Złodziej uśmiechu

Autor: ShizukaAmaya
Pairing: Leobin (VIXX)
Gatunek: shōnen-ai, fluff, AU
Długość: one-shot

~*~

Ostry dźwięk dzwonka przy drzwiach niespodziewanie spłoszył ciszę zalegającą w domu, wyrywając jej właściciela z głębokiej zadumy. Taekwoon uniósł wzrok znad książki i spojrzał w kierunku, z którego dobywał się ów irytujący odgłos, z mieszaniną zagubienia i ledwo dostrzegalnego niezadowolenia, formującego się w kącikach ciemnych oczu. Na moment zastygł w bezruchu, licząc na to, że być może intruz zniechęci się już po pierwszej próbie. Daremnie. Dzwonek zahałasował znów. I raz jeszcze. Taekwoon westchnął ciężko i odłożył książkę na stolik, podnosząc się z miejsca.

Już idąc korytarzem chłopak miał ochotę się wycofać. Przecież jeśli będzie udawał, że nie ma go w domu, to intruz w końcu się znudzi, prawda? W przeciwnym razie będzie musiał znów znosić obecność tego dziwnego osobnika…

Chłopak zachwiał się na granicy korytarza i przedpokoju, niepewny czy powinien jak gdyby nigdy nic wrócić do czytania książki, czy też raczej otworzyć drzwi i po raz kolejny przegonić przybysza. Taekwoon zacisnął dłoń na framudze, kiedy dzwonek znów zagrał swoją drażniącą i przynoszącą same kłopoty melodię, zmuszając gospodarza do odryglowania drzwi.

Na progu stał młody chłopak w nieco za dużej kurtce zimowej i śmiesznej, wełnianej czapce, która najwyraźniej chroniła go przed mrozami zimy. Taekwoon nawet nie zdziwił się widząc tę obcą, a jednocześnie w pewien sposób znajomą twarz. Dokładnie takiego widoku się spodziewał. A mimo to nie był w stanie ustrzec się przed tym specyficznym, niezwykle rzadkim ukłuciem w piersi. Ukłuciem, które za każdym razem wywoływał w nim absurdalny uśmiech intruza, najwyraźniej nie odstępujący  tego dziwaka na krok.

- Znów tu jesteś? - odezwał się w końcu gospodarz, może niezbyt uprzejmie, ale przynajmniej na tyle wymownie, by dać nieznajomemu sygnał, że nie życzy sobie jego bezsensowych wizyt. Na nic jednak zdawały się tego typu znaki, wobec tak upartego typa.

- Witaj - powiedział chłopak, zupełnie ignorując nieprzyjazne słowa Taekwoona. Jung nigdy nie był pewien, czy jego odpychająca postawa naprawdę w żaden sposób nie raziła tego dziwnego osobnika, czy też sprawnie to ukrywał. Tego typu refleksje były jednak mało istotne.

- Mówiłem ci już, że mój dom to nie przytułek dla bezdomnych... - burknął Taekwoon pod nosem, próbując własną postawą jakoś odpędzić wyrzuty sumienia, które niepotrzebnie i głupio odczuwał, ilekroć widział tego włóczykija. Nie miał pojęcia skąd się wziął, ani czemu za nim chodził. Wiedział tylko, że zawsze, mimo drżących z zimna kolan i pary wodnej opuszczającej usta wraz z tak niezbędnym o tej porze roku ciepłem, zawsze na twarzy tego chłopaka malował się radosny, może nieco naiwny, ale niezwykle ciepły uśmiech. Było to zjawisko, którego Taekwoon w żaden sposób nie potrafił pojąć.

- Tym razem to nie ja jestem tym, który potrzebuje domu - zaśmiał się chłopak, jakby w ten sposób bagatelizując powagę swojej trudnej sytuacji życiowej. Następnie wyciągnął zmarznięte ręce z kieszeni i sięgnął do zamka swojej kurtki. Oczy Taekwoona rozszerzyły się ze zdziwienia, kiedy zza odchylonego fragmentu materiału wyjrzała mała, kruczoczarna i nieco potargana głowa kotka. Zwierzątko rozglądało się z zaciekawieniem na boki, ale było widać, że zaróżowione uszka drżą pod wpływem dotkliwego mrozu.

