Correspondance des Arts: ~napisy końcowe~ + OGŁOSZENIA

~♪♪♪~

Oto jestem, ja i moje sentymentalne napisy końcowe, których nie mogłam sobie darować, mimo świadomości bezużyteczności tego postu. Eh… tyle słów cisnęło się pod palce, kiedy rozmyślałam o spisaniu swego rodzaju pożegnania z „Correspondance des Arts”, ale teraz, w ciszy pokoju i w perspektywie faktycznego końca tego opowiadania – ciężko mi wydusić z siebie cokolwiek sensownego.

Może przesadzam, może dramatyzuję, ale CdA stało się częścią Shizuki, częścią Ani, czy jak jeszcze zechcecie mnie zwać. To pierwsze takie coś w moim życiu. Mówię coś, bo tyczy się to każdej dziedziny, z jaką kiedykolwiek miałam do czynienia. Zdarzało mi się parać aktorstwem, rysowaniem, muzyką, ale stworzenie czegoś w pełni, od początku do końca, towarzyszenie kreacjom własnego umysłu i niesamowite pokochanie tych utkanych na kanwie słów bohaterów – po raz pierwszy w życiu było mi dane doświadczyć czegoś takiego. Mimo wzlotów i upadków, mimo chwil zwątpienia, które dosłownie nie pozwalały mi normalnie żyć, wciąż dręcząc, wciąż spędzając sen z powiek, wytrwałam, dobrnęłam do końca malowanej muzyką skrzypiec opowieści, w której para artystów odnajduje w sobie najpiękniejsze dzieło sztuki, jakim darzy nas ten świat – miłość. Może to śmieszne, może to głupie, ale mnie samej słowa „zima”, „malarz” czy „skrzypek” już nigdy nie będą kojarzyć się w przeciętny sposób. Kiedy patrzę wstecz, uświadamiam sobie, że moje życie przez parę miesięcy toczyło się w rytmie co piątkowego publikowania kolejnych rozdziałów. Ciężko mi uwierzyć, że czas spędzony z Taeminem i Minho to zaledwie około trzech miesięcy (pierwszy rozdział opublikowałam 30.11.14 r.). Zdaje się, jakbym żyła w ich towarzystwie co najmniej kilka lat. Zobaczywszy pewnego dnia, podczas lekcji języka polskiego, prosty, acz urokliwy obrazek, przedstawiający siedzącego w oknie Minho, przysłuchującego się nocnej grze Taemina na skrzypcach, nie wiedziałam, że ta wizja zmieni się w przeszło stustronicowe opowiadanie o miłości podniesionej do rangi sztuki.

Nie wiem, po co to wszystko piszę, być może, żeby uświadomić wam, jak wiele znaczy dla mnie to opowiadanie. A co za tym idzie, jak bardzo jestem WAM wdzięczna. Za to, że byliście, za to, że pozwalaliście uwierzyć, że to, co robię ma sens, że te godziny spędzone ze wzrokiem utkwionym w pustce czekającego na zapełnienie wordowskiego arkusza, nie poszły w zapomnienie mojego własnego umysłu, że w jakimś drobnym stopniu trwają, w jakiś sposób są zachowane w pamięci moich czytelników.

Czas na podziękowania. Mam nadzieję, że ten prosty i mało efektowny sposób, jest mimo wszystko w stanie choć trochę uświadomić Was, jak bardzo jestem Wam wdzięczna.

Ame Mara – nie wiem, czy zdajesz sobie sprawę z tego, jak bardzo Cię kocham za bycie moim skrybą, za radzenie mi w chwilach zwątpienia, za wytrzymywanie niekończącego się ciągu skojarzeń, Przepraszam za to, że czasami nie myślałam o niczym innym, tylko o CdA, i że musiałaś jakoś to znosić. Dziwnie mi to pisać, bo Ty przecież o wszystkim wiesz, wszystko rozumiesz. Ale pamiętaj, że Cię kocham ;-; <3

Yume – „moja największa fanko”, jak lubisz się tytułować. Twój entuzjazm dawał mi siłę, Twoja nieskończona miłość dla moich tekstów nadawała pisaniu dodatkowego sensu. Sprawiałaś, że nie wiedziałam co powiedzieć, każdorazowo tak bardzo mnie chwaląc. Próbowałaś nawet pomóc przy X rozdziale, za co też jestem niezmiernie wdzięczna. Kocham Cię <3

Mizuki Mizu – nawet o Tobie tu nie zapomnę. Dziękuję za wysłuchiwanie niekończących się rozterek dotyczących losów Taemina i Minho, za podsuwanie mi pomysłów, za znoszenie moich chwil zwątpienia i przetrzymywanie wybuchów feelsów i napadów weny. Za czytanie rozdziałów, nawet jeśli miałaś ciekawsze rzeczy do roboty. Za to, że jeszcze nie wysłałaś mnie do psychiatryka, dziękuję <3

