Atramentowy bohater

Autor: ShizukaAmaya
Pairing: 2min
Gatunek: yaoi, Minho POV, dramat???
Długość: one-shot
Inspiracje: ~♪~ ~♪~ ~♪~ ~♪~ ~♪~ ~✦~ ~✦~
Uwagi: narracja na dwóch płaszczyznach czasowych
Dedykacja: Opowiadanie w pełni napisane dla mojej kochanej Ame jako prezent urodzinowy, wszystkiego najlepszego~~! Nawet jeśli to nie to, czego oczekiwałaś... Dobrze wiesz, jak to jest kiedy Shizu nie współpracuje z Anią, i robi co chce >.<
Enjoy~~<3

~*~

Przełykam ślinę, znów padając ofiarą twojego spojrzenia, iskrzącego się najwytworniejszą barwą pożądania. Myśli w zastraszającym tempie umykają z głowy, pozostawiając moje ciało na łaskę instynktów. Oddając je pod twoje władanie. Gorzka nuta tli się gdzieś w sercu, kiedy wspominam, jak wiele miesięcy wcześniej po raz pierwszy cię zobaczyłem. Tamten uśmiech, zbyt jasny w stosunku do twoich myśli, zbyt kontrastujący z mrokiem spojrzenia, do tej pory rzuca światło pierwszego zauroczenia na moje postrzeganie.

- Minho… - mówisz zachrypniętym głosem, odchylając głowę nieco do tyłu, spoglądając na mnie z wyższością przekraczającą barierę wzrostu, a ja już wiem, czego pragniesz, znam żądanie ukryte w zmarszczeniu brwi, wymalowane ognistymi ornamentami po wewnętrznej stronie twoich tęczówek. Jedno słowo wypowiedziane tym uzależniającym głosem wystarczy, żeby do reszty mnie usidlić. I znów porzucam cząstkę dawnego siebie, byle sprostać twoim oczekiwaniom. Byle zaspokoić własne nierealne sny tą zniekształconą formą wymarzonej niegdyś miłości.

~*~

Mówią, że dzieciństwo kształtuje całe nasze późniejsze życie. Śledząc ścieżkę własnych losów prawdopodobnie powinienem się pod tą prawdą podpisać.

Kiedy rodzice siedmioletniego Minho, po niekończącej się w oczach chłopca burzy, wreszcie się rozstali, jako powód podając toksyczność ich związku, w malcu zakiełkowało pewne postanowienie. Zobrazował je w postaci nieudolnego obrazka, który jego mama powiesiła potem na jednej ze ścian nowego mieszkania. Dziecięcy rysunek przedstawiał postać o, w jego mniemaniu, anielskim uśmiechu, która spadła wprost z nieba, obierając za ścieżkę migotliwy blask jednej z gwiazd. W tej przepełnionej zapowiedzią szczęścia scence mały Minho zawarł całą swoją przyszłość, którą zamierzał wykreować zgodnie z własnymi ideałami.

Spoglądając na kilkunastoletniego Minho, zaszytego w swoim pokoju, z dala od ludzi, pochylonego nad zeszytem wypełnionym słowami, można było dostrzec pewne podobieństwo. Chłopak przelewał w przestworza kartek kolejne zdania, budując obraz ze swojego dzieciństwa. Kreując pogłębiony wizerunek postaci z rysunku. Na bazie atramentu nastoletni Minho stworzył osobę idealną, kogoś, kto swoim istnieniem odbudowałby w nim zatraconą definicję miłości. W wyobraźni chłopaka postać ta była uosobieniem niewinności; nieskażona złem świata, pozbawiona ciemnych barw, wykreowana samymi pięknymi słowami. W atramentowych oczach bohatera kolejnych zeszytowych stron nie było miejsca na toksyczność, odciskającą się nieprzyjemnym piętnem w sercu Minho, pozostającą ciągnącym się za nim cieniem, którego postanowił nie dopuszczać do tych należących do sfery sacrum kartek papieru, pozostających w bezpiecznym zaciszu szuflady.

Cisza była jednym z ulubionych elementów, które wpisywały się w zmyśloną przez nastolatka postać. Słowa przeszłości, zbyt głośne, zbyt raniące, nieraz nie dawały spokoju, powracając do umysłu Minho, rujnując nawet najpogodniejszy dzień. Kłótnie jego rodziców zrodziły w chłopaku niechęć do hałasu, pragnienie milczenia, upatrywanie w nim jedynej formy szczerości. Dlatego opisywany przez Minho bohater milczał. Milczał konsekwentnie i długo, w zamian czarując uśmiechem, rozczulając blaskiem oczu. Jego głos pozostawał dla Minho zagadką, chłopak w żaden sposób nie potrafił go opisać, preferując wyposażanie swojej postaci w całą barwną gamę wyrażanych przez mimikę emocji.

Sam Minho również był milczący. Z dystansem obserwował otaczającą go rzeczywistość, trzymając się jednak z dala od innych ludzi, uważnie zbierając na ich temat informacje, nie zbliżając się do nikogo, kto mógłby choć w drobnym stopniu zrujnować jego wypracowany plan na życie. Minho szukał anioła ze swojego obrazka, atramentowego ideału ze stron zeszytu. Młodzieniec szczerze wierzył, że jeśli tylko będzie wystarczająco ostrożny i uważny, uda mu się kogoś takiego znaleźć, a to poprowadzi go ku wymarzonemu szczęściu, którego nie dostrzegał w oczach własnych rodziców, które pragnął ocalić choćby w sobie samym. Czy mu się to udało?

