Correspondance des Arts: ~XII~

Wskazówka: znaczek "~♪♪♪~" jest odnośnikiem do utworu wykonywanego przez bohatera.

Machnąłem dłonią w powietrzu, tuż przed twarzą Kibuma. Jego oczy pozostały jednak zamknięte, a on sam nawet się nie poruszył, zupełnie nieczuły na moje zaczepki.

- Usnął, czy co… - mruknąłem sam do siebie, widząc, że cały wtulił się w fotel, przybierając wygodną pozę. Muszę przyznać, że szalenie bawiła mnie jego mina. Zero normalnej zadziorności i złośliwości… tylko jakaś dziwna czułość. Znałem go bardzo dobrze, ale coś takiego widziałem po raz pierwszy. Musiał mieć jakiś niezwykle przyjemny sen, bo innego wytłumaczenia nie potrafiłem znaleźć. Zastanawiałem się nawet przez chwilę, czyby nie dać mu spokoju, skoro już tak dobrze mu się spało. Ten szalony przypływ empatii szybko jednak ulotnił się gdzieś, w momencie, w którym Key wyszczerzył się jak głupi do sera. Coś takiego koniecznie trzeba było udokumentować. Czym prędzej wygrzebałem z torby telefon, i już przymierzałem się do zrobienia zdjęcia, kiedy tę pogrążoną w błogim spokoju twarz wykrzywił grymas niezadowolenia.

- YA! Co ty wyczyniasz?! – Wpatrywała się we mnie para płonących gniewem oczu. Nie wiem gdzie się podział ten błądzący po radosnej krainie snów chłopak, bo w jego miejsce znów zjawił się dobrze mi znany Kibum. Westchnąłem ciężko, chowając telefon. Key z impetem wyrwał z uszu słuchawki i począł zwijać je na palcu. Dopiero teraz mój wzrok padł na odtwarzacz muzyki, który leżał na kolanach przyjaciela.

- Czego tak słuchałeś? Wyglądałeś jakbyś zaraz miał dostać orgazmu… - mruknąłem, nawet nie spodziewając się jaką burzę wywoła moja uwaga. Coś dziwnego błysnęło w oczach Key, kiedy przyspieszył swoje zwijanie słuchawek, zapewne zamierzając jak najszybciej schować podejrzany przedmiot sprzed moich oczu. Daremnie. Jednym susem doskoczyłem do przyjaciela, i wyrwałem mu z dłoni odtwarzacz. Kibum aż sapnął z oburzenia.

- Oddaj mi to w tej chwili, ty przerośnięty półgłówku! – wykrzyknął, zrywając się na równe nogi. Mimo całej swojej irytacji i woli walki nie mógł jednak nic poradzić na moje długie kończyny, uniemożliwiające mu dostanie pożądanego przedmiotu w swoje ręce.

- Hm... zobaczymy co ten Key tak bardzo stara się ukryć. Czyżbyś wstydził się swojego gustu muzycznego? Nie mów mi, że lubisz… - urwałem, gdy moich uszu dobiegły łagodne tony jakiejś ballady. Nie byłoby w niej może nic zaskakującego, gdyby nie znajomy głos, wyśpiewujący kolejne tony w rytm muzyki. Nie zdążyłem jednak dłużej się temu przysłuchać, bo Key wreszcie dopiął celu, wyrywając mi zakazany odtwarzacz.

- Już? Zadowolony? – warknął, pospiesznie zbierając swoje rzeczy z mojego fotela.

- Czy… czy to był Jonghyun? – zapytałem z niedowierzaniem, wciąż niepewny czy się nie przesłyszałem.

- Być może – odparł Key wymijająco, unikanie odpowiedzi nie wyszło mu jednak tak sprawnie, jak to zwykle w jego przypadku było.

- Skąd to masz? Jesteś jego fanem? Lubisz go? Nie mów, że… serio się spotykacie?

