Sagi: ~XXII~

- To było jedno z najciekawszych przedstawień, jakie miałam przyjemność oglądać. – Elegancko ubrana kobieta pokiwała głową z uznaniem, a ja uśmiechnąłem się skromnie, nie bardzo wiedząc, jak reagować na tego typu pochwały. Być może ze względu na fakt, że nigdy wcześniej z pełnym zaangażowaniem nie uczestniczyłem w żadnym przedstawieniu, nie spodziewałem się, jak wiele dłoni przyjdzie mi uścisnąć, kiedy kurtyna opadnie, a ja zejdę z teatralnych desek. Ciasne zaplecze wręcz roiło się od zgromadzonym w nim gości. Część z nich przyszła pogratulować występu, inni skorzystali z okazji, żeby obejrzeć kulisy. Pojawiły się rodziny i przyjaciele co poniektórych występujących oraz zadowoleni z naszej wymierzonej w Jonghyuna zemsty wspólnicy z widowni. Posłałem setkę uśmiechów i słów wdzięczności, jednocześnie zastanawiając się, kiedy wreszcie będę mógł się stąd wyrwać. Byłem niesamowicie wykończony, a do tego dobrze wiedziałem, że mam tej nocy jeszcze jedną ważną sprawę do załatwienia.

Kierowany tą myślą, rozejrzałem się na boki, próbując w tłumie obcych ludzi dostrzec znajomy, rudobrązowy pobłysk długich włosów. Na próżno. Przygryzłem wargę od wewnątrz, nie pozwalając sobie na bardziej otwartą oznakę zdenerwowania. Taemin na pewno gdzieś tu był i tylko chował się przed tą hordą ludzi, z którymi z pewnością nie miał ochoty wymieniać grzeczności. Wystarczyło, że pochwycę odpowiedni moment, żeby się ulotnić, a bez wątpienia znajdę go w pierwszym lepszym pustym pomieszczeniu teatru. Nie było powodu do niepokoju. Prawda?

Zerknąłem w kierunku drzwi, już szykując się do ucieczki, kiedy drogę przegrodził mi kolejny szeroki uśmiech. Byłem naprawdę rad, że tylu osobom podobał się efekt naszej pracy, ale zaczynałem już mieć tego wszystkiego serdecznie dość.

- Niesamowite widowisko! – zawołał entuzjastycznie mężczyzna w średnim wieku, jednocześnie chyląc kapelusza w ramach powitania. Miał dziwny akcent, zupełnie jakby pochodził zza granicy. To odkrycie sprawiło, że na moment zawahałem się w moim ambitnym planie ucieczki, zaintrygowany. Owa krótka chwila wystarczyła jednak, żeby mężczyzna uznał moje milczenie za szczerą ciekawość jego osobą. – Kostiumy, muzyka, oprawa, scenariusz, ah! Zachwycił mnie każdy najdrobniejszy element tej sztuki! – mówił dalej z ożywieniem. Po tych jednak słowach na jego twarz wpłynął wyraz szczególnej powagi, wręcz konspiracyjnej poufałości. – Ale wie pan, co urzekło mnie najbardziej? – zapytał retorycznie, kładąc dłoń na moim barku w jakiejś dziwnej próbie nawiązania swobodnej relacji. – Pan, panie Choi! – Poklepał mnie po ramieniu w imitacji przyjacielskiego gestu. – Pańska gra była po prostu rozbrajająca, jestem pod ogromnym wrażeniem…

- Cieszy mnie pańskie uznanie, ale nie rozumiem do czego pan zmierza… - wciąłem się, dochodząc do wniosku, że ten człowiek jest w stanie tak trajkotać choćby i do skończenia świata. A tyle czasu z pewnością nie zamierzałem na tego interesanta zmarnować. Wolałem go poświęcić komuś innemu. W odpowiedzi na moje słowa mężczyzna uśmiechnął się przebiegle.

- Ah, rzeczowy z pana człowiek, to właśnie lubię! – stwierdził, zmieniając taktykę. – Przejdę zatem do sedna sprawy… - Uniosłem brwi, słysząc nową, biznesową nutę w jego głosie. – Oglądając pana na scenie pomyślałem sobie: „Dlaczego tak niesamowity talent miałby marnować się na tych zakurzonych deskach, kiedy sceny całego świata czekają na zdolnych aktorów?” – powiedział, wyciągając jedną dłoń przed siebie, i kreśląc nią w powietrzu coś bliżej nieokreślonego, co być może miało symbolizować moją świetlaną przyszłość. Mężczyzna uśmiechnął się do mnie zachęcająco, najwyraźniej źle interpretując moją pełną powątpiewania minę. – Estrady całego świata mogą stanąć przed panem otworem, wystarczy chwycić daną przez los szansę. – Coś przewróciło mi się w żołądku na myśl, że jeszcze parę miesięcy temu oddałbym wszystko, byle dostać tego typu propozycję. Zadziwiające, w jak wielkim stopniu moje życie zmieniło się przez ten czas. Obecnie jedyne, o czym byłem w stanie myśleć, to: „gdzież ten chłopak się do cholery podział?”. Lista moich priorytetów naprawdę pozostawiała obecnie wiele do życzenia…

- Schlebiają mi pańskie słowa, podobnież jak złożona mi propozycja… - zacząłem powoli, widząc jak w oczach mojego rozmówcy przedwcześnie rozpala się ogień triumfu. Łagodnym gestem zdjąłem jego dłoń z mojego ramienia. - …ale jestem zmuszony odmówić – oznajmiłem dobitnie. W oczach mężczyzny błysnęło niezadowolenie.

- Czy mogę znać powód? Chodzi o pensję? Wysokość stawki jest kwestią otwartej dyskusji… - Zaczął szukać ponownego sposobu na dotarcie do rozmówcy. W odpowiedzi na jego starania uśmiechnąłem się nieco pobłażliwie.