Cóż, spoglądając na obecnego siebie nie potrafię już patrzeć na życie w tak prosty sposób, jak nastoletni Minho. Myśli pokomplikowały się, skłóciły ze sobą, budując w głowie chaos, rujnując dawną świetność spokoju serca. A to wszystko za sprawą jednego dnia nieuwagi. Jednego momentu, w którym dałem się ponieść naiwności zachwytu, w którym zostałem ofiarą iluzji idealizmu.

~*~

W mroku oświetlonego jedynie granatowymi lampami pokoju, obserwuję uważnie każdy twój ruch. Dobrze wiesz, że karmię się kolejnymi przepełnionymi wdziękiem gestami, zbyt uzależniony, by zwracać uwagę na nieprzyzwoitość rodzących się w głębi umysłu żądz. Żądz, których ty sam mnie nauczyłeś. Nie używając zbędnych słów, pozwalasz tonąć nam w milczeniu. Brak werbalizacji nie zakłóca jednak naszej komunikacji. Wystarczą mi twoje półprzymknięte powieki i nieco obnażona szyja, by wiedzieć, co zaraz nastąpi. Nie opieram się, nie protestuję, wręcz przeciwnie – sam staję się inicjatorem kolejnych zdarzeń. Czas wahania mam już za sobą, a tę niezdecydowaną, stęsknioną za moralnością cząstkę siebie zgubiłem wiele tygodni wcześniej. Utonęła w morzu nieskończonych przestworzy twojego spojrzenia, które teraz przewierca mnie spod osłony rzęs. Wyczekuje. Rozkazuje.

Po kilku kolejnych, odmierzanych biciem serc i migotem światła na twoich ciemnych włosach, chwilach, marszczysz brwi, zniecierpliwiony. Unosisz rękę i gestem przyzywasz mnie, niczym niewolnika. Czy tak nisko już upadłem? Stałem się narzędziem w twoich rękach, skorym zrobić wszystko, o co poprosisz. Świadomość utraconej godności nie ciąży mi już tak bardzo jak kiedyś, zabija ją niemożność zignorowania twoich rozkazów. Dobrze wiem, że nie jestem w stanie opuścić pokoju, że na dobre utonąłem już w tym zniewalającym milczeniu, w tej klatce gestów i spojrzeń, grze tlących się póki co subtelnie zmysłów. Te iskry pożądania mają wkrótce przerodzić się w ogień.

Odrzucając resztki bzdurnej refleksyjności, czynię kilka kroków w przód. Wkraczam w krąg emanującego od ciebie granatu.

~*~

To był jeden z tych lipcowych dni, które zbyt szybko przeistaczały się w noce. Spędzałem ów wieczór w samotności, ze swoim nieodłącznym zeszytem na kolanach i parującym kubkiem herbaty w dłoniach. Obserwowałem kreacje niebieskie z zacisza własnego tarasu, ciesząc skórę twarzy orzeźwiającym tchnieniem nocy. Trwałem w bezdźwięczności granatu, rozmyślając o przeszłości, pozwalając myślom znów wybiec z torów, znów zabarwić się atramentem marzeń. Rozmyślałem o osobie, której szukam, o bohaterze własnych opowiadań, w którym upatrywałem ucieczki od trucizny nieszczęśliwego dzieciństwa. Czy szczerze wierzyłem, że go spotkam? Cóż, takie pytania zazwyczaj pozostawiałem bez odpowiedzi, chcąc żyć nadzieją i iluzją. Tak było mi łatwo.

Gwiazdy zdawały się szeptać do mnie, podczas tej najjaśniejszej z nocy. Do czegoś nawoływały, podsuwały kolejne marzycielskie wizje. Czarowały nieskończonością granatu, zachęcając do podziwiania ich wieczornego teatru, rozgrywającego się tuż nad moją głową.

Wypiłem ostatni łyk, i odstawiłem pusty kubek na stolik. Oderwałem wzrok od nieba, żeby skierować go ku migoczącej tafli pobliskiego jeziora. Noc nie oszczędziła jego wód, splatając się z nimi, misternie budując nowy wymiar piękna, zamkniętego między szemrzącymi ramami sitowia. Nad tym to jeziorem ludzie z pobliskich domostw podziwiali tę jedyną w swoim rodzaju, granatową przyjaciółkę, tak hojnie raczącą ich swoim blaskiem.

Do tej pory nie jestem w stanie przypomnieć sobie, co kierowało mną tamtej nocy. Jedyną odpowiedzią na to pytanie zdaje się być wszechobecny, nęcący szept gwiazd. Niemniej, po krótkim momencie bezczynnego siedzenia, postanowiłem dołączyć do ludzi zabłąkanych nad brzegiem jeziora. Razem z nimi zatopić spojrzenie w toniach nieba.

