Nie jestem niewyżyty

Autor: ShizukaAmaya

Pairing: Jongho

Gatunek: komedia, yaoi, smut, szkolne AU

Długość: one-shot

~*~

- No bez przesady! – krzyknął Jonghyun, podnosząc z podłogi pod swoją szafką jakąś przesiąkniętą potem szmatę, która prawdopodobnie okazjonalnie pełniła funkcję koszulki. – Rozumiem, że komuś gorąco, ale to już chyba podchodzi pod ekshibicjonizm. – oznajmił w pustkę, rozglądając się po szatni w poszukiwaniu właściciela tego skrawka materiału.

- Przyganiał kocioł garnkowi. – rozległ się niski głos, gdzieś z drugiego końca pomieszczenia, i po chwili zza rzędu szafek wyłonił się Minho. Pewnie uwagę przykuwałby jego szeroki, zniewalający uśmiech, gdyby nie fakt, że był półnagi, co automatycznie przekierowywało każdy wzrok na pięknie wyrzeźbioną klatkę piersiową. Jonghyun obrzucił go badawczym spojrzeniem, zastanawiając się kiedy ten chudzielec nabrał tyle masy. „Jeszcze trochę i mnie przegoni… „ – przeszło mu przez myśl i aż pogładził się po własnym kaloryferze, jakby sprawdzając, czy wciąż jest bardziej pokaźny, niż ten należący do Minho.

- Nie mam pojęcia o czym mówisz. – odpowiedział na uwagę bruneta, a ten zarechotał złośliwie.

- Mam ci przypomnieć jak podczas ostatniego meczu zdarłeś z siebie koszulkę, jak jakiś dziki zwierz, i zacząłeś biegać w kółko po boisku, wrzeszcząc „we are the champions”? – zapytał ze śmiechem.

Jonghyun dobrze pamiętał. Ciężko nie pamiętać wydarzenia, po którym dostało się od dyrekcji miesięczną karę w postaci czyszczenia kiblów w całej szkole. Blondyn skrzywił się na to wspomnienie.

- Wiesz w ogóle co to znaczy? – kpił dalej Minho.

- Z angielskiego wcale nie jesteś lepszy ode mnie, więc się tak nie wymądrzaj. – odparł Jonghyun, coraz bardziej poirytowany. Jego kolega jednak bawił się w najlepsze.

- A może przypomnieć ci, jak raz na imprezie…

- Okej, rozumiem. Dość! – wszedł mu w słowo Jonghyun, zbulwersowany. Przeważnie to on dokuczał ludziom, dlatego ciężko mu było znieść, kiedy ktoś nabijał się z niego. Poza tym wcale nie był niewyżytym zboczeńcem, jak wynikało z opisu Minho. Po prostu czasem jego natura wymykała mu się spod kontroli.

Brunet zarechotał widząc, że jego starania wyprowadzenia kolegi z równowagi przynoszą zamierzony efekt. Jonghyun postanowił go zignorować, w dalszym ciągu mimowolnie studiując wzrokiem powierzchnię płaskiego brzucha młodszego.

- Czemu się tak we mnie wgapiasz? – zapytał Minho po krótkiej chwili ciszy, podchwycając spojrzenie kolegi, po czym skrzyżował ręce na piersi i uniósł brwi z politowaniem. Jonghyun zbeształ się w myślach za dawanie brunetowi kolejnego powodu do docinek. – Czyżbyś miał na mnie ochotę? – Minho poruszył znacząco brwiami, a w jego koledze zagotowało się z irytacji.

- Chciałbyś. – odparł, zadzierając głowę. Mimo swoich starań nie mógł spojrzeć na Minho z góry, bo był zwyczajnie za niski. Albo to raczej Minho był za wysoki. Właśnie tak, to jego wina. – W tej szkole jest cała masa gorętszych i mniej wkurzających facetów, niż ty. – dodał, ale po chwili jeszcze raz, tym razem celowo, przesunął spojrzeniem po klatce piersiowej kolegi. – Po prostu doszedłem do wniosku, że ci współczuję, takie z ciebie chucherko. – oznajmił z wyższością. Minho zamiast się zirytować tylko zachichotał, po czym podszedł do Jonghyuna i powolnym ruchem przejechał palcem po rzeźbionym brzuchu kolegi. W jego cholernie ciemnych oczach czaiła się dzika złośliwość. Jonghyun nie mógł nie zauważyć pojedynczej kropelki potu, która spadła z końcówek mokrych włosów Minho, lądując na jego klatce piersiowej i rozpoczynając powolną wędrówkę w dół, lawirując między mięśniami, by w końcu zniknąć na granicy paska. Zrobiło mu się gorąco, i poczuł, że jego spodnie są zdecydowanie za ciasne. Kolega wciąż wlepiał w niego te swoje wielkie gały, w dodatku stojąc zdecydowanie za blisko. „Zdecydowanie w moim zasięgu.” – przeszło mu przez myśl, zanim zdążył wyprzeć z głowy ten pomysł.

