Correspondance des Arts: ~VII~

Wskazówka: znaczek "~♪♪♪~" jest odnośnikiem do utworu wykonywanego przez bohatera.

Uniosłem brwi z zaskoczenia. Słuchałem już wielu utworów w wykonaniu Taemina. Każdy z nich był inny, jedne wywoływały uśmiech, inne potrafiły nieźle zdołować. Niemniej jednak, to co właśnie robił było diametralnie różne od wszystkich jego poprzednich występów. O ile w ogóle można to było nazwać występem.

Chłopak przeciągnął smyczkiem po strunach, wydobywając z instrumentu czysty, głęboki ton. Dźwięk wybrzmiał przez chwilę, po czym nastąpiła pauza. Obserwowałem jak chłopak z sąsiedniej kamienicy marszczy brwi, mrucząc coś pod nosem. Po chwili znów przystąpił do gry, tym razem pozwalając dźwiękowi wybrzmieć nieco dłużej i płynnie przechodząc do kolejnego, nieco wyższego. Na jego twarzy malowało się niecodzienne skupienie, kiedy ostrożnie dobierał kolejne elementy melodii. Bo, jak się domyśliłem, to właśnie Taemin robił. Komponował. Po raz kolejny mnie zaskoczył, bo nigdy nie wspominał o jakiejkolwiek własnej twórczości. Znał i podziwiał klasyki, które potrafił odegrać z wielką pasją i nie mniejszą precyzją, choć dla mnie wszystkie brzmiały bardzo podobnie. Tym razem jednak, na moich oczach działo się coś zupełnie innego. Taemin wyraźnie zaangażował się w swoje dzieło twórcze, i szczerze mówiąc, z całego serca mu kibicowałem. Samemu będąc artystą, wiem jak wielką satysfakcję i spełnienie potrafi dać własna sztuka, zrodzona z godzin pracy nad szlifowaniem swojego talentu. Taemin bez wątpienia miał dar, pomijając nawet całe jego ambitne wykształcenie, wmuszone mu przez matkę. Te czynniki zestawione razem, stawiały go na dużo wyższej pozycji niż przeciętnych muzyków w tak młodym wieku.

Taemin nakazał swoim skrzypcom wydać kolejny ciepły ton, ale nie pozwolił dźwiękowi wybrzmieć w całej jego okazałości, bo gwałtownie urwał i odsunął od siebie instrument, jakby w akcie złości. Usta wykrzywił w grymasie niezadowolenia, najwyraźniej nieusatysfakcjonowany swoim dziełem. Po chwili jego gniew ustąpił smutnej bezradności, na widok której zrobiło mi się go żal. Nie mogłem pojąć co takiego się stało, że Taemin nagle postanowił komponować. Pewnie nie szukałbym w tym jakiegoś ważnego powodu, gdyby nie fakt, że chłopak wyglądał na istnie załamanego swoim niepowodzeniem, jakby wiele zależało od efektu jego pracy. Przyszło mi nawet na myśl, że być może matka kazała mu zacząć tworzyć własną muzykę, ale odrzuciłem ten pomysł. Zbyt wiele wkładał w to serca, żeby mogło być efektem przymusu. Przez moment siedział bezczynnie na krześle, tak, że widziałem z mojego okna tylko czubek jego głowy. Nie minęło jednak pięć minut, jak chłopak z powrotem poderwał się na nogi i z zaciętą miną kontynuował swoje próby.

Znaliśmy się od zaledwie paru miesięcy, a mnie wciąż zadziwiały jego wahania nastroju, jego zmienne humory. Potrafił w jednym zdaniu, czy geście zawrzeć zupełnie skrajne emocje, jak gniew i empatia. Dlatego wciąż do końca nie wiedziałem, jaki jest jego stosunek do mnie. Przeważnie zimny i oschły, rzucał obelgami na prawo i lewo. Zdarzały się jednak, zwłaszcza przez ostatnich parę tygodni, momenty, w których okazywał wrażliwość i dziwną, jakby niezdarną czułość. Nie kryję, że czułem z tego powodu swego rodzaju satysfakcję, przypisując zachodzące w nim zmiany moim staraniom. Już wiele dni temu, słuchając jego rozpaczliwej gry, powziąłem postanowienie. Zamierzałem, nie zważając na obelgi i odpychającą postawę chłopaka, złamać ten mur, który wokół siebie zbudował. Chciałem zostać jego przyjacielem. I mi się to udało, Taemin sam to potwierdził, aczkolwiek pod niejakim przymusem. Co prawda nie było tak kolorowo, jakbym chciał, ale dzięki mojemu wysiłkowi chłopak wreszcie zaczął się otwierać, zamiast żyć zamknięty w swoim małym światku.

Taemin tym razem wygrał dość długi fragment melodii, ciepłej i kojącej. Musiałem przyznać, że brzmiała bardzo ładnie. Ciekawe czy kiedyś da się przekonać, żeby zagrać mi ją w całości. Wiatr, przemieszany z płatkami śniegu rozwiał włosy skrzypka, a on cały zadrżał. Miałem ochotę go opieprzyć za ćwiczenie przy otwartym oknie. Póki było ciepło, nie stanowiło to nic niepokojącego, ale teraz, kiedy zima w pełni powróciła, racząc przyrodę swoją mroźną obecnością, zachowanie Taemina stało się dziwnym, nierozsądnym, nawykiem. Tak niewiele wystarczyło, żeby jego kruche ciałko uległo jakiemuś okropnemu przeziębieniu. Zmierzyłem jego szczupłą sylwetkę uważnym spojrzeniem.