- Minho! – przerwał mi Key, wreszcie odrywając wzrok od podłogi, i wbijając we mnie gniewne spojrzenie. – Zachowujesz się jak podniecona nastolatka – oznajmił dobitnie, jak zwykle próbując wybronić się atakiem. Postanowiłem jednak przemilczeć tę uwagę, nie dając mu szansy na zmianę tematu. Zrozumiawszy o co mi chodzi, Kibum wywrócił oczami i opadł z powrotem na fotel. Uznając to za dobry znak, usadowiłem się na krześle naprzeciwko niego.

- Więc… - mruknąłem ponaglająco. Pierwszy raz widziałem Key w takim stanie. Zazwyczaj naprawdę ciężko było wywołać rumieniec zawstydzenia na jego bladej twarzy. Teraz jednak chłopak był cały czerwony. – Myślałem, że to z Jonghyunem to jednorazowy wyskok…

- Oh, ja też tak sądziłem! – wybuchnął wreszcie, wyrzucając ręce w powietrze. Zaraz jednak opanował się nieco, i skrzyżował ramiona na piersi. – A potem zaprosił mnie na kawę i…

- I?

- Ja wiem, jak to musi wyglądać! – zirytował się. – Poszedłem tam z przeczuciem, że bardzo szybko zakończę tę znajomość…

- A mimo to…

- Możesz mi łaskawie nie przerywać? Zaczęło się od tego, że pochwalił mój kapelusz. Rozumiesz, co to znaczy, prawda? Żeby go pochwalić najpierw musiał go ZAUWAŻYĆ, co nie jest wcale taką oczywistością, kiedy spojrzy się na tych wszystkich ignorantów łażących po ulicach…

- Kibum…

- Ale to nie koniec. On odsunął mi krzesło. Wiesz, dla kulturalnych ludzi to nic dziwnego, ale byłem w szoku, że ten patałach zna choć odrobinę z savoir vivre.

- I dlatego…

- A wiesz co zrobił potem? Dał mi swoją płytę. Czy to nie bezczelne? Powinienem wyrzucić to marne narzędzie przekupstwa do najbliższego śmietnika.

- Zatem…

- Więc myślę sobie: „Ha! Niedoczekanie! Przesłucham ją w całości, choćby była najgorszym kawałkiem badziewia w całym muzycznym świecie!”.

- Jak to…

- W efekcie… znów się z nim umówiłem… - Key najwyraźniej ostatecznie zakończył swój wywód, dając mi wreszcie dojść do słowa. Nie mogłem jednak zrobić nic innego, jak parsknąć głośnym śmiechem. Mój przyjaciel, który rzucał radami sercowymi na prawo i lewo, teraz sam wyglądał, jakby potrzebował pomocy. – Tak, bardzo zabawne. Śmiej się dowoli – prychnął, bawiąc się nerwowo kolczykami w prawym uchu.

- Ohh, wybacz, ale teraz to ty zachowujesz się jak podniecona nastolatka… - odparłem z przekorą, wiedząc, że za chwilę zostanę zasztyletowany morderczym spojrzeniem. Key jednak znów mnie zaskoczył, niespodziewanie kompletnie nie reagując na moje docinki. Dalej siedział, wbijając wzrok w ziemię, obracając w palcach złote kółeczka.

- Wiesz… chyba go lubię – orzekł w końcu cicho. Uniosłem brwi, nie spodziewając się aż takiej szczerości. Zwierzający mi się Kibum? To przechodziło wszelkie pojęcie. Mimo wszystko, coś w jego łagodnym uśmiechu powstrzymało mnie od dalszych wygłupów. – Może nie jest zbyt inteligentny… - mówił dalej Key - …ani elokwentny… Coś jednak w tym jego szczenięcym uśmiechu i delikatnym głosie totalnie mnie rozbraja. Widzisz, nawet taki przygłup jak ty znalazł miłość, więc myślę, że i Jonghyunowi się należy…

Nawet jeśli chwilę temu zamierzałem zaprzestać swoich docinek, ostatnią uwagą Kibum przekreślił moje przyjazne zamiary. Nie zdążyłem jednak wypowiedzieć nic kąśliwego, bo przyjaciel westchnął ciężko i zerwał się na równe nogi, klaskając w dłonie.

