Błysk

Autor: ShizukaAmaya
Pairing: 2min
Gatunek: fluff, AU, shōnen-ai
Długość: one-shot

~*~

Jaskrawy rozbłysk gdzieś na skraju pola widzenia. Taemin gwałtownie odwrócił głowę, i wyjrzał przez okno. Jego wzrok padł na fasadę sąsiedniej kamienicy. Oczy natychmiast wyłapały szczegóły, takie jak pęknięcia na murze, czy zacieki zdobiące metal rynien. Nie zarejestrowały jednak nic niezwykłego, ani śladu niecodziennej jasności, którą jeszcze przed chwilą chłopak mógłby przysiąc, że widział. Zmrużył podejrzliwie oczy, ale to w żaden sposób nie zmieniło sytuacji. W końcu wzruszył ramionami, i wrócił spojrzeniem do czytanej przez siebie książki. Z niejaką czułością pogładził w zamyśleniu pożółkłe kartki papieru, w niektórych miejscach podarte czy powyginane. Uśmiechnął się pod nosem, bo zbliżał się jego ulubiony fragment; scena, która za każdym razem wywoływała poruszenie jego młodzieńczego serca.

Migotanie. Taemin zerwał się na równe nogi i oparł o parapet, wbijając intensywne spojrzenie w okna mieszkań naprzeciwko. Niektóre z nich były puste i nagie, pozostawione przez właścicieli w smutku, ponure z powodu braku zasłonek, kwiatów, czy jakiejkolwiek innej oznaki życia. Inne wręcz przeciwnie, radosne i rozjaśnione obecnością ludzi, których codzienność toczyła się za ich szybami. Taemin pokręcił głową w poddańczym geście. Wyobraźnia płatała mu figle. Zapewne za długo siedział, wlepiając oczy w zadrukowane kartki, i teraz mylił rzeczywistość z kreacją własnego umysłu.

Właśnie miał po raz kolejny tego dnia odsunąć się od parapetu, gdy tym razem jawnie i wyraźnie, nie ukradkiem jak poprzednio, coś zabłyszczało w oknie znajdującym się centralnie naprzeciwko jego własnego. Taemin ponownie zmrużył oczy, starając się zlokalizować źródło tej tajemniczej anomalii. Jego wybujała wyobraźnia, dodatkowo podsycona bliskim kontaktem z literaturą, natychmiast podsunęła mu tysiąc różnych możliwości wyjaśnienia tej sprawy. W ułamku sekundy chłopak doszedł do wniosku, że to z pewnością jakiś tajny agent wysyła mu sygnały świetlne alfabetem Morsa, chcąc przekazać niezwykle ważną wiadomość, która może zaważyć na losach świata. Taemin ze skupieniem wpatrywał się w migoczące światełko, starając się rozszyfrować jego przekaz. Nagle wiatr zaszumiał, poruszając korony drzew, a błysk w oknie naprzeciwko dosłownie oszalał w rozkwicie intensywności. Stało się jednak coś nieoczekiwanego. By nie rzec, totalnie rozczarowującego. Taemin ku swojemu niezadowoleniu doszedł do wniosku, iż ów tajemniczy blask nie jest niczym innym, jak płytą kompaktową, którą ktoś zawiesił sobie w oknie, zapewne w celu odstraszenia natrętnego ptactwa ze swojego parapetu. Z każdym najdrobniejszym powiewem okrągły krążek tańczył na wietrze, odbijając promienie słoneczne, zaglądając swoim migotliwym światłem prosto do pokoju Taemina.

Chłopak westchnął ciężko, wyrażając swoje rozczarowanie, i z równą mu dezaprobatą opadł na fotel. Tajna misja, też mu coś! Po co komu niesamowici sąsiedzi, przecież zawsze można zajrzeć do książki i na jej kartach odnaleźć upragnione przygody. Nie trzeba nawet ruszać się z domu! Taemin wmówił sobie, że nic go nie obchodzi błyszczące kółeczko, wciąż zabiegające o jego uwagę, gdzieś tam, za okienną szybą, i wrócił do czytania.

~*~

Kolejne strony, kolejne słowa, kolejne wydarzenia. Taemin, jak to się zwykle w jego przypadku działo, dał się w pełni pochłonąć przez czytaną przez siebie opowieść. Obrazy przesuwały się przed oczami chłopaka, kiedy nowe literki wpadały pod jego wodzący po papierze palec. Niespodziewanie z ust wyrwało się przeciągłe ziewnięcie, jakby organizm starał się w ten subtelny sposób zakomunikować, że czuje się zmęczony, że czas już spać.