Tu pojawiał się niechciany temat. Dziwny rejon mojego umysłu, w który przeważnie się nie zapuszczałem. Mimo moich rozważań i analiz dotyczących stosunku Taemina do mnie, ja sam wolałem nie zagłębiać się w swoje pogmatwane uczucia. Po prostu próby zrozumienia mojej słabości do tej osoby za każdym razem kończyły się dziwnymi i niepokojącymi wnioskami, z którymi nie miałem siły się mierzyć. Lubiłem Taemina od samego początku, co do tego nie ma wątpliwości. Nawet kiedy był dla mnie chamski i wrogo nastawiony, czułem niejaką sympatię do tego tajemniczego dzieciaka. Jednak z czasem, choć teoretycznie nasza relacja wyglądała tak samo, coś się zmieniło. Dystans się skrócił. „To dobrze. Tego chciałeś.” – mówiłem sobie. Owszem, byłem zadowolony z takiego stanu rzeczy. Byliśmy przyjaciółmi. Ten fakt jednak w żaden sposób nie neutralizował szybszego bicia serca, czy sensacji w żołądku, które nieraz mi towarzyszyły, kiedy dyskretnie przyglądałem się mojemu przyjacielowi. Z początku tłumaczyłem to sobie fascynacją, jaką wywoływało we mnie jego niezwykłe piękno. Ten argument wydawał się dobry. Do czasu. Jednak z upływem dni moje małe zboczenie nie słabło. Wręcz przeciwnie. Każde kolejne spotkanie tylko pogarszało sytuację. Nawet teraz, obserwując go z daleka, skupiałem wzrok na drobnych detalach, takich jak delikatne zakrzywienie ust, czy idealnie zarysowany łuk brwi. W tego typu sytuacjach znów przywoływałem w myślach swoje, jakże ambitne, uzasadnienie własnej postawy. Za każdym razem jednak mój argument wydawał się coraz bledszy, coraz bardziej absurdalny.

Taemin w końcu odłożył skrzypce, na wpół usatysfakcjonowany, na wpół niezadowolony, dając mi w ten sposób pretekst do zaprzestania rozmyślań na niewygodny temat. Odwróciłem wzrok od sąsiedniej kamienicy, żeby rozejrzeć się po salonie, w którym panował istny chaos. Nie żeby przeważnie był  w nim porządek. Zazwyczaj panował tu swojski, mnie tylko zrozumiały, bałagan. Dlatego teraz, kiedy Key postanowił posprzątać całe moje mieszkanie, bo „nie będzie żył w takim chlewie”, czułem się zagubiony i obcy.

- Może byś tak ruszył swoje zgrabne cztery litery, i mi pomógł? – usłyszałem złośliwą uwagę, gdzieś zza sofy. Odskoczyłem, zszokowany. Dopiero teraz zauważyłem skulonego tam Kibuma.

- Co ty wyczyniasz? – zapytałem z niedowierzaniem, obserwując jak chłopak wynurza się ze swojej kryjówki. Na dłoniach miał gumowe rękawiczki.

- Jak to co?! Sprzątam! – prychnął obrażonym tonem. W międzyczasie stanąłem tyłem do okna i oparłem się o parapet, starając się przybrać swobodną pozę. W rzeczywistości cały byłem spięty, niepewny czy Key zauważył moje małe podglądactwo, czy też był zbyt zaabsorbowany sofą. Moje zachowanie nie umknęło jednak jego uwadze.

- Mój drogi, czy ty naprawdę sądziłeś, że o tym nie wiem? – zapytał z politowaniem, zerkając znacząco w stronę okna. Przełknąłem głośno ślinę, nagle strasznie zestresowany, jakbym zrobił coś nieakceptowalnego i mój brudny sekret właśnie wyszedł na jaw.

- Ja tylko… to nie jest… - zacząłem się bełkotliwie tłumaczyć, ale Key podszedł do mnie kocim krokiem i położył mi palec na ustach.

- Nie bój się, nie powiem mu – stwierdził, a ja poczułem nieopisaną ulgę. – Dużo śmieszniej będzie, jak sam to zrobisz – dodał z diaboliczną uciechą w oczach. No tak, to był Kibum. Czego innego mogłem się spodziewać?

- Key, ja nie… - zacząłem znowu, ale on uniósł rękę, uciszając mnie.

- Swoje wiem i to mi wystarczy. Lepiej weź się do roboty. Zamierzasz witać gości w tym burdelu? – spytał, rozkładając ręce i obrzucając mój salon znaczącym spojrzeniem. Zamrugałem, zbity z tropu.

- Gości?

- Minho, powiedz mi, że sobie teraz żartujesz… - mruknął zrezygnowany moim brakiem zrozumienia, a ja nie mogłem zrobić nic innego, jak dalej wpatrywać się w niego wyczekująco. – Mamy drugi grudnia, coś ci to mówi? – podsunął, a ja dalej milczałem. – Oh, za tydzień są twoje urodziny, idioto! – wybuchnął wreszcie, uderzając mnie w ramię. – To niedorzeczne, żebym ja lepiej o tym pamiętał, niż ty sam!

Wypuściłem głośno powietrze, uświadamiając sobie, że ma rację. Nigdy bym jednak nie wpadł na to, że chodzi mu o coś takiego. Przeważnie spędzałem urodziny jak większość dni, zdarzało mi się pójść z kimś do kina albo do baru i tyle. Bez fajerwerków.

- Nie przypominam sobie, żebym urządzał przyjęcie, więc nie musisz się kłopotać, serio… - stwierdziłem w końcu, marszcząc brwi. Moja odpowiedź spotkała się z pełnym oburzenia wyrazem twarzy Key.

- O nie, nie, nie. Nie wykręcisz się tak łatwo, aspołeczny leniwcu – odparł, kręcąc palcem, jakby tłumaczył dziecku, że nie może wpychać niechcianych ziemniaków za fotel.