- No mój drogi, myślę, że na ciebie już czas – oznajmił, a na jego twarz wróciła właściwa mu pewność siebie. Idąc w jego ślad, również podniosłem się z miejsca, nagle ze zdwojoną siłą czując przytłaczający mnie stres, o którym przez chwilę udało mi się zapomnieć. Kibum zbliżył się do mnie, żeby dokonać ostatnich poprawek w przygotowanym przez siebie stroju. – Jesteś irytujący i wścibski, ale cóż… i tak życzę ci połamania pędzla, czy czego tam… - oznajmił, klepiąc mnie po ramieniu. Posłał mi jeszcze jeden pokrzepiający uśmiech, zanim ruszyłem w kierunku drzwi.

~*~

Roztarłem dłonie, ze zdenerwowaniem rozglądając się po klasie. Wszyscy uczniowie biorący udział w Dniu Jedności Sztuki dostali polecenie zgromadzenia się tu z dużym wyprzedzeniem. W efekcie wodziłem wzrokiem po twarzach obecnej na sali młodzieży. W duchu podziękowałem szalonym pomysłom mojego różowowłosego przyjaciela, bo gdybym faktycznie zjawił się na występie w czymkolwiek, co znalazłbym w swojej szafie, to zapewne zostałbym wyśmiany.

Poprawiłem nerwowo kołnierzyk koszuli, spoglądając na wszelkiego rodzaju instrumenty, zgromadzone w pomieszczeniu. Byłem niemal pewien, że na większości z nich Taemin potrafiłby zagrać równie dobrze, co na skrzypcach czy pianinie. Mimo wszystko ciężko mi było wyobrazić go sobie z gitarą elektryczną przewieszoną przez ramię, albo uderzającego wściekle w talerze perkusji. Chociaż... taka buntownicza wersja Taemina wcale nie byłaby gorsza od obecnej. Jego zadziorny charakterek idealnie do tego pasował. Nie mówiąc już o moim chłopaku odzianym w skóry i machającym energicznie swoimi długimi włosami w rytm muzyki... Przed oczami pojawiła mi się wizja, której z pewnością nie mógłbym się oprzeć.

Z drugiej strony… Taemin zasiadający za złotą ramą harfy, odziany cały w biel, od której odcinałyby się pasma jego włosów, niedbale spiętych z tyłu głowy... Jego smukłe dłonie poruszające się sprawnie po przejrzystych nitkach, wydobywające z nich niebiańskie tony... Śmierć z zachwytu gwarantowana.

Mój wzrok padł na grupę tancerzy, zawzięcie ćwiczących jakieś skomplikowane układy. Taemin jako tancerz? Musiałem dłuższą chwilę wytężyć moją wyobraźnię, żeby zobaczyć jej oczami, jak mój chłopak porusza się płynnie w takt muzyki, wyginając swoje ciało w łuk, eksponując łabędzią szyję, zgrabnie przechodząc do piruetu... na taki widok niejednemu zrobiłoby się gorąco. A może to ze mną nie jest już dobrze? Całkiem prawdopodobne. Ten chłopak z sąsiedniej kamienicy wywrócił moje życie do góry nogami, sprawiając że właśnie stoję w sali pełnej ludzi, z głową w chmurach, wyobrażając sobie jak napina mięśnie nóg podczas tańca, i podniecając się widokiem wirującej wokół niego luźnej koszuli. Faktycznie wszystko ze mną w porządku...

