Sagi: ~VI~

- …pan Choi naprawdę po uszy się zakochał… - mruknąłem po raz milionowy, jednocześnie drapiąc się po głowie w zadumie.

- Mówiłeś coś? – Głos Taemina tuż przy moim uchu sprawił, że wzdrygnąłem się, gwałtownie usiłując wrócić myślami do rzeczywistości. Moje mamrotanie pod nosem z pewnością wyglądało co najmniej niepokojąco, nic więc dziwnego, że Lee patrzył na mnie z uniesionymi brwiami. Miałem tylko nadzieję, że nie zrozumiał nic z tego bełkotu, bo ostatnimi czasy zupełnie już nie panowałem nad tym co myślę i mówię. Słowa Key wciąż krążyły mi po umyśle, wypalając wszelkie inne sprawy, zajmując naczelne miejsce pośród dość wątpliwych rozważań dotyczących mojego stanu psychicznego.

Niepewnie uniosłem wzrok, jakby w kolejnej brawurowej próbie zmierzenia się z moim problemem. Taemin w dalszym ciągu przewiercał mnie badawczym spojrzeniem, pod którym nie byłem w stanie zrobić nic innego, jak głośno przełknąć ślinę.

- No co ty, stresujesz się? – zapytał łagodnym tonem, a ja potrzebowałem dłuższej chwili, zanim zrozumiałem, że mówi o balu, który miał się odbyć za niespełna godzinę. W tamtym momencie doznałem przemożnej ochoty wybuchnięcia gromkim śmiechem. Ten cały bal był niczym, w porównaniu z dręczącym mnie problemem. Nie mogłem już nawet zaprzeczać, moje serce zbyt dobitnie przeganiało każdą próbę negacji, nieustępliwie bijąc zbyt szybko, ilekroć para migdałowych oczu raczyła na mnie spojrzeć.

- Nie… - odparłem krótko, niepewny cóż więcej mógłbym na ten temat powiedzieć. Cały ten bal wydawał mi się być jedną wielką abstrakcją. Miałem dużo ważniejsze sprawy na głowie, sprawy których nie zdążyłem poukładać mimo upływu czasu, które teraz nie pozwalały mi normalnie funkcjonować w pobliżu Taemina, już nie mówiąc o perspektywie wspólnego tańca podczas wielkiej imprezy.

- Więc zabierz stąd łaskawie swoje cztery litery, bo siedzisz na mojej rękawiczce – rzucił zgryźliwie Taemin, a ja uciekłem przed jego zmarszczonymi gniewnie brwiami w najciemniejszy kąt pokoju, speszony do granic możliwości. W normalnych okolicznościach pewnie jakoś bym mu się odgryzł, ale w obecnym stanie nie byłem zdolny do patrzenia mu w oczy dłużej, niż przez parę sekund. Dlatego też przycupnąłem na jakimś chwiejnym stołku, i począłem udawać, że z wielkim zainteresowaniem przeglądam rzucone w kąt gazety, które, sądząc po datach w nagłówkach, leżały tam już od dłuższego czasu.

- Idę się przebrać – mruknął mój towarzysz, a ja kątem oka odprowadziłem jego drobną sylwetkę ku drzwiom sypialni. Gwałtownie i stanowczo zdusiłem w sobie nagłą potrzebę zwizualizowania sobie przebierającego się Taemina, bo taki obrazek z pewnością nie okazałby się pomocny w drodze po zdrowy rozsądek. Zamiast tego znów spojrzałem w okno, myślami w dalszym ciągu błądząc, gubiąc się w nich, plątając jak w sieci rybackie.

Nie miałem pojęcia skąd Kibum wiedział, że Sagi to jedno wielkie oszustwo, ale z jego słów wynikało, że zorientował się niemal od razu. Nasunął mi się na myśl błahy wniosek, że wobec tego mój przyjaciel sam mógłby ubiegać się o posadę aktora, biorąc pod uwagę, że wykiwał zarówno mnie, jak i Taemina, do tego zręcznie prowadząc grę o zazdrość, przez którą do reszty mnie w tym wszystkim pogrążył. Nie mam pojęcia co chciał w ten sposób osiągnąć, ale swoją prostolinijnością tak cholernie namieszał mi w głowie, że od paru dni nie byłem w stanie spokojnie zmrużyć oka.

„…pan Choi naprawdę po uszy się zakochał…” – Rozbrzmiewało mi raz po raz w uszach, a ja zadawałem sobie pytanie – w kim? W Sagi? W Taeminie? Czy może w obu naraz? Nie byłem pewien czy ten podział miał jeszcze jakikolwiek sens.

- Gotowe. – Chłopak wkroczył do salonu przyozdobiony najwykwintniejszą z czerwieni. Pełne, wymalowane szminką usta wykrzywił w cwaniackim uśmiechu, od którego zrobiło mi się gorąco. Prawda była jasna i oczywista. Lee Taemin czarował mnie całym sobą, niezależnie od stroju i okoliczności. Był to wniosek, z którym zamierzałem zmierzyć się jeszcze tej nocy.

- Pozwoli pani? – zapytałem, podchodząc do mojego towarzysza i nadstawiając ramienia, w duchu modląc się, żeby nie zauważył mojego niecodziennego zdenerwowania. On jednak uśmiechnął się jeszcze szerzej, po czym złapał oferowane sobie ramię. Zagryzłem od wewnątrz własną wargę, czując go znów tak blisko siebie, ale nie dałem tego po sobie poznać, i poprowadziłem naszą dwójkę ku ciemniejącemu wieczorowi. Naprzeciw rzuconemu mi przez serce wyzwaniu.

~*~    

   

Sala balowa czarowała najintensywniejszymi odcieniami czerwieni, przystrojonej wszechobecnym złotem. Przepych tego miejsca zdawał się wylewać z każdego najdrobniejszego elementu, od rzeźbionych krzeseł, stojących pod obitymi draperią ścianami, przez lśniące marmury zapełnionego przez ludzi parkietu, aż po srebrne łyżeczki, podzwaniające na stołach. Bogactwo i pychę gospodarza dało się wyczuć na każdym kroku, jakby cała ta impreza była stworzona jedynie w celu pokazania reszcie świata, że tak oto bawi się elita. Mimo tej przytłaczającej i godzącej w moją dumę świadomości, nie byłem w stanie zanegować istnienia pewnej szczypty magii gdzieś w tym ciężkim od blasku powietrzu. Misterna kompozycja płynącej nieprzerwanym strumieniem muzyki, splecionej z dawanymi przez kryształowy żyrandol smugami złotego światła, sprawiała, że z piersi raz po raz wyrywały się westchnienia zachwytu. A może po prostu szukałem pretekstu dla szybciej bijącego serca? Może tak naprawdę jedyny wyjątkowy i wartościowy element tej plugawej imprezy to klejnot uśmiechu, zdobiący usta stojącej obok mnie osoby? Osoby, która właśnie mierzyła mnie gniewnym spojrzeniem.

