Domek na wzgórzu

Autor: ShizukaAmaya
Pairing: 2min
Gatunek: shōnen-ai, fluff, AU
Długość: one-shot
Inspiracja: ~♪~

~*~

- Powiesz mi wreszcie, po co tu przyszliśmy? – Taemin po raz kolejny zatrzymał się gwałtownie i rzucił idącemu obok niego Minho pełne zniecierpliwienia spojrzenie. Miał nadzieję skruszyć jego uparte milczenie swoim oporem, na nic się jednak te próby zdawały, w obliczu pełnego sekretów uśmiechu wysokiego bruneta, który za każdym razem tylko kręcił przepraszająco głową i szedł dalej, prowadząc ich krętymi parkowymi alejkami, ku nieznanemu Taeminowi przeznaczeniu. Młodszy raz po raz marszczył brwi niezadowolony i bełkotał pod nosem najróżniejsze obelgi pod adresem swojego towarzysza. Za każdym jednak razem podążał za nim posłusznie, nieco na przekór samemu sobie, nie mogąc pozbyć się rosnącej w zastraszającym tempie ciekawości, co do celu ich spaceru.

W końcu, kiedy po niesprecyzowanej ilości pokonanych dróżek, drzewa zaczęły się przerzedzać, a słońce strumieniami przelewać pomiędzy coraz to wątlejszymi koronami liści, starszy zatrzymał się, pozwalając sobie na niezwykle jasny, jakby konkurujący z wszechobecnym blaskiem dnia, uśmiech.

- Jesteśmy na miejscu – oznajmił pełnym zadowolenia z siebie tonem, po czym utkwił w Taeminie wyczekujące spojrzenie, żywo zainteresowany jego reakcją.

Młodszy wbił wzrok w zielono-błękitną przestrzeń przed sobą. Zdążyli przejść spory kawałek, bo najwyraźniej dotarli na skraj parku, rejon dotąd Taeminowi nie znany. Chłopak poczuł jak, wcześniej zagubiony pośród filarów drzew, wiatr rozwiewa jego włosy, wreszcie wolny i niczym nieskrępowany, hasając po rozległej i opustoszałej polanie. Urzekająca cisza zaległa na tym zapomnianym przez świat terenie. Zdawało się, jakby jedynie wiatr i stojące pośrodku polany, stare i skrzypiące drzewo, byli mieszkańcami owego miejsca.

Ta wietrzna polana zdawała się być idealnym miejscem dla ich dwójki. Z dala od ludzi, od ich słów i spojrzeń. Prywatny, mały świat. Taemin przez chwilę urzeczony wpatrywał się w ten absurdalnie idealny obrazek. Słysząc jednak ponaglające chrząknięcie, oderwał wzrok od roztaczającego się przed nim widoku, i wzruszył ramionami lekceważąco.

- Czyżby skończyły ci się pomysły? – burknął kapryśnie pod nosem, mając nadzieję, że prawdziwe wrażenie, jakie wywołał na nim ten widok, umknie uwadze Minho. Młodszy nie zamierzał dać się złapać na tak tandetne numery, do odstawiania których jego towarzysz miał niezwykły talent. Wyjścia do kina czy na lodowisko zdawały się być dla Choi zdecydowanie za mało efektowne. Jego skłonności do skrajnego romantyzmu nieraz wpędzały  Taemina w niezręczne sytuacje i zażenowanie tak wielkie, że przez następnych parę dni od jakiejś pamiętnej randki chłopak bał się wychodzić z domu. Starszego można było prosić i błagać, można mu było tłumaczyć na milion sposobów, ale on za każdym razem wynagradzał starania Taemina głupawym, zakochanym uśmiechem, do walki z którym żadna żywa istota nie mogła mieć siły.

- Wręcz przeciwnie. Ten pomysł zatrzymałem na specjalną okazję – odparł Minho, wreszcie uwalniając młodszego spod swojego iskrzącego się spojrzenia, i wbijając je w przestrzeń przed nimi. Coś dziwnego było w tych słowach, jakiś szczególny rodzaj powagi, który Taemin wyczuł natychmiast, bo był tak różny od psotności, z jaką Minho zwykł mówić niemal zawsze i niemal o wszystkim. Ta niecodzienna atmosfera sprawiła, że młodszy spiął się nieco, niepewny czego oczekiwać tym razem. Może Minho tylko udawał? Może zaraz zza drzewa wyskoczy wynajęta orkiestra, która zacznie grać balladę miłosną? Może kiedy Taemin stanie pośrodku polany, zobaczy wielkie serce, ułożone z zasadzonych tam kwiatów? Po jego głowie tłukły się kolejne zatrważająco bzdurne i w stu procentach pasujące do Choi Minho scenariusze. A jednak nie potrafił w żaden z nich uwierzyć. Nie tym razem, nie kiedy owe ciemne oczy nabrały tak dziwnego wyrazu.