- Powiedzmy że… - Wsparłem dłoń na jego ramieniu, tak samo jak on zrobił to chwilę temu, i przybliżyłem się do jego twarzy. – Od jakiegoś czasu pracuję tylko w duecie – oznajmiłem, poprawiając przekrzywioną chusteczkę w butonierce zdezorientowanego łowcy talentów, i na odchodnym racząc go jeszcze jednym czarującym uśmiechem.

Następnie wreszcie udało mi się utorować sobie drogę ku drzwiom wyjściowym, chyłkiem przemykając się za udzielającym jakiegoś wywiadu i z ożywianiem gestykulującym Kibumem. W progu spotkałem Jinkiego i Sally, którzy entuzjastycznie pogratulowali mi dobrze odegranej roli.

- Dajcie spokój, tak naprawdę ten sukces to udział nas wszystkich – stwierdziłem z uśmiechem, szczerze zadowolony z satysfakcji na ich twarzach. – Czymże byłby ten bal bez urokliwej muzyki panienki Sally? – zapytałem retorycznie, ujmując dłoń dziewczyny i całując ją, jak prawdziwy dżentelmen. – Tobie też dziękuję, hyung – zwróciłem się w stronę Jinkiego, a on skinął głową, po czym poklepał mnie po ramieniu.

- Zamierzamy z Sally świętować wspólne zwycięstwo – powiedział, zerkając na dziewczynę, która zachichotała, zakrywając usta dłonią, po czym odwróciła wzrok płochliwie. – Dołączycie? – Uśmiech nieco przygasł na mojej twarzy, kiedy uświadomiłem sobie, że hyung z założenia zaprasza zarówno mnie, jak i Taemina, a ja w dalszym ciągu nie mam bladego pojęcia, gdzie Lee się podział. Posłałem przyjaciołom przepraszający uśmiech.

- Wybaczcie, ale przypuszczam, że będziecie musieli sami godnie uczcić sukces… - powiedziałem, ważąc słowa, bo naprawdę nie chciałem ich urazić. – Ja mam jeszcze coś ważnego do załatwienia… - Ku mojej uldze zarówno w oczach Jinkiego, jak i Sally, dostrzegłem niemy wyraz zrozumienia.

- Tylko tym razem nie pozwól mu na dezercję! – zawołała dziewczyna zaskakująco twardym tonem, który sprawił, że aż stanąłem na baczność.

- Tak jest! – odparłem, salutując. Posłałem śmiejącym się przyjaciołom jeszcze jedno pełne wdzięczności spojrzenie, po czym ruszyłem w głąb teatru, na poszukiwanie mojego uciekiniera.

Zaglądanie do dziesiątek mieszczących się w budynku pomieszczeń okazało się dużo bardziej wyczerpujące, niż mógłbym się spodziewać. Zwłaszcza, że każdemu skrzypnięciu drzwi towarzyszyło ciche rozczarowanie i nadchodzący zaraz po nim niepokój.

W końcu, potrzebując złapać nieco oddechu, postanowiłem wyjść na świeże powietrze przez tylne drzwi, które ostatnimi czasy niemal zupełnie przestały być tajne, tak wielu osobom je pokazałem. Nie jestem pewien, czy po prostu oczekiwałem otrzeźwienia, czy też może miałem cichą nadzieję, że to tutaj spotkam Taemina, ale moim oczom ukazał się zupełnie inny widok.

Moonkyu wspierał się plecami o mur, w zamyśleniu obserwując opustoszałą po zmroku ulicę i wydmuchując nosem strzępki papierosowego dymu. Zawahałem się w progu, niepewien czy powinienem do niego dołączyć, czy też raczej ulotnić się, zanim mnie zauważy. Odkąd pewne sprawy wyszły na jaw nasze stosunki były, delikatnie mówiąc, skomplikowane. Zanim jednak zdążyłem zrobić zwrot w tył, chłopak mnie wyprzedził.

- Wspaniałe widowisko, panie Choi – odezwał się, nawet na mnie nie zerkając, w dalszym ciągu wpatrując się przed siebie. Choć bałem się, że będzie w stosunku do mnie agresywny, to w jego głosie nie było złości. Raczej dziwna pustka.

Bez słowa ostatecznie przekroczyłem próg, zostawiając drzwi otwarte, ale pozwalając sobie wtargnąć na teren chłodnej nocy. W paru krokach zbliżyłem się do Moonkyu, i wsparłem się plecami o mur obok niego. Po chwili milczenia chłopak zaoferował mi papierosa, którego przyjąłem chyba tylko po to, żeby dotrzymać mu jakoś towarzystwa o tej zimnej i ciemnej godzinie.

- Twój wkład też był ogromny. Jestem ci naprawdę wdzięczny… – powiedziałem szczerze, ale krzywy uśmiech na jego ustach zbagatelizował moje słowa.

- Zbłądziłeś tu, bo szukałeś jego, prawda? – zapytał, ignorując moją wypowiedź, najwyraźniej zupełnie już niezainteresowany całym tym przedstawieniem. Wypuściłem głośno powietrze z płuc, a przestrzeń wokół mojej głowy zabarwiła się smutną szarością.

- To aż tak oczywiste? – odparłem, idąc za przykładem mojego rozmówcy, i również wbijając wzrok w ciemność, gdzieniegdzie tylko rozjaśnianą ulicznymi latarniami. Moonkyu prychnął na moje słowa, nie kusząc się o odpowiedź, bo obaj dobrze ją znaliśmy.