Oblizałem wargi i skierowałem spojrzenie w kąt pomieszczenia, z którego to dobiegały dziwaczne dźwięki, oznaki przeprowadzanej przez uczniów rozgrzewki wokalnej. Mimo niezliczonych wizji, spośród których jedna była bardziej kusząca od drugiej, to właśnie śpiewający Taemin wzbudzał we mnie największą tęsknotę. Nie wiem nawet czemu, po prostu koniecznie chciałem to usłyszeć. Nie mogłem uwierzyć w twierdzenie Taemina, jakoby to nie potrafił śpiewać. Po prostu jego perfekcjonizm sprawiał, że nie uznawał niczego za dostatecznie dobre, wciąż dążąc do ideału. Ale obietnica została złożona i wiedziałem, że Taemin jej nie złamie.

Wodząc wzrokiem po pomieszczeniu, wyłapałem znajomą twarz, i ruszyłem w tamtym kierunku

- Widzę, że przygotowania idą pełną parą, hyung - odezwałem się, a Onew uniósł głowę znad zapisu nutowego, i obrzucił mnie płochliwym spojrzeniem. Od czasu pamiętnej wycieczki jego stosunek do mnie nieco się ochłodził. Nie spiskował już z Taeminem, ale trzymał dystans, jakby obawiał się, że w każdej chwili mogę się na niego rzucić. Miałem dziwne wrażenie, że Onew miał mi za złe to, że rzekomo deprawuję naszego niewinnego skrzypka. Zdawałoby się, że zupełnie zapomniał kto zadawał mu pytania dotyczące jego fantazji erotycznych.

- Owszem, lada chwila powinna się zacząć próba dźwięku – oznajmił Onew, ze skupieniem na twarzy notując coś obok pięciolinii. – A gdzie Taemin? – zapytał, jakby nagle orientując się, że jestem sam.

- Oh, chciałbym to wiedzieć… - odparłem zrezygnowany – Spróbuję jeszcze raz do niego zadzwonić – dodałem, po czym opuściłem głośną salę i ruszyłem pustym korytarzem szkolnym, szukając jakiegoś ustronnego miejsca, w którym mógłbym porozmawiać przez telefon.

Stresowałem się. Myślałem, że dotrzemy na miejsce razem, jak zwykle. Taemin jednak, zupełnie mnie zaskoczył niespodziewanym stwierdzeniem, że tym razem mam na niego nie czekać. Ciężko było mi ocenić skąd ta nagła zmiana, bo rozmawialiśmy przez telefon. Mimo wszystko, choć nie widziałem jego twarzy, coś niepokojącego było w tonie głosu dobiegającego ze słuchawki. Taemin nie pozwolił mi jednak wybadać o co chodzi, bo bardzo szybko się rozłączył. Chciałem do niego iść, dowiedzieć się w czym tkwi problem, ale nie było czasu. Co najmniej jeden z artystów biorących udział w Dniu Jedności Sztuki, musiał zjawić się w szkole ze sporym wyprzedzeniem, inaczej groziłaby nam dyskwalifikacja. Sprawnie ukryłem przed organizatorami fakt, że Taemin do tej pory się nie stawił, choć miał na koncie już całkiem spore spóźnienie. Nie powiem, że się nie niepokoiłem. Przez pierwszą godzinę zwalałem dziwną kwestię jego nieobecności na paraliżujące uczucie tremy. Dobrze wiedziałem, jak ciężko musi mu być grać przy tych wszystkich ludziach, zwłaszcza mając w pamięci ordynarne słowa, którymi rzucali w niego uczniowie podczas wycieczki. Na tę imprezę nie miały jednak wstępu podobne indywidua, zgromadzili się za to przedstawiciele najznakomitszych uczelni artystycznych. Nie zabrakło również rodzin i przyjaciół osób występujących. Przez chwilę zastanawiałem się, czy to możliwe, że matka Taemina postanowiła uświetnić imprezę swoją obecnością. To tylko dodatkowo mnie zdenerwowało. Presja wywoływana przez nietolerancyjną młodzież była niczym, w porównaniu z naciskiem jakiego Taemin doświadczał ze strony swojej rodzicielki.