Taemin przestąpił z nogi na nogę, mimowolnie zagryzając wargę i zerkając niepewnie w kierunku zamyślonego bruneta. Było późne popołudnie, a słońce malowało na włosach starszego złote wzory, rozmigotane pod wpływem łagodnie poruszającego ciemnymi kosmykami wiatru. Taemin miał ochotę przesunąć po ich lśniącej fakturze palcami, zanurzyć dłonie w tym płynnym, przyprószonym brązem złocie. Dobrze jednak wiedział, że  na coś takiego jeszcze nie czas. Zbyt wiele niezrozumiałych dla młodszego myśli kryło się w kącikach oczu jego towarzysza.

W końcu Minho przywołał na usta ten szczególny, wdzięczny uśmiech, który potrafił stopić każde serce, i wyciągnął ku Taeminowi otwartą dłoń.

- Pozwolisz? – zapytał, marszcząc brwi, jakby w napięciu, którego Lee nie potrafił zrozumieć. Młodszy mógł się droczyć i przekomarzać, mógł marudzić i udawać niezadowolonego. Jednak w głębi serca kochał każdą spędzoną z Minho sekundę. Kochał dziecinne rysowanie serduszek na rękach, kochał przesyłanie sobie absurdalnie szczeniackich liścików podczas lekcji, kochał zapach wręczanych mu (choć zupełnie bezużytecznych) kwiatów, kochał wieczorne stukanie w szybę i poranne wypisywanie głupot na zaparowanym szkle łazienkowego lustra. Kochał wszystko, co Minho dla niego robił, i był pewien, że jego chłopak dobrze o tym wie. A mimo to, tym razem Taemin czuł swego rodzaju napięcie, jakby ów dzień miał być zupełnie inny od każdego poprzedniego.

- Prowadź – odpowiedział po prostu, tym razem nawet nie siląc się na żadną sarkastyczną uwagę, jak to miał w zwyczaju, ilekroć Minho robił coś, co go zawstydzało. Chwycił wyciąganą ku niemu dłoń, której znajome ciepło w dziwny sposób go uspokoiło, i dał poprowadzić się na teren błękitu, zieleni i wiatru.

Minho przystanął dopiero pod starym, nieco przekrzywionym, jakby zmęczonym kolejnymi upływającymi zbyt wolno latami drzewem. Taemin zrobił krok w jego stronę, zamierzając usiąść pod powykręcanymi konarami i spojrzeć w niebo, został jednak powstrzymany. Zmarszczył brwi i spojrzał pytająco w kierunku swojego chłopaka, kiedy ten począł grzebać w obszernej torbie, którą nie wiadomo w jakim celu ze sobą przytaszczył. Po chwili przekopywania jej zawartości wydał z siebie okrzyk zadowolenia, znajdując to, czego szukał. Taemin wywrócił oczami, widząc kraciasty materiał, jakby żywcem wyjęty z jakiegoś sielankowego obrazu, przedstawiającego letni piknik w cieniu drzewa. Choi Minho mimo wszystko pozostawał sobą i nawet powaga jego myśli nie była w stanie wpłynąć na nad wyraz romantyczne upodobania.

Starszy troskliwie rozłożył kraciasty kocyk na trawie, dbając przy tym, żeby żaden z rogów nie zawijał się, a nierówności terenu nie wpływały na jego powierzchnię. Taemin zdusił cisnący mu się na usta, pełen rozczulenia uśmiech i z dumą wypisaną na twarzy opadł na przygotowane dlań miejsce, jednocześnie zerkając w kierunku torby swojego chłopaka. Był ciekaw, czy właśnie na tym polegał dzisiejszy plan Minho – romantyczny piknik pod błękitnym niebem. Jeśli tak, to z pewnością przyniósł ze sobą jakieś pyszne jedzenie, na myśl, o którym Taemin poczuł, że może wybaczyć Choi wszystkie jego żenujące występki. Oczekiwania te rozwiały się jednak wraz z momentem, w którym starszy opróżnił swoją torbę z pozostałej zawartości. Składała się na nią jedynie niewielka, drewniana skrzynka. Lee uniósł brwi, pytająco.

- Nie rób takiej miny. Mówiłem już, że to szczególny dzień… - powiedział Minho lekko, jakby próbując rozładować atmosferę, choć tak naprawdę wyglądał na coraz bardziej zestresowanego.

- Co to takiego? – zapytał Taemin, w dalszym ciągu spoglądając to na trzymaną przez starszego skrzynkę, to w oczy jej właściciela. Minho uśmiechnął się niepewnie, słysząc ciekawość w głosie swojego towarzysza.

