schludny ogródek. Pośród róż, pnących się po kupionych przez dziadka kratach, stoi drewniana huśtawka, na widok której czuję sensację w żołądku.

- Wszystko w porządku, Taemin? - Głęboki głos wyrywa mnie z zamyślenia, ale mimo, że domek, ogród i huśtawka zdążyły już umknąć w wirze innych, należących do przeszłości barw, wciąż odrętwiały wpatruję się niewidzącym wzrokiem w ten sam punkt. - Możemy jeszcze wrócić, jeśli chcesz - mówi łagodnym tonem kierowca, a jego ciepła dłoń wyszukuje moją, która okazuje się być kurczowo zaciśnięta na materiale własnej koszuli. Wciąż mając przed oczami kołyszącą się nieznacznie na wietrze huśtawkę, przełykam z trudem ślinę.

- Hyung, możesz się na chwilę zatrzymać? - proszę słabym głosem, nie patrząc na siedzącego obok mnie chłopaka. Starszy bez słowa, jeszcze raz pokrzepiająco ściska moją zimną jak lód dłoń, po czym zabiera rękę, skupiając się na szukaniu odpowiedniego miejsca na postój. 

Łagodne szarpnięcie, podczas zjeżdżania na pobocze, tylko wzmaga rodzące się mdłości, a gorzki posmak w ustach nie znika. Ponownie ciężko przełykam ślinę, a ucichły silnik dopuszcza do wnętrza samochodu szum dobiegający z szosy, po której pojazdy w dalszym ciągu suną niezatrzymanym strumieniem. Kątem oka dostrzegam, że Minho powoli zdejmuje ręce z kierownicy. Jego ciężkie westchnienie wypełnia małe, zamknięte wnętrze, niezamierzenie stanowiąc dla mnie ponaglenie. Mimo to starszy milczy. Czeka.

Po kilku minutach, poświęconych na zbieranie rozsypanych za granicą szyby myśli, odwracam się do Minho twarzą, a on wbija we mnie wyczekujące spojrzenie. W jego czekoladowych tęczówkach nadzieja miesza się z ledwo dostrzegalnym odcieniem strachu. Dobrze wiem, czego się boi, ale nie pozwalam sobie na zmianę własnego postanowienia tylko pod wpływem tych ciemnych oczu. 

- Jeśli chcesz zawrócić, powiedz. Wiesz, że to twoja decyzja i nie będę się sprzeciwiał - mówi Minho, a jego głos, choć łagodny, zdradza niemożliwe do okiełznania zdenerwowanie. Zaciskam dłonie w pięści, pozwalając sobie wreszcie na otwarte spojrzenie mu prosto w oczy. Obrazy pozostałe za szybą samochodu zdają się blednąć, tracić nie tyle na znaczeniu, co na wyrazistości, a to wszystko pod wpływem owych ciemnych tęczówek, które od wielu lat barwią się tym samym odcieniem żywej miłości, nawet jeśli nie zawsze przeze mnie dostrzeganej.

- Najpierw muszę coś sprawdzić – stwierdzam, samego siebie zaskakując stanowczością własnego głosu. Starszy unosi brwi, akcentując zdziwienie, ale nie komentuje mojego zachowania, poddając się rozwojowi wypadków. Pozwalam sobie na jeszcze jedno ciche westchnienie, po czym przymykam oczy, i przechylam się ponad skrzynią biegów. Zastygam w bezruchu, czekając.