- Ale kogo ja niby mam zaprosić, twoim zdaniem? – odparłem, łapiąc się bezsensownego argumentu, który przyszedł mi na myśl.

- No jak to kogo? Taemina, naturalnie – odpowiedział, jakby to było oczywiste. Uniosłem brwi.

- Tylko jego? I co, urządzimy sobie radosne przyjęcie we trzech?

- Owszem. – Key nie dał się tak łatwo zbić z tropu, a jego usta wykrzywił przebiegły uśmiech. – Przyjęcie w doborowym towarzystwie. – oznajmił zadowolony, po czym odwrócił się, wracając do sprzątania. – Ja to jednak jestem świetnym przyjacielem. – mruknął z wyższością, na powrót nurkując za kanapą.

~*~

- Żabooki! Dawnośmy się nie widzieli! – usłyszałem tylko, zanim zostałem porwany w silne ramiona. Zatoczyłem się zaskoczony i spojrzałem na niskiego chłopaka, który właśnie się ode mnie odsunął. Na jego twarzy gościła bezgraniczna radość.

- Dość tej miłości, blokujecie przejście – dobiegł mnie sceptyczny ton stojącego w progu Taemina. Pośpiesznie pomogłem mu się rozebrać i odwiesiłem płaszcz na haczyk.

- Co ten wariat tu robi? – zapytałem konspiracyjnym szeptem, kiedy Jonghyun był zajęty jaraniem się moim salonem.

- Myślisz, że cię nie słyszę? – odezwał się nieproszony gość, zanim Taemin zdążył coś odpowiedzieć. Jonghyun zerkał na nas z ukosa. – Przyjechałem wczoraj i dowiedziałem się od Taemina, że jego ukochany przyjaciel ma dzisiaj urodziny. Postanowiłem więc wbić na imprezkę! – wyjaśnił entuzjastycznie. Chyba tylko ja zauważyłem, jak Taemin czerwienieje ze złości, albo z zakłopotania na określenie „ukochany przyjaciel”. Jonghyun w tym czasie odwrócił się od nas i zajrzał do salonu. Zagwizdał cicho.

- Jesteście pewni, że ta balanga to tutaj? – zapytał ze szczerym zdziwieniem. – Coś pustawo…

Przeciągnąłem dłonią po twarzy z rezygnacją, po czym nachyliłem się do Taemina.

- Musiałeś go tu przywlekać ze sobą? – szepnąłem mu, tym razem ciszej, żeby Jonghyun faktycznie nie usłyszał. Taemin prychnął.

- Naprawdę myślisz, że mógłbym go odwieść od czegoś, na co się uparł? – odpowiedział pytaniem na pytanie, ale wiedziałem, że kwestia była nie w tym czy mógł, tylko w tym czy chciał. Pozostawiłem to jednak bez komentarza. Dopiero teraz mój wzrok padł na przedmiot, który chłopak przyniósł ze sobą.

- Skrzypce? – zapytałem z niedowierzaniem, a on wyraźnie się speszył. Nie zdziwiło mnie to zbytnio, bo w przeszłości już nieraz tak reagował, kiedy w grę wchodziła jego muzyka, ale tym razem coś było inaczej. Zacisnął ręce w pięści i spuścił głowę, jakby nagle bardzo się zestresował albo zawstydził. – Zamierzasz nam coś zagrać? – podsunąłem, dalej nie rozumiejąc.

- Chciałbyś – warknął lakonicznie, ale w jego głosie było napięcie. No tak. Zawstydzony Taemin równa się agresywny Taemin. Gwałtownym ruchem odstawił futerał na podłogę i ruszył przed siebie. Pośpiesznie poszedłem za nim, chcąc pomóc w dotarciu do salonu. Nie było jednak takiej potrzeby. W przeciągu ostatnich paru tygodni Taemin stał się częstym gościem w moim mieszkaniu, dlatego zdążył je już dobrze poznać. Wiedział gdzie skręcić, żeby trafić do poszczególnych pomieszczeń.

- No, to jak wam się wiedzie? – zapytał Jonghyun kiedy weszliśmy z Taeminem do salonu. Siedział rozwalony na sofie, podjadając paluszki ze stołu. – Słyszałem, że szykuje się jakiś występ? – dodał z uniesionymi brwiami. Taemin zwyczajnie go zignorował i skierował się ku fotelowi. Po jego minie poznałem, że zdecydowanie nie był dziś w nastroju do rozmów. Westchnąłem cicho, przypominając sobie swoje rozmyślania sprzed tygodnia, o tym, jak to rzekomo się do siebie zbliżyliśmy. Przyjaźń z Taeminem nie była łatwa.

- A to kto? – usłyszałem pełen zaskoczenia głos za plecami. Do salonu wkroczył Kibum, niosąc w rękach półmisek z sałatką. Przez chwilę zastanawiałem się, kto to wszystko niby zje, ale postanowiłem zachować tę uwagę dla siebie.

- O to samo mógłbym zapytać ciebie – odparł Jonghyun, równie zdziwiony widokiem mojego różowowłosego przyjaciela.

- To Jonghyun, mówiłem ci o nim, hyung – odezwał się Taemin. W oczach Key błysnęło zrozumienie, kiedy mierzył niespodziewanego gościa czujnym spojrzeniem kocich oczu. W końcu uśmiechnął się przyjaźnie.

- Jestem Key, przyjaciel Minho – przedstawił się. – Więc to tobie zawdzięczamy tę uroczą znajomość? – dodał z błyskiem w oku, patrząc znacząco to na mnie, to na Taemina. Jonghyun wyszczerzył się.