Taekwoon przez chwilę z niemałym zaskoczeniem wpatrywał się w ten przedziwny obrazek. Wystarczyło jednak jedno spojrzenie kształtnych oczu drżącego z zimna kociaka, żeby gospodarz bez słowa otworzył szerzej drzwi, i usunął się z przejścia. Widząc to, intruz uśmiechnął się jeszcze promienniej, wkraczając w cichą przestrzeń przedpokoju. Taekwoon zamknął za nimi drzwi i niemal od razu wyciągnął przed siebie ręce, oczekując przekazania mu zmarniałego kotka. Mógł ignorować i odpychać ludzi, ale zwierzęta zawsze sprawiały, że miękło mu serce. Były dużo mądrzejsze i mniej irytujące. Nic więc dziwnego, że nie potrafił zatrzasnąć przed tą biedną znajdą drzwi.

Wziął na ręce podanego mu kotka i ruszył w kierunku kuchni. Zignorował odgłos kroków podążającego za nim chłopaka. Zamierzał rozmówić się z nim później.

- Skąd się wziąłeś na tym mrozie, kotku? – mruknął pod nosem, delikatnie gładząc ożywione, ciekawskie zwierzątko po głowie. Dotarłszy do kuchni, jedną ręką otworzył lodówkę w poszukiwaniu mleka, jednocześnie cały czas podtrzymując małe stworzonko o czarnym, nieco wilgotnym od kontaktu ze śniegiem futerku.

Kiedy już znalazł mleko, począł grzebać w szafce w poszukiwaniu garnka, w którym mógłby je podgrzać. W tym jednak momencie kotek najwyraźniej znudził się przebywaniem w jednym miejscu, skory do zwiedzenia całego wielkiego, pustego domu. Zwierzątko zaczęło wyrywać się, uciekać z rąk Taekwoona, utrudniając mu przygotowanie mleka.

- Pomóc ci? - Tuż za uchem szamoczącego się z kotem chłopaka rozległ się głos intruza, o którym Leo, zbyt zaaferowany opieką nad tym ruchliwym stworzonkiem, zdążył już zapomnieć.

W odpowiedzi na zadane sobie pytanie, Jung automatycznie pokręcił głową przecząco. Zanim jednak zdążył temu zapobiec, nieznajomy wziął kotka na ręce i z czułością pogłaskał po głowie.

- Dokąd ci tak spieszno, maluchu? - zapytał kota, jednocześnie drapiąc go za uchem. - Chodź, pozwiedzamy - dodał ze śmiechem, widząc że żadne pieszczoty nie są w stanie odwieść rozbudzonego zwierzaka od prób zbadania każdego nowego elementu otaczającego go świata.

Taekwoon obserwował to wszystko z mieszaniną irytacji i mimowolnego rozczulenia. Ostatecznie... czy ktoś obchodzący się ze zwierzętami w tak troskliwy sposób mógł być bezwartościowym człowiekiem?