Przez moment równy zbyt wielu szumom mijających nas samochodów, nie dzieje się nic, a ja zastanawiam się, czy Minho zrozumie, do czego dążę. Smak znajomych ust rozprasza jednak wątpliwości, odgania wszelką niepewność, kiedy hyung z zaskakującą delikatnością układa dłonie na moich policzkach, całując tak czule, jakby w ten sposób chciał pokazać mi całe swoje serce. Całując zupełnie tak samo, jak tamtego wiosennego wieczora, spędzanego wspólnie na kołyszącej się łagodnie ogrodowej huśtawce, kiedy to miękkość złączonych warg zastąpiła nam słowa. Barwy tamtej najdziwniejszej w swoim pięknie chwili naraz wykwitają pod powiekami, nawet jeśli skażone cieniem następujących później zdarzeń, to wciąż najbardziej niesamowite, jakich było mi dane doznać. Ta nieznaczna czułość wystarczy mi za deklarację uczuć, upewnia mnie, że tego właśnie pragnę. Ostatecznie uświadamia, że całe pozostałe za plecami życie utraciłoby jakiekolwiek kolory, bez tej drugiej osoby obok mnie.

Po chwili zbyt krótkiej, choć pozornie dłuższej niż cały film mojego, zamkniętego w poszczególnych klatkach,  pozostającego za szybą dzieciństwa, unoszę powieki, a ostre światło dnia blednie obok blasku bijącego z tych ciemnych tęczówek. Prostuję się, spuszczając wzrok, opuszkami palców wodząc po własnych ustach. W pamięci, zbyt gwałtownie by je powstrzymać, rysuje się najgorsze wspomnienie, najstraszniejszy moment przeżyty w otoczeniu przeszłych pięknych chwil. Ciemne barwy tamtych minut do tej pory nie pozwalają mi zaznać spokoju ducha.

- Jedźmy dalej, hyung – mówię, ściskając dłoń Minho, szukając w jego bliskości siły, do odparcia wspomnienia sylwetki ojca, przyłapującego nas na zakazanej przyjemności pocałunku, do zniekształcenia tego krążącego mi po głowie głosu, rzucającego najgorszymi wyzwiskami, do uwolnienia się od widoku krwi, wykwitłej przed oczami, kiedy rodzicielska pięść zderzyła się z twarzą ukochanego.

- Jesteś pewny? – pyta starszy, przyglądając mi się z niepokojem. Zagryzając wargę do krwi, okręcam się na fotelu, żeby po raz ostatni spojrzeć na cały mój dotychczasowy świat, który właśnie zamierzałem przekreślić, porzucić, zostawić za sobą. Niesione przez ptaki strzępki wspomnień już znikają za powoli ciemniejącym masywem wzgórz. Dla kontrastu, słodycz moich wciąż pamiętających każdy przeszły pocałunek warg pozostaje jednak żywa, w swojej realności upewniając mnie o powziętej w imię uczucia decyzji.

- Tak, jedźmy – mówię twardo, zwracając twarz z powrotem ku przedniej szybie. Ledwie dostrzegalny, umiejętnie maskowany promyk szczęścia migocze w lusterku, mając swoje źródło w oczach Minho, który bez słowa odpala silnik, i na powrót włącza się do ruchu drogowego. Nie patrzę już wstecz, wbijając wzrok w szosę przede mną. Bladym uśmiechem akcentując pierwszą kartę nowej księgi barwnych wspomnień.

~*~

Ostatnio nie jestem zadowolona z niczego, co piszę, więc wybaczcie mi za to małe coś >.< Większość powstała wczoraj w samochodzie, kiedy jechałam na wycieczkę w góry ^^ Dawno niczego nie pisałam na telefonie, bo to niewygodne, ale nie było wyjścia ;~~; Okupiłam to dość poważnymi mdłościami, spowodowanymi chorobą lokomocyjną x.x Ale dość głupstw! Wiem, że nie wrzuciłam nowego rozdziału, ale obecnie mamy z YP stan wojny, a moja żywa nienawiść do tego opowiadania póki co nie pozwala mi spokojnie publikować, wybaczcie :< Co do krótszych tekstów, to mam kilka zaczętych, ale żaden nie wydaje się być godny kończenia, o publikacji już nie mówiąc. W czerwcu wrzucę jeszcze na pewno jednego 2minowego one-shota, który jest skończony od dłuższego czasu ^^ Tyle ~~