- Jeszcze nic… - mruknął, po czym otworzył skrzynkę, która faktycznie okazała się być pusta. Kiedy Taemin posłał mu kolejne zdumione spojrzenie, chłopak podrapał się nerwowo w tył głowy. – Wyciągniesz to zdjęcie, które zrobiliśmy na twoim balkonie? – Jego głos zadrżał nieco, zdradzając niepewność. Młodszy zmarszczył brwi, wspominając fotografię, o której mówił jego chłopak. Była źle wykadrowana i okropnie tandetna. Wyglądali na niej jak para zakochanych szczeniaków, i Taemin aż wzdrygał się na myśl o tym... Co nie zmienia faktu, że trzymał ją w portfelu i nigdy jej stamtąd nie wyciągał, do czego wolał się przed nikim nie przyznawać.

- Skąd ta pewność, że jej nie wyrzuciłem? – burknął pod nosem, ale zanim Minho zdążył cokolwiek odpowiedzieć, młodszy wyciągnął portfel z kieszeni spodni i podał nieszczęsne zdjęcie czekającemu chłopakowi.

- Jest idealna – zawyrokował Choi, a szeroki uśmiech rozjaśnił jego twarz, rozpalił wnętrze czekoladowych tęczówek, nieco utrudniając Taeminowi zachowanie wzgardliwej miny. Po krótkiej chwili przyglądania się fotografii z niemym podziwem, w końcu Minho rozwarł szerzej wieko skrzynki i położył lśniący papier z ich uśmiechniętymi twarzami w jej środku. Później zamknął pudełko na klucz, który następnie wręczył Taeminowi.

- Co robisz? – zapytał zdezorientowany nastolatek, ściskając wsadzony mu w dłoń kluczyk i obserwując, jak jego chłopak wstaje i wędruje ku wschodniej stronie grubego pnia drzewa. Po krótkiej chwili bezradnego mrugania powiekami, młodszy poderwał się z koca i ruszył w ślad za Minho.

Dopiero znalazłszy się po drugiej stronie pnia, Taemin dostrzegł wykopany w ziemi, niewielkich rozmiarów dół, który ktoś musiał przygotować zawczasu. No tak, czego innego mógł się spodziewać po kimś takim jak Minho? Tego typu dziwactwa były totalnie w jego stylu…

- Więc czym jest teraz ta skrzynka? – zapytał, widząc, że Choi zatrzymał się, kucnął i zaczął troskliwie lokować pudełko w przygotowanym dlań miejscu.

- To my – oznajmił lakonicznie, z wyczuwalnym rozkojarzeniem. Dopiero kiedy skrzynka spoczęła pod ziemią i chłopak się wyprostował, Taeminowi było dane zajrzeć w jego oczy. Malowały się w nich najróżniejsze emocje, od miłości, przez niepewność, aż po ledwo dostrzegalny strach. Taemin jeszcze nigdy w życiu nie widział, żeby jego chłopak był tak spięty. Chcąc jakoś rozładować atmosferę, młodszy zbliżył się do Minho i splótł ich palce, głowę wspierając na ramieniu wyższego, w odpowiedzi na co ten wziął głęboki wdech i kontynuował urwany wątek. – To nasze uczucie, nasze marzenia i plany, nasza przyszłość…

- Zamierzasz pogrzebać naszą przyszłość pod ziemią? – wtrącił Taemin, teraz już zupełnie zdezorientowany i zagubiony w tym, co chodziło po głowie jego chłopaka. Miał nadzieję, że w odpowiedzi na te słowa Minho roześmieje się serdecznie, albo chociaż prychnie z wyższością, jak to robił ilekroć młodszy nie dostrzegał głębi jego pomysłów. Nic takiego jednak nie nastąpiło. Zamiast tego starszy odwrócił się przodem do Taemina i chwycił obie jego dłonie, jakimś dziwnie kojącym, a jednocześnie nerwowym gestem gładząc ich wierzchy własnymi kciukami.

- Zamierzam przechować ją w bezpiecznym miejscu… - zaczął, spoglądając na Taemina z powagą - …na wypadek gdyby przydała nam się później…

- Później? – Młodszy zmarszczył brwi, wyczuwając, że wcale nie spodoba mu się to, co za chwilę usłyszy. Minho na moment spuścił wzrok, jakby zbierając się w sobie. Następnie wziął głęboki wdech i znów spojrzał Taeminowi głęboko w oczy, jakby samo to spojrzenie miało młodszego przekonać, o najlepszych intencjach, kierujących jego działaniem.

- Wiesz… ilekroć coś przygotowuję, zastanawiam się, co będzie dla ciebie najlepsze. Kiedy narzekasz, że ci zimno, zabieram cię na najgorętszą czekoladę w mieście. Kiedy jesteś zmęczony, pomagam ci zasnąć. Kiedy ci się nudzi, staram się jakoś cię rozerwać… Wszystko, co robię, robię dla ciebie – powiedział niemal na bezdechu, jakby w obawie, że wolniejsze tempo da mu czas na rozmyślenie się. Taeminowi wcale nie spodobała się ta przemowa. A jeszcze bardziej nie spodobały mu się refleksy smutku w ciemnych, wpatrujących się w niego intensywnie oczach.