Przemierzając drogę wśród zarośli, wdychałem świeżą woń trawy, cieszyłem się niesamowitością ciszy. Nie była to noc godna spędzenia jej na spaniu, raczej taka, która nie pozwala ci spokojnie schować się w łóżku; taka, której musisz wyjść naprzeciw, która wymaga, byś ją powitał. Przystałem na jej warunki, docierając wreszcie nad brzeg jeziora.

Zgromadzeni tam ludzie, to pojedynczo, to znów parami, bądź większymi grupami, snuli się wokół roziskrzonej tafli, po cichu komentując między sobą piękno tej nocy, czasami przysiadając na ukrytych w cieniu drzew ławeczkach. W tamtym momencie uległem iluzji chwili, dałem fantazji i wyobraźni przesłonić spojrzenie mgiełką wymysłów. Cisi obserwatorzy zdali mi się naraz zbieraczami gwiazd, kluczącymi między trzcinami, szukającymi kolejnych jaśniejących klejnotów spadłych z nieba, między przybrzeżnymi zaroślami. Wiedziony nagłą potrzebą, i ja zbliżyłem się do granicy sitowia, po czym przykucnąłem, mącąc dłonią wodę, usiłując zamknąć w niej ulotny blask wieczora.

I wtedy nastąpił moment, który do tej pory stanowi moje wybawienie, bądź też przekleństwo. Do moich błądzących po kamienistym brzegu dłoni dołączyła druga para rąk, również przesiewająca kamyki, również mącąca lśniącą taflę swoim dotykiem. Uniosłem wzrok, zaskoczony, za sprawą czego napotkałem najjaśniejszy uśmiech, jaki było mi dane dotąd zobaczyć. Swoim blaskiem znacznie przyćmiewał cały ten barokowy wystrój nocnego nieba. Spod przydługiej grzywki zamigotała para kształtnych, ciemnych oczu. Nie byłem pewien czy to kwestia odbijającego się w nich nieba, czy też refleksów jeziora, ale zdały mi się błyszczeć atramentowym odcieniem granatu. Uniosłem brwi, kiedy chłopak z triumfem na twarzy wyłowił z wody dosyć pokaźny, gładki kamyk, po czym odpowiedziałem na jego spojrzenie ciepłym uśmiechem.

Wtedy już wiedziałem, że to on. Atramentowy bohater, darowany mi przez gwiazdy.

~*~

Skąpany w mrokach i cieniach, otaczających twoją drobną postać całunem władczego milczenia, wyglądasz w moich oczach jak król nocy. Władca rumowiska wypaczonych ideałów. Twoja blada twarz góruje nad zastygłym powietrzem, a oczy żarzą się iskrami niewypowiedzianych myśli. Kiedy pierwszy raz cię spotkałem, nie przyszło mi do głowy, że ta anielska twarz może kiedykolwiek zapłonąć najgorętszą z żądz; że te chowające w sobie światło gwiazd oczy będą rozkazywać, że te stworzone do uśmiechów usta będą napastliwie domagać się zbyt łapczywych i nasiąkniętych desperacją pocałunków.

Dzieli nas od siebie tylko kilka kroków, a ja, wiedziony nagłą potrzebą, zatrzymuję się gwałtownie, i rozpoczynam gorączkową wędrówkę spojrzeniem po tej nieopisanej w słowach twarzy. Uważnie śledzę wzrokiem płynne zakrzywienie linii szczęki, pozwalam sobie zachwycić się idealnym kształtem ust i nosa, wreszcie docierając do oczu, zastygłych w wyrazie zniecierpliwienia. Po raz kolejny od nowa odkrywam galaktyki tych jedynych w swoim rodzaju źrenic, które jednocześnie mnie duszą i wyzwalają, które mną rządzą, choć w rzeczywistości wołają tęskną bezradnością wobec stanu rzeczy. I znów, z niejakim zdziwieniem, dostrzegam w tych oczach odległy odcień atramentu, nie ten nadany im przez oświetlenie, a emanujący gdzieś z samej głębi osamotnionego w ciemności nocy serca.

Nic nie mówisz, a mimo to atmosfera w pokoju staje się coraz cięższa. To znak, że mój czas się kończy, że wymagasz ode mnie działania. Posłusznie pokonuję dzielącą nas przestrzeń, po raz kolejny stając się sługą króla nocy.

~*~

Nasze pierwsze spotkanie, wciąż zapisane w mojej pamięci jako noc gwiezdnych cudów, skończyło się tak szybko i niespodziewanie, że przez następne bezsenne godziny zachodziłem w głowę, czy nie była to jedynie kreacja mojego wielce skłonnego do fantazjowania umysłu. Zbyt nieprawdopodobne wydawało się, że rzeczywiście trafiłem na osobę, której szukałem przez całe moje dotychczasowe życie. Zbyt idealnie prezentowała się perspektywa spędzenia kolejnych lat w towarzystwie wyśnionego przez siebie anioła. Przecząc nieufności umysłu, serce gnało mnie nad jezioro, kazało przesiadywać na ławeczkach, spędzać kolejne ciche godziny w cieniu drzew. Czekać.

Nie myliło się w swoich skrupulatnych, opartych na nadziei obliczeniach. Chłopak pojawił się znów, i raz jeszcze. Przychodził nad jezioro niemal co wieczór. Dostrzegał moją konsekwentną obecność, ale ograniczał się do powitania mnie uśmiechem, po czym, swoim zwyczajem, kucał przy brzegu, a jego sylwetka niemal niknęła mi z pola widzenia, przesłonięta kurtyną wysokich traw.