- Ludzie się o ciebie potykają, patałachu – warknął Taemin, spoglądając na mnie karcąco. Gwałtownie zamrugałem powiekami, i pospiesznie usunąłem się z przejścia. Kilkoro przechodzących obok gości obrzuciło nas oceniającymi spojrzeniami, po czym zniknęło w mozaice barwnych ubrań, malujących zimny marmur parkietu. Wzrok gubił się między kolejnymi wirującymi sukniami, nad którymi muzyka zdawała się mieć władanie, niczym wiatr nad zawieszonymi w oknie firankami.

- Piękne. – Dziwnie łagodny głos mojego partnera zawibrował mi w uchu. Oderwałem wzrok od sali balowej, i spojrzałem na Taemina uważnie. Ja sam padłem ofiarą specyficznego czaru tego miejsca, ale on wyglądał na totalnie zafascynowanego wszystkim, co go otaczało. Nawet jeśli jego twarz pozostawała zamknięta w srogim wyrazie, to migotanie oczu nadawało rysom dziecinny odcień niewinności. Uniosłem brwi, zaskoczony własnymi spostrzeżeniami. Taemin mógł udawać niewzruszonego, ale głębia jego spojrzenia dała mi nadzieję, że być może to odpowiednie miejsce, odpowiedni czas na zmierzenie się z rzeczywistością. Przełknąłem ślinę, na tę myśl, ale nie chciałem dać sobie czasu na odwrót.

- Mogę? – zapytałem, kłaniając się przed nim, i wyciągając jedną dłoń. Taemin zmarszczył brwi.

- Nie przyszliśmy tu się wygłupiać… - mruknął hardo, ale jego głos zadrżał niepewnie, bo oczy znów uciekły ku parkietowi, który zdawał się go wołać, wzywać do niezaznanej wcześniej, beztroskiej zabawy.

- Daj spokój, przecież nic się nie stanie, jeśli chwilę potańczymy – odparłem, przywdziewając lekki ton, choć w rzeczywistości było mi niezwykle ciężko stać w miejscu z wyciągniętą wyczekująco ręką. O wiele bardziej wolałem odwrócić się na pięcie i uciec od własnych uczuć, zostawić je na tej sali, i nigdy po nie nie wracać. Dobrze jednak wiedziałem, że to niemożliwe.

„…pan Choi naprawdę po uszy się zakochał…” – W pamięci znów rozległy się sądne słowa, a ich wyraz zdawał się potęgować z każdym kolejnym współdzielonym spojrzeniem. Taemin wahał się jeszcze przez chwilę, wzrokiem na zmianę wodząc po sali, w poszukiwaniu celu naszej misji, i zerkając na moją czekającą dłoń. Cała nieskończoność muzycznych tonów przepłynęła tuż obok mnie, zanim chłopak uśmiechnął się i chwycił mnie za rękę, pozwalając się zaprowadzić na parkiet.

Nie miałem planu działania. W duchu rozpocząłem nie wiadomo którą z kolei listę przekleństw pod adresem pewnego zbyt prostolinijnego człowieka, który obnażył mnie ze wszelkich barier utkanych z pozorów. Myślałem, że być może wyimaginowane ciskanie wyzwisk w Kibuma pomoże mi się skupić, ale ten wewnętrzny monolog ucichł, rozpadł się w momencie, w którym spojrzałem Taeminowi w oczy.

Były jasne, jak nigdy dotąd. Chciałem myśleć, że to jedynie kwestia nastrojowego oświetlenia. Na nic jednak zdawało się takie tłumaczenie, w starciu z tym niepowtarzalnym blaskiem przeważnie ciemnych tęczówek. W ich migdałowych ramach czekolada zdawała się topić ze złotem, tworząc niepowtarzalną mieszankę, najczystszą formę szczerej radości. Taemin cieszył się, że znów tańczy, a jego bezdźwięczna celebracja ponownego spotkania z nową pasją była dla mnie najpiękniejszym widokiem, jakiego w życiu doświadczyłem. Z fascynacją obserwowałem, jak kolejne dźwięki przekuwają ten wiecznie kpiący uśmiech, czyniąc z niego oznakę entuzjazmu, podziwiałem jak kolejne ruchy zamykają w sobie wrodzoną grację. Taemin tańczył całym sobą, a ja przez moment nie dłuższy niż ten wspólny walc, pragnąłem na zawsze podtrzymać w jego oczach ów czekoladowo-złoty kolor, który stał się najcenniejszą ozdobą wieczora, swoim pięknem przewyższając drogie kolie noszone na szyjach zgromadzonych tu dam.

„…pan Choi naprawdę po uszy się zakochał…” – Odezwał się głos w mojej głowie, niczym komunikat, mający na celu przypomnienie, w jakim celu rozpocząłem ten taniec. A ja w dalszym ciągu pozostawałem zbyt bezradny, wobec tłukącego się w piersi chaosu. Czy Key naprawdę dostrzegł we mnie to absurdalne uczucie? Czy może po prostu znów się ze mnie naigrywał? Czy to w ogóle miało jakiś sens? Nie znałem odpowiedzi na żadne z tych pytań, a jak na złość, w mojej głowie rodziło się ich coraz więcej, atakując niczym chmara ptactwa, kalecząc dziobami, zadając ból, którego nie powinno we mnie być. Bliskość Sagi ciążyła mi niemiłosiernie, od lśniącego materiału sukni, przez odurzający zapach perfum, aż po porażająco czerwone usta. Po raz pierwszy te dobrze znane elementy, wydały mi się aż tak nie na miejscu, jakby w ogóle nie miały racji bytu. Chciałem znów zobaczyć naturalną bladość policzków, znów dotknąć ukrytych pod rękawiczkami dłoni. Z przerażeniem uświadomiłem sobie, że jedyny pretekst, jakim przez ten cały czas tłumaczyłem moje niecodzienne reakcje na bliskość owej osoby, stał się zupełnie bezużyteczny, bo nie chciałem już więcej patrzeć na piękną Sagi. Stała się ona dla mnie fałszem i ułudą. Maską, kryjącą Lee Taemina, chłopaka, który nadał mojemu życiu niezrozumiałego tempa.

„…pan Choi naprawdę po uszy się zakochał…” – Zawyrokowała znów jakaś nad wyraz odważna część mojego umysłu, która dla większej wiarygodności przywdziała głos mojego przyjaciela. Zacisnąłem zęby, coraz bliższy poddania się temu przesadnie władczemu zdaniu, nie dającemu mi spokoju ani na sekundę. Świat wokół wirował, sala i goście mimowolnie utworzyli jedyną w swoim rodzaju, barwną mozaikę, na tle której tylko jedna osoba pozostała absurdalnie wyraźna, boleśnie jaśniejąca.