- Wiedziałem, że to będzie strzał w dziesiątkę – odparł, wskazując mnie podbródkiem. – Dokonałem słusznego wyboru. Dobrze się dogadują? – pytanie zostało skierowane do Key, a ja poczułem się totalnie ignorowany.

- Bardzo dobrze – oznajmił Kibum z dziwnym, przebiegłym uśmiechem. Przez chwilę zerkał na Taemina, po czym szybko odwrócił wzrok.

- Ej, ej, to moje urodziny! Możecie przestać zachowywać się, jakby mnie tu nie było? – nie wytrzymałem w końcu, z coraz większą świadomością, że ta drętwa impreza w ogóle nie ma racji bytu. Jonghyun jakby nagle sobie o mnie przypomniał i uśmiechnął się serdecznie. Zbliżył się i złapał mnie ramieniem za szyję. Nie mogłem pojąć, czemu ten człowiek zachowuje się, jakby znał mnie od wielu lat, kiedy tak naprawdę spotkaliśmy się zaledwie dwa razy.

- No, Żabooki, to który ci już rok stuknął? Nie myśl sobie, że przyszedłem bez prezentu! – oświadczył, po czym sięgnął do torby, którą ze sobą przytaszczył i wyciągnął z niej małe zawiniątko. – Wszystkiego najlepszego, i żebyś dalej opiekował się moim Minnim! – wykrzyknął, po czym dał mi kuksańca w żebra. Zamrugałem, wciąż mając w uszach to dziwne słowo, które przed chwilą wypowiedział.

- Jak go nazwałeś? – zapytałem, zszokowany przenosząc wzrok z Jonghyuna na Taemina, i z powrotem. Blondyn wyszczerzył się i podszedł do siedzącego w fotelu chłopca.

- Jak to jak? Mój słoooodki Minnnnie – powiedział rozczulonym głosem, tarmosząc Taemina za policzki. Wytrzeszczyłem oczy na ten widok. Jonghyun chyba postradał zmysły, albo życie mu niemiłe. Gdybym ja odważył się zrobić coś takiego, zaraz oberwałby czymś dużo groźniejszym niż kula śnieżna. Jakże wielkie było moje zaskoczenie kiedy Taemin nie dość, że nie zabił Jonghyuna, to jeszcze złapał jego ręce i delikatnie zdjął je ze swojej twarzy.

- Hyung, nie nazywaj mnie tak… - burknął tonem urażonego dziecka, wydymając dolną wargę, na co Jonghyun dostał kolejnego ataku czułości. Tym razem jednak, zdołał się opanować i poczochrał tylko długie włosy chłopaka, wywołując przy tym cichy pomruk niezadowolenia. Poczułem ukłucie zazdrości, widząc tę swobodę w ich relacji. Swobodę, której zdecydowanie brakowało między mną a Taeminem.

- Dla ciebie też coś mam, Minnie – stwierdził słodkim tonem, nie przejmując się wcześniejszą prośbą Taemina. – Ale dam ci później… - dodał tajemniczym tonem.

- Ekhem… - odchrząknął Key, na co wszyscy odwrócili się w jego kierunku. – Skoro już mowa o prezentach… - zaczął, na co Jonghyun zrobił przerażoną minę.

- O nie! Dla ciebie nic nie mam! – krzyknął, łapiąc się za głowę. Key spojrzał na niego jak na debila, ale po wyrazie jego twarzy mogłem poznać, że w pewien sposób cieszył się, że teraz to on był w centrum uwagi. – Przepraszam… - dodał Jonghyun, skruszony. – Nie wiedziałem, że będzie tu ktoś jeszcze…

- Ludzie, Mikołajki były trzy dni temu, dzisiaj są moje urodziny… – wciąłem się, na powrót skupiając na sobie spojrzenia.

- No już nie denerwuj się tak, mój drogi – oznajmił Key, po czym przysunął się do mnie, zza pleców wyciągając małą torebkę z prezentem. Uśmiechnął się przymilnie, co uznałem za sygnał ostrzegawczy. Spojrzałem nieufnie na pakunek. - Sto lat, mój niedorozwinięty wielkoludzie – powiedział słodkim tonem. – I dużo miłości. – dodał, a ja zmierzyłem go badawczym spojrzeniem, po czym zajrzałem do torebki. Prezent od Kibuma nie był zbytnim zaskoczeniem, dokładnie czegoś takiego mogłem się spodziewać. – Są z bardzo drogiego materiału, dbaj o nie. – W oczach Key igrały złośliwe ogniki, kiedy wyciągałem parę seksownych bokserek w panterkę. Skrzywiłem się z niesmakiem.

- Jaki genialny prezent! – odezwał się Jonghyun. – Jesteś pewien, że nie chciałbyś mi ich odsprzedać? – zapytał z jawną nadzieją w oczach, na co Key prychnął.

- Taki z ciebie niewyżyty zwierzak? – zapytał, na co Jonghyun tylko mrugnął zalotnie. Zrobiło mi się nieswojo przy tej dwójce, mierzącej się nawzajem stanowczo zbyt intensywnymi spojrzeniami.

- Może nie będziemy im przeszkadzać? – szepnąłem Taeminowi na ucho żartobliwie, ale on niespodziewanie się spiął, po czym kiwnął sztywno głową i wstał. – O..okej, możemy serio iść… - mruknąłem bezradnie.

Zaprowadziłem go do kuchni. Tam Taemin zatrzymał się gwałtownie. Nie mogłem pojąć jego dziwnego zachowania. Cały czas zaciskał ręce na brzegu koszuli, a głowę miał spuszczoną w dół. Dręcząca cisza, która zapanowała w kuchni, ciągnęła się przez co najmniej dziesięć minut. W końcu westchnąłem ciężko.