Przez pierwsze dni nie miałem odwagi doń podejść, jakoś skrócić dystans. W całej tej postaci było coś nieziemskiego; niczym zjawa co noc przesiadywał nad brzegiem jeziora, być może łowiąc kolejne gwiazdy, być może po prostu podziwiając piękno krajobrazu. Ów tajemniczy chłopak onieśmielał mnie na tyle, że nie byłem pewien, czy mam w ogóle prawo zakłócać otaczającą go barierę harmonijnego milczenia. I nawet kiedy, wiedziony nagłym porywem serca, zdecydowałem się zbliżyć i przykucnąć obok niego, w dalszym ciągu ani jedno moje słowo nie mogło sobie znaleźć miejsca w otaczającym nas granacie nocy.

Mój atramentowy bohater był malowany najjaśniejszymi z barw. Co wieczór zdawał się stanowić latarnię, gromadzącą wokół siebie uśmiechy gwiazd, rozpraszającą przysypiające w zaciszu krajobrazu cienie. Z niemym namaszczeniem podziwiałem jego piękno, w dalszym ciągu niezdolny pojąć, że oto anioł z moich snów zaszczycił swoją obecnością moją pospolitą rzeczywistość. Ta przemożna fascynacja przyćmiewała resztę świata, odgradzała mnie od szarości codziennego życia, czyniąc każdy kolejny wieczór jednym z niezbędnych do funkcjonowania oddechów.

Bezcelowe dnie niknęły w niepamięci, pozwalając nocom szczycić się mianem jedynego sensu życia. Tchnienie jeziora pozwalało mi co wieczór rodzić się na nowo, za każdym razem w blasku tego wyjątkowego uśmiechu, należącego do pochylonego nad brzegiem chłopaka. Obserwowałem jego blade dłonie, skąpane w niebiańskiej sadzawce, skrupulatnie i z zaskakującą delikatnością przesiewające między palcami kolejne kształtne kamyki. Nie znałem celu jego wieczornych wizyt, nie upatrywałem w nich sensu, preferując nieme podziwianie każdego kolejnego ruchu, wykonywanego przez zesłanego mi z nieba anioła.

Mój atramentowy bohater nie mówił wiele. Milczał konsekwentnie i długo, w zamian czarując uśmiechem, rozczulając blaskiem oczu. Oczu, które zaskakująco często wodziły za mną, malowane trudnym do zinterpretowania wyrazem. Po pewnym czasie naszą cichą, przędzoną nicią gestów i spojrzeń relację, można było nazwać czymś więcej, niż zwykła znajomość z widzenia. Chłopak przeważnie nie unosił wzroku znad swoich mokrych dłoni, wiecznie skupiony na poszukiwaniu kolejnych kamyków. Czasami zastanawiałem się, czy może to jakieś specyficzne hobby, coś na kształt kolekcjonerstwa. Kojarzyło mi się to z chłopcami w wieku sześciu, siedmiu lat, dla których największą frajdą było ustawić na półce szereg własnoręcznie wyłowionych z wody kamieni. Takie tłumaczenie przywoływało na moje usta mimowolny uśmiech rozczulenia, idealnie wpasowując się w ramy niczym nieskażonej, wręcz dziecięcej niewinności, która cechowała mojego atramentowego bohatera.

Był jednak jeden element, który dość szybko zaczął mi w tym obrazku wadzić. Coś niesprecyzowanego czaiło się w tych oczach, ilekroć decydowały się skierować na mnie swoją głębię. Próbowałem odrzucać to, jak chciałem wierzyć, mylne wrażenie. Mimo moich zmagań z własnym instynktem, nie byłem w stanie oprzeć się wrażeniu, że wymarzony atramentowy odcień, wpisany w tęczówki mojego bohatera, zamiast koić obietnicą ideału, zaczął niepokoić tajemniczością najciemniejszej z nocy.

~*~

Werble stęsknionych do siebie serc zagłuszają resztki moich rozważań, które, jak każdej poprzedniej nocy, i tym razem przegrywają z pragnieniem bliskości. Twoja demoniczna aura przyciąga mnie, odbiera oddech, podgrzewa zmysły. I nawet kiedy stoimy tak blisko siebie, że naszych ciał nie dzieli już żadna drżąca bariera nasiąkniętego kurzem, granatowego powietrza, w twoich oczach wciąż widzę ponaglenie, wciąż czuję, że nie jesteś usatysfakcjonowany.

Niewiele można w tobie dostrzec tej specyficznej delikatności, jaką urzekałeś mnie błądząc dłońmi po kamienistym dnie jeziora. Zdajesz się napinać wszystkie mięśnie, czekać na iskrę, która sprawi, że wybuchniesz z kryjącą się w tym drobnym ciele gwałtownością i siłą. A ja nie mogę zrobić nic innego, jak poddać się tej fali bijącego od ciebie żaru, bo wiem, że właśnie tego ponad wszystko pragniesz, w tym upatrujesz manifestu naszej miłości, poszarpanej i poplamionej atramentem, niczym kartka papieru, niedbale wyrwana z mojego notesu.