Po raz kolejny tego dnia wcisnąłem zieloną słuchawkę, ale moje działanie wywołało jedynie jednostajny dźwięk nieodbieranego połączenia.

- Tu jesteś, Choi. – Głos Kibuma odbił się echem od ścian korytarza. Zrezygnowany, i coraz bardziej podenerwowany, wsunąłem telefon z powrotem do kieszeni spodni. Na ten widok mój przyjaciel wydał z siebie zduszony okrzyk. – Co ty robisz?! – krzyknął, patrząc ze zgrozą na moje poczynania. – Jak będziesz tak wypychał kieszenie to twoje spodnie zamienią się w worek! – bełkotał, szczerze przejęty naruszonym fasonem mojego odzienia. Wywróciłem oczami, szukając ratunku od tego modowego świra. Zamiast pomocy, mój wzrok napotkał roześmianą twarz Jonghyuna.

- Cześć żabooki, jak…

- Gdzie jest Taemin? – wszedłem mu w słowo, w odpowiedzi otrzymując zdziwioną minę.

- Myślałem, że przyjdzie z tobą… - stwierdził, drapiąc się po głowie. – Jeszcze nigdy nie widziałem, żeby ten dzieciak się spóźniał. Jest punktualny jak francuski zegarek…

- Szwajcarski, Jjongie, szwajcarski… - poprawił go Kibum. Jonghyun uśmiechnął się krzywo, i objął mojego przyjaciela od tyłu rękami, głowę opierając na jego ramieniu. Zapewne cisnąłbym w ten uroczy obrazek jakąś kąśliwą uwagą, gdyby nie fakt, że w mojej głowie rozszalała się gonitwa myśli. Coś było zdecydowanie nie tak, coś musiało się stać. Czułem jak szpony niepokoju w zastraszającym tempie zaciskają się wokół mojej szyi, zmuszając do działania.

- Idę – oznajmiłem tylko, nie zaszczycając splecionych w uścisku kochanków ani jednym spojrzeniem, i ruszyłem korytarzem. Moje szybkie kroki odbijały się echem od ścian, a ten dźwięk zdawał się ponaglać mnie do szybszego działania. Po drodze zajrzałem jeszcze do niemal po brzegi wypełnionej sali. Zamierzałem na wszelki wypadek sprawdzić, czy Taemin w dalszym ciągu się tu nie zjawił. Niemal natychmiast z tłumu twarzy wyłonił się Onew hyung, który czym prędzej się do mnie zbliżył. Co najmniej niepokojący wyraz gościł na jego wiecznie rozradowanej twarzy.

- Minho… stało się coś dziwnego – zaczął, unikając mojego spojrzenia.

- Mów – rzuciłem, może niezbyt uprzejmie, nie mogąc dłużej wytrzymać narastającego we mnie napięcia.

- Chodzi o to, że… profesor Kwon przed chwilą kazał mi coś zrobić – bełkotał dalej, a ja złapałem hyunga za oba ramiona i mocno nim potrząsnąłem, zmuszając do spojrzenia mi w oczy.

- Powiedz wreszcie o co chodzi! – krzyknąłem groźnie, nie zważając już ani na otaczający nas tłum gapiów, ani na cień strachu czający się w oczach Onew.

- Profesor kazał mi wykreślić Taemina z listy uczestników… - Nie usłyszałem końcówki jego zdania, bo bez słowa puściłem się biegiem w kierunku wyjścia. W głowie szumiały niezliczone teorie na temat tego, co się mogło wydarzyć. Usilnie starałem się myśleć racjonalnie. Mimo wszystko każdy kolejny scenariusz kreowany przez mój spanikowany umysł, zdawał się być czarniejszy od poprzedniego.

Wpadałem na ludzi, ignorowałem sygnalizację świetlną, nie zważałem na nic, i chyba tylko cudem udało mi się bezpiecznie dotrzeć na miejsce. Widząc kamienicę, w której mieszkał Taemin, poczułem jakieś szarpnięcie w piersi, które swoją intensywnością znacznie przerosło cały mój dotychczasowy niepokój. To był strach. Bałem się, co w tym dobrze mi znanym mieszkaniu zastanę.

