Problematyczna fryzura

Autor: ShizukaAmaya
Pairing: 2min
Gatunek: komedia, fluff, shōnen-ai

Długość: one-shot

~*~

Ciche kroki na posadzce i skrzypnięcie drzwi. Onew uniósł głowę znad podręcznika do japońskiego i obrzucił swojego gościa pytającym spojrzeniem. Zaraz jednak uniósł brwi i przez chwilę wpatrywał się w niego z otwartymi ustami.

- C-co ci się stało, Taemin? – wydusił z siebie, w dalszym ciągu nie wierząc własnym oczom. Maknae wyglądał zupełnie inaczej, niż jeszcze dzień wcześniej. Niby wszystko było w porządku, poczynając od w miarę czystych skarpetek, poprzez wyprasowane spodnie, aż po koszulkę, także w nienagannym stanie. Problem zaczynał się wyżej, ponad ramionami chłopaka. Jego długie i przeważnie zadbane włosy, wyglądały dosłownie jakby przeszedł przez nie huragan. Każdy kosmyk sterczał w inną stronę, nie mówiąc już o skołtunionej i powykręcanej pod nienaturalnymi kątami grzywce. Taemin pospiesznie zamknął za sobą drzwi i usiadł na podłodze przed hyungiem. Choć bardzo starał się okazywać obojętność, to nic nie było w stanie zneutralizować czerwieni, która wykwitła na jego policzkach.

- Hyung, wiesz, że ci ufam. – zaczął z wahaniem, a kiedy Onew w dalszym ciągu wlepiał w niego zszokowane spojrzenie, zagryzł wargę i umilkł.

- Taemin, powiedz mi o co chodzi. – poprosił w końcu lider, starając się nie okazywać jak bardzo zaskoczyła go ta wizyta. Taemin przez chwilę milczał, jakby zbierając się w sobie. W końcu głośno wypuścił powietrze z płuc.

- Rzecz w tym, że Key hyung wyjechał… - oznajmił powoli, ważąc słowa.

- Tak, wiem. Wróci za parę dni, kiedy skończy nagrywać program… - potwierdził Onew, kiwając głową. W dalszym jednak ciągu nie miał pojęcia do czego jego młodszy kolega zmierza.

- Nie ma hyunga dlatego ja… - zaczął Taemin, po czym urwał i znacząco wskazał na swoje włosy. Nie znajdując jednak zrozumienia w spojrzeniu kolegi, westchnął głośno. - …nie umiem się uczesać… - wyznał cichym głosem, tak cichym, że Onew ledwo był w stanie zrozumieć jego wypowiedź. Zwłaszcza, że brzmiała wybitnie absurdalnie.

- Taemin, jesteś dorosły… - zaczął starszy, ale widząc błagalne spojrzenie w oczach kolegi, umilkł i wziął głęboki wdech. – Więc… prosisz mnie, żebym ci z tym pomógł, tak? – upewnił się, jednocześnie w myślach zastanawiając się dlaczego musi być liderem tego nierozgarniętego zespołu. Nie, żeby coś miał do swoich kolegów. Kochał ich jak braci. Mimo wszystko jego zdaniem, Kibum dużo lepiej spełniłby się w tej roli. Z pewnością wiedziałby co zrobić w takiej kryzysowej sytuacji. Onew potarł skroń, szukając w głowie stosownego rozwiązania problemu. – Taemin, nie lepiej będzie, jak poczekasz aż zrobią to panie stylistki? Za dwie godziny mamy wizytę w programie. Tam zajmą się tobą profesjonaliści…

- Hyung, nie rozumiesz. Jak mogę wyjść w czymś TAKIM… - tu Taemin znacząco przejechał dłonią po poburzonych włosach. - …na światło dzienne?

- No tak, to może być problem… - przyznał Onew, i zamyślił się. – Ale, ale… co ty właściwie z nimi zrobiłeś? – zapytał, nie mogąc pojąć jak maknae udało się doprowadzić swoje włosy do tak krytycznego stanu.