Taemin przetoczył zdumionym spojrzeniem po swoim własnym pokoju. Poszczególne meble tonęły w mroku, a zza okna nie wpadały już popołudniowe promienie gorącego słońca. Chłopak był tak pochłonięty lekturą, że zupełnie przegapił moment, w którym dzień zmienił się w noc. Czuł, że powieki stają się coraz cięższe, ale wciąż zostało mu tyle nieprzeczytanych stron. Tylu ludzi ze swoimi historiami i słowami czekało, by podzielić się z nim odrobiną innej rzeczywistości.

W Taeminie stoczyła się wewnętrzna walka między rozsądkiem, a tą nieustanną tęsknotą za odpłynięciem z prądem wyobraźni. Zapewne druga opcja wygrałaby z pierwszą, jak zresztą zwykle, niezmiennie kusząc go swoją atrakcyjnością. Zanim jednak zdążył ponownie zatopić się w lekturze, znów dostrzegł znajome migotanie w oknie naprzeciwko. Tym razem jednak, nie mógł to przecież być efekt świetlny szalejącej w słońcu płyty, niemego strażnika parapetu, bo słońce już dawno zdążyło uciec z nieboskłonu, ustępując miejsca dostojnemu blaskowi księżyca.

Choć nieraz w życiu Taemin dał się nabrać na kreacje swojej wyobraźni, to tym razem był absolutnie pewien, że światło migające w sąsiedniej kamienicy ma swoje źródło w latarce. Zaraz pojawia się więc pytanie: dlaczego ktoś siedzi w oknie i bawi się elektrycznym urządzonkiem, w dodatku błyskając nim prosto w jego szyby? Taemin przeczesał dłonią włosy, nie chcąc znów paść ofiarą swoich wyimaginowanych historyjek. Dwa długie błyśnięcia. Jedno krótkie. Znów długie. Taemin zmarszczył brwi. To przecież musiała być zaszyfrowana wiadomość. Nie było innej opcji.

Chłopak rzucił się po kartkę i długopis. Jako zagorzały fan wszelakich kryminałów i powieści przygodowych, zdążył nauczyć się alfabetu Morsa. Tak na wszelki wypadek. Nigdy nie wiadomo kiedy zostaniesz wrobiony w ratowanie świata, prawda?

-.- … .. .- --.. -.-.-

Ignorując myśl, że wygląda to jak seria niezbyt udanych emotikonek, Taemin w skupieniu dopisał do symboli litery.

- K… s… i… - mamrotał, starając się zrozumieć sens słowa, nie chcąc nawet myśleć o rozczarowaniu, które nastąpi, jeśli okaże się, że błyski nic nie znaczą. – Ksiazka…? – zapytał, nie znajdując jednak odpowiedzi w otaczającej go ciszy. Przez chwilę miał pustkę w głowie. Podrapał się w skroń i przygryzł wargę. Nagle jego twarz rozjaśnił uśmiech. – Książka! – krzyknął radośnie, nie wiadomo po co i do kogo. – Tak, to musi być to! – dodał entuzjastycznie i rozejrzał się wokół, jakby w poszukiwaniu kolejnych wskazówek w swojej zagadce. Jego wzrok niemal od razu padł na sfatygowaną okładkę książki, którą czytał przez całe popołudnie. Skonsternowany zmarszczył brwi, i rzucił spojrzeniem w kierunku tajemniczego okna, zastanawiając się co może mieć wspólnego ta książka z ratowaniem świata.

Ku jego zdziwieniu, w oknie nie dostrzegł więcej błysku latarki. Nie można jednak powiedzieć, że nie zobaczył tam już nic ciekawego. Mimo mroku, sączącego się z dziury w ścianie, w pewnym momencie w ciemnej przestrzeni coś się poruszyło, i chwilę później całe pomieszczenie zalało jasne światło lampy. Nie to jednak było najciekawszym punktem planu. W oknie siedział jakiś chłopak. Wyglądał na nieco tylko starszego od Taemina, a wrażenie młodzieńczości dodatkowo potęgował szeroki uśmiech goszczący na jego ustach. Miał ciemne włosy i duże oczy. Choć Taemin nie mógł dostrzec ich wyrazu, to był niemal pewien, że pałają w nich psotne ogniki. Cała postać zdawała się emanować figlarną chłopięcością.