Ostatni odcinek drogi pokonałem na bezdechu. Nogi plątały mi się, kiedy pokonywałem kolejne stopnie, ciało nie nadążało za poganiającym je umysłem. Drżącymi dłońmi począłem grzebać w torbie, szukając kluczy do mieszkania.

- Taemin?! – wrzasnąłem, wsuwając metal do zamka. Odpowiedziała mi cisza, zagłuszana jednak czymś jeszcze. Czymś znajomym, a jednocześnie dziwnie podsycającym niepokój. Wreszcie drzwi stanęły otworem, a ja wpadłem do mieszkania. Panowała w nim dziwna atmosfera, meble zdawały się szeptać między sobą, otoczenie sączyło aurę obcości, choć bywałem tu już przecież niezliczoną ilość razy. Największe jednak wrażenie zrobiły na mnie dźwięki dobiegające z pokoju Taemina. Drżąca melodia skrzypiec rozdzierała swoim ostrzem martwą ciszę mieszkania. Nie czarowała, nie zaklinała, ale właśnie rozdzierała. Z trudem przełknąłem ślinę, zbliżając się do źródła dźwięku. Znałem ten utwór. Najważniejszy utwór w moim życiu. Ten sam, którym Taemin powiadomił mnie o swoich uczuciach. Ten sam, który rozpalał czerwienią, który łączył usta i wiązał dłonie. Jak to możliwe, że ta łagodna melodia, niosąca ze sobą tylko piękne wspomnienia, teraz odbijała się echem strachu po ścianach mojego umysłu? Poczyniłem ostatni chwiejny krok, i pchnąłem drzwi.

W pokoju Taemina panowała przerażająca pustka. Przez otwarte okno wdzierał się mroźny wiatr, niosąc ze sobą płatki śniegu, omiatając swoim dotykiem ogołocone z książek półki, opróżnioną z ubrań szafę. Niewidzącym spojrzeniem przesunąłem po pomieszczeniu, odnotowując w pamięci jedynie krzyczącą zewsząd nieobecność. Wreszcie moje oczy spoczęły na źródle tej niepokojącej w swoim pięknie muzyki. Na szafce w kącie pokoju stał zwykły, najprostszy w świecie magnetofon. Jego metalowa obudowa zdawała się kpić ze mnie, wyśpiewując kolejne rzewne tony utworu, bezczelnie przemawiając głosem taeminowych skrzypiec. Prawdziwego instrumentu jednak nigdzie nie było, podobnie jak jego właściciela. Kolejne próby zrozumienia nie dostarczały mi żadnych odpowiedzi. Tylko pustka, i to niepowtarzalne uczucie kiedy nie, jak mówią, tracisz grunt pod nogami, a dosłownie toniesz w czeluściach rozpaczy i nieświadomości. Nie miałem pojęcia co się stało, o co chodzi, gdzie jest Taemin, a co najważniejsze, skąd ten przenikliwy chłód w moim sercu.

Melodia naszej miłości wwiercała mi się w uszy, kalecząc bębenki. Melodia śpiewająca o pożegnaniu, którego nie chciałem zaakceptować.

~*~

Miesiąc później

Zerknąłem na zegarek. Dochodziła siódma wieczór. Przeciągnąłem dłonią po twarzy, jakby w marnej próbie starcia z niej oznak zmęczenia. Powoli podążyłem do kuchni, gdzie nastawiłem wodę na herbatę, i zacząłem stukać palcami w blat stołu, czekając niecierpliwie na pstryknięcie czajnika.

Narzuciłem na plecy sweter, żeby ustrzec się przed chłodnymi powiewami, pozostałościami odchodzącej zimy. Tak przygotowany, uzbrojony w kubek parującej herbaty, skierowałem się do salonu, gdzie otworzyłem duże okno na oścież i usadowiłem się wygodnie we wnęce parapetowej, moim ulubionym miejscu w całym tym mieszkaniu.

