Clouds

Autor: ShizukaAmaya
Pairing: Keo (VIXX)
Gatunek: shōnen-ai, fluff
Długość: miniaturka

~*~

- Co ci to przypomina, hyung? – Leżący w trawie chłopak uniósł rękę do góry, palcem wskazując jeden z białych obłoków, sunących leniwie po nieboskłonie.

- Jaehwan, to tylko zwykła chmura… - mruknął z rezygnacją Taekwoon, nawet nie unosząc wzroku znad czytanej przez siebie książki, jakby dobrze wiedział, co jego towarzysz ma na myśli, nawet bez patrzenia.

- To zależy, czy ty chcesz, żeby to była zwykła chmura, czy też wolisz nadać jej nową rolę – odparł leżący z przekonaniem. Starszy uniósł wzrok, na moment wbijając badawcze spojrzenie ciemnych oczu w swojego kolegę. Jaehwan z nieskrywanym entuzjazmem wpatrywał się w otwarte, błękitne niebo, po cichu komentując każdą przelatującą mu nad głową plamę bieli. Emanująca od niego radość była trudna do zrozumienia, wręcz absurdalna. Taekwoon wciąż zadawał sobie pytanie, dlaczego przychodzi z kolegą na to wietrzne wzgórze, skoro równie dobrze mógłby ten czas spędzić w samotności, tym samym unikając mierzenia się z niepowstrzymanym gadulstwem swojego towarzysza.

- Po co miałbym to robić? – zapytał starszy, zamykając książkę. Podmuch wiosennego wiatru zmierzwił grzywkę Jaehwana, a pojedyncze kosmyki włosów wpadły mu do oczu. Taekwoon zacisnął dłoń w pięść, powstrzymując odruch poprawienia fryzury kolegi.

- Bo to zabawne, hyung – odparł młodszy, nieświadomie wkładając w tę wypowiedź porażającą wręcz ilość dziecinnej prostoty. Jednocześnie oderwał wzrok od nieba i na moment spojrzał w oczy Taekwoona, uśmiechając się przy tym szeroko. Starszy mógł udawać, że nie było w tym widoku nic wyjątkowego, ale nie neutralizowało to dziwnego ucisku w piersi.

Pospiesznie odwrócił wzrok i spojrzał w jaśniejące niebo. Światło słoneczne wyostrzało kontury świata, nadając wszystkiemu nowej wyrazistości. Białe kształty sunęły po niebie powoli, nigdzie się nie spiesząc, pozwalając się dokładnie obejrzeć. Przybierały różne, trudne do nazwania formy, jakby konkurowały w zdobywaniu uwagi obserwatorów.

- Zabawne…? – powtórzył cicho, niepewnie, nie do końca rozumiejąc, co zabawnego jest w oglądaniu chmur. Mógł w tym czasie robić milion innych, bardziej produktywnych rzeczy. A mimo to siedział tu, pod drzewem, przypatrując się swojemu towarzyszowi, usiłując go zrozumieć.

- O, spójrz tam! – zawołał Jaehwan, wskazując chmurę wiszącą tuż nad jego głową. – Wygląda jak koń – oznajmił z przekonaniem w głosie.

- Koń? – Taekwoon mimowolnie zmierzył rzeczoną chmurę badawczym spojrzeniem, po czym westchnął cicho. – Jaehwan, konie tak nie wyglądają… - stwierdził, wpatrując się w bezkształtną plamę bieli na niebie. Ta uwaga w żaden sposób nie zgasiła jednak entuzjazmu młodszego. Chłopak pokiwał głową ze śmiechem.

- Musisz użyć wyobraźni, hyung – powiedział cierpliwym tonem, podczas gdy Taekwoon przyglądał mu się ze zmarszczonymi brwiami. – Chodź tu, koło mnie, będziesz miał lepszy widok. – Młodszy wskazał koledze miejsce w trawie, u swojego lewego boku. Taekwoon obrzucił go zdegustowanym spojrzeniem. Dlaczego miałby kłaść się na brudnej ziemi, skoro mógł zostać na swojej ławce pod drzewem? Niektóre zachowania Jaehwana były dlań wciąż niepojęte. Czasem był niczym siedmiolatek, z ożywieniem reagujący na każdy element rzeczywistości. Nawet teraz młodszy spoglądał na przyjaciela z tym szczególnym rodzajem uśmiechu; tym, który skrzył się tak jasno, że jego odłamki wpadały do ciemnych oczu, nadając im niewysłowiony blask, którego Taekwoon nigdy nie potrafił logicznie wytłumaczyć. Chyba właśnie to niezwykłe światło sprawiło, że starszy z głośnym westchnieniem, niczym brat, który decyduje się przystać na zachcianki rodzeństwa, podniósł się ze swojego miejsca.

Ziemia była zimna, a źdźbła trawy łaskotały nieodsłoniętą skórę. W pierwszej chwili wzrok Taekwoona padł na leżącą pośród rozkwitu zieleni dłoń przyjaciela, otwartą, pustą. Zaraz jednak chłopak pokręcił głową i odwrócił wzrok. Wsparł się na rękach, po czym na nowo spełnił prośbę Jaehwana.

Z tej perspektywy niebo faktycznie wyglądało inaczej. Było otwarte, wielkie, niezmierzone, a jego błękit rozlewał się wdzięcznie po całym polu widzenia. Na tej czystej kanwie malowały się zwiewne obłoki, którym Jaehwan poświęcał tyle swojej uwagi.