- Wiesz, że masz wybitnie idiotyczną minę? – zapytał Taemin, a czerwone wargi rozciągnęły się w złośliwym uśmiechu, który mimo wszystko nie zawładnął oczami, wciąż iskrzącymi się tak rzadką sympatią do całego otoczenia.

- Chodźmy się trochę przewietrzyć – odparłem, nie do końca świadom swoich czynów. Nie byłem pewien, czy zniosę jeszcze choć chwilę tak bliskiego kontaktu. Być może miałem nadzieję, że wraz z opuszczeniem sali, pryśnie też czar. Na próżno.

Podbiegłszy do zdobnej, obrośniętej bluszczem barierki tarasu, Taemin przechylił się nieco wprzód, wzrokiem badając ciągnące się w dole ogrody. Poszedłem w jego ślady, stając tuż obok, jednocześnie z ulgą przyjmując chłód nocnego powietrza na twarzy. Przymknąłem oczy, usiłując nieco się uspokoić. Nie patrzyłem na Taemina, jakby samo to miało przywrócić światu jego dawne, spokojne, wręcz nudne tempo. Tylko moja ręka zadawała się w dalszym ciągu być świadoma bliskiej obecności odzianej w czerwony materiał dłoni, zaciskającej się na rzeźbionej balustradzie.

- Oho, czyżby pan Choi zmęczył się tym krótkim tańcem? – zapytał Taemin szyderczym tonem. Na dźwięk jego głosu mimowolnie drgnąłem, ale udało mi się nie otwierać oczu, jakby w dalszym ciągu łudząc się, że swoją majaczącą część umysłu pozostawiłem w jaśniejącej sali, której strojność stróżką złotego światła wpadała przez otwarte drzwi tarasu, subtelnie mieszając się ze srebrem księżyca. W rzeczywistości po prostu bałem się, do czego będę zdolny, jeśli po uniesieniu powiek te migdałowe tęczówki w dalszym ciągu będą tak hipnotyzujące, jak jeszcze kilka minut wcześniej. Zapadła dziwna cisza, po brzegi wypełniona odgłosami toczącej się za ścianami zabawy.

W końcu, zebrawszy się na odwagę, otworzyłem oczy.

Taemin opierał się o barierkę, a jego rysy barwiły się blaskiem księżyca. W tym nocnym świetle czerwień ust odznaczała się dziwnie, nadając twarzy niewłaściwy wyraz. Miałem przemożną ochotę zetrzeć szminkę materiałem własnego rękawa, raz na zawsze pozbyć się tej dziwnej sztuczności, z którą kojarzyło mi się istnieje Sagi. Taemin zmarszczył brwi, a nieobecność bijąca z jego spojrzenia utwierdziła mnie w przekonaniu, że znów odpłynął myślami na nieodkryte przede mną wody. Właśnie to chwilowe roztargnienie z jego strony stało się moją odwagą.

- Taemin… - zacząłem, ale nie było mi dane skończyć. Chłopak uciszył mnie palcem odzianej w rękawiczkę dłoni. Zesztywniałem, czując dotyk na własnych ustach, ale Taemin zdawał się być zbyt pochłonięty własnymi myślami, żeby to zauważyć. W końcu oderwał wzrok od rozciągającego się pod nami widoku, i spojrzał na mnie dziwnie.

- Pamiętasz, jak kiedyś pytałeś mnie, jakie jest moje marzenie? – Jego słowa były niemal tak samo zaskakujące, jak miękki ton, którym je wypowiedział. Nie śmiałem w żaden sposób mu przerywać, więc po prostu skinąłem nieznacznie głową. Taemin oderwał palec od moich ust, na powrót ściskając mocno barierkę. Cała jego postawa wyrażała niecodzienne wahanie, jakby słowa, które krążyły mu po głowie, były dlań zbyt obce, bądź zbyt niepasujące do jego dotychczasowego sposobu postrzegania świata. W końcu chłopak uśmiechnął się nieznacznie, kierując spojrzenie na rozgwieżdżone niebo. – Wciąż szukam – stwierdził, sprawiając wrażenie, jakby usiłował przeczesać spojrzeniem cały granat nad swoją głową. – Szukam mojego własnego marzenia – dodał zaskakująco poważnym tonem. – Obym kiedyś je znalazł…

- Taemin… - odezwałem się znów, ale tym razem chłopak zaśmiał się cicho, wskazując dłonią na uchylone drzwi do sali balowej.

- Słyszysz tę piosenkę? – zapytał. Jego głos miał w sobie dziwną mieszankę zachwytu i gorzkości. – Taesun hyung zwykł nucić mi ją, kiedy nie mogłem zasnąć, wiele, wiele lat temu… - Taemin gwałtownym ruchem odepchnął się od barierki, i zaczął tańczyć do przytłumionej przez grubość murów melodii. Obserwowałem to z rosnącą dezorientacją. Jego zachowanie było jednocześnie fascynujące i przerażające, jakby naraz wpadł w jakiś trans. – Czy to nie zabawne, że słyszę ją w dzień, w który przyszedłem się zemścić? – rzucił pytanie w pustkę księżycowego wieczora. Było coś szalonego w tych słowach. Rozmigotane gorączkowo oczy Taemina sprawiły, że miałem ochotę złapać go za ramiona i mocno nim potrząsnąć. – Chodź, Minho, zatańcz ze mną! Świętujmy rychłe zwycięstwo! – zawołał chłopak, obracając się wokół własnej osi. Zdobiąca go czerwień naraz nadała całej jego postaci diabelskiej aury. Miałem ochotę natychmiast się jej pozbyć, tak samo, jak zbyt intensywnej, czerwonej szminki.

- Taemin, muszę ci coś powiedzieć – odezwałem się stanowczym tonem, podchodząc do tańczącego chłopaka.

- Później. Teraz musimy obmyślić plan – odparł, nie zatrzymując się ani na chwilę i nie zaszczycając mnie choćby jednym spojrzeniem.

- Ale… - Złapałem Taemina za nadgarstek, zmuszając go do zaprzestania tańczenia, i spojrzenia mi w oczy. W jego tęczówkach nie znalazłem już jednak tego czekoladowego złota, które lśniło w nich jeszcze kilkanaście minut wcześniej. Zastąpiły je zimne, mściwe iskry, których wolałbym nigdy w życiu nie widzieć.