- Jonghyun… - zaczął brunet, a w jego oczach czaiły się ogniki satysfakcji. - …czyżbyś miał jakiś problem? – zapytał, znacząco zerkając na wybrzuszenie w spodniach blondyna. Ten tylko jeszcze bardziej się zirytował i wyrzucił ręce w powietrze.

- Nie pozwalaj sobie, smarkaczu! Dla ciebie jestem hyungiem. – powiedział, nie bardzo potrafiąc znaleźć w głowie jakiś bardziej ambitny pocisk. Za bardzo rozpraszał go narastający dyskomfort w intymnej części ciała. W tym momencie Minho uśmiechnął się rozbrajająco, błyskawicznie przeistaczając się w aegyo machine.

- Hyuuuung~~ - zawołał słodkim głosikiem, wydymając policzki. – Może ci w czymś pomóc? – zapytał, jednocześnie układając usta w dziubek. Najwyraźniej bawił się w najlepsze, widząc, że Jonghyun ledwo nad sobą panuje ze złości.

- Nie przeginaj. – wycedził starszy, starając się zabić kolegę wzrokiem. Ten jednak nie przejął się zbytnio, odporny na bulwersy Jonghyuna. Zamiast tego podszedł jeszcze bliżej i zaczął badać dłońmi mocarne ramiona kolegi.

- Ohh, hyung, jak ty to robisz? Też chcę mieć takie bary! – popiskiwał rozentuzjazmowany, jednocześnie ironicznie spoglądając starszemu w oczy.

„Pierdolony Żabol i jego pierdolone spocone ciało.” – przeszło Jonghyunowi przez myśl, zanim nie użył tych swoich barów, przypierając Minho do szafki. Brunet zaśmiał się jak dziecko, zadowolony, że kolega wreszcie stracił nad sobą panowanie.

- No i co mi teraz zrobisz, hm? – zapytał z satysfakcją dostrzegając gniewne ogniki w oczach hyunga. Jonghyun nie odpowiedział. Zamiast tego szarpnął Minho za włosy i wgryzł się w jego wargę, by po chwili dać swojemu językowi zwiedzić wnętrze jamy ustnej kolegi. Żabol przez moment nie reagował, zaskoczony tą nagłą napaścią. Po chwili jednak użył swoich, wcale nie takich wątłych, mięśni, odpychając od siebie rozpalonego Jonghyuna.

- Pogięło cię? Tylko się z tobą droczyłem! – powiedział z wyrzutem, wycierając usta brzegiem dłoni. Jonghyun jednak nie dał za wygraną. Uśmiechnął się mściwie, po czym znów przyparł wyższego do ściany, tym razem kilkukrotnie, jakby od niechcenia, trącając dłonią jego wybrzuszenie w spodniach.

- Chyba nie tylko ja mam problem. – powiedział słodkim głosem, po czym bezceremonialnie złapał Minho za krocze.

- Ale tutaj? – zapytał brunet, rozglądając się po pustej szatni. – Do reszty cię popierdoliło!

- Chciałeś, to masz. – odparł Jonghyun, przywierając do młodszego. Irytowało go, że chłopak jest od niego wyższy, i musi się wysilać, by sięgnąć jego ust. Dlatego pchnął go na ławkę. Sam usadowił się okrakiem na jego biodrach. Zadowolony, że wreszcie czuje się wyższy, powrócił do namiętnego całowania bruneta. Ten z początku nie odpowiadał na jego akcje, wahając się i wciąż rozmyślając, jakby tu uciec z sytuacji, którą sam sobie zgotował. Jednak kiedy Jonghyun podniósł się ze swojego miejsca tylko po to, by chwilę później ucisnąć kolanem przyrodzenie Minho, młodszy nie wytrzymał.

- Ej, nie jesteś tu jedynym, który lubi dominować! – zawołał, po czym zaatakował Jonghyuna taką ilością pocałunków, że ten aż odchylił się nieco do tyłu. Minho wykorzystał ten moment słabości, błyskawicznie przygważdżając Jonghyuna do ławki. Uśmiechnął się zadowolony. – No i kto tu ma lepsze mięśnie? – zapytał, przekrzywiając głowę z przekorą. Jonghyun prychnął .