- Minho? – odezwał się, nie potrafiąc zdusić ostrzegawczej nuty we własnym głosie. Zupełnie jakby miał nadzieję zapobiec głupotom, które Choi zamierzał jeszcze z siebie wyrzucić.

- Wszystko, co robię, robię dla ciebie… - powtórzył znów starszy, jakby przekonując o tym nie tylko Taemina, ale również i siebie. Zwłaszcza siebie. – Dlatego czasem zastanawiam się… czy tak będzie już zawsze? Czy to możliwe? Czy przez resztę naszych dni będę wyciągał cię na nazbyt romantyczne randki, czy za każdym razem będę cię odstawiał do domu punkt ósma, żeby twoi rodzice nie zaczęli nic podejrzewać? Czy już zawsze będę wspinał się po rynnie twojego domu, ilekroć najdzie mnie ochota popatrzenia na śpiącego ciebie? Czy nigdy nie skończą się kpiące spojrzenia i raniące komentarze za naszymi plecami? Czy tak właśnie będzie wyglądać przyszłość?

Taemin czuł, że pieką go policzki, bo choć nawykł do otwartości ze strony Minho, to sam nigdy nie potrafił odpowiadać tak samo wylewnie, a obecna sytuacja tego właśnie wymagała. Nie do końca rozumiał, po co Choi to wszystko mówił… Bał się zrozumieć, do czego jego chłopak zmierzał. Dobrze wiedział, że powinien coś powiedzieć, jakoś przerwać tę nietrzymającą się kupy przemowę, ale miał gulę w gardle i nie potrafił nawet odchrząknąć.

Minho ścisnął mocniej dłonie Taemina, widząc jak bardzo ranią go jego słowa, ale nie pozwolił sobie się wycofać.

- Takie właśnie pytania sobie zadałem i doszedłem do wniosku, że coś tu jest nie tak. Może czeka cię dużo lepsza przyszłość, niż ta, którą jestem w stanie zaoferować? Może kiedy przestanę ci zawracać głowę amorami będziesz miał więcej czasu na naukę? Zdasz świetnie egzaminy końcowe i pójdziesz na najlepsze studia. A potem spotkasz jakąś uroczą dziewczynę, która okaże się godna twojego serca? Kogoś, kto będzie pamiętał, że nie cierpisz źle zaparzonej herbaty. Kogoś, kto będzie wiedział, że twoje dłonie tak niemożliwie szybko marzną. Kogoś, kto odkryje, jak bardzo kochasz pocałunki w czoło, nawet, jeśli się do tego nie przyznajesz. Kogoś, kto zrozumie wszystkie twoje kaprysy i dąsy, kto będzie wiedział, że choć czasami zachowujesz się jak dzieciuch, to tak naprawdę jesteś dojrzałym mężczyzną… Kogoś, kto sprawi, że twoja rodzina będzie z ciebie dumna…

Słysząc ostatnie zdanie, Taemin wziął gwałtowny haust powietrza i przez chwilę oniemiały wpatrywał się w te ciemne oczy, które znał tak dobrze, a których naiwność wciąż potrafiła go zadziwić.

- Czyżbyś... Rozmawiałeś z moją matką, prawda? - zapytał cicho, niemal pewny, że to właśnie jego rodzicielka zupełnie nieświadomie zaszczepiła w Minho tego typu absurdalne myśli. Starszy zmieszał się, słysząc to przypuszczenie.

- To nie ma znaczenia - odparł wymijająco, co tylko utwierdziło młodszego w przekonaniu, że się nie mylił. Jego mama miała ten zawstydzający, rodzicielski nawyk opowiadanka każdej napotkanej istocie na  tej Ziemi o swoim ukochanym synu. Z sąsiadką rozprawiała o jego wcale nie najgorszych ocenach. Z ekspedientką w sklepie obuwniczym dyskutowała o ukrytych talentach, które jej syn z pewnością posiadał, nawet jeśli jeszcze o tym nie wiedział. Przed koleżankami w pracy chwaliła się jego świetlaną przyszłością. Roztaczała wizje uroczego domku na wzgórzu, w którym Taemin zamieszka ze swoją przyszłą żoną. Będzie miał szczekającego przy furtce psa  i tykający w salonie zegar. I ogród, piękny, pełen kwiatów ogród, o który będzie się troszczyć jego urocza małżonka (bo nikt, kto choć trochę znał Taemina, nie miał złudzeń co do jego opieki nad roślinami). Lee dobrze znał te fantazje, słyszał je już tak wiele razy. Zazwyczaj razem ze swoim chłopakiem śmiał się do łez, kiedy obaj usiłowali wyobrazić sobie Minho w roli idealnej pani domu, podlewającej bratki i róże, a w wolnej chwili pieczącej babeczki i serniki. Co ciekawe, Choi zaskakująco dobrze pasował do takiej roli, jakkolwiek absurdalnie by to nie brzmiało. Rozmawiali o tym już nie raz, dlatego Taemin tym bardziej nie mógł zrozumieć, czemu tym razem ten temat tak dziwnie wpłynął na sposób myślenia jego chłopaka.

