Magic Trick

Autor: ShizukaAmaya
Pairing: Jongkey
Gatunek: shōnen-ai, angst/nie-angst, Jonghyun POV
Długość: miniaturka
Inspiracja: ~♪~ (silna inspiracja piosenką, polecam przesłuchać)

~*~

Głęboko zaczerpuję tchu, gubiąc się w pierwszym chłodzie nadchodzącego wieczora. Gloria żegnającego świat dnia tylko jednym łaskawym muśnięciem odznacza się na naszych twarzach, całą resztę światła zagarniając dla siebie. Zupełnie, jakbyśmy nie byli godni słonecznej szlachetności, jakbyśmy nie mieli do niej prawa…

Krzywię się pod wpływem własnych myśli, i zerkam w bok. Stoisz w tchnieniu wiatru, silny, choć kruchy. Niedościgniony w swoim pięknie. Nieznaczne przygarbienie pleców narusza twoją zdecydowaną postawę, zdradza setki bolesnych myśli, na które nie zasłużyłeś. Tylko ja zdaję się dostrzegać ten ciężar na twoich barkach. Zupełnie, jakby reszta świata wolała wierzyć, że wszystko jest w porządku.

Stoimy razem w granatowo-złotym preludium nocy, a ja wstrzymuję oddech i czekam na ten szczególny moment. Wypatruję chwili, w której wykonasz swoją magiczną sztuczkę - jednym uśmiechem zapalisz wszystkie gwiazdy na niebie.

                Czy oni wiedzą, że tak potrafisz?
                Ci wszyscy mądrzy ludzie, którzy postanowili urządzić nasz świat.
                Czy oni w ogóle nas znają?

Wiatr wzbija się do tańca z ostatnim blaskiem zachodu. Twoje jasne włosy falują wokół zbyt smutnej twarzy. Z rosnącym poczuciem niesprawiedliwości badam kolejne cale wykrzywionych w tę złą stronę ust. Dziesiątki raniących słów znów rozbrzmiewają mi w uszach, znów dziurawią serce niczym zatrute strzały, przypominając skąd ta nutka goryczy, zaszyfrowana w twoim spojrzeniu.

                Czy oni wiedzą, co znaczy odrzucać?
                Ci wszyscy wyrozumiali ludzie, którym tak ciężko jest dostrzec czyjś szczery uśmiech.
                Czy oni w ogóle nas znają?

Niebo przebarwia się na naszych oczach, a granat bez reszty pożera jego pozłacane fragmenty. Obserwuję, jak żegnasz wzrokiem dzień, który i tak nie był nam przyjazny. Bolą mnie smutne tony barwiące twoją młodą twarz. Dojrzałość spojrzenia, które mi rzucasz, świadczy o mnogości godzin, spędzonych na rozmyślaniach, o nieskończoności chwil, w których usiłowałeś postępować z rozwagą.

                Czy oni wiedzą, co znaczy "być gotowym"?
                Ci wszyscy dojrzali ludzie, o twarzach zmęczonych wyrażaniem uczuć.
                Czy oni w ogóle nas znają?

Nie mogąc dłużej znieść ciężkości bezgwiezdnego granatu, chwytam twoją dłoń i splatam nasze palce, próbując zawrzeć w tym geście jak najwięcej siły. Przez chwilę spoglądasz na mnie tymi zbyt mądrymi oczami, w głębi których gorycz miesza się z nadzieją. W końcu to drugie wygrywa, nieznacznie barwiąc twoje tęczówki nowym odcieniem ciepła. I wreszcie robisz to, na co czekałem. Uśmiechasz się do mnie, a noc rozświetla się niezliczoną ilością rozmigotanych latarenek. Z zachwytem obserwuję ten spektakl, posiadający tylko jednego godnego widza.

                Czy oni wiedzą, co jest istotą piękna?
                Ci wszyscy uczeni ludzie, którzy próbują nauczyć nas, na czym ono polega.
                Czy oni w ogóle nas znają?