- Panie Choi, czas na działanie – oznajmił chłopak, przybierając rzeczowy ton, podszyty jednak nutą sarkazmu. Spojrzał znacząco na moją zaciśniętą wokół jego nadgarstka dłoń. Puściłem go, choć obłąkańcza aura zdawała się w dalszym ciągu wisieć w powietrzu, jedynie z wierzchu zamalowana spokojnym spojrzeniem. Wcześniej nie zdawałem sobie sprawy, że mania zemsty w tak wielkim stopniu zawładnęła umysłem Taemina. Nie byłem nawet pewien, czy on sam zdawał sobie z tego sprawę. Zacisnąłem rękę w pięść, bojąc się jego kolejnych słów. – Dobrze wiesz, co to znaczy. Musisz zająć się Sodam…

- Nie jestem pewien, czy to dobre rozwiązanie – wszedłem mu w słowo, mając jeszcze nadzieję, na zwrócenie całej tej akcji na sensowne tory. Taemin zmarszczył brwi gniewnie, najwyraźniej niezadowolony z mojego nagłego oporu. – Przecież ona nie jest niczemu winna… Nie widzę powodu, żeby ją krzywdzić…

- Niewinna? – Taemin zaśmiał się gorzko, smakując w ustach brzmienie tego dziwnie obcego słowa. Zaraz jednak znów spoważniał, a jego rysy zdawały się ciemnieć pod wpływem kotłujących się w głowie myśli. – Nie ma ludzi niewinnych. Ta kobieta jest nie lepsza od swojego brata – oznajmił pewnym tonem, dając mi tym samym znak, że wie więcej ode mnie. Ta nieprecyzyjna wiadomość nie zmieniła jednak mojego zdania na temat całej tej wyprawy, w której w ogóle nie powinienem był brać udziału.

- Mimo wszystko, uważam że… - Moja wypowiedź została zagłuszona przez burzę oklasków, która przetoczyła się po sali balowej, w odpowiedzi na zakończoną piosenkę. Taemin spojrzał nerwowo w kierunku drzwi, po czym wrócił wzrokiem ku mnie, ze zniecierpliwieniem trącając mnie w pierś.

- Dość tych pogaduszek, panie Choi. Zajmiesz się Sodam, podczas gdy ja zajmę się Jonghyunem. Być może uda mi się dowiedzieć czegoś o waszym konfli…

- Zajmiesz się Jonghyunem? – przerwałem mu, naraz okropnie podenerwowany. – Co przez to rozumiesz? – Taemin uniósł brwi, widząc moją gwałtowną reakcję.

- No wiesz, tu uśmiech, tam subtelny dotyk… Znasz moje metody… - odparł lekkim tonem, który tylko dodatkowo mnie rozjuszył.

- Twoje metody? Czy ty zdajesz sobie sprawę, jakie to niebezpieczne?! – krzyknąłem, już zupełnie nad sobą nie panując. Miałem dość tego obłędu. Jedyne, o czym marzyłem, to złapać Taemina za rękę i uciec z nim gdzieś daleko. Gdzieś, gdzie zapomniałby o własnych chorych pomysłach.

- Niebezpieczne? – Chłopak uniósł jedną brew do góry, jakby nie do końca pewien, jak zareagować na mój wybuch.

- Nie pozwolę ci na coś takiego -  oznajmiłem, oddychając ciężko, usiłując zamienić wzburzenie na zimną stanowczość. Mogłem mieć jedynie nikłą nadzieję, że moje słowa w jakimś stopniu wstrząsną Taeminem, na tyle, żeby zmienić jego punkt widzenia. Na próżno.

- Nie pozwolisz? Kim jesteś, żeby mi czegokolwiek zabraniać, co?! – zezłościł się, najwyraźniej nieskory do przyjęcia moich argumentów.

- Jestem twoim partnerem – odparłem, z opóźnieniem orientując się, jak dwuznacznie brzmią te słowa w kontekście stanu mojego serca. Miałem nadzieję, że Taemin nie odczyta z mojej twarzy tych wszystkich myśli, które przemknęły mi przez głowę. Chwila szoku minęła jednak dość szybko, a czerwone wargi znów wykrzywił nieprzyjemny uśmiech.

- No proszę, panie Choi, kto by się tego spodziewał? – odezwał się przesiąkniętym ironią tonem. Wyciągnął odzianą w rękawiczkę dłoń i zatopił palce w moich włosach, tą jakkolwiek okrutną pieszczotą wywołując ciarki na moich plecach. – Czyżby za bardzo się pan wczuł w swoją rolę? – Jego słowa zabolały mnie bardziej, niż mógłbym się tego spodziewać. Zacisnąłem rękę w pięść, usiłując podejść do tego ze spokojem. Prawdopodobnie nawet nie zdawał sobie sprawy, jak wiele te słowa znaczyły w kontekście mojego nowo odkrytego uczucia. – Czyżby za bardzo uwierzył pan w iluzję własnego planu? – Gwałtownie uniosłem spojrzenie, szukając w oczach Taemina choć krztyny czegoś innego, niż irytująca złośliwość. Kilkoma kąśliwymi uwagami obrócił cały mój plan wyznania w nic nie znaczący, wybitnie okrutny żart. Czy to możliwe, że nieświadomie miał rację? Może nabrałem się na nasz mały teatrzyk, zbyt mocno wierząc we własną rolę, którą chciałem odegrać jak najlepiej? Może te bezsenne noce i zaszczepione mi przez Kibuma słowa nic tak naprawdę nie znaczyły? W tamtym momencie z całego serca chciałem wierzyć w taką wersję zdarzeń. Ale to nie tłumaczyło faktu, że miałem ochotę pozbyć się tej cholernej Sagi raz na zawsze, w jej istnieniu upatrując źródła moich nieszczęść.

- Masz rację – powiedziałem zaskakująco spokojnym tonem, pozwalając znaczeniu tych słów zaciążyć w dzielącej nas przestrzeni. Oczy Taemina rozszerzyły się ze zdziwienia, a jego chwilowy szok uznałem za jedyną szansę na wyrzucenie z siebie reszty tego bezsensu, który rósł w głębi serca od wielu tygodni. – Szczerze mówiąc…

Skrzypnięcie drzwi. Błysk światła. Muzyka. Czyjeś głosy. Gwałtowne szarpnięcie w dół.

Wszystko wydarzyło się tak szybko, że mój umysł nie nadążył za rozwojem sytuacji, zbyt zdezorientowany tym, co nastąpiło chwilę potem.

Ramiona oplatające moją szyję. Ciepło oddechu. Smak zbyt czerwonych ust.

Moje ciało ogarnęło szaleństwo zmysłów. Nie wiedziałem co się działo, ani co jeszcze miało się zdarzyć, ale chciałem zatrzymać ten moment, który mógłby stać się dla mnie nową wersją wieczności.

Głosy. Skrzypnięcie drzwi. Półmrok. Pustka.

Otworzyłem oczy, zdezorientowany. Taemin już zdążył się ode mnie odsunąć, dłonią nerwowo wodząc wokół własnych ust, starając się poprawić nieco rozmazaną szminkę.

