Rozdział VII (Key POV)

- Jaki genialny prezent! – wyrwał się Jonghyun, dosłownie pożerając wzrokiem parę seksownych bokserek, które podarowałem Żabolowi. – Jesteś pewien, że nie chciałbyś mi ich odsprzedać? – zapytał z jawną nadzieją w oczach, co skwitowałem głośnym prychnięciem.

- Taki z ciebie niewyżyty zwierzak? – odciąłem się, na co Jonghyun tylko mrugnął zalotnie. Napaleniec jeden… Byłbym go uraczył jakąś kąśliwą uwagą, gdyby nie to, że miałem zdecydowanie ważniejsze sprawy na głowie. Minho szepnął parę słów do Taemina, i obaj wstali. Coś było na rzeczy, mogłem to poznać po wyrazie twarzy młodszego.

- No to jak, kociaku? Załatwisz mi taką parę bokserek? – usłyszałem głos Jonghyuna. Byłem jednak zbyt skupiony na śledzeniu wzrokiem tej dwójki, która właśnie opuściła salon. Jonghyun chyba zauważył, że go olewam, bo zrobił niezadowoloną minę. – Hej, słuchasz mnie w ogóle? Ja cię tu podrywam, a ty…

- Ciiii… - przyłożyłem mu palec do ust, nie chcąc, żeby Taemin i Minho go usłyszeli. Spojrzał zaskoczony na moją dłoń, robiąc przy tym lekkiego zeza, co wydało mi się całkiem urocze, zwłaszcza z tą miną naburmuszonego dzieciaka. Miałem wtedy jednak ważniejsze sprawy na głowie. Wytężyłem słuch, starając się dosłyszeć choćby fragment rozmowy Taemina i Minho, którzy najwyraźniej znajdowali się w kuchni.

- Co tu się dzieje? To jakiś spisek? – odezwał się szeptem Jonghyun, a ja poczułem łaskotanie na palcu, kiedy jego usta się poruszyły. Przez chwilę wahałem się, czy nie powiedzieć mu, co jest na rzeczy. Nie wydawał się jednak na tyle godny zaufania, a co ważniejsze, subtelny, żeby powierzać mu takie sekrety. Pokręciłem więc tylko głową, odsuwając się od niego.

- Nic takiego, muszę iść po coś do sąsiedniego pokoju. – powiedziałem obojętnym tonem, po czym zmierzyłem go laserowym spojrzeniem. – Nie ruszaj się stąd. – rozkazałem, a następnie okręciłem się na pięcie i, najciszej jak mogłem, zakradłem się do mojej (Minho) sypialni.

Co chodziło mi po głowie? To bardzo proste, umiem dodać dwa do dwóch. Między moim żabim przyjacielem a jego uroczym sąsiadem od dłuższego czasu coś iskrzyło. Już podczas pierwszego spotkania to zauważyłem. Wystarczyło spojrzeć w oczy Minho, żeby zobaczyć wylewającą się z nich strumieniami miłość. Nawet jeśli on nie zdawał sobie z tego sprawy, co wcale mnie nie dziwiło, bo nigdy nie grzeszył rozumem. Moja cicha obserwacja zachowań Taemina, tylko utwierdziła mnie w przekonaniu, że nie jest to jednostronne uczucie. Dlatego moim celem stało się pomóc tym biednym dzieciom połapać się w ich szczenięcych uczuciach. A dzisiejszego dnia wszystko miało wyjść na jaw. Do takiego przynajmniej doszedłem wniosku, choć nie zostałem o tym wprost powiadomiony. Nie tylko Minho zauważył, że Taemin komponuje, w dodatku to ja byłem jedynym, który znał powód. Skąd? Sam podsunąłem dzieciakowi ten pomysł. Powiedziałem mu, choć wcale nie pytał mnie o radę, że jeśli nie wie co podarować Minho, to najlepiej będzie, jeśli przygotuje coś sam, od serca. Wystarczyło, że zobaczyłem go dziś, jak wchodzi do mieszkania mojego przyjaciela z futerałem w rękach, żebym doszedł do wniosku, że chłopak wziął sobie moje słowa do serca. To, że posłusznie poszedł za Żabolem do kuchni też nie było przypadkiem. Byłem pewien, że nie będzie chciał grać dla Minho przy wszystkich. Dlatego skorzystał z pretekstu, żeby zostać z nim sam na sam.