Chłopak pokręcił głową, odganiając tego typu naiwne myśli. Skoro ten dziwny osobnik już od tak dawna śledził go, zaczepiał, a czasem nawet miał czelność dzwonić do jego drzwi, to z pewnością miał w tym jakiś interes. A tym razem po prostu trafił na odpowiednią metodę, pretekst, który umożliwił mu wkroczenie do tego domu. Co prawda nigdy w przeszłości ów włóczykij w żaden sposób nie próbował dostać się za próg drzwi Taekwoona. Spotkania z nim nawet ciężko było nazwać narzucaniem się, bo chłopak każdorazowo tłumaczył się jedynie prostą potrzebą rozmowy z kimkolwiek, o czymkolwiek. I tak faktycznie to wyglądało. Taekwoon spotykał go w najdziwniejszych miejscach o najróżniejszych porach. Idąc ulicą, słuchał jego wywodów o pogodzie. Robiąc zakupy w supermarkecie, dowiadywał się co jadł na śniadanie. Spacerując po parku, otrzymywał garść mało śmiesznych żartów. Słowa włóczykija były niejednokrotnie pozbawione sensu czy przydatnej komukolwiek treści. Istniał jednak jeden element, który niezmiennie towarzyszył ów dziwnemu chłopakowi. Jasny uśmiech nie odstępował go na krok. Zjawisko niezrozumiałe i dziwne. Przecież właściciel tego uśmiechu niemal codziennie walczył o to, żeby mieć co włożyć do ust. A mimo to nie przestawał rozjaśniać atmosfery, nie przestawał żartować i zagadywać. Najdziwniejszy w tym wszystkim był fakt, że Taekwoon naprawdę lubił ten niedorzeczny uśmiech, nawet, jeśli nie był zbyt skory się do tego sam przed sobą przyznawać...

Głośne miauknięcie wyrwało gospodarza domu z zamyślenia. Wolał nie wiedzieć, co ta dwójka niezapowiedzianych gości wyczyniała za jego plecami, więc szybko przelał podgrzane mleko do miseczki, i ruszył w kierunku salonu, skąd dobiegały odgłosy zabawy.

Zarówno bezdomny kotek, jak i jego znalazca, byli na tyle zaaferowani ślizganiem się po wypolerowanych panelach, że nawet nie zauważyli przybycia właściciela domu. Taekwoon przez moment przyglądał się tej błazenadzie w milczeniu. Kiedy jednak ciemnowłosy chłopak chwycił w ręce leżącą na stoliku do kawy książkę, najwyraźniej zamierzając uczynić z niej kolejny obiekt zabaw z kotem, Jung zainterweniował.

- Hongbin-ssi – odezwał się ostrzegawczym tonem, spoglądając groźnie na zrobiony w salonie bałagan. Chłopak zastygł wpół ruchu, z książką w jednej ręce i wyrazem zaskoczenia malującym się na twarzy.

- Znasz moje imię – ucieszył się, obdarzając Taekwoona jednym ze swoich ciepłych, beztroskich uśmiechów.

- Oczywiście, że znam. Przedstawiłeś mi się kiedyś – odburknął Taekwoon pod nosem, nieco speszony reakcją swojego gościa. Jednocześnie podszedł do hasającego dalej na panelach kotka i podstawił mu pod nos miskę ciepłego mleka, które to zaraz zaczęło znikać w zastraszającym tempie, pokazując tylko, jak wygłodniałe było owe zwierzątko.

- Nie sądziłem, że zapamiętasz… - stwierdził Hongbin nieco ciszej, posłusznie odkładając książkę na stolik, i siadając na podłodze obok pijącego mleko kociaka. 

Taekwoon zignorował jego słowa. Nie było sensu nikogo powiadamiać, że pamiętał znacznie więcej, niż ktokolwiek mógłby się spodziewać. Że mógł wyrecytować każde słowo, które Hongbin kiedykolwiek do niego skierował. Nie był pewien, dlaczego tak się działo, ale wolał nie zagłębiać się w sposób działania własnej pamięci. Tak po prostu było.

- Nieistotne – mruknął pod nosem, nie do końca świadom, że mówi na głos. Zbyt był skupiony na swoim nowym zajęciu, którym było dokładne wycieranie czarnego futerka kociaka przyniesionym wcześniej ręcznikiem. Zwierzątko zdążyło już wypić całe mleko, i teraz łasiło się do nóg siedzących na podłodze chłopców, najwyraźniej żądając pieszczot. Taekwoon z czułością podrapał je za uchem, w odpowiedzi słysząc pełne zadowolenia mruczenie. Kotek przez chwilę jeszcze krążył od jednego chłopaka do drugiego, w końcu jednak wdrapał się na kolana Hongbina i, znalazłszy wygodną pozę, zamknął ślepka, najwyraźniej zmożony sennością, wywołaną  przez ciepło i pełny żołądek.