- Nie opuścił teatru… Gdyby tędy wychodził, wiedziałbym o tym… - powiedział chłopak z niejakim wahaniem, jakby wcześniej sam po cichu liczył, że czekając w tym miejscu uda mu się spotkać z Taeminem na osobności. Nie byłem pewien, czy mam w ogóle prawo jakoś tę jego nadzieję komentować, więc zachowałem milczenie. Moonkyu pokręcił głową nad własnymi myślami, po czym znów zaciągnął się papierosem. - Od jak dawna o tym wiedziałeś? – Jego pozornie bezbarwny ton głosu tym razem zaprawiony był o mimowolną ciekawość. Obróciłem żarzącego się papierosa w dłoniach, doskonale świadom, że moja odpowiedź wcale nie polepszy jego samopoczucia.

- Niemal od początku… - mruknąłem z wahaniem, jednocześnie zerkając w stronę Moonkyu, próbując wyczytać z jego twarzy jakiekolwiek emocje. Chłopak zaśmiał się cicho sam z siebie, jakby takiej odpowiedzi właśnie oczekiwał, a mimo to nie potrafił się z nią tak łatwo pogodzić.

- Więc byłem jedynym, który dał się od początku do końca nabrać – skwitował dobitnie, kiwając głową, jakby przytakując własnym słowom. Zgorzknienie zamigotało w jego ciemnych oczach. Westchnąłem ciężko.

- Z królem oszustów nie ma żartów – stwierdziłem, sam nie wiem, czy żartobliwie, czy też zupełnie poważnie, ale Moonkyu skinął głową.

- Zakochałem się w osobie, która nawet nie istnieje. – Głos chłopaka zabrzmiał nieco rozpaczliwą nutą. Coś mi jego słowa przypominały. Jeszcze jakiś czas temu czułem się bardzo podobnie, leżąc w pokrywającym scenę kurzu i szukając pomocy u malowanego, teatralnego nieba.

Ignorując środki ostrożności, wyciągnąłem rękę i poklepałem Moonkyu po ramieniu.

- Uwierz mi, że czuję się podobnie… - powiedziałem zmęczonym tonem, mimowolnie znów zastanawiając się, czy zdołam znaleźć Taemina pośród teatralnych cieni. „Nie mogę ci nic obiecać, więc po prostu mnie nie puszczaj, Minho” – brzmiało w mojej głowie, odbijane echem narastającej paniki i świadomości, że nie spełniłem tej prośby. Puściłem go i sam sobie byłem winien, że znów zniknął.

Przełknąłem głośno ślinę, naraz ogromnie zdenerwowany własnymi przemyśleniami. Moonkyu jednak pokręcił głową stanowczo, w odpowiedzi na moje pełne niepewności słowa.

- Mylisz się – stwierdził, spoglądając mi w oczy zaskakująco hardo. – Dobrze pamiętam, co powiedziałem ci przy naszym pierwszym spotkaniu, i w dalszym ciągu uważam te słowa za słuszne. Wystarczy mi jedno jego skierowane na ciebie spojrzenie, żeby wiedzieć…

- Wiedzieć co?

- Wiedzieć, że jesteś jedyną osobą, która go zna. Jedyną, której postanowił na tyle zaufać – powiedział z tonami głębokiego przekonania w głosie. Tym razem nie było w jego oczach zgorzknienia. Raczej bezradny smutek. Pokręciłem głową.

- Nie jestem pewien czy… - zacząłem, ale moje wątpliwości zostały ucięte.

- Proszę mnie nie traktować tak pobłażliwie, panie Choi – wszedł mi w słowo, odchylając szyję i wspierając głowę o zimny mur. Jego wzrok tym razem począł błądzić po upstrzonym gwiazdami niebie. – Może nie wyglądam na eksperta, ale nadrabiam doświadczeniem…

- Doświadczeniem? – Zamrugałem oczami, zaskoczony, a Moonkyu uśmiechnął się w dziwnie czuły sposób, najwyraźniej w reakcji na jakieś wspomnienie.

- Proszę nie zapominać, że ja też przez dość długi czas miałem z Sagi do czynienia – mruknął nieco nieobecnym tonem. – Ah… wpadła do mojego zakładu pewnego jesiennego dnia, zupełnie niespodziewanie… - wspomniał nostalgicznie. – Jedno słowo… wystarczyło jedno jej słowo, żeby totalnie mnie zaczarować – oznajmił, sprawiając, że mimowolnie uśmiechnąłem się krzywym uśmiechem, bo brzmiało to dziwnie znajomo. – Do czego jednak zmierzam… - Moonkyu zmarszczył brwi, najwyraźniej usiłując powrócić do rzeczowego tonu swojej wypowiedzi. – Rzecz w tym, że najzwyczajniej w świecie mam porównanie… Dobrze pamiętam, w jaki sposób patrzyła… patrzył na mnie, ilekroć zdawało mi się, że udaje mi się skrócić dystans między nami. Pamiętam to spojrzenie i zachodzę w głowę, jak mogłem przypisywać mu cechy szczerości. Wie pan, kiedy przejrzałem na oczy? – Moonkyu zerknął w moim kierunku, porzucając oglądanie gwiazd. – Kiedy zobaczyłem, w jaki sposób patrzy na pana, panie Choi. Być może pan nie jest w stanie klarownie tego dostrzec, ale… - Chłopak zawiesił na moment głos i znów zaciągnął się papierosem, jakby zmęczony własną szczerością. – Ale wyczynia pan z tymi migdałowymi oczami rzeczy, których nigdy dotąd w nich nie widziałem… Rzeczy, które pozostają poza moim zasięgiem, mimo że tak długo się starałem, tak długo byłem cierpliwy i znosiłem każdą sprzedawaną mi bzdurę.

Chłopak znów westchnął ciężko, po chwili unosząc wzrok i spoglądając mi prosto w twarz. Mimo smutku i zgorzknienia nie było w jego postawie tej złości, tej agresji, którą widziałem w niej owego dnia, kiedy Taemin odważył się podzielić z nim prawdą. Znów patrzyłem w oczy zakochanego głupio i świadomego swojej głupoty krawca, którego spotkałem w jego zakładzie wiele dni temu.