Taemin wlepił wzrok w przyczynę tych dręczących go rozbłysków. Nie było już mowy o pomyłce. Chłopak wpatrywał się w niego intensywnie, jakby na coś czekając. Taemin przez chwilę zupełnie zapomniał o zapisanej na kartce wiadomości, jakby wciąż nie mogąc otrząsnąć się z szoku, że choć raz jego szalone wymysły okazały się prawdą. Chłopak siedzący w oknie, po dłużej chwili bezczynności, pomachał znacząco latarką w powietrzu, jakby chcąc w ten sposób przypomnieć swojemu sąsiadowi o powierzonej mu misji. Taemin otrząsnął się z szoku i rzucił się po swoją książkę, którą to zaraz, z nieco mniej pewnym wyrazem twarzy niżby tego chciał, pokazał chłopakowi z naprzeciwka. Ku wielkiej uldze młodszego, tajemniczy nieznajomy pokiwał radośnie głową, dając znak, że jego wiadomość została dobrze odszyfrowana.

Przez chwilę siedzieli tak, wpatrując się w siebie nawzajem. W twarzy nieznajomego było coś takiego, że Taeminowi zupełnie odechciało się robić cokolwiek innego, jak tylko cieszyć oczy jego ciepłym uśmiechem. Nie był pewien ile to trwało, zanim sąsiad poruszył się niecierpliwie na swoim miejscu, i unosząc kąciki ust jeszcze wyżej zaczął pokazywać coś na migi. Początkowo Taeminowi trudno było zrozumieć jego wiadomość, dużo mniej klarowną i bardziej chaotyczną od tej poprzedniej. W końcu jednak, chłopak po prostu wskazał palcem siebie, a następnie wspomnianą wcześniej książkę, która wciąż spoczywała w rękach Taemina, a w końcu przechylił się ponad parapetem i spojrzał znacząco na mały podeścik, tam w dole, łączący klatki schodowe obu kamienic. Młodszy niemal natychmiast zrozumiał aluzję i uniósł dwa kciuki w górę, w geście zgody.

Zaraz potem rzucił się po buty i bluzę, nie chcąc żeby jego tajemniczy sąsiad czekał zbyt długo. Dobrze zdawał sobie sprawę z tego, jak bardzo lekkomyślne i nierozsądne jest jego postępowanie. Wiedział jednak również, że nie było już odwrotu. Za nic w świecie nie odmówiłby sobie spełnienia tej niemej prośby nieznajomego, który przecież musiał mieć do niego ważną sprawę, skoro pokusił się nawet o przesyłanie wiadomości Morsem.

Kiedy Taemin ze swoją książką pod pachą dotarł w umówione miejsce, starszy chłopak już czekał. Usadowił się na zardzewiałej barierce i balansował na niej, wyciągając długie nogi przed siebie. Widząc nadchodzącego Taemina, chłopak zeskoczył ze swojego miejsca i zbliżył się niespiesznie.

- Cześć… - zagadnął młodszy, nagle z pełną wyrazistością uświadamiając sobie, jak niezręczna jest cała ta sytuacja. Starszy nie odpowiedział, zamiast tego uśmiechając się dziwnie, po czym ruchem podbródka wskazał trzymaną przez Taemina książkę.

- Byłem ciekaw… - oznajmił, jakby te dwa słowa miały być wyjaśnieniem wszystkiego co się wydarzyło. Odpowiedziało mu zdumione spojrzenie dwóch oczu, nieco jednak przysłoniętych za długą grzywką. Starszy wyciągnął jedną rękę z kieszeni, i niedbałym gestem odsunął zbłąkane kosmyki, rozjaśniając pole widzenia sąsiada. – Byłem ciekaw, co to musi być za niezwykła książka, że czytasz ją dzień w dzień; w dodatku, zdawałoby się, totalnie się w niej zatracając – wyjaśnił. Taeminowi, którego serce zabiło zdecydowanie za szybko, kiedy poczuł ten przelotny dotyk na swoim czole, przez chwilę zabrakło słów. Wypowiedź nieznajomego była absolutnie zgodna z prawdą. Wspomniana książka stanowiła część Taemina, stała się czymś, bez czego nie był w stanie się obejść. Jej pozaginane rogi i zniszczone strony nie były wyrazem braku szacunku, a raczej piętnem wieloletniej miłości, jaką darzył ją jej właściciel. Taemin był do tego stopnia zaabsorbowany swoim niemym zdziwieniem, że fakt, iż ów obcy człowiek najwyraźniej podglądał go co wieczór, wcale nie wydał się istotną sprawą. – Mogę? – Z zamyślenia wyrwał go głęboki głos jego nowego znajomego. Młodszy bez słowa podał mu książkę. Kiedy tylko tytuł stał się dla wyższego widoczny, jego oczy rozjaśniły się pod wpływem szerokiego uśmiechu.