I znów zaczyna się ten moment, następujący każdej wspólnie spędzonej nocy, kiedy to topisz w moich ustach kolejne milczące błagania, kolejne niewypowiedziane na głos pragnienia i marzenia, kolejne płonne nadzieje na proste i piękne życie, na zagubioną w zakamarkach ciała niewinność. Dostrajam się do szumu krwi w uszach, do melodii zbyt szybkich oddechów. Czuję, jak twoje palce kurczowo zaciskają się na kosmykach moich włosów, a gorąc ust znaczy moją szyję łańcuchem łapczywych pocałunków. Pocałunków, które z upływem kolejnych miesięcy stawały się coraz bardziej nasiąknięte desperacją, wciąż na nowo przypominając mi przepełniony zdumieniem moment, w którym nasze zmysły splotły się po raz pierwszy.

~*~

Nasze barwione milczeniem i światłem gwiazd spotkania dość szybko przerodziły się w żywe, manifestowane wyrazistością spojrzeń uczucie. Bez pamięci zakochałem się w chłopcu, który łowił gwiezdne rozbłyski, w aniele wymalowanym na kartce, w ideale stworzonym za pomocą pióra i notatnika. Oddałem serce wytworowi własnej wyobraźni, w której ramach zamknąłem Taemina, pragnąc uczynić go obiektem moich, nareszcie spełnionych marzeń.

Dni mijały w rytmie kolejnych spotkań, spojrzeń, uśmiechów, zaprawione o garść wypowiadanych z rzadka słów. Mimo początkowego pragnienia ciszy, z miejsca uzależniłem się od głosu Taemina, którego barwa wprawiała moje serce w drżenie w oczekiwaniu na upragnioną deklarację uczuć. Miałem cichą nadzieję, że pewnego dnia, to co pozostawało w sferze gestów i niejasnej, unoszącej się wokół nas atmosfery, zostanie przeniesione na płaszczyznę werbalną, umożliwiając mi ostateczne zaczerpnięcie z darowanego przez los szczęścia. Każdy kolejny nieśmiały uśmiech utwierdzał mnie jednak w przekonaniu, że wypowiedzenie dwóch z pozoru prostych słów nie będzie dla nas tak łatwe. Być może nawet zbędne? Czasem nie byłem nawet pewien, czy mam prawo kraść światło tych kształtnych oczu, które zamknęły w sobie szlachetność gwiezdnych rozbłysków. A mimo to Taemin wodził za mną wzrokiem, coraz częściej unosząc kąciki ust w górę na mój widok, w coraz większym stopniu komunikując mi, że cieszy się z naszych spotkań. Mimo niepokoju, jaki wywoływały we mnie te z każdym dniem bardziej nieodgadnione spojrzenia, czułem się w pewien sposób wyróżniony, jakbym dostał przyzwolenie na krok w przód, krok na który obaj czekaliśmy.

Zapach deszczu, który tamtego dnia obficie spłukiwał kolory świata, niosąc całą paletę barw ku odmętom ścieków, wciąż przywodzi mi na myśl moment, w którym po raz pierwszy złapałem Taemina za rękę, prowadząc naszą wspólną ucieczkę przed ulewą, szukając schronienia pod dachem mojego domu. W szarości salonu, który zdawał się tonąć w wodospadach zalewających przeszkloną ścianę budynku, tylko oczy Taemina zdawały się wciąż jarzyć niespotykaną intensywnością, zwłaszcza gdy spoglądał na nasze złączone dłonie, których nie śmiałem rozpleść z uścisku, bojąc się, że nigdy więcej nie będzie mi dane na tyle się do niego zbliżyć.

Pamiętam, że okazałem się wtedy najgorszym z gospodarzy, nie mając głowy do zaparzenia gościowi herbaty, albo poczęstowania go ciastkiem, bądź choćby dania ręcznika, żeby mógł wytrzeć ociekające wodą włosy. Siedziałem jak zaklęty, czując, że czas zatrzymał się tylko po to, bym mógł zebrać się na odwagę, i pochylić nad moim gwiezdnym cudem, zrobić coś, o czym nie śmiałem marzyć podczas najjaśniejszych nawet nocy. Jego miękkie, rozchylone lekko wargi przyjęły moje z chwilowym tylko wahaniem.

A potem w tych atramentowych oczach rozpętała się istna burza.

~*~

Spoglądając w twoje ciemniejące, palące mnie żywcem oczy, znów wspominam jak tamtego deszczowego dnia bez słowa wdrapałeś mi się na kolana, przypierając mnie do oparcia, nie pozwalając odwrócić wzroku. Jak zacząłeś kraść kolejne natarczywe pocałunki, dłońmi po omacku i chaotycznie szukając paska moich spodni.

Ślady tamtego pierwszego, największego w życiu szoku, wciąż znaczą moje działania, ilekroć roztaczasz przede mną swoje pożądliwe wizje, bo czego byś nie robił, ile razy nie rozkładałbyś nóg, ile razy nie oplatałbyś nimi moich bioder, wciąż widzę w tobie tamtego anioła, którego poznałem nad jeziorem, który spadł z nieba, bądź został z niego strącony.