- Ten się śmieje, kto się śmieje ostatni. – odparł, ale nie dał rady dowieść słuszności swojej tezy, bo Minho już był zajęty lizaniem jego sutków. Jonghyun zdusił w sobie jęk, który próbował się wyrwać z jego gardła. Nie zamierzał dawać temu młokosowi satysfakcji. Minho, nie widząc zadowalającej reakcji, zjechał językiem niżej, w końcu trafiając na pasek spodni, z którym to czym prędzej się uporał. Zręcznymi ruchami rozebrał kolegę, jakby nie chcąc dać mu czasu na reakcję. Zamierzał to szybko skończyć, i tym samym dowieść Jonghyunowi, że kto mieczem wojuje, od miecza ginie. Doznał jednak niemego szoku, kiedy poczuł silne ramiona na swoich nogach. Wielkimi oczami obserwował jak hyung podnosi jego nogi do góry i zębami zsuwa z nich spodnie. Skończywszy, Jonghyun wypluł materiał z ust i uśmiechnął się drapieżnie.

- Czemu masz takie długie giry? – zapytał, po raz kolejny dając po sobie poznać, jak bardzo cierpi na kompleks bycia niskim.

- Nie tylko giry mam długie. – odparł Minho z błyskiem w oku, jednocześnie usiłując usadowić się tak, żeby uniemożliwić Jonghyunowi ponowne przygwożdżenie go do ławki. Bezskutecznie. Chwilę później ten napalony dinozaur na powrót znalazł się na brunecie. Kolejny pocałunek był istną bitwą, stoczoną między dwoma upartymi samcami. Żaden z nich nie chciał dać za wygraną, obaj zamierzali dowieść swojej przewagi. Na zmianę przyciągali się i odpychali, kiedy jeden usiłował nadążyć  za językiem drugiego.

W końcu Jonghyun uchwycił młodszego tak, że ten nie był w stanie mu się wywinąć i bez ostrzeżenia wszedł w niego. Minho wyrwał się cichy okrzyk, co tylko go dodatkowo rozjuszyło. Nie zamierzał dać tak łatwo za wygraną. Pchnięcie. Jonghyun uśmiechał się jak głupi, zadowolony z tego, że wreszcie postawił na swoim. Brunet obrzucił go tak jadowitym spojrzeniem, na jakie tylko było go stać w obecnej sytuacji.

- Zrobiłbym to lepiej… - powiedział wreszcie, starając się sprawiać wrażenie opanowanego. - …twój… - zaczął, ale kolejne pchnięcie było tak gwałtowne i celne, że na chwilę odebrało mu mowę.

- Musisz się jeszcze wiele nauczyć, mój żabooki przyjacielu. – wyszeptał mu Jonghyun na ucho, nachylając się po to, by przygryźć wargę bruneta. Następnie obrzucił go perwersyjnym spojrzeniem. Można by powiedzieć, że rozbierał kolegę wzrokiem, gdyby nie fakt, że Minho już od dawna był nagi. – Ale niech ci będzie, jesteś całkiem seksowny. – stwierdził, podkreślając swoje słowa kolejnym celnym pchnięciem.  – Co prawda nie tak jak Key… - dodał z namysłem. - …ale mimo wszystko. Wyjdziesz na ludzi. – uśmiechnął się złośliwie, po czym pchnął po raz ostatni, tym samym doprowadzając Minho do orgazmu. – Myślę, że jak na Taemina, twoje umiejętności są wystarczające. – oznajmił tonem znawcy.

- Jesteś z siebie dumny, hm? – zapytał Minho, zbierając się powoli z ławki i masując obolały tyłek.

- Owszem. – odparł dino, uroczo mrugając oczami. – Twoje słodkie jęki były melodią dla moich uszu. – rzekł z wrednym uśmieszkiem, jednocześnie poszukując wzrokiem części swojej garderoby.

- I ty niby nie jesteś niewyżyty? – rzucił Minho retorycznie, jednocześnie krzywiąc się, kiedy wciągał na siebie spodnie. Jonghyun spojrzał nań wielkimi, szczenięcymi oczami.

- Ja? Ja wcale nie jestem niewyżyty… - powiedział najniewinniejszym tonem na jaki było go stać, po czym mrugnął figlarnie i opuścił pomieszczenie. Minho westchnął głośno.

- Jeden zero. – mruknął. – Jeszcze się za to zemszczę! – krzyknął za blondynem, po czym rozejrzał się po pustej szatni, znów nie mogąc znaleźć swojej koszulki.

~*~

Ok, nie wiem co właśnie napisałam >.< ale pomysł dwóch spoconych chłopców w szatni zrodził się w przerwie między próbnymi maturami :') próbne matury takie inspirujące, nieprawdaż, Ame? x) hihihi, normalnie nie shippuję Jongho, ale zgodnie doszłyśmy do wniosku, że obaj są racy wysportowani i umięśnieni i wgl mrrrr x.x dlatego jest Jongho i walka o dominację, bo mamy tu dwóch seme :') to tyle~~ *ucieka*