Moonkyu wziął wdech.

- Ja zakochałem się w zmyślonej pięknej Sagi… ale ty jesteś inny. Darzysz uczuciem prawdziwego człowieka z krwi i kości, wraz z wszystkimi jego ranami, smutkami, niedoskonałościami. Kochasz prawdziwego Lee Taemina, którego ja nigdy nie miałem okazji poznać. A Lee Taemin kocha ciebie – powiedział, a jego słowa tak mnie zaskoczyły, że przez moment milczałem, nie mając pojęcia, jak zareagować. Moonkyu chyba dobrze to rozumiał, bo uśmiechnął się blado, nie oczekując odpowiedzi.

- Więc… co teraz zamierzasz? – wybąkałem w końcu, nie do końca pewny, czy mam w ogóle prawo go o to pytać. Czułem z nim dziwną więź, która sprawiała, że jego los nie był mi obojętny. Być może to przez fakt, że wszystkie nasze problemy zaczęły się od tej samej kobiety? Od takiego samego szeptu?

- Ah… - Moonkyu spojrzał znów w gwiazdy, przez chwilę milcząc, jakby sam zastanawiał się, co zamierza teraz zrobić. W końcu uśmiechnął się smutno, ale bez wyrzutów, i zgasił niedopałek o mur teatru. – Przypuszczam, że dalej będę kochać… - zaczął z wahaniem, a ja uniosłem brwi, zaskoczony. – Dalej będę kochać tę idealną dziewczynę, którą sobie wyimaginowałem… Może jeśli będę dość cierpliwy, to w końcu ją spotkam… Gdzieś na ulicach tego miasta. – Chłopak znów omiótł wzrokiem latarniane terytorium tuż przed nami.

- Wierzę, że ci się uda – powiedziałem pokrzepiająco, a Moonkyu zaśmiał się na wpół gorzko, na wpół z wdzięcznością, po czym wsadził ręce w kieszenie i skierował na mnie zaskakująco ostre spojrzenie.

- Nie myśl, że zwalniam cię z twojej służby… - oznajmił, z satysfakcją dostrzegając konsternację na mojej twarzy. – Proszę się nią zaopiekować, panie Choi… proszę trwać u jej boku. Być może to właśnie panu będzie dane poznać prawdziwe oblicze panienki Sagi – wyrecytował własne słowa, te same, które skierował do mnie podczas naszego pierwszego spotkania. Następnie uśmiechnął się nieco przekornie. – Kiedy zwracałem się do pana z tą prośbą wiele spraw wyglądało zupełnie inaczej… Ale mimo że tyle się zmieniło, znaczenie wciąż jest takie samo, podobnie jak moje intencje. Mam nadzieję, że nie zapomni pan o naiwnych słowach zakochanego ślepo krawca. – Chłopak wyciągnął jedną rękę z kieszeni, i poklepał mnie po ramieniu. – No i cóż… chyba już się pan od niej… to znaczy od niego nie uwolni. Taką właśnie otrzymał pan rolę, liczę na jej powodzenie – rzucił na odchodnym, po raz ostatni uśmiechając się w moją stronę, po czym ruszył przed siebie. Na teren samotnej, miastowej nocy.

~*~

Moje sunące po podłodze buty naznaczyły opustoszałą przestrzeń sceny dziwnie głośnym na tle ciszy echem. Zatrzymałem się, z westchnieniem spoglądając na widownię. Eleganckie fotele okryły się tkaną cieniami przesłoną, zapadając w letarg trwający do czasu, gdy sala znów wypełni się ludźmi. Poszarzały kurz wirował mi przed oczami, na powrót bezbarwny, pozbawiony kolorów towarzyszących rozgrywającym się na scenie, zmyślonym żywotom. Kurtyna za moimi plecami szeptała cicho, wspominając minione chwile świetności, jakby tęsknie odbijając refleksy dźwięków, które dawno już wybrzmiały do końca. Teatr usnął. A w centrum jego uśpionego serca pozostała samotna, znów pozbawiona roli, aktorska dusza.

Pokręciłem głową nad własnymi refleksjami, usiłując otrząsnąć się z tego mimowolnego zamyślenia. Dobrze wiedziałem, że nie jestem jedynym zagubionym w tych teatralnych cieniach sercem.

Kierowany tą myślą, rozejrzałem się uważnie po otaczającej mnie pustce. Wdychane powietrze tchnęło dziwną melancholią, która powoli zaczęła udzielać się i mnie. Jednocześnie czułem coraz wyraźniej tłukące się niespokojnie w piersi serce. Wygrywało swoją strachliwą melodię głośniej i głośniej z każdą upływającą sekundą, niczym zegar odmierzający zastygły w sennej ciszy czas.

Zmrużyłem oczy, jeszcze uważniej przypatrując się wszystkim zgromadzonym pod ścianami cieniom. Przełknąłem ślinę nerwowo, nie napotykając wzrokiem żywej duszy. Czułem, jak niepokój powoli paraliżuje moje serce. Czego się bałem? Przecież Taemin z pewnością gdzieś tu był. Z pewnością znów zaszył się w najciemniejszym kącie teatru, pragnąc za wszelką cenę uniknąć kolejnej poważnej rozmowy. W dodatku prawdopodobnie był na mnie zły za tę kwestię, którą bez uprzedzenia wypowiedziałem podczas przedstawienia. Nic więc dziwnego, że znów postanowił zniknąć…

Mimowolnie zadrżałem na dźwięk słowa zniknąć w mojej własnej głowie. Zacisnąłem dłonie w pięści. Nie zamierzałem pozwolić mu na ten sam numer po raz drugi. Może i przedstawienie dobiegło końca, ale jego i moja… nasza wspólna rola miała się dopiero na dobre zacząć.