- Hyung, ja nic nie zrobiłem… kiedy się rano obudziłem, tak już było. Kiedyś wystarczyło przeczesać je grzebieniem, i było w porządku. Głupia wytwórnia i jej głupie pomysły… na co komu długie włosy… - burknął, krzyżując ręce na piersi. Onew roześmiał się na ten widok.

- Dzięki temu wyglądasz olśniewająco. Jeszcze im kiedyś za tę fryzurę podziękujesz… - orzekł, ale widząc mordercze spojrzenie, wyłaniające się zza poplątanej grzywki, umilkł i chwycił szczotkę w dłoń.

- Więc co powinienem zrobić? – zapytał, bezradnie klękając obok kolegi.

- Po prostu je uczesz. Wytrzymam ten ból. – odparł Taemin twardym tonem, po czym zacisnął usta.

- O-okej… - mruknął Onew, po czym przyłożył szczotkę do skołtunionych włosów, i pociągnął w dół. Głośny syk, który wydobył się z ust Taemina, sprawił, że starszy odskoczył jak oparzony. – Ojejciu, Minnie, nic ci nie jest? – zapytał pełnym paniki głosem.

- Hyung, zrób to… - głos młodszego był stłumiony, bo chłopak wciąż pochylał głowę, czekając. Onew przełknął ślinę, na powrót zbliżając się do kolegi.

- Um… Minnie... chyba mamy problem… - stwierdził z wahaniem, wpatrując się w fryzurę Taemina wielkimi oczami.

- Jaki problem? – maknae wyraźnie zaczynał tracić cierpliwość. Dobrze wiedział, że proszenie Onew o pomoc może kiepsko się skończyć. Nie miał jednak żadnej lepszej opcji do wyboru. Jonghyun z pewnością by go wyśmiał, a Minho… nie, do niego nie mógł iść. Nie chciał pokazywać mu się w takim stanie.

- Chyba… utknęła. – powiedział Onew, zaraz potem kuląc się pod morderczym spojrzeniem Taemina.

- Co utknęło?

- No… szczotka… - lider wyglądał tak żałośnie, z poczuciem winy wymalowanym na twarzy, że Taeminowi niemal zrobiło się go żal. Był jednak zbyt zdenerwowany swoją pogarszającą się sytuacją, żeby móc zdobyć się na taki akt empatii. – Taemin, przepraszam, ja…

- Okej. Nieważne. – maknae zamknął oczy i policzył do dziesięciu, starając się uspokoić. Po kolejnym głębokim wydechu powziął decyzję. Jego duma musi na moment schować się w kąt. Sytuacje graniczne wymagają drastycznych środków. – Idę do Jonghyuna. – oznajmił i, nie czekając na reakcję zmarniałego Onew, opuścił jego pokój.

Dotarłszy na miejsce, zatrzymał się gwałtownie i oparł plecami o ścianę.

- Tylko spokojnie. Może hyung nie będzie aż tak złośliwy jak ci się wydaje… - wmawiał samemu sobie.

- Ja? Złośliwy? W życiu! – rozległ się głos, i chwilę później zza rogu wyłonił się Jonghyun. Taemin tylko wywrócił oczami, i nie dając koledze czasu na docinki, wszedł do ich wspólnego pokoju. Korytarz był niebezpiecznym terenem. W każdej chwili Minho mógł wyjść ze swojej sypialni, a Taemin wolał nie myśleć co by było, gdyby raper zobaczył go w takim stanie. – Młody, wyglądasz jakbyś się wytarzał w stogu siana… - oznajmił Jonghyun, a na jego twarzy pojawił się zupełnie inny wyraz, niż to było w przypadku Onew. – Czyżby to sprawka naszego kochanego Żabola, że wyglądasz tak nieprzyzwoicie? – zapytał ze złośliwym uśmieszkiem.

Taemin, wykorzystując na to sporą część swoich zapasów silnej woli, zignorował tę niedorzeczną sugestię, i usiadł na łóżku naprzeciwko Jonghyuna.