- Rozmawiałeś?  - Taemin wbił w starszego twarde, nieustępliwe spojrzenie, pod wpływem którego ten westchnął ciężko.

- No dobrze... Może trochę... - przyznał Choi, spuszczając wzrok i wpatrując się w ich złączone dłonie. - I wiesz, co mi powiedziała? - Taemin przełknął ślinę, bojąc się tego, co miał zaraz usłyszeć. - "Jak dobrze, że nasz Taeminnie cię ma, Minho" - zacytował, a jego głos zadrżał niebezpiecznie. - "Jesteś najlepszym, co mogło go spotkać, Minho. Pilnujesz, żeby nie zaniedbywał nauki i pomagasz mu zapanować nad roztargnieniem. Sprawiasz, że tak często się uśmiecha. Jestem ci naprawdę wdzięczna, Minho..."

- Do czego...

- „Mam nadzieję, że pewnego dnia znajdzie równie wspaniałą osobę, co ty, Minho. Kogoś, z kim będzie mógł spędzić szczęśliwie resztę życia” - zakończył starszy, ostatnie słowa wypowiadając z trudem, jakby nie chciały mu przejść przez gardło, jakby wciąż nie do końca wierzył w to, co właśnie robił.

- Minho... - odezwał się Taemin, nie mogąc powstrzymać płaczliwej nuty we własnym głosie. Ten dzień zaczynał przypominać jeden z jego najgorszych koszmarów.

- I widzisz... Jeśli istnieje jedna kwestia, w której w pełni zgadzam się z twoją mamą, to z pewnością jest to kwestia twojego dobra. Dlatego właśnie pomyślałem, że być może ona ma rację? Może faktycznie czeka na ciebie dużo piękniejsza przyszłość? A ja jestem jedynie przeszkodą... - Taemin wziął głęboki wdech, zamierzając coś powiedzieć, jakoś przerwać ten ciąg absurdalnych słów, ale nie dostał takiej szansy. - Nie zrozum mnie źle, Taeminnie. - Starszy mocniej ścisnął dłoń Lee, i przyłożył ją do swojej klatki piersiowej. Chłopak poczuł mocne uderzenia pod swoimi palcami. - To serce, które bije w mojej piersi jest i zawsze będzie tylko i wyłącznie twoją własnością... Chodzi tu o twoje serce, które prawdopodobnie jest godne lepszego losu. Które być może powinieneś powierzyć komuś innemu. Komuś, z kim wybudujesz dom na  wzgórzu, z kim kupisz  psa, kto zadba o ogród i przygotuje poczęstunek dla  odwiedzających cię, dumnych rodziców. Właśnie na kogoś takiego zasługujesz. Dlatego pomyślałem, że może... Może spróbujesz poszukać tej lepszej przyszłości, a ja nie będę ci w tym przeszkadzał? Jeśli się nie uda - nie szkodzi. Nasze wspólne plany i... moje serce... będą czekać tu na ciebie... - Minho gestem głowy wskazał w kierunku teraz niewidocznej, leżącej w dole skrzynki. - Może...

Taemin nie wytrzymał i z całej siły kopnął swojego chłopaka w łydkę, porażająco dziecinnym, ale zarazem najszczerszym gestem, jaki przyszedł mu do głowy. Minho urwał w połowie zdania i skrzywił się, patrząc na młodszego z dezorientacją w ciemnych oczach.

- Za co... - zaczął, ale został uciszony przez kolejną falę uderzeń. Taemin bił pięściami w jego ramiona, w wyciągnięte w jego kierunku dłonie, w niewzruszoną klatkę piersiową, która unosiła się nierównym rytmem. W końcu młodszy oparł głowę w miejscu, w którym serce Minho biło najmocniej.