- Patrzcie państwo, jak mu dobrze! – zakrzyknął ze śmiechem Lee, gładząc usypiającego zwierzaka po głowie. – Widzisz, jaki ci ciepły dom znalazłem, kolego? – dodał konspiracyjnym szeptem, ale nie uzyskał żadnej reakcji ze strony kotka, który jedynie poprawił nieco łapkę i zamachał ogonem. – Masz u mnie dług! – oznajmił Hongbin żartobliwie, przerwało mu jednak głośne chrząknięcie Taekwoona, który cały czas w milczeniu obserwował tę uroczą, choć totalnie infantylną scenkę. Młodszy chłopak uniósł wzrok i spojrzał na gospodarza pytająco.

- Zatem… czego ode mnie chcesz? – zapytał Jung rzeczowym tonem. – Jesteś złodziejem? – dodał z powagą, zastanawiając się, czy ten dziwny intruz zdążył już coś zwinąć do kieszeni. Nie spodziewał się jednak, że reakcją na jego pytanie będzie głośny wybuch śmiechu, który swoją dźwięczną melodią wypełnił cichą przestrzeń salonu. Hongbin był na tyle rozbawiony, że zapewne przewróciłby się, gdyby nie fakt, że już siedział. W końcu jednak znów spojrzał na Taekwoona, nieco poważniejąc.

- Więc to tak mnie widzisz? Cóż… chyba nie powinno mnie to dziwić – powiedział z zaledwie cieniem rozczarowania ukrytym w pogodnym tonie głosu.

- Nie widzę innego powodu, dla którego miałbyś mnie prześladować – odparł Jung na swoje usprawiedliwienie, niepewny dlaczego jego słowa okazały się być aż tak zabawne.

- Prześladować? – powtórzył Hongbin z niemałym zdziwieniem. Zaraz jednak pokrył swój szok kolejnym rozbawionym spojrzeniem. – Niech więc będzie. Powiedzmy, że jestem złodziejem… - powiedział twardym tonem, zaskakując swoją szczerością. – Złodziejem uśmiechu – dodał psotnie, ponownie unosząc kąciki ust w górę.

Taekwoon wpatrywał się w niego zszokowany, nie mogąc zrozumieć, jak ktoś w tym wieku, może być tak dziecinny. Wypowiedź Hongbina nie skończyła się jednak na jednym absurdalnym stwierdzeniu.

- Wszystkich w okolicy już okradłem - ciągnął dalej młodszy chłopak, pozwalając powadze swojego tonu kolidować z pełnym rozbawienia wyrazem twarzy. - Tylko ty wciąż się bronisz. Jesteś doprawdy trudnym  przypadkiem. Niełatwo cię okraść. - Lee mrugnął psotnie, po czym znów zaniósł się śmiechem, tym razem prawdopodobnie z powodu skonsternowanej miny swojego rozmówcy.

Taekwoon wpatrywał się w Hongbina, próbując przetrawić właśnie usłyszane słowa. Czy to możliwe, żeby tym chłopakiem przez cały czas kierowały tak bezsensowne pobudki? Ludzie bywali doprawdy zadziwiający... 

Jung zerknął na ułożonego na kolanach Hongbina kotka, i na delikatność z jaką chłopak głaskał spokojnie oddychające zwierzę po głowie. Cóż, z pewnością był nienormalny, ale może wcale nie tak głupi, jak większość społeczeństwa.

Taekwoon wyciągnął przed siebie rękę z zamiarem pogładzenia miękkiego czarnego futerka, ale w tym momencie spokój domu rozdał dzwonek telefonu. Gospodarz z westchnieniem podniósł się z podłogi i ruszył w kierunku korytarza. Nie mógł zrozumieć, na co mu ten diabelski wynalazek, który zmuszał do kontaktu z ludźmi o najdziwniejszych porach dnia i nocy, który naruszał jego prywatność dwadzieścia cztery godziny na dobę. Kiedy jednak próbował go ignorować, rodzina wzywała policję, bojąc się, że coś mu się stało. Przetestował ten scenariusz już kilkakrotnie, i za każdym razem kończył się on niezbyt przyjemnie. Nie miał więc innego wyjścia, jak po prostu odebrać przychodzące połączenie.