Ruszyłem z miejsca, z zamiarem przetrząśnięcia całego budynku teatru, albo i nawet całego miasta, jeśli zajdzie taka potrzeba, i wywleczenia tego upartego chłopaka z nory, w której się zaszył. Nie zdążyłem jednak nawet ujść kilku kroków, bo naraz oślepiło mnie jaskrawe w ogólnej ciemności światło reflektora. Gwałtownie się zatrzymałem i zmrużyłem powieki. Przesłoniłem oczy dłonią, próbując spojrzeć w górę, w kierunku źródła jasności, ale nie widziałem nic, prócz tego ozłacającego i na moment ożywiającego fragment teatralnego powietrza światła.

- Choi Minho. Lat dwadzieścia pięć – rozległ się znajomy głos, na dźwięk którego odetchnąłem z ulgą. – Bezużyteczny darmozjad. Beznadziejny aktor. Przygłupi, naiwny, wyłupiastooki roztrzepaniec – wyliczył Taemin nieco jadowitym tonem, a ja wywróciłem oczami, słysząc tę charakterystykę. Wsadziłem ręce w kieszenie i przekrzywiłem głowę, zastanawiając się do czego ten nieprzewidywalny chłopak zmierza. Usiłowałem sprawiać wrażenie wyluzowanego, ale tak naprawdę serce dalej tłukło mi się niespokojnie w piersi, w obawie przed każdym kolejnym słowem, jakby dobrze wiedziało, że sposób w jaki potoczy się ta scena ostatecznie zadecyduje o dalszym ciągu opowieści.

- Zarzut? – rzucił retorycznie Taemin, naśladując sposób, w jaki poprowadzone zostało nasze przygotowane dla Kim Jonghyuna przedstawienie. Przez chwilę rozważałem jakim wyzwiskiem zostanę obrzucony tym razem, ale kiedy usłyszałem jak Lee głośno wciąga powietrze, mimowolnie znów zerknąłem w stronę oślepiającego blasku reflektora. – Wiara w miłość – powiedział w końcu Taemin, a jego głos zadrżał niebezpiecznie, jakby jego właściciel ledwo panował nad tym, co mówi. Jakby ledwo wierzył w to, co robi.

- Tae…

- Nie przerywaj, to moja kwestia – wszedł mi w słowo, zanim zdążyłem cokolwiek powiedzieć. Posłusznie umilkłem, zniewolony jego kategorycznym mimo drżącego głosu tonem. Jednocześnie ponownie spuściłem wzrok, nie będąc w stanie zbyt długo wpatrywać się w oślepiające światło. Jak na mistrza przebiegłości przystało, Taemin obmyślił idealną taktykę dla tej rozmowy. Bo kiedy tak stałem na scenie w złotym blasku reflektora, każda moja myśl, każde uczucie, każde uderzenie serca zdawało się być widoczne jak na dłoni. Tymczasem król oszustów znów skrył się w cieniach, znów chował swą twarz, jakby w ostatnim akcie obrony używając oślepiającego światła jako swojej tarczy. Dlaczego uciekał się do takich metod? Czyżby dobrze już wiedział, że nauczyłem się czytać z jego oczu?

- Oskarżony dopuścił się szeregu dodatkowych wykroczeń – kontynuował Taemin formalnym tonem. Nie mogłem przestać zastanawiać się, jaki tak naprawdę miał w tym momencie wyraz twarzy. Czy wciąż potrafił zachować tę wyuczoną obojętność? Czy też wręcz przeciwnie, użył świetlnej zasłony, bo tego wieczora w chaosie przedstawienia zgubił gdzieś swoją maskę, i nie potrafił jej odzyskać?

Wyprostowałem dumnie plecy i zadarłem głowę do góry, czekając na usłyszenie postawionych mi zarzutów. Taemin przez chwilę nic nie mówił, jakby mimowolnie onieśmielony moją pewną siebie postawą. Cisza wokół nas milczała. Czekała. W końcu Lee znów wziął nieco drżący oddech w płuca.

- Oprócz ogólnej naiwności i beztroski oskarżony poszedł znacznie dalej w swoich przestępstwach. Pozwolił sobie na jasność uśmiechu, na szczerość spojrzenia. Swoim nieodpowiedzialnym zachowaniem wprawił dwa serca w ruch… - Taemin zaciął się, jakby pod wpływem emocji zapominając dalszego ciągu ułożonej w głowie kwestii.

Cały teatr milczał i ja milczałem. Cały teatr słuchał i ja słuchałem. Cały teatr oddychał słowami Taemina. Oddychał wraz ze mną.

- Ocieplał zmarznięte dłonie, otulał drżące ramiona. Wypowiadał słowa głupie i naiwne. Tak piękne, że aż chciałoby się w nie uwierzyć…

Nie wytrzymałem napięcia w jego głosie. Ignorując przyszpilające mnie do desek sceny światło, ruszyłem szybkim korkiem w kierunku, z którego dobiegało. Bałem się, że kiedy to zrobię, Taemin ucieknie. On jednak zignorował fakt, że oskarżony opuścił swoje stanowisko, w dalszym ciągu znacząc ciszę teatru swoimi wyrzutami, jakby nie było już odwrotu, jakby każdy musiał zostać wypowiedziany, żeby przedstawienie mogło szczęśliwie dobrnąć do końca.

- Łamał szyfry wrogich spojrzeń, przekraczał zamkniętą na klucz przestrzeń osobistą. – Głos chłopaka niósł się echem po ścianach pustego budynku, kiedy wbiegałem schodami ku podwyższeniu, z którego Jinki już nieraz witał mnie światłem swoich reflektorów. Wyraźnie słyszałem, jak każde wypowiadane słowo przychodzi Lee z coraz większym trudem. – Ignorował sygnały ostrzegawcze, burzył misterne bariery kłamstw. I nawet kiedy został oszukany… - Przebiegłem kilka ostatnich stopni schodów, i znalazłem się wreszcie po tej ciemniejącej stronie reflektora.