- Co… - zacząłem, ale wtedy chłopak uniósł wzrok. Jego spojrzenie totalnie mnie zmroziło. Mógłbym przysiąc, że przez ułamek sekundy dostrzegłem w tych migdałowych oczach błysk paniki, zupełną dezorientację, zagubienie przewyższające nawet to, w którym ja sam się znajdowałem. Zaraz jednak owo chwilowe wrażenie zniknęło bezpowrotnie, zastąpione zimnym wykrzywieniem ust. Ust, które jeszcze parę sekund wcześniej znalazły się tak blisko moich własnych.

- Nie wyobrażaj sobie nie wiadomo czego, musiałem zmylić przypadkowych świadków naszej narady – oznajmił nieco jadowicie, jakby próbując mnie ukarać za to zbyt szybko bijące serce, którego przecież nie mógł zobaczyć, ani usłyszeć. Które pozostawało ciężkim brzemieniem w głębi mojej piersi. Nie byłem pewien, czy dobrze wiedział o moich uczuciach i najzwyczajniej w świecie się z nich naigrywał, czy też robił to wszystko nieświadomie. W tamtym momencie chciałem raz na zawsze wyjaśnić tę sprawę. Pozbyć się narastającego z każdym dniem balastu, który utrudniał bicie mojego serca. Taemin nie dał mi jednak takiej szansy.

- Do dzieła – powiedział, obrzucając mnie ostatnim nieodgadnionym spojrzeniem, po czym odwrócił się na pięcie i wkroczył w złotą smugę światła, majaczącą na tarasowych płytkach.

Dopiero kiedy ostatnia fałda sukienki Sagi zniknęła za drzwiami, poczułem jak opuszczają mnie siły, i musiałem wesprzeć się na balustradzie, żeby nie upaść. Miliony sprzecznych myśli i uczuć atakowały mnie z nieznaną mi wcześniej zawziętością, a cały ten chaos zdawał się kumulować na wciąż mrowiących, wciąż pamiętających dotyk ustach. Sprawy wymknęły mi się spod kontroli tak szybko, tak łatwo, że równie dobrze mogłem przyznać, że nigdy nie miałem nad nimi władzy.

Przeczesałem włosy palcami, żałując, że nie mam możliwości opłukania ust. Ten mrowiący dotyk zdawał się mnie palić, nawet jeśli jednocześnie przyprawiał o szybsze bicie serca. Nie miałem jednak czasu na uporanie się z tymi mdlącymi, trudnymi do nazwania uczuciami. Dobrze wiedziałem, że Taemin poszedł „zająć się” Kim Jonghyunem. Wolałem nawet sobie nie wyobrażać, co się stanie, jeśli ten okrutny człowiek rozpozna w Sagi brata Taesuna. Nie miałem pojęcia skąd Taeminowi przyszedł do głowy tak idiotyczny pomysł, nie wiedziałem też, dlaczego się na to wszystko zgodziłem. Ta świadomość docierała do mnie z okrutnym opóźnieniem, bo wcześniej chyba zbyt mocno wierzyłem tę lekkość i beztroskę, która niezmiennie kojarzyła mi się z moim partnerem.

Wzdrygnąłem się na dźwięk słowa „partner” w moim własnym umyśle, ale zacisnąłem dłonie w pięści, wiedząc, że nie mam czasu na roztrząsanie moich relacji z Taeminem. Zaczerpnąłem ostatni otrzeźwiający haust powietrza, i ruszyłem w kierunku nagle dziwnie złowrogich drzwi.

Stanąwszy w progu sali balowej, skrzywiłem się nieznacznie, odkrywając, że magia, którą wcześniej dostrzegałem, zniknęła bez śladu, zastąpiona wszechobecną wrogością. Czar, którego ofiarą padłem jeszcze pół godziny temu, nie miał racji bytu, kiedy w pobliżu nie było jej źródła.

Potrząsnąłem głową. Nie mogłem teraz analizować moich nasiąkniętych beznadzieją i skazanych na porażkę uczuć. Tych samych uczuć, które chwilę wcześniej kwitły na tym parkiecie, a które tak bezzasadnie zostały zdeptane. Musiałem za wszelką cenę wziąć się w garść, przynajmniej do czasu, aż Taemin będzie bezpieczny. Nigdzie jednak nie mogłem dostrzec jego drobnej, przyozdobionej czerwienią sylwetki. Ani pośród wirujących par, ani w pobliżu zastawionego przekąskami stołu. Przełknąłem nerwowo ślinę, zły na samego siebie. Jak mogłem pozwolić mu zniknąć w tym tłumie, wypuścić go z rąk, prosto w ramiona tego zbira?

Przeczesując spojrzeniem każdy kąt sali, raz po raz natrafiałem na twarze otaczających mnie, obcych ludzi. Każda z nich zdawała się łypać na mnie wrogo, nieprzyjaźnie. Pary tańczyły irytująco żywiołowy taniec, a złote światło barwiło ich rysy na kpiące odcienie czerwieni, która stała się dusząca, trudna do zniesienia. Cały ten przepych palił mnie w oczy, nadając każdemu elementowi otoczenia powłokę sztuczności. Przyozdabiając każdy uśmiech o nieszczerość. Gubiłem się w natłoku migających mi przed oczami twarzy, nie mogąc znaleźć pośród nich tej jedynej znajomej, tej której szukałem. Czułem się jak na balu maskowym, każda przewijająca mi się przed oczami osoba zdawała się być jego aktywnym uczestnikiem, tylko ja pozostawałem bez osłony, niczym bez broni przeciwko światu. Naraz pojawiła się w mojej głowie paraliżująca myśl, że nawet, gdybym znalazł Taemina pośród tej setki obcych spojrzeń, to na jego twarzy również zobaczyłbym maskę, nieznośną ozdobę, która odgrodzi mnie od jego myśli. Od nienarodzonych jeszcze marzeń. Taka perspektywa odcisnęła się lodowym piętnem na moim spanikowanym sercu.

Wodząc rozgorączkowanym spojrzeniem po otaczającym mnie tłumie, zupełnie przegapiłem moment, kiedy jakaś nader śmiała para rąk złapała moje dłonie, i wciągnęła mnie w ten przejaskrawiony od barwnych sukien wir, w epicentrum porażającego zepsucia królującego na tym balu. Nie zdążyłem zaprotestować, po prostu utonąłem w morzu zbyt szerokich uśmiechów i zbyt zalotnych spojrzeń. Automatycznie chwytałem kolejne dłonie, co rusz zmieniając partnerkę, starając się tanecznym krokiem uciec z parkietu. Otaczające mnie damy, przyozdobione maskami swoich eleganckich rysów twarzy, nie miały chyba jednak zamiaru pozwolić mi odejść tak łatwo. Nawet jeśli nienawidziłem widoku szminki na ustach Taemina, to makijaż tych kobiet był stokroć gorszy, zdawał się grubą warstwą przylegać do skóry, z wierzchu zasłaniać mankamenty zgniłego charakteru. Nie marzyłem o niczym innym, jak uciec stamtąd jak najdalej, ale nie chciałem robić zamieszania, w obawie, że to kogoś zaalarmuje.