I oto wracamy do punktu wyjścia, i tego, że właśnie rozglądam się za jakąś kryjówką w pokoju Minho. Można to uznać za wścibskie a nawet chore, ale po prostu musiałem to zobaczyć na własne oczy. W końcu to głównie moja zasługa, że ci dwaj wreszcie się ogarną. Dlatego za wszelką cenę chciałem być świadkiem ich wyznania, zwłaszcza ze świadomością, że żaden z nich nie raczy mi tego później opowiedzieć. W ułamku sekundy zdecydowałem się na wtargnięcie do szafy Choi, w której panowały obecnie zaskakujące pustki, ze względu na generalne pranie jego brudów, zarządzone oczywiście przeze mnie. Wtuliłem się w drewniane wnętrze, pozostawiając małą szparkę, przez którą mogłem z ukrycia obserwować pomieszczenie. Nie minęła jednak minuta, jak do pokoju wparował ktoś, kogo zdecydowanie nie powinno w nim być.

- Co ty tu robisz, debilu? – syknąłem, na co Jonghyun rozejrzał się zdezorientowany. Wyciągnąłem rękę i machnąłem na niego ponaglająco. Jego oczy rozszerzyły się ze zdumienia, kiedy dostrzegł, że siedzę w szafie. Podszedł jednak posłusznie, prawdopodobnie kierowany ciekawością. Kiedy tylko zbliżył się na wyciągnięcie ręki, wciągnąłem go gwałtownie do swojej kryjówki. Był w takim szoku, że nawet nie oponował.

- Co do cholery? – odezwał się, ale momentalnie został uciszony przez moją rękę, którą zatkałem mu usta. Nie poskutkowało to jednak na długo, bo po chwili poczułem, że ten zboczeniec liże wewnętrzną stronę mojej dłoni. Odsunąłem ją gwałtownie.

- Powaliło cię? – fuknąłem oburzony.

- Mógłbym zapytać o to samo…

Westchnąłem ciężko, zdając sobie sprawę, że w każdej kolejnej sekundzie Taemin i Minho, zgodnie z moimi domysłami, mogą wejść do pokoju. Jeśli usłyszą nasze głosy to koniec, nici z genialnego planu. Prawdopodobnie nici także z Taeminowego grania. Nie mogłem do tego dopuścić.

- Chodzi o Minho i Taemina. – powiedziałem tak cicho, że Jonghyun musiał się do mnie nachylić, mimo, że znajdowaliśmy się już nad wyraz blisko siebie, ściśnięci w wąskiej przestrzeni szafy.

- Co z nimi? – odszepnął, unosząc brwi. Rzuciłem kolejne niespokojne spojrzenie na drzwi. – Mówiłeś, że dobrze się dogadują… - dodał Jonghyun, najwyraźniej źle odczytując moją zaniepokojoną minę.

- Owszem, i właśnie o to chodzi. – odparłem lakonicznie, znacząco unosząc jedną brew. Chłopak przez chwilę wyglądał, jakby trawił moje słowa. Zdawało mi się, że mógłbym dostrzec pod jego rozczochraną czupryną obracające się z trudem kółka zębate. W końcu zakrył usta dłonią, w niemym szoku.

- Kurwa. Nie mów, że… - zaczął, ale urwał, kiedy pokiwałem głową twierdząco. - …nie o to mi chodziło, kiedy mówiłem, żeby się nim zaopiekował… - stwierdził, bardziej do siebie, niż do mnie. Po chwili na jego twarz wpłynął wyraz niekontrolowanego rozczulenia. – Mój Minnie tak szybko dorasta. – oznajmił łamiącym się głosem, jakby mówił o własnym synu. Rozbawiła mnie ta nieukrywana czułość w jego głosie. Zaraz jednak znów spojrzał na mnie z przestrachem. – Ale… jak daleko to zaszło?