- Dlaczego… jesteś… taki… głupi… - Każde mamrotane przez Lee słowo popierane było coraz to słabszymi, coraz to bardziej bezsilnymi uderzeniami w otaczające chłopaka ramiona. W końcu Taemin zastygł w bezruchu, przez chwilę chłonąc życiodajną bliskość Minho, ciesząc się zapachem jego skóry i rytmem oddechu. Starszy nie był pewien jak zareagować na nagły wybuch agresji ze strony swojego chłopaka, więc po prostu przytulił go do siebie, najmocniej jak potrafił, i czekał. Uspokojenie się zajęło Taeminowi dobrych parę minut, które upłynęły na wzajemnym kradnięciu od siebie ciepła, w środku ciepłego dnia. Młodszy kurczowo zaciskał dłonie na materiale koszulki obejmującego go chłopaka, jakby samo to miało sprawić, że ten nigdy nie zniknie z jego życia, że już zawsze będzie go tak tulił do siebie, już zawsze będzie całym jego światem.

Żaden z nich nie wiedział, jak długo tak stali w bezruchu, poddawani działaniu wiatru i słońca, w końcu jednak Taemin wziął głęboki wdech, po czym mocno odepchnął się od klatki piersiowej starszego, tym samym uwalniając się z jego ciepłego uścisku. Minho zdążył dostrzec ten, tak dobrze mu znany, uparty wyraz twarzy, wyostrzający łagodne rysy młodszego, zanim ten odwrócił się i zdecydowanym krokiem ruszył w kierunku drzewa.

- Co robisz? – zapytał Choi, obserwując jak Taemin gwałtownie, wręcz ze złością, pada na kolana, wyciąga skrzyneczkę spod ziemi i z przesadzoną siłą wpycha kluczyk do dziurki.

- Nikt nie będzie bez pozwolenia grzebał mojej przyszłości pod ziemią – warknął młodszy, w końcu rozwierając wieko skrzynki i wyciągając z niej fotografię. Następnie zerwał się na równe nogi i podszedł jeszcze bliżej starego drzewa. Położył dłoń na powierzchni pnia, szukając odpowiedniego zagłębienia w korze. Znalazłszy swój cel, zatknął zdjęcie w danym miejscu, po czym odwrócił się i usiadł na ziemi po turecku, plecy opierając o pień drzewa, a ręce krzyżując na piersi. Spojrzenie, które posłał Minho było na tyle władcze i groźne, że ten bez słowa podszedł bliżej i usiadł obok rozwścieczonego nastolatka. Po dłużej chwili pełnej napięcia ciszy, starszy odchrząknął nerwowo.

- Więc…? – zagadnął, zerkając znacząco w kierunku widniejącego nad ich głowami zdjęcia, które Taemin najwyraźniej dobrze ulokował, bo dzielnie opierało się kolejnym podmuchom wszechobecnego wiatru.

- Jesteś głupi – oznajmił twardo Lee, uparcie nie odwzajemniając rzucanych mu, wręcz błagalnych spojrzeń, z determinacją wpatrując się w zielono-błękitną przestrzeń polany przed sobą. – Naprawdę sądziłeś, że pozwolę ci na coś takiego? Jesteś głupi i nie nadajesz się na panią domu. Od dzisiaj ja ustalam tu zasady – stwierdził, i gdyby nie powaga sytuacji, obaj pewnie wybuchliby gromkim śmiechem.

- Tu, to znaczy gdzie? – zapytał Minho, próbując nie zgubić się w toku rozumowania młodszego chłopaka. Jednocześnie przysunął się nieco bliżej, mając nadzieję, że Taemin wreszcie uraczy go choćby jednym spojrzeniem.

- Tu znaczy tu – odparł Lee stanowczo, choć nieco dziecinnie, ręką zataczając krąg wokół siebie. – Od dzisiaj to nasze królestwo.

- Taemin, co ty wygadu… - Minho nie zdążył skończyć zdania, bo jego towarzysz wreszcie oderwał uparte spojrzenie od otaczającego ich terenu, i wbił płonący wzrok prosto w jego oczy.

- Kiedy ty wreszcie zrozumiesz? – zapytał z pretensją, gniewnie marszcząc brwi. – Nie potrzebuję domu na wzgórzu. Nie chcę psa przy furtce, ani kwiatów w ogrodzie. Przeżyję nawet bez babeczek i serników. Potrafię wytrzymać bez szalonych randek, potrafię znieść marznące dłonie i szydercze komentarze. Mogę zamieszkać tutaj, tylko we dwoje, i tak żyć przez resztę swoich dni, tak spędzić swoją przyszłość. Ale nigdy, przenigdy nie każ mi wyrzekać się tego, co w niej najważniejsze. – Chłopak urwał gwałtownie, czując że głos za chwilę odmówi mu posłuszeństwa. Wolał myśleć, że szklistość, która zebrała mu się w polu widzenia, to efekt targającej nim złości, a nie objaw rozpaczy. Po raz pierwszy w życiu wyrzucił z siebie taki ogrom emocji, których nie miał w zwyczaju ubierać w słowa, które zazwyczaj przeżywał po cichu i po swojemu. Taemin wziął głęboki, uspakajający wdech. – Nie każ mi rezygnować z jedynego powodu do uśmiechu… - dodał ciszej, a jego głos drżał niebezpiecznie. – Nie każ… nie…

Po raz kolejny tego dnia ramiona Minho okazały się być jedynym kojącym miejscem na Ziemi, nawet jeśli ich właściciel stanowił powód całej gromadzącej się w Taeminie złości. Starszy przytulił drżącego chłopaka, spokojnymi ruchami wodząc po jego plecach i kołysząc się nieznacznie, w takt wygrywanej przez wiatr muzyki.