W moje ręce trafiła kolejna para odzianych w rękawiczki dłoni. Twardo wbiłem wzrok w przestrzeń ponad ramieniem tańczącej ze mną kobiety, dostrzegając skrawek marmurowej podłogi tuż za granicą terenu przeznaczonego do tańca. Miałem ochotę wyrwać się z uścisku drobnych palców i puścić biegiem w tamtą stronę, ale coś mnie zatrzymało. Coś, co kryło się w tej tańczącej ze mną dziewczynie.

Z niechęcią oderwałem wzrok od drogi ucieczki i, przygotowując się na kolejną kpiącą maskę, spojrzałem w twarz mojej nowej partnerce. Zaskoczyła mnie łagodność jej rysów, które mimo delikatnego makijażu sprawiały wrażenie dziwnie naturalnych, w porównaniu z tymi należącymi do pozostałych uczestniczek balu. Dziewczyna była młoda i ładna, ale jej uścisk pozostawał mocny i pewny. Łagodne wykrzywienie ust stanowiło ukojenie dla oczu, po tych wszystkich grymasach, których naoglądałem się przez ostatnie kilkanaście minut. Jednak tym, co zaskoczyło mnie najbardziej, była trudna do zanegowania sympatia, barwiąca jej utkwione we mnie spojrzenie. Uniosłem brwi, jakby chcąc ją w ten sposób zapytać, czy ona też znalazła się na tym balu przez pomyłkę. Dziewczyna jednak subtelnie pokręciła głową, bez słowa dając się prowadzić przez parkiet, cały czas nie spuszczając ze mnie pary kształtnych oczu, które kogoś mi przypominały, nie byłem tylko pewien kogo. Tańcząc z tą dziwną nieznajomą uległem irracjonalnemu przeczuciu, że jestem poddawany jakiejś ocenie, że przechodzę test, od którego będzie zależał dalszy rozwój wypadków. Obecność tej damy w tajemniczy sposób nieco mnie uspokoiła, jakby sama jej aura wystarczyła, żeby załagodzić groteskowość całej tej maskarady.

W końcu jednak utwór dobiegł końca, a salę zalała fala oklasków. Pośród wszechobecnego chaosu dziewczyna przysunęła się do mnie niebezpiecznie blisko, a ja wstrzymałem oddech, niegotowy na kolejny dziwny zwrot akcji tego dnia. Ona jednak stanęła na palcach, żeby sięgnąć ustami mojego ucha.

- Powiedz swojemu uroczemu kompanowi, że jestem po waszej stronie – wyszeptała, a ja ledwo byłem w stanie wyłowić jej cichy głos spośród otaczającego nas jazgotu odradzającego się na nowo tańca. Po wypowiedzeniu tych tajemniczych słów, dziewczyna odsunęła się ode mnie, z gracją dygnęła, po czym bezpowrotnie zniknęła w tłumie. Ja natomiast przez dłuższą chwilę stałem jak wryty, z niedowierzaniem uświadamiając sobie, że już wiem, do kogo należała ta para znajomych oczu. W takie same, choć zaprawione o nieprzyjemny błysk, celowałem nieraz lotką, dziurawiąc papier zawieszony na ścianie w mieszkaniu Taemina. Co oznaczało, że dziewczyna, z którą chwilę wcześniej tańczyłem, to…

- Sodam… - mruknąłem z niedowierzaniem. Kobieta, którą spotkałem znacznie różniła się od tej, którą zdążyłem już sobie wyobrazić, na bazie słów Taemina. Nie miałem pojęcia skąd wiedziała kim jestem, ani kim jest mój towarzysz, a jej słowa pozostawały dla mnie zagadką.

Fakt, że Sodam była świadoma naszego spisku sprawił, że zjeżyły mi się włosy na karku. W takim razie Kim Jonghyun również mógł wiedzieć. Przekląłem pod nosem, nagle znów okropnie zdenerwowany. Tym razem zapewne zdeptałbym każdego, kto spróbowałby wciągnąć mnie w wir tańczących par, ale zanim sięgnąłem po tak radykalne metody, moje oczy wreszcie wyłapały znajomą postać.

Taemin szedł w dół wielkimi schodami, nawet nie kłopocząc się trzymaniem sukienki w dłoniach, co stwarzało niebezpieczeństwo potknięcia się o własne ubranie. W pierwszej chwili odetchnąłem z ulgą, zaraz jednak ulegając sprzecznym emocjom. Z jednej strony nie dawało mi spokoju to, co wydarzyło się na tarasie i dobrze wiedziałem, że prędzej czy później będziemy musieli to sobie wyjaśnić, nawet jeśli Taemin zrobi wszystko, żeby uniknąć niewygodnego tematu. Wspomnienie pocałunku dalej mnie paraliżowało, jakby ciało postanowiło uparcie bojkotować przejście z tym do porządku dziennego. Nie mogłem jednak w takiej chwili robić zamieszania. Zbyt wyraźnie wciąż słyszałem w uszach szept Sodam, zbyt dziwny wydał mi się wyraz twarzy Taemina, który zdążył już zejść po schodach i skierować się ku drzwiom wyjściowym.

Puściłem się biegiem między stolikami, po drodze zahaczając nogą o jakieś krzesło i niemal strącając obrus wraz z całą zastawą. Rzucając przekleństwami na prawo i lewo, w końcu wydostałem się z tego chaosu, i wpadłem w objęcia wieczornego chłodu, dopiero po chwili lokalizując wzrokiem drobną sylwetkę, powoli oddalającą się ku światłom ulicy. Biegiem pokonałem dzielącą nas odległość, jednocześnie czując, jak coraz większy niepokój utrudnia mi oddychanie.

- Taemin? – Położyłem chłopakowi dłoń na ramieniu, chcąc go zatrzymać. Mój dotyk na obnażonej skórze spotkał się jednak z zaskakująco gwałtowną reakcją. Drobną sylwetką wstrząsnął dziwny dreszcz, który sprawił, że odruchowo odsunąłem się na odległość kilkunastu centymetrów. Taemin zatrzymał się, ale jeszcze przez dłuższą chwilę stał w bezruchu, zwrócony plecami do mnie. Nie miałem pojęcia, skąd jego dziwne zachowanie, a moje serce zaczęło gwałtownie tłuc się w piersi, jakby chcąc mnie przed czymś ostrzec. W końcu jednak chłopak odwrócił się powoli, jakby niepewnie. Pomimo makijażu byłem wstanie dostrzec, jak bardzo zbladł. Jego spojrzenie mnie zmroziło. – Wszystko w porządku? – zapytałem, nie widząc lepszego wyjścia, bo chłopak w dalszym ciągu milczał.