- Jeszcze w ogóle nie zaszło. – odparłem z westchnieniem. – Właśnie dlatego tu siedzę. Liczę na to, że Taemin dziś wyzna Minho swoje uczucia i chcę dopilnować, żeby ten nieogarnięty Żabol nic nie spieprzył.

Jonghyun pokiwał powoli głową, jakby trawiąc przekazane mu informacje. Zapadło dziwne milczenie, w czasie którego cały czas zerkałem nerwowo przez szparkę, w kierunku drzwi. Zacząłem nawet martwić się, że całe widowisko rozegra się w kuchni, choć to zupełnie nie pasowałoby do Taemina. W takim wypadku musiałbym obejść się smakiem.

Moje rozmyślania przerwał Jonghyun, który, choć szczerze zaabsorbowany w sprawy naszych przyjaciół, wyraźnie zaczął się nudzić. Dlatego, korzystając z niewielkiej dzielącej nas przestrzeni, począł dmuchać mi do ucha, próbując zwrócić na siebie uwagę. Jak dziecko. Spojrzałem na niego z naganą w oczach, ale on tylko uśmiechnął się łobuzersko. Pacnąłem go lekko w głowę, starając się nie wydać przy tym żadnego dźwięku. Pomasował się po czuprynie, jednocześnie obrzucając mnie oskarżycielskim spojrzeniem. Z niejakim wysiłkiem oderwałem od niego wzrok, starając się zignorować dalsze zaczepki i skupić się mojej misji.

Wreszcie, po upływie może dziesięciu minut, usłyszeliśmy zbliżające się kroki, a po chwili skrzypnięcie drzwi. Zgodnie spojrzeliśmy na siebie, po czym skierowaliśmy wzrok ku rozgrywającej się w pokoju scenie. Minho usadowił się na łóżku, z niepewnym wyrazem twarzy zerkając na stojącego przed nim chłopca. Taemin, choć starał się zachować pozory opanowania, to był niewątpliwie strasznie zestresowany, a jego dłonie drżały. Wpatrywałem się z napięciem, jak chłopak wreszcie przyjmuje odpowiednią pozycję i zaczyna grać. Jak romantycznie! Melodia była piękna, tak piękna, że aż poczułem ucisk w piersi. Gdyby ktoś zagrał tak dla mnie…

Magię tej chwili musiał oczywiście zrujnować ten niewydarzony dinozaur, o znacznie za bardzo rozbieganych dłoniach i niepokojących skłonnościach do skinshipu. Najwyraźniej nie wystarczył mu sam fakt, że znajdujemy się w jednej szafie, stanowczo za blisko siebie jak na nasze pierwsze spotkanie. Jego zaczepki byłyby całkiem przyjemne, gdyby nie fakt, że w zaistniałych okolicznościach istniały pewne priorytety. Zacisnąłem zęby, starając się nie reagować na tę dziecinadę, ale kiedy poczułem dłonie na tyłku, miarka się przebrała i gwałtownie odskoczyłem o Jonghyuna, tym samym wypadając z szafy i lądując na podłodze pokoju Minho.

=.= …wybaczcie. Wiem, że to krótkie, ale w zasadzie opisuje wydarzenia ok. 15 minut >.< mój drogi czytelnik zagroził mi, co zrobi, jeśli nie wrzucę, dlatego oto jest~~ obawiam się, że już zapomnieliście o co chodziło i to nie ma większego sensu, ale co zrobić T^T daję osobno, bo musiałam to jeszcze dopracować, a poza tym nie chciałam Wam dodatkowo gmatwać w poprzednim wpisie. Jakoś w tym tygodniu (pewnie w piątek) wrzucę jeszcze to nieszczęsne Taemin POV, choć nijak się to chronologicznie kupy nie trzyma ;-; liczę na Waszą ogarniętość, bo mnie jej ostatnio wybitnie brakuje. Dziękuję za kochane komentarze, nawet nie wiecie ile radości (i stresu!) mi przysparzają ~~<3