Wiem, że dzień już nie wróci. Obaj wiemy. Od tego momentu jesteśmy skazani na bezludne noce, z dala od wrogich spojrzeń i zatrutych słów. Z dala od świata, który twierdzi, że zna nas lepiej, niż my sami. Wiem, że utkane przez nas życie nie będzie tak łatwe, jak to proponowane przez normalnych ludzi. Rozsądne i dojrzałe. Zakrapiane szarością.

                Czy oni wiedzą, czym jest szczęście?
                Ci wszyscy zatroskani dorośli, którzy chcą dla nas jak najlepiej.
                Czy oni w ogóle nas znają?

Dreszcz wstrząsa twoim drobnym ciałem, które mimo całej wewnętrznej siły, pozostaje podatne na chłód ciemnej nocy. Przytulam cię do siebie, dzieląc się wszystkim, co mam - ciepłem dłoni i żarem bijącego w klatce żeber serca. Oplatasz moją szyję ramionami, unosisz głowę i całujesz zimną skórę mojego policzka. Jedno twoje spojrzenie staje się okupem za cały ten ograniczony, nic nie warty świat. Świat osób o życzliwych twarzach i kamiennych sercach; tych samych osób, które dumnie tytułują się naszymi krewnymi i przyjaciółmi.

                Czy oni doświadczyli prawdziwej miłości?
                Ci wszyscy bezbarwni ludzie, którzy twierdzą, że się nią kierują.
                Czy oni w ogóle nas znają?

Poddając się rytmowi twojego oddechu, gubię spojrzenie pośród jaśniejących nad nami latarenek, które zdają się wskazywać nam dalszą drogę przez ciemność świata. Nie odrywam od nich wzroku, nie zerkam ku jaśniejącej jeszcze natarczywie łunie zachodu. Decyzja zapadła już dawno temu. Od kłamliwego blasku słońca stokroć bardziej kocham światło twojego uśmiechu, które zakotwicza kolejne gwiazdy na burzliwych wodach nieboskłonu. Twoja magiczna sztuczka nie przestaje mnie zachwycać, choć widziałem ją już tyle razy.

                Czy oni kiedykolwiek zrozumieją?

Kręcę głową z powątpiewaniem i cieniem dumnego uśmiechu. Stojąc w blasku czekającego na nas wieczora, czując bijące od ciebie ciepło tuż przy sobie, dochodzę do prostego wniosku. Oni nie należą do tego samego świata, co my. Nasze młode serca uderzają w innej tonacji, niż ich, wygrywając niezrozumiałą dla nikogo poza mną i tobą melodię. Nasze młode płuca napełniają się innym powietrzem, niż to skażone przez ich słowa. Nasze młode oczy widzą inny rodzaj piękna, niż ktokolwiek na tej ziemi.

                Oni nie wiedzą.
                Nie zrozumieją.
                Nie znają nas.

Ściskam mocniej twoją dłoń i ruszam przed siebie. Noc uśmiecha się do nas świetliście, jakby tylko ona rozumiała piękno. Jakby tylko ona wiedziała, co znaczy naprawdę kochać.

~*~

Przybywam z tekstem, który powstał już jakiś czas temu, ale pozostawał nieskończony, brakowało mu paru końcowych akapitów, do tego nie byłam pewna czy się do czegoś nadaje, ze względu na tę specyficzną budowę. Kompozycja wygląda tak, a nie inaczej, bo (jak wspomniałam u góry) opowiadanie jest silnie powiązane z piosenką... stąd, być może, te powtarzające się części, które nieco przypominają refren (?). Nie wiem jak wyszło, oceńcie sami.

Nie jestem pewna kiedy znów się pojawię, ale mam coraz więcej zaczętych projektów i kolejnych pomysłów, tylko z czasem słabo </3 Jestem w trakcie pisania serii Jongtae miniaturek (pierwsza już gotowa!), do tego ten rozdziałowy 2min, który póki co nie ma tytułu, no i Sagi, z którą to ostatnio, o dziwo, ruszyłam nieco do przodu. Niewiele, ale to i tak postęp, bo nie pisałam tego opowiadania od miesięcy. Chciałabym niedługo napisać dwa 2minowe one-shoty, ale nie mam pojęcia czy znajdę skupienie i czas. Zobaczymy! :3

Do napisania~~! ^^

Ps. Omg, jak dawno nie wrzucałam żadnego Jongkey x.x