Przylegam do ciebie, jak ćma do ognia, i znów odnoszę porażkę, znów palę się w żarze twojej powierzchowności, niezdolny by dotrzeć do głębi zamrożonej w piersi gwiazdy serca. A mimo to w dalszym ciągu widzę na twojej twarzy ten odległy blask owego letniego wieczora, kiedy noc skusiła mnie swoim pięknem. W tych ciemnych, zdawałoby się, stanowiących przed bramie piekieł oczach, dostrzegam migoty i rozbłyski, odłamki połamanych z biegiem czasu gwiazd, tych samych, które niegdyś zdawałeś się zbierać nad brzegiem jeziora, wyławiać wraz z kolejnymi okrągłymi kamykami. I właśnie ta świadomość uwięzionej w tobie niewinności nie pozwala mi odwrócić wzroku, zabrania wyjść z pokoju, sprawiając, że kolejny raz odpowiadam na twoje nieme wezwanie, na jawną potrzebę ciała i mimowolną tęsknotę zagubionego serca.

W siatce cienistych pocałunków rozpoczynam ponowną wędrówkę w poszukiwaniu mojego atramentowego bohatera.

~*~

Mówią, że dzieciństwo kształtuje całe nasze późniejsze życie. Śledząc ścieżkę losów Lee Taemina prawdopodobnie powinno się pod tą prawdą podpisać.

Ten energiczny chłopiec o bystrym spojrzeniu, od najmłodszych lat spędzał dni w ciszy, zamknięty w samotności własnej egzystencji. Matka Taemina wychodziła z domu o zmierzchu, a wracała dopiero wraz z brzaskiem, nieraz w trudnym do zrozumienia przez małe dziecko stanie. Chłopiec dość szybko nauczył się tej niezgłębionej dla niektórych ludzi sztuki milczenia, bo każdy hałas potrafił wywołać irytację jego rodzicielki, która większość dnia spędzała za zamkniętymi drzwiami sypialni, wypoczywając po spędzonej na ciężkiej pracy nocy.

Tak działo się do czasu, gdy pani Lee zaczęła przynosić swoją robotę do domu. Dni nie były już ciche, dni stały się wypełnione przytłumionymi przez ścianę pomrukami i pojękiwaniami, których mały Taemin nie chciał słyszeć, od których odgradzał się barierą myśli i marzeń, starając się zapomnieć o tym, co dzieje się w pokoju obok.

Lata mijały, a sypialnia matki nigdy nie pustoszała, zawsze skora przyjąć kolejnego chętnego do zapłaty gościa. Taemin rósł, a z każdym kolejnym dniem rozumiał coraz więcej, nawet jeśli wolałby pozostać w błogiej nieświadomości dziecięcego umysłu. Z czasem zaczął nawet ulegać mimowolnemu zaintrygowaniu, nieposkromionej fascynacji, chęci poznania, która stanowi przywarę niejednego młodego człowieka. Z tego właśnie powodu, coraz częściej zdarzało mu się podglądać. Przystawał pod drzwiami sypialni matki, w duchu modląc się, by żadna zdradliwa deska nie wygrała swojej rozdzierającej ciszę melodii w nieodpowiednim momencie. Z tłukącym się w piersi sercem zaglądał przez szparkę od klucza, bądź też niedbale uchylone drzwi, odkrywając sekrety, które powinny dlań zostać nieznane jeszcze przez wiele lat.

Jeden był w tym wszystkim element, który miał dla Taemina szczególne znaczenie, jeden obraz, który zostawał pod powiekami nawet kiedy siedział już w zaciszu własnego pokoju. Chłopak dostrzegał pewną magię w tej chwili, kiedy zmęczona pracą matka wtulała się w tors mężczyzny, z którym spędziła noc, a na jej usta wpływał łagodny wyraz, w którym Taemin upatrywał istotę szczęścia. Pani Lee rzadko się uśmiechała, ale przez ten krótki moment jej syn zdawał się niemal dostrzegać wędrujące ku górze kąciki napuchniętych od pocałunków warg. Być może było to tylko złudzenie – tego Taemin nie wiedział. Mimo wszystko łapał się tego pierwiastka szczęścia, dochodząc do wniosku, że być może tak właśnie działa miłość, być może jego matka kocha tych wszystkich mężczyzn, być może wyraża to oddając im całą siebie. I nawet jeśli po tym magicznym momencie następowała formalność płacenia za usługę, nawet jeśli kolejne minuty pani Lee spędzała wpatrując się w ścianę pozbawionym wyrazu wzrokiem, jej syn wolał żyć ułudą, nakładać na szarą rzeczywistość barwy, które tak naprawdę nigdy nie mogły zaistnieć. Do czasu.

Pewnego wyjątkowo gwiaździstego wieczora, kiedy nastoletni już Taemin przesiadywał w oknie własnego pokoju, obserwując niezmierzoność fascynującej go nocy, w pokoju obok rozległy się krzyki, hałasy, dźwięki niepasujące do dotychczasowej melodii matczynych spotkań. Chłopak niepewnym krokiem przemierzył długość pomieszczenia, i delikatnie uchylił drzwi.