Taemin stał sztywno, jedną rękę wspierając o barierkę. Zdążył się już pozbyć sukienki, bo znów miał na sobie zwykłą koszulę i spodnie. Długie włosy gęstwiną opadały na ramiona, przesłaniając też część twarzy. Kiedy zatrzymałem się kilka kroków od niego, chłopak drgnął i mocniej zacisnął dłoń na barierce.

- I nawet kiedy został oszukany… - Taemin odwrócił wzrok od rozciągającego się w dole morza pustych foteli, i utkwił go we mnie. – W jego oczach nie było nienawiści – powiedział z wyrzutem, jakby moja postawa naprawdę była karygodnym występkiem. – W jego oczach nie było nienawiści, tylko ta naiwna miłość… - Ostatnie słowo chłopak wypowiedział z mieszaniną przerażenia i czegoś na kształt szacunku w głosie.

Odetchnąłem głęboko, szykując się do wzięcia udziału w tej scenie. I choć Taemin wyraźnie się do niej przygotował, ja jak zwykle byłem skazany na improwizację.

- Dlaczego oskarżasz miłość? – zapytałem w końcu ostrożnie, uświadamiając sobie, że właśnie to Lee przez cały czas robił. Że uczynił z miłości głównego winowajcę wydarzeń w swoim życiu.

- Miłość to pęknięcie na sercu – powiedział Taemin, a ja zamarłem na te słowa. – Dziura w murze, rysa na szkle, rozdarcie w tkaninie. – Chłopak spuścił wzrok, najwyraźniej znów nie mogąc wytrzymać szczerości mojego spojrzenia. – Serce powinno być jedyną bezpieczną skrytką na tej ziemi. – Lee przyłożył dłonie do własnej piersi. – Szkatułką, w której można schować dosłownie wszystko. Uczucia, emocje, myśli, marzenia, plany, wspomnienia. Siebie… - Taemin na moment zawiesił głos, jakby te dotąd nigdy nie wypowiadane słowa nawet na nim samym robiły wrażenie. Po upływie paru sekund, zmarszczył brwi stanowczo, przywracając się do porządku. – Miłość to uszkodzenie mechaniczne, które narusza bezpieczeństwo serca. Ta bezwzględna rysa na jego powierzchni sprawia, że nie wiem już, czy mogę cokolwiek w nim schować, że czuję, jakby każda zbyt szczera na ten świat myśl ulatywała z jego wnętrza, lokowała się w moim spojrzeniu, naruszała mój system obrony... – Chłopak znów spojrzał mi w oczy, a ich chaotyczna barwa tylko potwierdziła chwilę wcześniej wypowiedziane słowa. – Miłość to bezgraniczna szczerość, Minho. Coś, na co chyba nigdy nie będę miał odwagi…

Nie mogąc dłużej wytrzymać, w kilku szybkich krokach znalazłem się tuż przed Taeminem. Chłopak automatycznie cofnął się nieznacznie. Na jego twarzy zamigotała ta znajoma, złoto-czarna maska, kiedy wyciągnąłem dłoń i przyłożyłem ją do unoszonej zbyt szybkim oddechem klatki piersiowej Lee. Otworzyłem usta, żeby coś powiedzieć. Żeby wywołać zwrot historii, żeby sprawić, że ta scena zakończy się szczęśliwie. Zanim jednak zdążyłem cokolwiek zdziałać, zdarzyło się coś, co każdy uważny obserwator zapewne był w stanie przewidzieć. Każdy, prócz mnie.

Lee Taemin znowu wybrał ucieczkę.

Wątki lubią się powtarzać, nieprawdaż?

Chłopak odsunął się gwałtownie od mojej dłoni, jakby w obawie, że złapię go za materiał koszuli, po czym puścił się biegiem schodami w dół, a jego głośne kroki przetoczyły się hałaśliwą salwą po sennym, choć obserwującym ten spektakl uważnie teatrze. Przez chwilę stałem bez ruchu, z ręką wyciągniętą głupio przed siebie, i mrugałem oczami, zszokowany. Następnie opuściłem pustą dłoń i wziąłem głęboki wdech.

Chwilę później ruszyłem w pogoń za mistrzem efektownych ucieczek.

Nie zamierzałem pozwolić mu zniknąć, powinien już od dawna dobrze o tym wiedzieć. Głośne echo kroków oddalało się z każdą chwilą, ale teatr zdawał się mi sprzyjać, na falach cienistej ciszy przywodząc prosto do moich uszu najcichsze nawet dźwięki. Przebiegłem przez kilka pustych korytarzy, zajrzałem do kilku pustych pomieszczeń. Czułem, jak serce ze strachu podchodzi mi do gardła. Ale nie zamierzałem się poddać. Nie zamierzałem spocząć, póki nie znajdę największego dezertera w dziejach teatru.

W połowie któregoś z kolei korytarza dobiegł mnie głośny, z pewnością niezamierzony jęk otwieranych drzwi. Uśmiechnąłem się blado, czym prędzej zmierzając w tamtą stronę. Teatr naprawdę mi pomagał, nawet skrzypienie zawiasów budząc specjalnie dla posługi zbłąkanemu aktorowi.

W kilka sekund dopadłem do drzwi garderoby i szarpnięciem otworzyłem je na oścież.

- Spójrz w lustro! – krzyknąłem w stronę przecinającego pomieszczenie chłopaka. Na te słowa Taemin gwałtownie się zatrzymał. Z trudem łapiąc oddech po biegu, obserwowałem w napięciu, jak Lee na moment zamiera ze spuszczoną głową, po czym powoli, jakby mimowolnie unosi wzrok, i zgodnie z moim poleceniem spogląda w stojące naprzeciwko niego lustro.