- Taemin..? Um.. może pokroimy tort, co ty na to? – zapytałem, nie bardzo wiedząc jak się zachować.

- Nie – odparł twardo. To jeszcze bardziej zbiło mnie z tropu. Zacząłem gorączkowo myśleć, czy nie zrobiłem ostatnio czegoś, o co mógłby się tak śmiertelnie obrazić, ale nic konkretnego nie przychodziło mi na myśl. Moje rozważania przerwał sam Taemin. Nagle poczułem, że łapie mnie za rękę. Dotyk jego skóry zawsze wywoływał dziwne kołatanie wewnątrz mojej klatki piersiowej. Tak było i tym razem, zwłaszcza, że zrobił to sam z siebie, dobrowolnie. – Muszę ci coś pokazać – powiedział cichym głosem. Spojrzałem na niego uważnie, ale wcale nie pomogło mi to w zrozumieniu jego dziwnego zachowania. Miał nieodgadnioną minę.

- Um.. okej. Pokaż – odpowiedziałem błyskotliwie.

- Nie tu – zirytował się. – Na osobności. – To żądanie totalnie zbiło mnie z tropu i nie pozostało mi nic innego, jak bez słowa poprowadzić go do swojej, obecnie zamieszkanej przez Kibuma, sypialni, jako w miarę ustronnego miejsca. Po drodze Taemin kazał mi podać mu skrzypce, a ja zacząłem rozważać, czy stąd ten cyrk, chciał mi coś zagrać, ale wstydził się przy wszystkich. Takie rozwiązanie wydawało się dość rozsądne, ale w dalszym ciągu coś mi nie grało w całej tej sytuacji. Czy to dłonie Taemina zaciśnięte w pięści, czy lekko rumiane policzki za gęstwiną włosów, nie wiem.

Chłopak stanął pośrodku pokoju. Usta miał ułożone w wąską kreskę. Wyglądał jakby bił się z myślami, nie do końca pewien, czy to co robi jest słuszne. Bez słowa usadowiłem się na łóżku, czekając. Kiedy przez następne pięć minut nic nie nastąpiło, zmarszczyłem brwi.

- Zamierzasz mi coś zagrać? – zapytałem w końcu, nie mogąc znieść tej ciężkiej ciszy.

- Milcz – odburknął, zaciskając mocniej palce na smyczku. Głośno wypuścił powietrze z płuc.

I wtedy zaczął grać.

~♪♪♪~

Spod jego smukłych palców wypłynęły wysokie tony, krystaliczną melodią wypełniając powietrze. Taemin miał zamknięte oczy i zdawał się znajdować w innym świecie, w odmiennej rzeczywistości, w której dźwięk zastępował mu obraz, kreując wszystko na nowo. Grajek poruszał się delikatnie w takt muzyki swoich skrzypiec, z którymi w danym momencie zdawał się stanowić jedność. Z początku wysokie, nieco drżące tony, opadły, stopniały, jak śnieg na wiosnę. To właśnie miałem przed oczami, słuchając tej niesamowitej melodii. Delikatne płatki śniegu stłoczone w zimowym powietrzu, opadające bezradnie ku ziemi, po to by w końcu ustąpić rozgrzewającemu działaniu słońca, które odzierając je z ich lodowatej natury, wprowadziło otuchę i poczucie bezpieczeństwa. Dźwięki zdawały się płynąć w powietrzu, cienką nitką oplatając otoczenie, działając swoim czarem na każdy fragment powierzchni pomieszczenia. Mimo to w jakiś niejasny sposób zdawałem sobie sprawę, że utwór ten jest skierowany szczególnie do mnie. Nie mogłem jednak pojąć intencji Taemina. Skrzypek bez reszty zaangażował się w swoje dzieło, przelewając w nie duszę. Melodia powtarzała się, za każdym jednak razem na inny sposób, z zimnych, lodowych tonów, przeistaczając się w kojące dźwięki, by wreszcie nabrać tempa i w swojej wyniosłości zachwycić słuchacza niebywałym pięknem. Utwór, z początku jakby nieśmiały i drżący, z biegiem melodii zdawał się nabierać odwagi, z nową siłą oczarowując ciszę wokół siebie. Czy wokół faktycznie panowała absolutna cisza? Tego nie wiedziałem, słysząc tylko i wyłącznie pieśń Taemina, wyśpiewywaną głosem skrzypiec. Morze dźwięków uspokoiło się definitywnie, na zakończenie racząc świat ostatnim, na nowo drżącym i ostrożnym tchnieniem, jakby wracając do swojej początkowej nieśmiałości.

Taemin przez chwilę trwał ze skrzypcami pod brodą, jakby dochodząc do siebie po występie. Następnie spuścił ręce wzdłuż boków i milczał. Czekał. Wiedziałem, że powinienem coś powiedzieć, ale bałem się odezwać. Taemin wyraźnie czegoś ode mnie wymagał, chciał usłyszeć konkretne słowa. Problem w tym, że nie wiedziałem jakie.

- Um… wow, Taemin, to było niesamowite – wybełkotałem wreszcie, zdając sobie sprawę z tego, jak bardzo żałośnie brzmią moje słowa. Na twarzy Taemina błysnęło przez moment coś, jakby cień rozczarowania? Szybko jednak pokrył to hardą miną.

- Oczywiście, że było. Nie zamierzałem pytać cię o opinię – oznajmił pozornie obojętnym tonem. Przez chwilę się wahał, po czym zmarszczył brwi, a lód w jego postawie nieco stopniał. Przestąpił z nogi na nogę. – Naprawdę nic więcej nie masz mi do powiedzenia? – zapytał, a jego ton był tak poważny, że zacząłem się poważnie niepokoić, nie mogąc zrozumieć jego intencji.