- Widzę tylko chmury – mruknął Taekwoon pod nosem, zażenowany własnym zachowaniem. Po co się tak wygłupiał? I tak nigdy nie zrozumie, co się dzieje w głowie tego pokręconego dzieciaka.

- Nieprawda – zaprzeczył z upartością Jaehwan. – No spójrz, tam leci smok! – Wskazał palcem jakąś ogromną połać bieli, która na moment przesłoniła fragment słońca. – Z kolei tutaj widzę kota… - dodał, kreśląc kształt w powietrzu.

- Kota? – Taekwoon spojrzał na wskazywaną mu chmurę z mieszanką niechęci i mimowolnego zainteresowania. Plama bieli faktycznie miała w sobie coś ze zwierzątka, dało się zauważyć uszy i ogon, a do tego cztery małe łapki. Jaehwan najwyraźniej dostrzegł drobną zmianę na twarzy kolegi, bo z jeszcze większym entuzjazmem zachęcił go do dalszej zabawy.

- Tak, kot… całkiem ładny… - mówił, słowami zapełniając dziwną ciszę, która panowała na tym wietrznym wzgórzu. – No, hyung, teraz ty spróbuj! – zawołał energicznie. – Wybierz sobie, którąkolwiek chcesz. – Zrobił szeroki ruch ręką, jakby zagarniając cały nieboskłon tylko dla nich dwóch, nikogo innego.

Taekwoon przez chwilę milczał, ze skupieniem badając wzrokiem kolejne fragmenty błękitno-białej kopuły. W końcu zmarszczył brwi i wyciągnął rękę w górę.

- Ta. – Wskazał wybraną przez siebie chmurę. Jaehwan przybliżył się do kolegi, chcąc lepiej zobaczyć, o który z obłoków mu chodzi. – Co to jest? – zapytał starszy, spoglądając to na swoją chmurę, to na Jaehwana, który zmarszczył brwi i podrapał się po głowie.

- Ta wygląda jak… jak marchewka? – orzekł niepewnie, jakby nie mogąc do końca zdefiniować kształtu chmury. Taekwoon prychnął na te słowa, pokrywając tym ukłucie rozczarowania. Po co w ogóle próbował się w to mieszać? Nie mogło mieć sensu.

- Dziecinada – burknął pod nosem, zbierając się z ziemi. Już miał wrócić pod swoje drzewo i raz na zawsze zapomnieć o tej sytuacji, kiedy poczuł nieznaczne szarpnięcie z tyłu swojego swetra.

- Nic nie rozumiesz, hyung – powiedział Jaehwan, ciągnąc kolegę z powrotem na ziemię.

Taekwoon uniósł brwi, niepewny jak zareagować. Mógł po prostu odejść. A mimo to czekał, wpatrując się w te dziwne ogniki w oczach kolegi, nie mogąc pojąć skąd pochodzą i czemu wywołują tyle ciepła w nim samym. Jaehwan po raz kolejny tego dnia uśmiechnął się najszczerszym z uśmiechów. – Czasem o to chodzi, żeby być dziecinnym – stwierdził z przekonaniem, jeszcze przez chwilę mierząc zdezorientowanego Taekwoona wzrokiem. Następnie znów spojrzał w niebo, pozwalając marzycielstwu na dobre złagodzić rysy twarzy.

Starszy leżał w bezruchu, smakując słowa kolegi, które były tak absurdalne, a jednocześnie niosły ze sobą trudną do zdefiniowania głębię. Chłopak obrócił głowę, żeby po raz kolejny przesunąć wzrokiem po tej znajomej twarzy, która wywoływała tyle sprzecznych emocji. Od irytacji, po rozczulenie. Od gniewu, po sympatię. Były to uczucia, które nie do końca rozumiał, które odrzucał i ignorował, uznając je za coś bezsensownego. Teraz wszystko zajaśniało w nowym świetle. Chmury rzucały cienie na twarz Jaehwana, malując jego skórę w niestworzone wzory, i Taekwoon nie mógł zaprzeczyć, że był to piękny widok.

- W takim razie… - zaczął starszy cichym głosem, jakby niepewnie dobierając każde słowo - …moja kolej na bycie dziecinnym… - szepnął, po czym splótł palce swojej dłoni, z tymi należącymi do Jaehwana. Następnie zwrócił wzrok ponownie ku niebu, nie chcąc obserwować reakcji kolegi. Skóra Jaehwana była kojąco ciepła, kontrastując przy tym z ziemią i wiatrem.

Może to złudne wrażenie, ale naraz wszystkie obłoki nad ich głowami przybrały dużo ciekawsze kształty, niż byle warzywo. Czując, jak palce kolegi zaciskają się mocniej na jego dłoni, Taekwoon pozwolił sobie na nieznaczny uśmiech. Zachowywanie się dziecinnie chyba wcale nie było takie złe.

~*~

Tak, znów tu jestem, aż samą siebie zaskoczyłam. To krótkie Keo powstało jeszcze przed leobinowym "Złodziejem uśmiechu"... Nie byłam pewna czy jest godne publikowania, więc czekało sobie, zapisane na dysku. Mam masę rozpoczętych tekstów i nieco mi to ciąży, blokuje mnie. Dlatego postanowiłam stopniowo próbować je kończyć, żeby folder "Robocze" nie był taki tłoczny >.< Stąd moja nagła decyzja o publikacji. W najbliższym czasie wrzucę też krótkie angstowe Jongkey, a co potem - zobaczymy!

Do napisania~~!