Wpatrywał się we mnie, jak nigdy wcześniej, zupełnie mnie przy tym paraliżując. Znałem już spojrzenia złośliwe i beztroskie, kpiące i chłodne, gniewne i zamyślone. Ale po raz pierwszy Taemin patrzył prosto na mnie, jakby porzucił wszelkie filtry i przesłony, jakby chciał zobaczyć mnie, takiego, jakim byłem. Wrażenie było piorunujące, zwłaszcza, że prócz tej całej szczerości w jego oczach dostrzegłem coś jeszcze. Okropne wahanie, zatrważającą niepewność, znajdującą siedzibę w kącikach oczu. A to wszystko zaprawione ciemnym błyskiem smutku. Nigdy nie pomyślałbym, że pewnego dnia zobaczę taką głębię w tych wiecznie zmrużonych w kpiącym wyrazie oczach. Ta nagła, niewytłumaczalna zmiana sprawiła, że zadrżałem w chłodzie wieczora, nie mogąc zapanować nad ogarniającym mnie przerażeniem.

– Taemin? – powtórzyłem zdławionym głosem, ale chłopak nie zareagował, dalej przewiercając mnie wzrokiem. – Spotkałeś się z Kim Jonghyunem? – Na te słowa źrenice Taemina przeszyła błyskawica strachu, który jednak szybko zdusiła wymuszona obojętność, kiedy chłopak powoli kiwał głową. – I jak? Dowiedziałeś się czegoś? – próbowałem dalej, z coraz większą desperacją chcąc nawiązać z nim jakiś kontakt. Zdawał się być tak okropnie zagubiony, bardziej niż kiedykolwiek ja sam, mimo całego mojego roztrzepania. Włosy jeżyły mi się na karku, kiedy próbowałem wyobrazić sobie, co było w stanie wprawić tego wiecznie pewnego siebie chłopaka w taki stan. W napięciu oczekiwałem jakiejś reakcji, kolejnego wybuchu nienawiści do Kim Jonghyuna, albo chociaż sarkastycznej uwagi, która przywróciłaby mi Taemina sprzed niespełna godziny. On jednak westchnął tylko, okropnie ciężko, jakby na jego zgarbionych plecach spoczywał ciężar świata, i spuścił wzrok na asfalt pod naszymi stopami.

- Wracajmy do domu, Minho – powiedział zmęczonym głosem, po czym znów odwrócił się do mnie plecami, i począł oddalać się ku ulicy.

Droga przez miasto nigdy nie odbyła się w takim milczeniu. Zazwyczaj żartowaliśmy, albo docinaliśmy sobie. Zazwyczaj trzymałem Taemina pod rękę, pomagając mu pokonać nierówności chodnika. Tym razem chłopak odtrącał moje dłonie, unikając kontaktu wzrokowego. Tym razem cicha przestrzeń między nami była źródłem moich dręczących myśli. Co się stało, kiedy straciłem Taemina z oczu? Czy faktycznie spotkał się z Kim Jonghyunem? Cóż takiego musiało się podczas tego spotkania wydarzyć, że tak mocno wpłynęło na zachowanie Lee? A może tak naprawdę nie udało mu się nic dowiedzieć, i nie chciał się do tego przyznać? Takie rozwiązanie pasowało do jego charakteru, ale nie tłumaczyło faktu, że Taemin nawet mnie nie zapytał, czy spotkałem się z Sodam. W pewnym momencie sam mu o tym powiedziałem, nie zdradzając przy tym jednak żadnych szczegółów, zastanawiając się czy może to sprawi, że nieco się ożywi, zacznie mnie wypytywać. Szczerze mówiąc, nie wiedziałem, co przeraża mnie bardziej – Taemin żądny zemsty, czy Taemin zupełnie na nią obojętny. Mimo to postanowiłem spróbować. Nic jednak w ten sposób nie zdziałałem. Chłopak tylko na chwilę uniósł wzrok, przez ułamek sekundy mierząc mnie dziwnym spojrzeniem. Potem pokiwał głową i znów zapatrzył się na bruk przed sobą, znów odciął się ode mnie kurtyną własnych myśli. Coś, co jeszcze godzinę wcześniej wprawiało go w rozgorączkowanie, teraz przyjął bez najmniejszego zainteresowania. Czułem się bezradny, jak jeszcze nigdy wcześniej. Nie wiedziałem, jak do niego dotrzeć, jak sprawić, żeby wreszcie powiedział mi, co się takiego wydarzyło.

Zaułek prowadzący do drzwi rozsypującej się kamieniczki nigdy wcześniej nie był tak ciemny, jak tej dziwnej nocy. Nasze buty zaszurały nader głośno, płosząc kilka szczurów, które przemknęły tuż pod ścianą budynku, tylko po to, żeby chwilę później zniknąć pośród zalegających pod schodami cieni.

Obaj zatrzymaliśmy się w tym samym momencie, choć Taemin szedł parę kroków przede mną. Przez dłuższą chwilę w milczeniu wpatrywałem się w jego zarysowaną na tle nocy sylwetkę, niepewny czy mam prawo coś powiedzieć, czy istnieje jeszcze jakiś sposób na dowiedzenie się, o co w tym wszystkim chodzi. Księżyc wprawnie malował srebrną farbą nagie ramiona, gdzieniegdzie tylko przesłonięte luźnymi kosmykami włosów. Ten widok wcale nie poprawiał mojej koncentracji, wręcz przeciwnie – skłaniał do kolejnych szalonych pomysłów. Jakbym nie dość już tego dnia namieszał.

Nie chcąc paść ofiarą przyspieszającego serca, w końcu postanowiłem odejść bez słowa, nie pozwolić sobie na zaburzenie tego dziwnego milczenia, którego nie rozumiałem, które bałem się zrozumieć. Rzucając zastygłej w bezruchu postaci ostatnie spojrzenie, wsadziłem ręce w kieszenie, po czym odwróciłem się w przeciwną stronę, z zamiarem ruszenia w drogę powrotną o domu. Nie zdążyłem jednak wykonać choćby kroku, bo naraz poczułem dłoń Taemina na swoim ramieniu. Powoli obróciłem głowę, spoglądając to na trzymającą mnie rękę, to na twarz jej właściciela. Twarz, która jeszcze nigdy nie była tak nieodgadniona.

To, co wydarzyło się potem, uczyniło kolejną z moich nocy bezsenną. Taemin, nic przy tym nie mówiąc, nic nie wyjaśniając, wspiął się na palce i napiętnował mój policzek przyprawiającym o dreszcze, krótkim pocałunkiem, który minął tak szybko, że równie dobrze mógłby być jedynie chłodnym tchnieniem nocnego wiatru na skórze. W tamtej chwili moje serce przestało zachowywać pozory spokojnego, wygrywając swoją hałaśliwą melodię, nie dając mi zaczerpnąć tchu. Spojrzałem na Taemina, licząc, że tym razem znajdę na jego twarzy jakiekolwiek wyjaśnienie. On jednak spuścił głowę, dziwnym, nieśmiałym gestem.