- Hyung, potrzebuję twojej pomocy… - oznajmił, wlepiając w niego błagalne spojrzenie, jednocześnie starając się wyglądać jak najbardziej słodko i niewinnie, tak, żeby wzbudzić w nim choć odrobinę współczucia.

- Co, mam wpierdolić Minho? – zapytał Jonghyun, pozornie poważnym tonem.

- Hyung! – zirytował się Taemin, uderzając kolegę w ramię. – Chodzi o moją fryzurę… czy mógłbyś… mógłbyś pomóc mi się uczesać? – wybełkotał, nagle tracąc cały hart ducha. A wszystko przez te figlarne ogniki w oczach Jonghyuna. Z tym człowiekiem nie da się rozmawiać na poważnie. Starszy zmarszczył brwi, jakby starając się sformułować jakąś wybitnie kąśliwą uwagę. Widząc to, Taemin ścisnął go mocno za brzeg koszuli. – Proszę… - szepnął cicho i żałośnie. Nienawidził się za to, ale sytuacja była najwyższej wagi. Desperacko potrzebował pomocy, a wiedział, że Jonghyun jest w stanie mu jej udzielić. Wystarczyło odpowiednio go podejść...

- No dobrze już, dobrze. – powiedział w końcu Jonghyun, łamiąc się pod wpływem spojrzenia Taemina. – Niech ci będzie. – maknae musiał bardzo się postarać, żeby zamaskować triumfalny uśmiech, który cisnął mu się na usta. Nawet z Jonghyunem można się dogadać, trzeba tylko wiedzieć jak. Bycie maknae to prawdziwa szkoła życia.

- Dziękuję, hyung! – wykrzyknął radośnie, wywołując uśmiech na twarzy kolegi. Już po chwili szczotka i prostownica poszły w ruch, a Jonghyun szybko i zręcznie doprowadził włosy Taemina do porządku. Prawie.

- No, gotowe. – oznajmił starszy, ale wyraz jego twarzy wcale się Taeminowi nie spodobał. Coś w błysku ciemnych oczu, albo też w wykrzywieniu ust, wydało mu się wybitnie podejrzane. Maknae sięgnął po lusterko, usłużnie podsunięte mu przez Jonghyuna, i niemal natychmiast je odrzucił.

- HYUNG, COŚ TY MI ZROBIŁ?! – wrzasnął, wciąż mając przed oczami widok samego siebie. Jego długie włosy zostały idealnie uczesane i wyprostowane. Na tym jednak Jonghyun nie poprzestał.

- W tych uroczych warkoczykach z pewnością sprawisz, że Minho obślini własną koszulę. – stwierdził starszy, nie mogąc powstrzymać chichotu.

- A żeby cię… - Taemin rzucił w Jonghyuna poduszką, nie widząc lepszego sposobu na rozładowanie targającej nim złości. Jednocześnie w myślach wycofał się ze wszystkich swoich wcześniejszych stwierdzeń na temat rzekomych prostych sposobów na dogadanie się z Jonghyunem. – Już nigdy więcej nie poproszę cię o pomoc. – oznajmił obrażonym tonem, jednocześnie starając się znaleźć sposób na pozbycie się dziwnych splotów. Wbrew pozorom, nie było to takie proste. Już Jonghyun się o to postarał…

- O nie, możesz wpadać częściej. Świetnie się bawiłem. – odparł starszy, tym razem łapiąc lecący w jego stronę przedmiot. Taemin tupnął nogą w bezsilnej złości. Nagle do pokoju wpadł Onew.

- Taemin, chyba Minho cię szuka… - wyszeptał konspiracyjnym tonem, ale aż cofnął się na widok maknae. – Wow… teraz wyglądasz zupełnie jak dziewczyna! – krzyknął, zapominając o środkach ostrożności.