- Jesteś tylko zwykłą szmatą, przestań udawać, że masz jakąś godność! – Krzyk stojącego w korytarzu mężczyzny odbił się echem w głowie Taemina, burząc kolejne budowane pieczołowicie preteksty dla stanu rzeczy, mieszając całą jego rzeczywistość z błotem. Zapłakana twarz pani Lee zarysowała się w źrenicach jej syna, kiedy bez zastanowienia wyszedł z kryjówki własnego pokoju, i stanął pomiędzy dwójką dorosłych, jakby sam ten gest odwagi miał doprowadzić świat do porządku. Nic bardziej mylnego.

Mężczyzna przez chwilę milczał, zaskoczony tym nagłym obrotem spraw, zaraz jednak pozwolił sobie na odrażający, lubieżny uśmiech, a jego duża dłoń zacisnęła się wokół kosmyków włosów Taemina, przyciągając twarz nastolatka niebezpiecznie blisko własnej.

- No proszę, co my tu mamy. Czyżbyś hodowała kolejną małą dziwkę? – zapytał, a jego chropowaty, nasiąknięty czystym okrucieństwem głos jeszcze przez wiele dni dręczył Taemina po nocach. Zresztą, chłopak niewiele pamiętał z tego, co się wydarzyło potem. Jakieś szarpanie, rzucanie wyzwiskami jak kulami armatnimi, a to wszystko rozmywające się wobec prawdy, która zaczęła docierać do dotąd zamkniętego na nią umysłu Taemina.

Od tamtego czasu przestał spędzać wieczory w domu. Przeważnie wędrował wśród pobliskich traw, znajdując wątpliwą rozrywkę w układaniu kamiennych wzorów na wypalonej przez słońce ziemi. Jednym z jego ulubionych miejsc stało się niewielkie, przyozdobione bogatą paletą różnorakiej zieleni jeziorko. To tam osamotniony w ciszy nocy Taemin po raz pierwszy spotkał człowieka, któremu zapragnął powierzyć swoje serce.

Spojrzenie Minho było ciepłe jak podmuch wiatru, a jego uśmiech rozgrzewał ciało młodszego, jaśniał znacznie bardziej obiecująco, niż nieboskłon. Uwaga, którą ten ciemnooki nieznajomy poświęcał Taeminowi przerastała wszystko, czego stęskniony za poczuciem bezpieczeństwa chłopak kiedykolwiek doświadczył. Z dnia na dzień w młodszym zaczęła rodzić się, z początku tłumiona i niewyraźna, ale z czasem nieokiełznana i paląca potrzeba, żeby zatrzymać Minho przy sobie, żeby sprawić, że ten będzie go kochał, że nigdy nie odejdzie.

Taemin nie znał innego sposobu na wyrażenie swoich uczuć, niż oddanie całego siebie.

~*~

W sercu granatowej ciszy, obserwuję twoje przyozdobione lśniącymi kroplami potu ciało. Ten osiadły na bladej skórze gwiezdny pył nie pasuje do twojej demonicznej aury, jednoznacznie przypomina o przynależności do niebiańskiej sfery. Przynależności, którą tylko ja zdaję się wciąż dostrzegać, którą ty już dawno zagubiłeś w chaosie żądz, których ofiarą padłeś.

Opuszkami palców znaczę drżącą ścieżkę biegnącą od smukłej szyi, przez tors, aż po płaskość brzucha. Twoje ciało reaguje na mój dotyk, zawsze tak samo żywo spragnione namiętności. Czuję jak zaciskasz palce na kosmykach moich włosów, znów mnie pospieszając, znów nie będąc w stanie zapanować nad własnym ciałem. Nie jestem pewien, co takiego sprawiło, że tej nocy jesteś nad wyraz zdesperowany, raz po raz marszcząc brwi w wyrazie niezadowolenia, ale coś w twoim spojrzeniu nie pozwala mi skupić się na cielesności, ciągnąc myśli ku sferze naszej niespełnionej, choć co noc konsumowanej miłości.

Właśnie te niecodziennie jarzące się tęczówki sprawiają, że nagle przypominam sobie każdy kolejny raz, kiedy namiętność zastępowała nam słowa, kiedy ciało mówiło w imieniu duszy. Nigdy tak naprawdę nie zadeklarowaliśmy sobie swoich uczuć. Nie było na to miejsca w plątaninie ciał, nie było odwagi w chłodzie poranków. Z gorzką ironią wspominam moje niegdysiejsze pragnienie ciszy, teraz, kiedy stała się ona balastem, ciężarem zakamuflowanym w unoszącym się wokół nas powietrzu. Jedyne słowa, jakie kiedykolwiek chciałbym od ciebie usłyszeć, zdają się wciąż być zbyt niebezpieczne, wciąż znajdować substytut w kolejnych szaleństwach zmysłów. A pośród tego wszystkiego punktem odniesienia pozostaje twoje niewinne, choć skażone toksycznym atramentem spojrzenie.