Strach w jego oczach jeszcze nigdy nie był tak przytłaczający, jak w tej dziwnie cichej chwili, kiedy mierzył samego siebie płochliwym spojrzeniem. Aż nazbyt dokładnie pamiętałem słowa Jinkiego, dla których teraz otrzymywałem jawne potwierdzenie.

Nieco uspokoiwszy oddech, zbliżyłem się ostrożnie do zamarłego pośrodku pomieszczenia chłopaka. Stanąłem kilka kroków za nim, jakby bojąc się, że jeśli zanadto zmniejszę dystans, on znów postanowi uciec. W sporych rozmiarów, zdobionym złotą ramą lustrze, odbijały się teraz dwie sylwetki. Taemin jednak nawet nie zareagował na moją obecność. W dalszym ciągu, jak zahipnotyzowany spoglądał na samego siebie.

- Spójrz w lustro… Spójrz we własne oczy i powiedz mi, co widzisz – kontynuowałem, nieco się zbliżając na widok drżących nieznacznie ramion, które tak bardzo chciałem zamknąć w kojącym uścisku. Taemin przełknął głośno ślinę.

- Nie wiem – wydusił z siebie zachrypniętym głosem. Znów poraziła mnie panika w jego postawie. Jakby patrzenie we własne odbicie w lustrze naprawdę było ponad jego siły. Jakby nie był nawet pewien, kim jest ta osoba spoglądająca na niego z lśniącej w półmroku, szklanej tafli.

- W takim razie spójrz w moje oczy – poleciłem, ostatecznie likwidując dystans między nami, i oplatając Taemina ramionami. Jego serce, które wyczułem pod palcami, zdawało się bić dużo szybciej, niż moje własne. Chłopak nie poruszył się. Wziął tylko urywany oddech, po czym posłusznie skierował wzrok w stronę mojego odbicia. Nasze oczy spotkały się na powierzchni szkła, a intymność tego współdzielonego spojrzenia na moment odjęła mi mowę. Mocniej przytuliłem Taemina do siebie. – Spójrz w moje oczy i powiedz mi, co widzisz – poleciłem, starając się zachować spokojny ton głosu. Taemin bez słowa wpatrywał się w moje oczy, pozwalając sobie na całą rzekę barwnych emocji, które zapewne uparcie wylewały się z serca przez to uporczywe pęknięcie, którego właściciel w żaden sposób nie potrafił załatać. W końcu zmarszczył brwi, i zacisnął dłoń na jednej z moich splecionych na jego brzuchu rąk.

- Jak możesz kochać kogoś, kto sam nawet nie wie, kim jest? – zapytał z dziwną dozą bólu w głosie, najwyraźniej aż nazbyt klarownie odczytując moje spojrzenie.

- Spójrz w moje oczy i zobacz w nich własne odbicie, Taemin… - Na te słowa chłopak nieznacznie otworzył usta ze zdumienia. Próbował być niewzruszony, ale dzielenie ze mną spojrzenia z każdą chwilą osłabiało jego upór, odbierało wolę ucieczki, nakłaniało do zmięknięcia w moich ramionach, do zaniechania dalszej obrony. – Spójrz w moje oczy i zobacz w nich tego zalęknionego chłopaka, któremu oddałem swoje porysowane miłością serce – powiedziałem, wkładając w to zdanie tyle wiary i szczerości, na ile tylko było mnie stać.

Taemin tylko przez chwilę jeszcze obserwował nasze odbicia w lustrze, po czym okręcił się w moich ramionach i tym razem bezpośrednio spojrzał w moje oczy, jakby chcąc się upewnić, że to co chwilę temu zobaczył, nie było jedynie iluzją szklanej tafli.

- Chciałbym być chłopakiem z twojego spojrzenia – wyznał cicho, wspierając rękę na mojej klatce piersiowej, jakby wczuwając się w hałasujący w jej wnętrzu rytm.

- W moim spojrzeniu od dawna jest tylko jedna osoba. Ta sama, którą właśnie tulę – odparłem, sprawiając, że Taemin zadrżał nieznacznie w moich ramionach. Po chwili chłopak chwycił jedną z moich dłoni i przyłożył ją do własnego serca, w ten sam sposób, w jaki chciałem to zrobić jeszcze kilkanaście minut wcześniej, zanim mi to uniemożliwił.

- Musisz przypilnować mojego serca, Minho – powiedział, spoglądając mi w oczy tym wyjątkowym, czarno-złotym spojrzeniem. – Musisz się nim zaopiekować, bo ja sam nad nim nie panuję. Już nie…

- Zadbam o nie – zadeklarowałem, czując pod palcami płochliwą melodię przelewającej się z serca do oczu miłości. Uniosłem dłoń i przesunąłem kciukiem po policzku Taemina. – Tylko proszę, nie uciekaj już więcej – dodałem nieco błagalnym tonem, jednocześnie gotów przysiąc, że jeśli kiedykolwiek znów spróbuje swojej sztuczki ze znikaniem, będę go szukał do upadłego. Nie zdążyłem jednak nic więcej powiedzieć, bo niepodważalna szczerość, która naraz wykwitła na twarzy Taemina, zaparła mi dech w piersi. Setki barwnych niczym ptaki emocji malowało jego oczy, policzki, usta, zupełnie jakby regularnie kruszona przez nas obu tama wreszcie poddała się rzece uczuć, jakby ostatni kamień runął w dół, wreszcie pozwalając nam spotkać się bez żadnych przesłon.

Czas stanął w miejscu, a ja wstrzymałem oddech w momencie, w którym Taemin wspiął się na palce, żeby sięgnąć moich ust. Poczułem paraliżujący mnie strach. Bałem się tego, co miało właśnie nastąpić. Z całą świadomością swojej irracjonalności, bałem się jak głupi. Bo przed oczami naraz stanęły mi wszystkie przeszłe chwile, w których znaleźliśmy się tak blisko siebie. A każda z nich naznaczona była piętnem nieszczerości. Każda została zapisana w scenariuszu. Każdą odegrano, by mnie zniszczyć.