- Więc mówisz, że od dzisiaj mieszkamy pod drzewem, hm? – zagadnął Minho, a Taemin drgnął na dźwięk żartobliwego tonu jego głosu, z którego niemal zniknęło wcześniejsze zdenerwowanie. Przy odrobinie odwagi Lee mógłby nazwać to, co dostrzegł na twarzy swojego chłopaka, trudną do stłumienia ulgą. – Ciekawe co na to powie dozorca parku… Cóż, chyba będę musiał się z nim rozmówić… - mówił dalej, a kolejne bzdury opuszczające jego usta sprawiły, że młodszemu ledwo udało się zdusić uśmiech. Bądź co bądź, wciąż był na Minho obrażony za ten dziwny wybryk i nie zamierzał dać się udobruchać za pomocą paru głupich żartów.

- Najpierw musisz wygrać sprawę sądową. Zamierzam pozwać cię za próbę wystraszenia mnie na śmierć – odparł jadowicie, unikając jednak spojrzenia ciemnych oczu, które były w stanie skruszyć każdy mur, jaki kiedykolwiek postawił.

- Powinieneś rozważyć swoją decyzję. Nie sądzę, żebyś był w stanie zapanować nad naszym królestwem w pojedynkę – powiedział przekornie Minho, dobrze wiedząc, że jest na dobrej drodze do uzyskania przebaczenia.

- Więc jednak zamierzasz zamieszkać ze mną pod drzewem? – Taemin dumnie zadarł brodę, spoglądając na głupawo uśmiechającego się chłopaka z góry. Minho przekrzywił przekornie głowę.

- Pod jednym warunkiem – odparł z udawaną powagą, na co Lee wydął usta w wyrazie dezaprobaty. Potrzebował jednak tylko paru sekund, żeby zorientować się, czego ten głupek mógł od niego chcieć. Chwilę później poczuł ciepłe dłonie na swoim karku i jeszcze cieplejsze wargi na swoich ustach.

Całowanie Minho było jak smakowanie wszystkich barw spędzonych wspólnie chwil naraz. Taemin czuł lekkość słonecznych dni i chłód zimowych wieczorów. Czuł smak dobrze zaparzonej herbaty i troskliwie przygotowanych, choć nieco spieczonych babeczek. Czuł zażenowanie wszystkimi pokręconymi randkami i ten szczególny rodzaj rozczulenia, do którego nie lubił się przed nikim przyznawać. Czuł wiatr i chmury. Wszystko czego potrzebował, znajdowało się w jednym prostym pocałunku. Nawet uśmiech, który Taemin wyraźnie wyczuł na swoich i Minho wargach; uśmiech, którego żaden z nich nie potrafił już powstrzymać przed rozjaśnieniem zbyt zakochanych oczu.

Starszy na moment odsunął się od swojego chłopaka, tylko po to, żeby chwilę później bezceremonialnie ułożyć głowę na jego kolanach. Następnie przymknął oczy i zamruczał, zadowolony.

- Mmm… może to faktycznie lepsze, niż dom na wzgórzu… - stwierdził, w zamian za co oberwał od Taemina w głowę. Młodszy nie potrafił jednak dłużej się dąsać. Nie, kiedy na twarzy Minho znów gościł ten jasny uśmiech, nie kiedy jego oczy odzyskały kojącą barwę czekolady, a świat wrócił do normy. Lee wreszcie zatopił palce w złoto-brązowych włosach swojego chłopaka, przesiewając kolejne lśniące kosmyki między palcami.

- Nie za dobrze ci? – zapytał, widząc, jak starszy przymyka oczy i układa się jeszcze wygodniej. Na jego usta wpłynął przekorny uśmiech.

- Musisz o mnie dbać, pamiętaj – oznajmił z powagą, choć wyraz jego twarzy zupełnie z nią kontrastował. Taemin zmarszczył brwi, niepewny do czego ten chłopak znów zmierza. – W końcu jestem powodem, dla którego się uśmiechasz – dodał Choi rozbawiony, sprawiając, że policzki Lee znów zapłonęły z zawstydzenia. Młodszy mocniej pociągnął kilka trzymanych przez siebie kosmyków włosów, z satysfakcją słysząc okrzyk bólu.

- Skoro mamy tu razem mieszkać, to chyba nie obejdzie się bez ustalenia podstawowych zasad, bo inaczej się pozabijamy – zawyrokował Taemin stanowczym tonem, na co Minho zaśmiał się głośno.