- Taemin, coś się stało? Wiesz, że możesz mi powiedzieć, jeśli masz jakiś problem – oznajmiłem, starając się nie nalegać, tylko subtelnie podsunąć mu pomocną dłoń. Chyba trafiłem w sedno, bo zmieszał się okropnie, czerwieniejąc na twarzy. Zacisnął dłonie w pięści i głośno wypuścił powietrze z płuc, jakby przygotowując się mentalnie do tego, co miało za chwilę nastąpić.

- Szczerze mówiąc mam problem. – wyznał w końcu, nieco drżącym głosem. – Bardzo poważny problem…

- To znaczy? – Nie chciałem go poganiać, ale poważnie zaniepokoiła mnie ta niecodzienna postawa. Bałem się, że być może cała ta afera ma jakiś związek z matką Taemina. Chciałem za wszelką cenę uwolnić go od takich przykrych doświadczeń, których najwyraźniej częstym źródłem stawała się właśnie jego rodzicielka.

- Rzecz w tym, że ja…

Nagle w pokoju rozległ się niespodziewany dźwięk, przypominający coś jakby chichot. Odwróciłem głowę w stronę, z której dobiegał, obrzucając zdumionym spojrzeniem moją własną szafę.

- Łapy przy sobie, świrze! – znajomy, acz nieco stłumiony głos wydobył się z wnętrza mebla, do reszty zbijając mnie z tropu. Zerknąłem na Taemina, który wyglądał na nie mniej zszokowanego, choć nawet nie mógł wiedzieć, jak dziwnie musiała wyglądać ta sytuacja. Dobiegły nas dźwięki czegoś przypominającego szarpaninę i nagle z szafy wypadł Key, lądując na brzuchu na podłodze. Nie był jednak sam. Niemal natychmiast został przygwożdżony przez naszego nowego przyjaciela. Kibum wydał z siebie głuche stęknięcie, wskazujące na to, że brakuje mu tchu.

- ZŁAŹ ZE MNIE, BO POŻAŁUJESZ, ŻEŚ SIĘ URODZIŁ! – wydusił z siebie, mimo utrudnionego oddychania brzmiąc groźnie. Jonghyun pośpiesznie zwlekł się z Key i pomógł mu wstać. Wpatrywałem się w całą tę scenkę ogłupiały, niepewny, czy to co widzę dzieje się naprawdę, czy może jest tylko wytworem mojej pokręconej wyobraźni. Kibum miał rozczochrane włosy i lekko zarumienione policzki, a Jonghyun raz po raz zerkał na niego dziwnie roziskrzonymi oczami. Choć sytuacja mogła się wydać nad wyraz nieprzyzwoita, to ani jeden, ani drugi, nie wyglądał na zawstydzonego. Wręcz przeciwnie, mój przyjaciel skrzyżował ręce na piersi i spojrzał na mnie oskarżycielsko.

- Możesz mi łaskawie powiedzieć, co ty wyrabiasz, hm? – zapytał jadowitym tonem, tym samym do reszty zakłócając logiczny ciąg zdarzeń, który usiłowałem poukładać w głowie. Spojrzałem na niego, starając się swoją ekspresją przedstawić, w jak wielkim stopniu nie ogarniam co się wokół mnie dzieje.

- Key… co ty… wy… tam? – wydukałem, nie bardzo wiedząc, które z pytań cisnących mi się na usta powinienem zadać w pierwszej kolejności. Nie polepszyło to mojej sytuacji, bo Key wydawał się coraz bardziej rozjuszony.

- Idioto, to teraz nie ważne! Lepiej biegnij za Taeminem! – oznajmił z furią w głosie. Dopiero wtedy zorientowałem się, że mój długowłosy przyjaciel, korzystając z ogólnego chaosu, niepostrzeżenie ulotnił się z pokoju. Automatycznie wstałem i ruszyłem w kierunku drzwi. Zatrzymałem się jednak z ręką na klamce.

- On musi być teraz wściekły… - stwierdził Kibum, świdrując mnie spojrzeniem. Przez jego postawę naprawdę zacząłem się czuć, jak winowajca, choć nic złego przecież nie zrobiłem. To nie ja niespodziewanie wypadłem z szafy z prawie obcym mi facetem… - Jesteś taki niedomyślny. – stwierdził Key, łapiąc się za głowę. Najwyraźniej bez żadnych zbędnych słów zrozumiał, że nie mam pojęcia co się wokół mnie dzieje. – Za grosz romantyzmu, doprawdy… - spojrzał na mnie, niemal współczującym wzrokiem. Jonghyun zachichotał cicho, obserwując tę scenkę, i wykazując się niezwykłym, jak na niego, milczeniem. Szczerze mówiąc, wyglądał jakby świetnie się bawił, będąc świadkiem rozgrywającego się dramaciku.

- Key, co tu się właściwie dzieje?  - zapytałem w końcu. – Bo zdaje się, że wszyscy wiecie o czymś, o czym ja nie mam pojęcia…

Key opadł na łóżko z cichym westchnieniem.

- Taki niedomyślny… - powtórzył jeszcze, po czym znów spojrzał na mnie ostro. – To jest czas dla ciebie, żeby się wykazać. Ten biedny dzieciak dość już zrobił – oznajmił twardym tonem.

- Wykazać… ?

- Oh, nie mogę ci wszystkiego podać na tacy, to nie moja rola! – oburzył się. – Powiem tyle, że Taemin przez swoją piosenkę chciał ci coś ważnego przekazać. Co to było… tego już sam musisz się domyślić – stwierdził i skrzyżował ręce na piersi, przybierając minę oznaczającą, że już nic więcej nie zamierza mi wyjawić. Zawahałem się, totalnie zagubiony, bo słowa Key w żaden sposób nie rozjaśniły tej pogmatwanej sytuacji.