Syśka elf – za to, że byłaś od początku, zawsze wiernie czytając wszystko co stworzę – dziękuję. Pierwsza moja czytelniczko, dzięki Tobie uwierzyłam, że ktoś prócz moich znajomych w ogóle czyta to, co tworzę <3

Ayo – za nieskończone pokłady feelsów, za wszystkie wykrzykniki i średniki, za ciągłe chwalenie mojego stylu, za bycie niesamowicie pokrzepiającą 2minową duszą i towarzyszenie mi przez całe dwanaście rozdziałów, dziękuję <3

Kasia – za to, że przeczytała, chociaż nie lubi gejpopów, nie jara się yaoi, ledwo ogarnia SHINee. Za to, że mimo to dostałam od niej SMS: „Nienawidzę Cię! Zamiast się uczyć, olewam ang i czytam CdA xD Czy nie mogłaś wymyślić mniej wciągającej fabuły? :C”. Kasia, dobrze wiesz, że Cię kocham <3

Gisa Marii i Mikado Black – pojawiałyście się i znikałyście, ale dziękuję za każdy piękny komentarz, za to, że pewnego dnia pojawiłyście się niespodziewanie na moim blogu, i już na nim zostałyście. Dziękuję za te wszystkie pokrzepiające i entuzjastyczne słowa, które mi podarowałyście (przepraszam, że takie łączne podziękowania, tak mi łatwiej >.<).

Kochająca Żelki – za to, że (do pewnego czasu) wiernie komentowałaś każdą notkę, bardzo zwięźle, ale niesamowicie entuzjastycznie, dziękuję <3

levs – pojawiłaś się zaledwie kilka razy, ale Twoje komentarze każdorazowo wywoływały szeroki uśmiech na mojej twarzy, także dziękuję za każdy i za to, że w ogóle tu zawitałaś <3

Aga – dziękuję za czytanie i komentowanie, nawet jeśli twierdzisz, że komentować nie umiesz, nawet jeśli od SHINee wolisz BTS, i tak dziękuję za każde słowo <3

Anonim – ktoś, kto pewnego dnia zostawił mi piękny komentarz o klimacie, panującym w CdA, o tym, że swoimi słowami pozwalam czytelnikowi poczuć opowiadaną przeze mnie historię. Nie wiem, kim jesteś, ale dziękuję <3

Lee Joamya – pewnego dnia znalazłam u Ciebie linka do własnego bloga, co było niemałym zaskoczeniem. Od tego czasu wzajemnie zostawiamy ślady pod kolejnymi tekstami. Dziękuję Ci za każdy komentarz, i za to, że znosisz moje twitterowe dziwactwa. Kocham Cię, i znajdę tę wieś, pamiętaj~~! <3

atmosphere – przepraszam za ilość razy, w których doprowadziłam Cię do płaczu. Dziękuję za każdy piękny komentarz, w którym chwalisz mój styl, choć sama piszesz tak niesamowicie, że czytam z otwartą buzią. Kocham Cię i wciąż myślę o 2minie w fabryce okien~~! <3

xxx J. – choć nie dobrnąłeś do końca, jestem tak szalenie i nieskończenie wdzięczna, że zdołałeś przeczytać tak wiele rozdziałów, mimo głębokiej niechęci do 2mina. Musiałeś włożyć w to wiele wysiłku i samozaparcia, a Twoje komentarze są każdorazowo kochane i bawiące mnie niemal do łez. Sam piszesz niesamowicie (nawet, jeśli tak uparcie nie chcesz tego zaakceptować xd), że tym bardziej cieszę się, że odnajdujesz jakiś urok w moich tekstach. Dziękuję <3

CLD – nawet nie wiem, co mam napisać, tak bardzo Cię kocham za te komentarzowe naloty, za te wszystkie zawarte w Twoich wypowiedziach dygresje, za nazywanie mnie Shizuś, za to, że poczyniłaś ten wysiłek i przeczytałaś CdA, choć nie ogarniasz i nie lubisz kpopu. Kochamkochamkocham jak piszesz, dlatego jestem tak bardzo wdzięczna, że poświęcasz moim tekstom jakąkolwiek uwagę. Dziękuję za każdy pokręcony i przepełniony dziwnymi skojarzeniami komentarz, dziękuję, że jesteś <3 (i przepraszam, że jest happy end >.<)