- Dobranoc, Minho – powiedział cicho, na tyle cicho, że równie dobrze mogłem sobie te słowa po prostu wymyślić, po czym umknął przed moim pytającym wzrokiem, pospiesznie docierając do kryjówki utkanej z zalegających w bramie kamienicy cieni.

Nie jestem pewien, ile czasu stałem w tym ciemnym zaułku, z ręką zawieszoną w powietrzu, niepewny czy mogę dotknąć mojego, wciąż pamiętającego zimno ust Taemina, policzka, czy też lepiej pozostawić go w nienaruszonym stanie. Miliony sprzecznych myśli ulatywały w chłód nocy, a w zyskiwaniu skupienia wcale nie pomagał delikatny zapach perfum, który zdawał się wciąż unosić wokół mnie. Nawet, kiedy wreszcie ruszyłem z miejsca, gnany nie wiadomo dokąd i w jakim celu, nawet, kiedy mijałem kolejne ciemniejące uliczki i rzucające rozmazane smugi światła latarnie, subtelna woń zdawała się podążać za mną, jakby jej właściciel wcale nie zniknął w mrokach kamienicy, jakby wciąż szedł tuż obok, wciąż obserwował moją reakcję. Oczami wyobraźni mogłem zobaczyć jego psotny uśmiech, pełne zadowolenia z siebie spojrzenie, kpiące zakrzywienie brwi…

Przystanąłem pośrodku parkowej alejki. Czy to możliwe, że Taemin po prostu sobie ze mnie żartował? Czy ten pocałunek na dobranoc miał być formą kpiny? Nie mogąc się powstrzymać, przyłożyłem palce do własnego policzka. Był zaskakująco chłodny, nawet jeśli wyraźnie czułem rozpalające mnie mrowienie na skórze. Kpiący uśmiech Taemina w mojej wyobraźni nieco przygasł, ustępując nieśmiałemu wykrzywieniu ust. Wyzywające spojrzenie zmiękło, przekształciło się w przepełniony niepewnością odcień brązu, ten sam, który rzeczywiście, niesprecyzowaną ilość minut wcześniej, było mi dane zobaczyć w opuszczonym zaułku, tuż pod drzwiami starej kamienicy. Czy ten niecodzienny kolor w dobrze mi znanych tęczówkach też był tylko sztuczką?

Pozwoliłem ręce opaść wzdłuż tułowia, jednocześnie bezradnie unosząc wzrok, szukając odpowiedzi na pytania tłoczące się w mojej głowie. Parkowy krajobraz był niewyraźny, jakby przesłonięty cienką płachtą mgły, która nie pozwalała żadnemu z rysujących się pośród cieni kształtów nabrać w pełni realnej formy, łagodząc ich kontury, rozmywając pierwotny widok, z którym miało się do czynienia za dnia. Wpatrywałem się w tę przepełnioną tajemniczością scenerię, gubiłem myśli między konarami drzew, miedzy kolejnymi cieniami. Każdy z nich zdawał się mieć dwa oblicza, które migały, przekształcały się, zmieniały w mgnieniu oka. Tak samo, jak obrazy mijającej nocy.

Przymknąłem oczy, starając się zrozumieć choć drobną część z tej rzeki zalewających mnie kolorów. Twarze spotkanych na balu osób zlewały mi się w pamięci, a pośród nich królowała ta jedna, nieodgadniona, niezgłębiona. Lee Taemin namieszał mi tej nocy w głowie, jak jeszcze nigdy wcześniej. Może to objaw naiwności, ale jakoś nie byłem w stanie samego siebie przekonać, że wszystko, co się wydarzyło, to tylko część przedstawienia.

„Czyżby za bardzo uwierzył pan w iluzję własnego planu?” – rozbrzmiało mi znów w uszach, w odpowiedzi na co gwałtownie pokręciłem głową.

Zaraz jednak zastygłem w bezruchu, pod wpływem nowej myśli w mojej głowie. A jeśli nie byłem jedynym, który za bardzo pokochał tę przebierankę? Być może tym, kto zbyt mocno wczuł się w rolę, był właśnie Lee Taemin. Gdyby nie to, jaki miałby cel tamten dziwny pocałunek na tarasie? Przypadkowych świadków naszej rozmowy można było zmylić na wiele łatwiejszych sposobów. Dlaczego więc nasze usta musiały się spotkać? Dlaczego Taemin do tego doprowadził, dlaczego ja na to pozwoliłem, dlaczego ten krótki dotyk był tak gorący, że jego wspomnienie wciąż przyprawiało mnie o gęsią skórkę? Czy tak wyglądają pocałunki na niby?

Wspominając chaos szalejący wtedy w oczach Taemina, pozwoliłem sobie na nieznaczny uśmiech. Nie, zdecydowanie nie byłem jedynym, który odgrywał swoją rolę z nadmiernym zaangażowaniem. Gnany tą myślą, przeszedłem jeszcze kilkanaście zbyt szybkich kroków, niepewny gdzie mnie nogi niosą, zbyt zaabsorbowany swoją wewnętrzną burzą. Mimo tak pozytywnych wniosków zorientowałem się, że coś nie daje mi spokoju, jakaś dręcząca świadomość, że nowo odkryty optymizm to tylko kolejna warstwa fałszu i ułudy.

Ponownie przesunąłem palcami po własnym policzku, jakby szukając potwierdzenia, że wydarzenia minionej nocy nie były tylko wymysłem mojej wyobraźni, podobnie jak rysujące się między mną a Taeminem uczucie. Przecież w moich wnioskach musiała być krztyna prawdy. Przecież w ciemności opustoszałego zaułka Taemin nie miał już przed kim udawać, mógł zrzucić maskę. I to właśnie uczynił, piętnując moją skórę tym dziwnym dotykiem.

Kiedy stałem we mgle i cieniach, samotny pośród parkowej nocy, tylko jedno wciąż nie dawało mi spokoju. Skoro pożegnalny pocałunek był prawdziwy, dlaczego usta, które poczułem na swoim policzku, pozostały tak absurdalnie zimne?

~*~

Nareszcie! Nie jestem pewna, czy ktoś jeszcze pamięta o Sagi, bo minęły wieki od publikacji ostatniego rozdziału, ale jako że ostatnio udało mi się skończyć 9 i zacząć 10, postanowiłam wrzucić nowy. Dość długi, chyba najdłuższy w tym opowiadaniu, przynajmniej jak na razie. Trochę niejasnych rzeczy się tu podziało... Cóż, nie wiem, jak Wam się to widzi, będę wdzięczna za opinie! ^^

Do napisania~~ :3

| ~V~ | ~VII~ |