Private Radio

Autor: ShizukaAmaya
Pairing: dowolny...?
Gatunek: shōnen-ai, AU, Taemin POV, fluff

Długość: miniaturka
Muzyka: ~♪~

~*~

To był jeden z tych porażających swoim ciepłem, letnich wieczorów. Drzewa szumiały, szumiały chłodem, ale ludzie byli zbyt zachłanni, żeby z tego skorzystać, łaknąc dotyku słońca. Kierowani tą potrzebą, wylegali na balkony, tarasy i trawniki naszego cichego i spokojnego osiedla, zapełniając harmonię swoją bytnością. Niebo przyglądało się uważnie ich poczynaniom, kiedy kolejne pary rąk wyciągały z czeluści domów małe radioodbiorniki, niezwykle w tym czasie modne. Skrzyneczki szumiały, szumiały, by w końcu zapełnić bezdźwięczność przyrody, zastąpić ją muzyką i głosem spikera. Tym sposobem złoto lejące się z nieba ożywało w natłoku dźwięków, a zakurzona ulica stawała się areną, na której ścierały się wokalne potęgi, zamknięte w śmiesznie małych pudełeczkach.

I ja miałem wtedy w zwyczaju siadać na tarasie, poskrzypującym cicho w ostatnim rozbłysku dnia. Puszczając w niepamięć trudy minionych godzin, powoli odchodzące wraz z lipcowym skwarem, tonące w wielobarwności nieboskłonu, przymykałem powieki i poddawałem się ulotności wieczora. Ja również przysłuchiwałem się audycji, co dzień odbywającej się jedynie dla mnie. Nie potrzebowałem odbiornika ani antenki, wystarczyło zamknąć oczy i utonąć w melodii twojego głosu. To było moje prywatne radio, lepsze od wszystkich innych na całym osiedlu, choć nie nadające muzycznych hitów ani wiadomości.

Moje radio było niezawodne. Zjawiałeś się punktualnie o szóstej i równo przez dwie zbyt krótkie godziny mówiłeś, opowiadałeś, relacjonowałeś, przekazywałeś tyle różnych informacji, a ja wciąż słyszałem jedynie melodię ukrytą w tonie głosu. Piosenka wznosiła się i opadała, załamywała się i odnajdywała zagubioną tonację, ale zawsze była ciepła i łagodna, zawsze komponowała się z urokiem wieczornego światła i z kolorem otaczających nas drzew. Z wprawą godną profesjonalisty wplatałeś kolejne słowa w sieć wietrznych szeptów, komponując dzieło zapierające mi dech w piersi. Z uniesieniem opowiadałeś mi o rzeczach ulotnych i zupełnie nieważnych, dziwnie małych w obliczu budzącego się we mnie, śmiesznego w swojej nieśmiałości, uczucia.

W tamtych dniach coraz częściej kusiłem się o dopełnienie dźwięku twojego głosu, obrazem ciemnych oczu i dotykiem dającego oparcie ramienia. To mniej więcej wtedy zorientowałem się, czemu tak doskwierała mi cisza, przeważnie przygrywająca ludziom do snu. Nagle jej melodia, kiedyś kojąca i czarująca w swoim zimnym pięknie, stała się pusta i wybrakowana. Niedokończona.

Moja mama zwykła spędzać swoją bezsenność w towarzystwie małego radioodbiornika, wiecznie ustawionego zapobiegawczo tuż obok jej łóżka. Myślałem wtedy, jak bardzo chciałbym pójść za jej przykładem. Zapełniać zbyt ciche, granatowe godziny moją ulubioną melodią, niezmiennie uspokajającą i wiecznie pożądaną przez uzależnione od niej serce.

To był jeden z tych przyjemnie chłodnych, jesiennych wieczorów. Ludzie wylegli na tchnące tęskną pustką balkony, podziwiając zachód słońca przy akompaniamencie płynącej uliczkami muzyki radioodbiorników.

I ja usiadłem wtedy na swoim starym, drewnianym tarasie, zasłuchany w słodką piosenkę, niezdolny jednak przymknąć powieki, zbyt oczarowany światłem zachodu, zamkniętym w twoich oczach. Uśmiechnąłeś się nieznacznie, oznajmiając, że już późno, że musisz iść. Serce zastukało cicho w piersi, w subtelnym proteście, w smutnej obawie przed kolejną zbyt milczącą nocą. Nie chciałem, żeby moje radio cichło pod osłoną granatu, marzyłem by mieć je zawsze przy sobie, wiecznie pozostając w zasięgu zniewalającego dźwięku twojego głosu.

To był jeden z tych szumnych, szemrzących odgłosami radioodbiorników wieczorów, kiedy zamilkłeś pod wpływem moich ust, zbyt nieśmiałych, by ubrać pragnienia i uczucia w słowa. I ja milczałem, zasłuchany w melodię krwi i oddechu, pogrążony w słodkim świecie dźwięków.

To był jeden z tych najpiękniejszych w swojej harmonijnej prostocie wieczorów. Skrzyneczki szumiały, szumiały zapełniając bezdźwięczność przyrody, umilając czas mieszkańcom osiedla. I ja utonąłem w mojej ulubionej audycji, tej samej od wielu miesięcy.

To był jeden z tych wieczorów, kiedy szeptałeś mi najpiękniejsze w swojej nieprofesjonalności słowa.

~*~

Cicho, okropnie tu cicho ;-; źle mi z tym, ale cóż. Pomysł na to małe coś zaczerpnęłam bezpośrednio z piosenki, chociaż wykorzystałam w inny sposób. Przepraszam, mam wrażenie, że nieco się powtarzam. Po prostu za bardzo lubię wątki muzyki i ogólnie dźwięków, ottoke >.< i znów takie krótkie... :c