Dziesiątki panicznych myśli krążyły mi po głowie, a pośród nich jedna, naczelna: „czyich ust zasmakuję tym razem?”.

Kiedy jednak poczułem subtelny dotyk na swoich wargach, kiedy zobaczyłem ostatnie rzucone mi spojrzenie, wszelkie wątpliwości rozpłynęły się w mrokach ciszy. Bo oto oczy Lee Taemina przybrały barwę najszczerszego złota.

Pozwoliłem powiekom opaść, a dłoniom znaleźć drogę między kosmyki długich włosów. Delikatnie przyciągnąłem zastygłego w bezruchu Taemina bliżej siebie, wreszcie pokonując ten głupi strach przed nieznanym, i łącząc nasze usta. Poczułem, jak chłopak nad wyraz mocno zaciska dłonie na materiale mojego ubrania, jakby próbując tym kurczowym chwytem samemu sobie uniemożliwić ucieczkę. Moje ręce automatycznie zsunęły się na jego talię i zamknęły go w uścisku tak mocnym, że udaremniłby każdą próbę wycofania się. Było już zdecydowanie za późno na kroki wstecz. Od tej pory mogliśmy iść tylko do przodu.

Taemin wahał się jeszcze tylko przez chwilę.

A potem zaczął mnie całować.

Zaczął mnie całować, jak nigdy dotąd. Nie było w tym dezorientacji powiązanej ze zbliżeniem na tarasie, podczas pierwszego wspólnego balu. Nie było chłodu, który towarzyszył tamtemu cichemu pożegnaniu w zaułku pod starą kamienicą. Nie było smutku znaczącego przypieczętowanie naszej randki na targu. Nie było chorobliwego gorąca wpisanego w nasze ostatnie chwile przed rozłąką. To był po prostu pocałunek. Tylko pocałunek. Aż pocałunek.

Taemin ciasno oplótł ramionami moją szyję i zaczął przelewać we mnie kolejne uczucia, myśli, troski, pragnienia. Wszystko, co tak długo usilnie zatrzymywał w skrytce serca, teraz spłynęło na mnie barwną rzeką, niemal zbijając mnie z nóg. Taemin tęsknił miękkością ust, ufał dotykiem dłoni, pragnął ciepłem oddechu. A mnie nie pozostawało nic innego, jak odpowiedzieć na ową deklarację uczuć tym samym.  Zabarwiłem więc splot języków moim oddaniem, ozdobiłem rytm serca przebaczeniem, wzbogaciłem uścisk dłoni o dodatkową siłę, której starczyłoby nie tylko dla mnie, ale i dla Taemina.

W tafli lustra odbijały się nasze złączone sylwetki, a teatr wciąż milczał, wciąż z mimowolną ciekawością obserwował ten rozgrywający się po zmroku spektakl szczerości, przedstawienie uczuć. Sztukę zrodzoną z rytmu bicia dwóch przeznaczonych sobie serc.

A kiedy całe lata świetlne później wreszcie przerwaliśmy ostatni współdzielony oddech, i było mi dane znów spojrzeć Taeminowi w twarz, w jego migdałowych oczach zamigotał najpiękniejszy odcień złota. Nie mogąc nad sobą zapanować, uśmiechnąłem się absurdalnie szeroko, bo tym razem nie była to już jedna, zbłąkana w ciemności źrenic drobinka. Tym razem ta szlachetna, od zawsze sprzyjająca mi barwa rozlewała się po całej powierzchni tych dwóch hipnotyzujących kręgów, nadając twarzy jeszcze piękniejszego niż zwykle wyrazu. Jeśli wcześniej miałem wątpliwości co do znaczenia złotego okruszka w oczach mojego towarzysza, to teraz byłem już całkowicie pewien co symbolizował.

- Lee Taemin, lat dwadzieścia trzy – odezwałem się nieco zachrypniętym, ale zabarwionym szczęśliwą nutą głosem. – Zarzut? – zapytałem retorycznie, obserwując zdumienie na twarzy mojego towarzysza. Uśmiechnąłem się jeszcze szerzej, mocno ściskając dłoń chłopaka. – Kocha.

To krótkie słowo wywołało niecodzienne poruszenie na twarzy Taemina, ale zamiast kolejnej próby ucieczki, chłopak odpowiedział mi niepewnym uśmiechem i skinieniem głową, po czym wtulił się we mnie tak mocno, jakby od tego zależało jego życie. Objąłem go ramieniem, a dłonią zacząłem gładzić po włosach uspokajająco.

W pewnym momencie mój wzrok padł na wciąż obserwujące nasze poczynania lustro. Uśmiechnąłem się do własnego odbicia. Przynajmniej jeden wątek tej sztuki miał szansę na szczęśliwe zakończenie, o którego dopełnienie zamierzałem zadbać własnoręcznie.

~*~

FANFARY DLA TEJ PARY IDIOTÓW, KTÓRZY POTRZEBOWALI STU OSIEMDZIESIĘCIU DWÓCH STRON, ŻEBY SIĘGNĄĆ PO SZCZĘŚCIE!!!!!!

Jestem ich dumną matką <3 Cieszę się, a jednocześnie nie mogę uwierzyć, że to już, że to wreszcie, że nareszcie pełnoprawnie i całkowicie szczerze mój Sagi-2min is r e a l ~*o*~ To bardzo ważny moment, dziękuję wszystkim, którzy aż dotąd ze mną i z nimi wytrzymali! Obyście zostali do końca ;;

Fighting~! <3

| ~XXI~ | ~XXIII~ |