- Hyung, nie polepszasz sytuacji… - stwierdził Taemin, nagle doznając ataku paniki. To nie tak miało wyglądać. Zupełnie nie tak. Miał zamiar ubrać się seksownie i powabnie, i w takim stroju pójść spotkać się z Minho. Fryzura zaserwowana mu przez Jonghyuna nijak nie pasowała do tego scenariusza. Minho prawdopodobnie padnie ze śmiechu na taki widok.

- No idź, twój kochaś czeka! – odezwał się Jonghyun i, nie zważając ani na zdezorientowanego Onew, ani na głośne protesty Taemina, popchnął maknae przez całą długość korytarza, aż pod drzwi sypialni Minho, w które to nie omieszkał zapukać. Następnie umknął czym prędzej, rechocząc jak głupi.

- Proszę. – rozległ się głos zza drzwi. Taemin tylko przełknął głośno ślinę na ten dźwięk, nagle niezdolny do żadnego działania. Chwilę później drzwi zostały otwarte, a w progu stanął Minho. Jego duże, zdumione oczy wywołały szalony galop w klatce piersiowej maknae. Młodszy zagryzł wargę i bez słowa oplótł ramionami tors Minho, wtulając policzek w materiał jego koszuli.

- H-hyung… - wydukał tylko, po czym umilkł, bezradny. Zły na Key za to że wyjechał, zły na Onew za jego nieporadność, zły na Jonghyuna za jego złośliwość, a wreszcie zły sam na siebie, że jest taką ofiarą losu, i nawet nie potrafi samemu obsłużyć prostownicy.

- Taemin? Co się stało? – zaniepokojony głos Minho zawibrował Taeminowi tuż przy uchu. Starszy delikatnie odsunął go od siebie, i złapał za rękę, prowadząc w głąb pokoju. Tam posadził chłopaka na własnym łóżku i na powrót zmierzył go wzrokiem.

- Oh, to wszystko miało być inaczej… - mruknął Taemin, nie mogąc znieść tego pytającego spojrzenia. – To dlatego, że Kibum wyjechał… i wtedy Onew z tą szczotką, która utkwiła… a potem Jonghyun chciał zrobić ze mnie dziewczynę i teraz wyglądam jak… - jego nieskładny bełkot został gwałtownie przerwany przez palec, który Minho położył mu na ustach. Taemin posłusznie umilkł, szerokimi oczami wpatrując się w poczynania starszego kolegi. Minho delikatnym gestem kazał mu pochylić głowę, po czym zaczął rozplątywać jego włosy, sprawnie operując swoimi długimi palcami. Młodszy nie mógł zaprzeczyć, że było to bardzo przyjemne uczucie. Wciąż jednak nie dawała mu spokoju myśl, jak bardzo się wygłupił. – Hyung, pewnie teraz masz mnie za skończoną ofiarę… - zaczął bełkotać pod nosem. – Chciałem wyglądać zabójczo, wiesz… żeby ci się podobać i w ogóle, ale teraz wszystko poszło na marne i pewnie nie chcesz nawet…

Taemin gwałtownie urwał, czując ciepły pocałunek na karku. Minho jeszcze raz przeczesał jego, teraz już rozplątane, kosmyki włosów, po czym przesunął dłonią wzdłuż obnażonej szyi, biegnąc ścieżką kręgosłupa. Jego działania wywołały przyjemny dreszcz, i Taemin nie był już pewien co myśleć, a co dopiero, co mówić.

- Minnie, nawet nie wiesz jak zabójczo wyglądasz w tej chwili. – cichy szept tuż przy uchu sprawił, że Taemin wzdrygnął się, zaskoczony.

- H-hyung… - wydusił z siebie, znów czując gorący oddech na obnażonej skórze. Miał gęsią skórkę, a dłoń Minho, która zaczęła leniwymi ruchami głaskać go po kolanie, tylko przyspieszyła bicie jego biednego serca.

- Skarbie, jeśli miałeś jakiś problem, to trzeba było przyjść do mnie. Wiesz, że tamtym patałachom nie można ufać… - oznajmił spokojnym głosem Minho.