- No IDŹ JUŻ! – odezwał się w końcu Jonghyun, po czym bezceremonialnie wypchnął mnie za drzwi. Postanowiłem zignorować fakt, że po chwili usłyszałem szczęk zamykanego od wewnątrz zamka. Zepchnąłem do piwnic umysłu również, jasno jawiący mi się w głowie, komunikat ostrzegawczy informujący, że tamci dwaj podejrzani goście zostali sam na sam w mojej sypialni. Miałem ważniejsze kwestie do rozważenia.

- Taemin? – odezwałem się w przestrzeń przedpokoju. Nie doczekałem się jednak żadnej odpowiedzi. Przetrząsnąłem kuchnię i salon, a także pozostałe pomieszczenia. Bezskutecznie. Taemin faktycznie opuścił moje mieszkanie. Nie mogłem pojąć, co go aż tak rozjuszyło. W ostatnim akcie desperackich poszukiwań otworzyłem na oścież drzwi wejściowe mojego mieszkania i rozejrzałem się na boki.

Taemin stał na korytarzu, oparty plecami o ścianę. Miał zamknięte oczy i opierał głowę o zimny beton. Na podłodze obok niego leżały skrzypce i smyczek, najwyraźniej porzucone w nieładzie przez właściciela. Nie mogłem nie zauważyć, że jego smukła szyja prezentowała się wyjątkowo pięknie, wygięta w łagodny łuk. Kiedy jednak przełknął ślinę, wprawiając tym samym swoje jabłko Adama w ruch, szybko odwróciłem wzrok.

- Taemin? – odezwałem się nieśmiało. Chłopak drgnął i zdawało mi się, że przez chwilę dostrzegłem na jego twarzy cień paniki, który szybko jednak ustąpił gniewnemu wykrzywieniu ust.

- Idź sobie – powiedział, celowo zwracając się raczej do sufitu niż do mnie.

- Nie chcę – odpowiedziałem zgodnie z prawdą i zbliżyłem się do niego. Kiedy tylko poczuł, że stoję naprzeciwko, znów okazał te drobne oznaki niepokoju, które rzucały mi się w oczy przez cały dzień. – Taemin, o co chodzi? – zapytałem cichym i, jak miałem nadzieję, kojącym głosem. – Na czym polega twój problem? Chcę ci pomóc – zadeklarowałem szczerze. Taemin zmarszczył brwi.

- Nie wiem, czy jesteś w stanie… - odpowiedział cicho, niemal szeptem. Coś się w nim kruszyło, łamało, nie miał już tak hardej miny. Wyglądał jakby był na skraju wytrzymałości, jakby zaraz miał się rozpaść na kawałki. Nie mogłem dłużej znieść widoku tego nieszczęśliwego chłopca. Chciałem mu okazać wsparcie, żeby wiedział, że ma we mnie przyjaciela i pomocną dłoń.

Powoli wyciągnąłem ręce i przygarnąłem go do siebie, zamykając w ciepłym, kojącym uścisku, klepiąc pocieszająco po plecach. Taemin napiął mięśnie i mentalnie przygotowałem się na atak agresji, na gwałtowne odepchnięcie. Nic takiego jednak nie nastąpiło przez najbliższe parę minut. W końcu delikatnie odsunąłem go od siebie, obrzucając zdumionym spojrzeniem. Policzki Taemina były rumiane, usta lekko rozchylone. Właśnie te usta przykuły moją uwagę, wiążąc oczy, nie dając odwrócić wzroku. Były piękne, w dziwny sposób fascynowały mnie swoim pełnym kształtem. Nagle zorientowałem się, że tracę kontrolę nad ciałem, bo zobaczyłem własną rękę, sięgającą ku tym nęcącym ustom. Poczułem pod opuszkiem rozkoszną miękkość, po czym powoli przesunąłem palcem po nieco spierzchniętych wargach Taemina. Były takie kuszące, miałem ochotę dokładniej zbadać ich strukturę. Niewiele zastanawiając się nad tym, co robię, ulegając jedynie podszeptom instynktu, ująłem Taemina za brodę, delikatnie przyciągając do siebie. Schyliłem się, żeby dosięgnąć jego ust. Wreszcie, spełniając niemoralną zachciankę mojego umysłu, ułożyłem swoje wargi na wargach Taemina. Nie byłem pewien, czy za chwilę zostanę zrzucony po schodach, czy może wylecę przez okno, dlatego postanowiłem po prostu cieszyć się tą krótką chwilą, w której mogłem delikatnie zbadać powierzchnię jego miękkich warg. Taemin jednak, po raz kolejny tego dnia mnie zaskoczył. Stał w bezruchu tylko przez krótki moment, jakby całą swoją postawą komunikując niemy szok, w jakim się znajdował. Ten moment szybko jednak minął i chłopak nieco niezdarnie, ale z zaskakującą siłą i stanowczością, przyciągnął mnie do siebie, ostatecznie łącząc nasze usta w pocałunku. Pewnie rozważałbym jak bardzo nieprawdopodobne było to, co się działo, gdybym nie był tak zaabsorbowany samym zajściem. Poczułem nieśmiałe palce, powoli wplatające się w moje włosy i, jakby w odpowiedzi na to, pozwoliłem rękom ciasno opleść Taemina w pasie. Napierające na mnie wargi były rozpalone, ale wydały mi się nieśmiałe, niedoświadczone. Nie pozostało mi nic innego, jak odpowiedzieć na ich niepewne zaczepki, mocno wpijając się w usta Taemina. Nieśmiały pocałunek przerodził się w coś znacznie bardziej namiętnego. Czułem jego szybko bijące serce, dostrajające się do rytmu mojego własnego. Zdawało się, że świat wokół nabrał zawrotnego tempa, by w końcu zniknąć zupełnie, pozostawiając nas samych sobie, splecionych w ciasnym uścisku. Po raz pierwszy dane mi było, za niemym przyzwoleniem właściciela, zbadać dłońmi piękną rzeźbę jego twarzy, wsunąć palce w miękkie włosy, poczuć pod opuszkami skórę szyi. Tym wszystkim elementom zawsze przyglądałem się z daleka, nie zdając sobie nawet sprawy z tego, jak bardzo chciałbym ich dotknąć. Teraz cieszyłem się moim małym przywilejem, odrzucając zdrowy rozsądek, jakby w obawie, że za chwilę to wszystko może minąć, Taemin może mnie odepchnąć, by na powrót stać się lodowym księciem.