- Zasad typu: ta część trawnika to moja prywatna sypialnia, do której nie masz wstępu, chyba, że cię zaproszę? – zaproponował, na co Lee wywrócił oczami.

- Znów jesteś niedorzeczny – mruknął z łagodnym uśmiechem na ustach, po czym wsparł głowę o znajdujący się za nim pień drzewa i sam przymknął oczy. Wiatr rozwiewał mu włosy, a ciepło leżącego na jego kolanach Minho udzielało się całemu ciału, biegnąc ścieżkami żył aż do serca. Przez chwilę myślał, że naprawdę mogłoby tak pozostać już na zawsze. Mogliby być królami traw i nieba, panami starego, przekrzywionego drzewa, które skrzypiałoby cicho, kojąco, dzień i noc obserwując ich wspólne życie.

Taemin westchnął cicho, zmęczony wydarzeniami tego dnia. Pod wpływem ciepła i powracającego do serca spokoju, chłopak poczuł jak naraz ogarnia go senność, jak powieki raz po raz przymykają się wbrew jego woli. Na dodatek Minho łagodnie chwycił jego dłoń i zaczął się nią bawić, na zmianę splatając i rozłączając ich palce, co było na tyle przyjemne, że tylko jeszcze bardziej go usypiało.

- Taemin? – Głos Minho był cichy, ale mimo wszystko słyszalny pośród fal wiatru i senności, które zdawały się otaczać młodszego ze wszystkich stron. – W naszym domu chyba jest przeciąg… - stwierdził Choi, przybierając rzeczowy ton.

- Niedorzeczny… - mruknął jeszcze Taemin, uśmiechając się nieznacznie, zanim senność wzięła górę i chłopak wreszcie się jej poddał. Nie potrzebował domu na wzgórzu i wygodnej pościeli. Wystarczyło mu to stare, poskrzypujące drzewo oraz ciepło bijące od Minho, rozpalające nie tylko czubki palców, ale i głębię serca.

Starszy z rozczuleniem obserwował, jak jego chłopak usypia z uśmiechem na twarzy. Następnie przeciągnął się, a jego wzrok na moment powędrował ponad głowę Taemina, ku zaczepionej tam fotografii.

- Nasza przyszłość, hm? – mruknął sam do siebie, po czym znów spojrzał na śpiącego błogo nastolatka, i uśmiechnął się nieznacznie. Z nadzieją. – Skoro tak ma wyglądać przyszłość, to niech się już zacznie… - stwierdził, unosząc rękę i odgarniając zbłąkany kosmyk z twarzy swojego chłopaka. Następnie sam zamknął oczy i zapadł w najsłodszą drzemkę, jakiej było mu dane do tej pory doświadczyć. Śnił o domku na wzgórzu, o psie przy furtce, o bratkach i zapachu sernika. A ponad ten obrazek wzbijał się radosny śmiech dwóch osób, który wypełniał cztery ściany i mieszał się z szumiącym w ogrodzie wiatrem. Pod wpływem tego dźwięku Minho mocniej ścisnął dłoń Taemina przez sen. Tak brzmiała ich przyszłość.

~*~

Jestem~~! 

Przybywam z takim... nie wiem do końca czym, bo mam mieszane uczucia, ale żywię nadzieję, że komuś się spodoba ^^ Pomysł na ten tekst miałam w głowie już od dawna, z tym że na jakiś czas po prostu zupełnie o nim zapomniałam. No i tak się składa, że przypomniało mi się parę dni temu, przez co wreszcie zasiadłam do Worda (ignorując głos rozsądku, krzyczący "ucz się! ucz się!" do ucha) i... cóż, zrobiłam to, bo NAPRAWDĘ sądziłam, że to będzie krótka miniaturka na 1,5 strony, że ją napiszę i wena da mi żyć, pozwoli wrócić do kanji jigoku.... Coś poszło nie tak, bo z 1,5 strony zrobiło się niemal 9 stron, a czas pisania, zamiast godziny, wyniósł dwa popołudnia. Eh... Mam teraz okropne wyrzuty sumienia, że olałam naukę na ten czas, ale ciężko było zignorować tę kapryśną przyjaciółkę Wenę, hałasującą w mojej głowie i utrudniającą skupienie >.<

Zapraszam do czytania i komentowania~! ^^

Do napisania~~

Ps. Przepraszam za wszelkie literówki, jeśli się takowe pojawią, bo część tekstu byłam zmuszona pisać i betować na telefonie >.< Jeśli coś wychwycicie, dajcie znać! :3

Ps. 2 wiem, że obrazek jest tylko po części adekwatny, ale za to śliczny ;;; <3 jeśli ktoś ma jakiś inny pomysł, to piszcie śmiało! ^^