- Też ją lubisz? – odezwał się Taemin cicho, ale ze szczerym zaciekawieniem. Chłopak pokiwał głową z entuzjazmem.

- Czytałem ją kiedyś, wiele lat temu… niestety nie mam jej tu, w nowym mieszkaniu… - oznajmił.

- Mogę ci ją pożyczyć – odparł Taemin, nagle nabierając więcej odwagi. Błysk w oczach i zaprzeczające pokręcenie głową.

- Nie, nie. Zdaje się, że jest dla ciebie bardzo ważna. Nie mógłbym…

- I tak znam ją już na pamięć – wszedł mu w słowo Taemin. – Kilka dni rozłąki nam nie zaszkodzi – dodał, a starszy zaśmiał się pod nosem. Ten widok, choć tak prosty i codzienny, wywołał dziwne ciepło na policzkach młodszego.

- Skoro tak mówisz… dziękuję – odpowiedział i z wdzięcznością poklepał Taemina po ramieniu. Przez dłuższą chwilę obaj milczeli, wpatrując się w siebie nawzajem. Można by pomyśleć, że czują się dziwnie, bądź niezręcznie, ale nic bardziej mylnego. Takie milczenie dla nich obu było przyjemną alternatywą mówienia. W pewnym momencie na ustach starszego zaigrał dziwny wyraz, coś jakby półuśmiech, który wywołał kolejne sensacje w brzuchu Taemina. – Jest jedna scena, która wryła mi się w pamięć, kiedy dawno temu czytałem tę książkę – odezwał się w końcu.

- A która konkretnie? – zapytał żywo Taemin. Każdy, najdrobniejszy fragment tej książki miał dla niego ogromne znaczenie i łaknął podzielenia się swoimi doświadczeniami z nowym kolegą.

Dziwny błysk, który zaigrał na skraju tęczówek starszego był zapowiedzią odpowiedzi, jakiej Taemin z pewnością się nie spodziewał. Chłopak nachylił się nad nim i gestem delikatnym jak dotyk cienkich stron książki, musnął lekko rozchylone ze zdziwienia wargi młodszego. Następnie odsunął się i znów uśmiechnął, jakby nie dostrzegając, że Taemin cały mięknie a nogi ma jak z waty. Zdawać by się mogło, że cała ta sytuacja tylko się młodszemu przyśniła, stanowiła kolejny dowód na jego zbyt wybujałą wyobraźnię.

- Ta scena – wyjaśnił nieznajomy. – Jestem pewien, że ją kojarzysz… - po tych słowach pomachał ręką na pożegnanie i rzucając Taeminowi ostatni ciepły uśmiech tego wieczoru, odwrócił się w kierunku swojej klatki schodowej, pod pachą ściskając taeminową książkę.

Młodszy przez chwilę stał bez ruchu, nie wiedząc czy to świat tak huczy, czy to tylko jego rozszalała krew w żyłach. Kiedy kilkanaście minut temu rozszyfrowywał świetlną wiadomość sądził, że wreszcie znalazł przygodę swojego życia. Stojąc w letnim powiewie na tym opuszczonym podeście i muskając własne wargi, na których wciąż czuł niesamowity dotyk innych ust, bardzo pełnych i bardzo miękkich, doszedł do wniosku, że chyba nie mylił się aż tak bardzo. To nieoczekiwane spotkanie może nie doprowadzi do ocalenia świata, ale jego mały wewnętrzny światek zdecydowanie został wywrócony do góry nogami.

~*~

Krok w tył? Nie przeczę. Mówiłam Wam, że jest słaby >.< napisałam go już jakiś czas temu, niepewna czy jest godny Waszego czasu. Mimo wszystko plik kuł mnie w oczy, przyzywał spojrzenie, napastliwie żądając mojej uwagi. Tak więc... nie miałam wyboru~~ Motyw sąsiednich okien... ja wiem, że się powtarzam, ale po prostu wydaje mi się to szalenie romantyczne (pomijając fakt, że Minho to jakiś świr i zboczeniec ;-;)