Wajlet – kolejna kochana osobo, która poświęciła uwagę mojemu dziecku, mimo braku sympatii do 2mina. Uśmiechałam się jak głupia przy Twoim niedawnym komentarzu, dziękuję za poświęcony mnie i CdA czas, i za piękne słowa <3

Lee Taerin – może trochę na ostatnią chwilę, ale Ty również załapałaś się do moich podziękowań, a Twoja entuzjastyczna wiadomość na gg oraz piękny komentarz sprawiły, że serce mocniej mi zabiło. Dziękuję <3

Kummie - do grona osób, czytających CdA dołączyłaś dzisiaj, ale mimo to dziękuję Ci za ekspresowe nadrobienie zaległości i za piękne, pełne entuzjazmu komentarze. Kocham Cię <3

SHINee - serio, musiałam. Jestem im szczególnie wdzięczna, że stali się powodem, dla którego zaczęłam pisać. To dzięki nim w ogóle przyszło mi na myśl, żeby sięgnąć po Worda, dzięki nim odkryłam w sobie tę pasję i te pokłady słów, które w innych okolicznościach pozostałyby nieznane dla mnie i dla świata. Dziękuję, chłopcy~~! <3

Prócz wymienionych osób (o zgrozo, jeśli o kimś zapomniałam, to mnie upomnijcie!), dziękuję każdemu kto był, jest, bądź jeszcze się pojawi. Każdemu, kto pozwolił choć na chwilę zaczarować się barwną wstęgą nut, malowanych przez taeminowe skrzypce~ Kocham Was wszystkich, jesteście moją siłą.

Ps. Otworzyłam dział z muzyką, dostępny w zakładce Correspondance des Arts (wystarczy kliknąć na nutki). Nie jestem pewna, na co to komu, ale doszłam do wniosku, że czuję się w obowiązku gdzieś zamieścić swego rodzaju ścieżkę dźwiękową, w końcu CdA to opowiadanie, w którym kluczową rolę odgrywa muzyka. Znajdziecie tam zarówno spis piosenek wykonywanych przez bohaterów, jak i utwory, które były dla mnie inspiracją. Enjoy~~

~*~

OGŁOSZENIA

Już kilka osób pytało mnie, co planuję po CdA, dlatego postanowiłam zamieścić tu parę zdań wyjaśnień. Jest koniec lutego, powinnam wreszcie zacząć się uczyć do matury. To nie tak, że zawieszam pisanie, czy coś w tym stylu - zdążyłam się już przekonać, że nie jestem zdolna do tak drastycznych kroków, bo zwyczajnie uzależniłam się od ciągłego tworzenia. Mimo wszystko, nie chcę, żebyście byli zaskoczeni, jeśli będzie tu ciszej niż dotychczas. Wierzcie, lub nie - pisanie pochłania mnie całkowicie i bez reszty. Dlatego, jeśli już tworzę jakiegoś rozdziałowca, nie jestem nieraz w stanie robić nic pożytecznego, bo cała moja uwaga, wszystkie moje myśli skupiają się na toczącej się pod palcami historii. Z tego powodu postanowiłam sobie, że nie będę teraz zaczynać nic nowego. I co? Poległam! I to dość szybko. Wystarczyło jedno zdanie z pewnej książki, i już w głowie zaczęła rodzić się kolejna opowieść (2min i Jongkey). Pomysł jest (chyba) dość nietypowy, nawet nie wiem, czy nadaje się na fanfiction. Zaczęłam pisać, przyznaję. Ale jest dziwnie, słowa nie kleją się do siebie tak pięknie, jak dotychczas, rozdziały wychodzą zaskakująco krótkie, a historia rzuca mi pod nogi kamienie, utrudnia normalne funkcjonowanie. Dlatego nie wiem, nie mogę obiecać, że to coś, co zachowuje się tak dziwnie i nietypowo, co czasami daje mi spokój, przysypane warstwą zwątpienia, by potem niespodziewanie rozszaleć się w rozbłysku nowego entuzjazmu, kiedykolwiek ujrzy światło dzienne. Nie wiem, w dodatku niejedna osoba (Mizu, Ame <3), widząc moje zmagania z własną weną, radzi mi odpocząć, bo bezowocne i niezadowalające mnie pisanie jest wyniszczające. Dlatego nie wiem, i chcę, żebyście byli tego świadomi. Pamiętajcie, że Was kocham, i że kiedyś wrócę na pewno. Nie jestem jednak w stanie sprecyzować kiedy to będzie.

To chyba wszystko, z pewnością zapomniałam o milionie rzeczy, które chciałam Wam przekazać. Jeszcze raz dziękuję *idzie zatonąć w nieskończonej miłości do własnych czytelników i w czarnej pustce wywołanej brakiem CdA* ~~<3