Taemin powoli uniósł głowę. Jego rozpuszczone włosy błąkały się w polu widzenia, luźnymi pasmami opadając na ramiona, okalając jego drobną twarz uroczymi falami. Minho czule odgarnął mu grzywkę z czoła, po czym zaczął delikatnie głaskać chłopaka po policzku. Taemin dobrze wiedział, że cały rumieni się pod tym intensywnym spojrzeniem. Nie czuł już jednak tego napięcia, tego wstydu, który towarzyszył mu przez ostatnie dwie godziny, kiedy toczył zmagania z własnymi niepokornymi włosami. Zastanawiał się, jak w ogóle mogło mu przyjść na myśl, że Minho go wyśmieje. Wpatrując się w jego ciemne tęczówki doszedł do wniosku, że żadne głupstwo nie byłoby w stanie zmącić jaśniejącej w nich miłości. Kiedy ich usta się spotkały, Taemin tylko utwierdził się w swoich przypuszczeniach, bez reszty oddając się kojącemu pocałunkowi. Przyszło mu nawet do głowy, że całkiem dobrze się złożyło, że Kibum wyjechał, że Onew nie potrafi używać szczotki, i że Jonghyun jest nienormalny. Ta niedorzeczna myśl szybko jednak odpłynęła w niepamięć, ustępując miejsca rosnącej przyjemności z pieszczot Minho. Hyung wplótł dłonie w długie włosy Taemina, przesiewając je między palcami. Maknae przypomniały się słowa Onew, o tym, jakoby to miał być wytwórni wdzięczny za taką a nie inną stylizację. Może jednak była w tym odrobina prawdy, bo uwielbienie w oczach Minho zdawało się rosnąć z każdym kolejnym niesfornym kosmykiem, opadającym swobodnie na ramiona Taemina.

- Ale muszę przyznać, że całkiem do twarzy ci w tych warkoczach… - mruknął mu Minho do ucha, w odpowiedzi obrywając poduszką w twarz.

- No wiesz, hyung?! – zirytował się Taemin. W żaden sposób nie był jednak w stanie zetrzeć błazeńskiego uśmiechu z twarzy Żabola. Minho bez słowa wyciągnął rękę, żeby na powrót przyciągnąć maknae do siebie. Wtem do pokoju wszedł Onew.

- Nie chcę wam przerywać… - oznajmił niepewnym tonem, uparcie wbijając wzrok w podłogę. - …ale musimy się zbierać.

- HAHAHA! – obok lidera momentalnie zmaterializował się Jonghyun, i teraz wskazywał na Taemina palcem, z nieskrywaną uciechą na twarzy. Onew uniósł głowę, i obrzucił maknae zdumionym spojrzeniem.

- Taemin, co ci się stało? Teraz wyglądasz jeszcze gorzej niż rano… - stwierdził, błądząc zagubionym spojrzeniem od jednego kolegi do drugiego.

- Minho, jak mogłeś go tak rozczochrać? – wciął się Jonghyun, udając obrażonego. – Moja cała ciężka praca poszła na marne…

- Nie przejmuj się nimi, Minnie. Jak dla mnie teraz wyglądasz dużo seksowniej. – zwrócił się Żabol do maknae, błyskając drapieżnym uśmiechem.

Taemin wywrócił oczami, wcisnął na głowę kaptur, i bez słowa opuścił mieszkanie. Czasami życie z tymi debilami naprawdę było ponad jego siły.

~*~

Ame, moja inspiracjo <3 nie bij *zasłania się rękami* Pamiętam, że gdzieś kiedyś (Dream Girl?) Minho się jarał długimi włosami, kiedy mieli narysować swoją wymarzoną dziewczynę. No... także ten... xD Nie pytajcie mnie skąd Jonghyun wie, jak zapleść warkocze >.< Sylwester spędzony z dramą i otwartym Wordem, czegóż można chcieć więcej? Szczęśliwego Nowego Roku itd. Oby więcej cudownych ff, bo czego innego potrzeba do szczęścia?

Kocham Was ! *-*