Rozmowa była krótka, a mimo to dłużyła się niemiłosiernie. Mama wypytywała go o każdy szczegół jego studenckiego życia. Chciała wiedzieć jak się ubiera, co je, z kim się spotyka. Taekwoon odpowiadał zwięźle, byleby jak najszybciej móc odłożyć słuchawkę i mieć tę formalność z głowy. Mama była jednak nieugięta w próbach zagłębienia tajników codzienności swojego syna.

- Uśmiechasz się często? - padło kolejne pytanie z rzędu, które naraz wyróżniło się spośród innych. Taekwoon zerknął w stronę salonu, z którego obecnie nie dobiegał żaden dźwięk. Czyżby cały świat był dzisiaj w zmowie? Chłopak zacisnął mocniej dłoń na słuchawce telefonu. - Albo chociaż czasem? - dopytywała pani Jung z nadzieją, nie słysząc reakcji ze strony syna. Taekwoon wypuścił głośno powietrze z płuc, po czym skinął głową.

- Trochę... Czasem... -  wybąkał, mając nadzieję, że te słowa w choć drobnym stopniu uspokoją jego rodzicielkę. Następnie pospiesznie pożegnał się i odłożył słuchawkę na widełki. Nie był pewien czemu słowa matki zrobiły na nim takie wrażenie. Zaraz jednak pokręcił głową, odganiając problematyczne myśli, i ruszył z powrotem do salonu.

Mógł się spodziewać widoku, który tam zastał, a mimo to zatrzymał się zaskoczony, widząc zwiniętego na kocu na podłodze Hongbina. Miał przymknięte oczy i oddychał spokojnie, miarowo. Tulił leżącego mu na klatce piersiowej małego, czarnego kotka. Potargane włosy chłopaka i wzburzone futerko zwierzaka sprawiły, że oboje wyglądali jak znajdy, które ktoś właśnie przygarnął pod swój dach. Był to widok na tyle uroczy, że Taekwoon nie potrafił powstrzymać wpływającego mu na usta, łagodnego uśmiechu. Kręcąc głową z niedowierzaniem, wziął w ręce kolejny ciepły koc, którym to przykrył swoich gości.

- Złodziej uśmiechu, hm? - mruknął pod nosem, zasuwając rolety i wychodząc z pokoju. Kiedy zamykał drzwi zdawało mu się, że usłyszał cichy chichot. Był to jednak tylko krótki moment, po którym zapanowała zupełna cisza.

Taekwoon pokręcił głową i ruszył w głąb korytarza. Na jego ustach w dalszym ciągu widniał blady cień uśmiechu, przypadłość, której w żaden sposób nie potrafił się pozbyć. Którą zaraził go ten podstępny bezdomny złodziejaszek.

~*~

Tak jak wspomniałam w poście informacyjnym (klik), oto jest fluffik z Leobinem... pierwszy, ale mam wrażenie, że nie ostatni, bo zakochałam się w tym pairingu, a Leo to mój bias, więc no... Mogą się tu jeszcze nieraz pojawić ^^ Nie jestem pewna, jak wyszło, zwłaszcza że pisałam pod wpływem nagłego napadu weny. Tekst może być nieco słabszy pod względem technicznym, bo ciężko ogarnąć, jeśli część się pisze w autobusie na telefonie, część w zeszycie podczas wykładu z gramatyki opisowej japońskiego, część zaś na komputerze... No ale wyszło, jak wyszło, dajcie znać, co sądzicie (i wytknijcie mi błędy, bo padam na twarz i nie mam siły po raz kolejny tego czytać! ;;;) :3

Do napisania~~!