W końcu ta chwila, która równie dobrze mogła być wiecznością, minęła i odsunęliśmy się od siebie, dysząc ciężko. Policzki Taemina były bardziej rumiane niż kiedykolwiek wcześniej, a jego piękne, lekko rozchylone usta wciąż przykuwały moją uwagę.

- Czyżbyś odkrył mój problem? – odezwał się, przerywając ciszę, wypełnioną jedynie dźwiękiem naszych przyspieszonych oddechów. Milczałem, zbyt zamroczony tym, co się właśnie wydarzyło, by móc logicznie myśleć, czy mówić. Taemin nie wyglądał na zadowolonego, ale tym razem, zamiast się na mnie zezłościć, po prostu oplótł ręce wokół mojej szyi, głowę układając na mojej klatce piersiowej. Przez chwilę tulił się do mnie w milczeniu, przyprawiając zdezorientowane serce o kolejny zawał swoją cichą, a jednocześnie krzykliwą obecnością. W końcu odwrócił głowę tak, że czułem jego łaskoczący oddech na mojej szyi. – Ta melodia, którą ci grałem… - usłyszałem cichy głos przy uchu. -… nic ci nie powiedziała? – głos Taemina był tak drżący i nieśmiały, że poczułem nagłą potrzebę zapewnienia go, że wszystko rozumiem, że dobrze wiem, co chce mi przekazać. Nie chciałem jednak kłamać. Chłopak chyba dobrze znał moje myśli, bo tylko westchnął cicho. – Tamten utwór miał wyrazić pewien kolor. Wiesz może jaki? – jego głos zmienił się w szept, a ja spojrzałem zaskoczony, na wtulonego we mnie chłopaka. Niewiele w nim było z dobrze mi znanego, hardego Taemina, który nie dopuszczał do siebie istnienia choćby tak prostego pojęcia jak „przyjaźń”. Pogłaskałem go czule po głowie, bawiąc się końcówkami długich włosów. – To nie był pomidor, ani krew. Nie złość… hyung, wiesz co znaczył kolor czerwony w mojej piosence? – zapytał sennym głosem. Mój miarowy oddech kołysał lekko jego pochyloną głowę. Coś przewróciło mi się w żołądku na to nietypowe pytanie, które w moim umyśle wreszcie nadało sens wszystkiemu co się wydarzyło. Odchrząknąłem w obawie, że zdradzi mnie własny głos, nie chcąc dać po sobie poznać, jak bardzo wstrząsnęły mną słowa Taemina.

- Wiem, wiem. Już wszystko wiem… - powiedziałem wreszcie cicho, być może nawet za cicho, całując go w czubek głowy i bujając się nieznacznie w przód i w tył. Kołysząc wtulonego we mnie chłopca do snu.

~*~

*niewiemniewiemniewiem* ... >.< tak bardzo nie wiem co powiecie, ale miejcie litość T^T tak, tak, nieogar z tą szafą, aczkolwiek co poniektórzy już to przerabiali, prawda Ame, Yume? *wspomnienia* Okej, zaraz mnie weźmiecie za jakiegoś zboczeńca, nie ważne x) Już wyjaśniam~~ mam napisane/prawie napisane jeszcze dwa teksty. 

Jeden to Key POV, i opowiada o wydarzeniach, które miały miejsce od momentu opuszczenia przez Taemina i Minho salonu i udania się do kuchni, aż po ten niespodziewany wyskok z szafy, którego byliście świadkami >.< Nie wrzucałam go tu, żeby Wam zbytnio nie namieszać.

Drugi tekst, jeszcze krótszy, to moja nieśmiała próba zajrzenia do umysłu naszego drogiego skrzypka. Jest tam odrobina jego myśli na temat Minho oraz powody, które skłoniły go do sprawienia Żabolowi takiego prezentu urodzinowego~~ Wciąż jednak waham się, czy ten drugi tekst w ogóle warto publikować, ponieważ jest naprawdę baaardzo krótki T^T dlatego pytam Was o radę >.< 

Uwaga: ogłaszam wszem i wobec (być może zginę jak to powiem, ale yolo), że nie wiem kiedy wrzucę następny rozdział. Zdaję sobie sprawę, że do tej pory byłam szalenie punktualna w tych moich publikacjach, tak, że niektórzy wręcz nie nadążali x) ale obecnie sytuacja z moją weną na CdA ~o czasie nawet nie wspominam, czas jest z gumy... co nie, Ame?~ wygląda dość nieciekawie, a to co próbuję pisać mnie nie zadowala. Dlatego niewykluczone, że trochę poczekacie. Być może będzie mi się lepiej pisać bez presji wywołanej limitem czasowym. Większość z Was, moi drodzy czytelnicy, również tworzy własne opowiadania, dlatego jestem pewna, że dobrze znacie mój ból. Proszę o cierpliwość i wyrozumiałość, pamiętajcie, że Was kocham~~<3