Już tamtego deszczowego dnia, kiedy po raz pierwszy odkryłem smak twojej skóry, wiedziałem, że w naszych życiach zeszedł jakiś tragiczny błąd. Z biegiem kolejnych zbyt męczących nocy i zbyt pustych dni, byłem świadkiem irracjonalnego procesu, w którym to namalowany przez moją wyobraźnię bohater zaczął mimowolnie odkrywać przede mną kolejne przebarwienia i przetarcia swojej duszy. Czasem, spoglądając w twoje oczy, z zaskoczeniem dostrzegałem, że kiedyś kojarzący się z czystością nieboskłonu granat, teraz przybiera niepokojący wyraz, jakby ktoś potrącił buteleczkę z atramentem, chaotycznie rozlewając jej zawartość po kanwie oczu, wypełniając je po brzegi, nie pozostawiając miejsca dla zwierciadeł duszy. A mimo to wciąż trwałem w tym szaleństwie, zbyt oczarowany jedynym w swoim rodzaju momentem, kiedy po przepełnionej zbyt szybką melodią oddechów nocy, wtulałeś się w mój nagi tors, a na twojej twarzy widniała ulotna jak podmuch nocy iskierka szczęścia. Okruch żywej miłości, której wciąż nie potrafisz wypuścić z klatki zamkniętego umysłu.

I oto jest, mój atramentowy bohater, ideał utkany na kanwie niedoskonałości. Niewinna dusza zaplątana w sieci własnej mimowolnej rozpusty. Zaskakuje mnie, jak wiele prawdziwego ciebie widzę tego wieczora, jak bardzo przypominasz mi chłopca, którego spotkałem podczas nocy gwiezdnych cudów. Spoglądasz na mnie niemal błagalnie, nieświadomie odrzucając wszelkie bariery ochronne, przekazując wyrazistością ciemniejących tęczówek te wszystkie słowa, których usta boją się zasmakować. A ja pozostaję w bezruchu, w milczeniu, ignorując zaciskające się wokół moich włosów palce, nie zważając na rodzący się na twojej twarzy wyraz. Pozostaję biernym świadkiem łamiącej się pod naporem mojego zbyt uważnego spojrzenia woli. Atmosfera zdaje się gęstnieć, kiedy bierzesz gwałtowny wdech, patrząc na mnie z niemożliwym do opisania strachem w oczach.

- Kochaj mnie, Minho… - prosisz zachrypniętym głosem, którego drżąca melodia rozbrzmiewa w moich uszach najczystszą formą bezradnej desperacji, która łamie moją bierność, która daje trudną do umiejscowienia nadzieję, że tym razem uda mi się dotrzeć do istoty twojego cierpienia, do samotnego w głębi piersi serca, które zbyt długo pozostawało obleczone warstewką granatu.

- Kocham – mówię pewnym głosem, ostatecznie rozpraszając mgiełkę erotyzmu, zamykając cię w uścisku własnych ramion. Czuję jak drżysz, nie rozumiejąc moich poczynań, bojąc się zmian. A ja cieszę się tą chwilą, w której pozwoliłeś mi zamienić namiętność na czułość. W której prostota ciepłego dotyku stanowi zapowiedź kolejnej nocy cudów. Z wdzięcznością przyjmuję twoje ręce, oplatające mój tors, odpowiadające tym samym, na postawione ci bez słów pytanie. Unosisz wzrok, a pokruszone gwiazdy w twoich oczach zdają się wyswobadzać swoją świetlistą naturę w perlących się na policzkach łzach.

- Ja też… - mówisz zdławionym głosem, jakby bojąc się, że te słowa zrujnują zbudowany na bazie iluzji świat. – Też cię kocham – deklarujesz, a w tych kilku słowach zawiera się całe twoje drżące jak kartka papieru serce. W odpowiedzi jeszcze mocniej tulę cię do siebie, nie zamierzając już nigdy porzucać tego raz zrodzonego między nami, prawdziwego ciepła, emanującego nie od ciała, a gdzieś z głębi nareszcie wystawionego na światło dzienne uczucia.

Granatowa noc rozpierzchuje się pod naporem realności tej chwili, która nie jest już iluzją, ani wymysłem, podobnie jak nasza miłość, zupełnie jak chowający się w moich ramionach chłopak. Anioł, który stał się jedną z blizn nieboskłonu, spalając się zbyt gorącym światłem, niezdolny do okiełznania wewnętrznego chaosu, mającego swoje korzenie już w dzieciństwie strachu przed samotnością i odrzuceniem. Anioł, który miał mnie ocalić, a paradoksalnie stał się osobą, którą to ja będę chronił.

Noc śpiewa kołysankę spokojnych oddechów, kiedy tulę mojego atramentowego bohatera do snu, a niebo srebrzy się łagodnie, aprobując splecione palce, popierając zaklęte półuśmiechy. Na kanwie wyobraźni malując prawdziwą miłość.

~*~

Wybaczcie za to bezsensowne oznaczenie gatunku, może po przeczytaniu pomożecie mi stwierdzić, jak powinno to wyglądać >.< Składam ogromne podziękowania mojej Yume, bez której pomocnych sugestii i niekończącego się entuzjazmu "Atramentowy bohater" mógłby umrzeć gdzieś w trakcie tworzenia. 

Jeszcze raz WSZYSTKIEGO NAJLEPSZEGO DLA AME, PAMIĘTAJ, ŻE SHIME IS REAL xD

Ps. to równo siedemdziesiąty post na tym blogu >.< dziękuję Wam za wszystko, co tu dzięki Wam przeżyłam ^.^ oby tak dalej ~~<3