Jedyny widok, jaki rozciągał się z mojego parapetu to dość brzydka i odrapana kamienica naprzeciwko. Odpadający tynk, zardzewiałe rynny i omszony dach, oto czym miałem przyjemność cieszyć oczy. Pociągnąłem łyk gorącego napoju i wlepiłem oczy w okno naprzeciwko. Było, w przeciwieństwie do mojego, zamknięte na cztery spusty, ciche i smutne. Z wiekowych framug schodziła płatami biała farba, a wnętrze mieszkania niknęło w mroku. Zawiesiłem wzrok na tej czarnej dziurze, której martwe oblicze łagodnym wieńcem okalały gałęzie drzew, raczących świat widokiem swoich świeżych pąków i zielonych liści. Smutnym spojrzeniem obrzuciłem przestrzeń w dole, a mój wzrok napotkał resztki topniejącego w zastraszającym tempie śniegu, niezaprzeczalnego znaku jego bytności w moim życiu.

Jego, tego skrzypka z sąsiedniej kamienicy, który niespodziewanie zjawił się ze swoją muzyką, zaklinając moje serce, moje zmysły, tylko po to, by następnie równie niespodziewanie zniknąć, pozostawiając za sobą przerażającą ciszę. Niezajmującą, niemagiczną, niezimową. Ciszę straszną w swojej ciężkiej bezczynności, w swojej nieustannej obecności. Ciszę sączącą truciznę samotności do moich żył.

Z westchnieniem odstawiłem kubek na parapet, i sięgnąłem po kopertę zalegającą na moim biurku już od dobrych paru godzin. Z mocno bijącym sercem rozerwałem miły w dotyku papier, a na moje kolana wypadła płyta CD, bez żadnych oznaczeń czy wymyślnego opakowania, ot zwykły, błyszczący w świetle lampy krążek. A mimo to wywołał we mnie szalone zdenerwowanie, niepewność co tym razem usłyszę.

Wskazówki zegara wybiły siódmą, a ja drżącymi rękami umiejscowiłem płytę w odtwarzaczu. Tym samym odtwarzaczu, który przywitał mnie tamtego dnia, kiedy mój utkany w oparciu o muzykę Taemina świat legł w gruzach. Ten magnetofon paradoksalnie stał się moim jedynym towarzyszem w dręczącej chorobie zwanej tęsknotą. Wcisnąłem przycisk odtwarzania i poprawiłem się na moim miejscu, układając szkicownik na kolanach.

~♪♪♪~

Spokojna melodia wypełniła pomieszczenie, a ja z trudem wziąłem głęboki wdech, słysząc w niej o wiele więcej niż ktokolwiek inny na całej ziemi. Więcej niż znawcy czy krytycy. Słyszałem w niej Taemina, z całą jego upartością i perfekcjonizmem. Słyszałem jego cichy głos i dźwięczny krzyk. Słyszałem potoki nigdy nie wypowiedzianych słów, wszystkich zawartych w tym jednym nagraniu. Kolejne tony wyrywały z mroków pamięci niezliczone obrazy, przechowywane w mojej głowie w nienaruszonym stanie, wciąż żywe i kwitnące tęskną miłością. Wspomnienia mieszały się z nutami szybującymi po pokoju, wzlatując w wiosenny wieczór. Ukryłem twarz w dłoniach, czekając aż poruszająca przemowa się skończy, a głos Taemina umilknie, znów zostawiając mnie na pastwę ciszy. Utwór powoli obniżył swoje loty, kończąc się ciepłymi, pozornie kojącymi dźwiękami. Uniosłem głowę, i wyciągnąłem płytę z napędu, żeby potem umieścić ją na szczycie stosu, stworzonego z podobnych dźwięcznych wiadomości.

Pierwszy list Taemina przybył do mnie w tydzień po jego niespodziewanym odejściu. List? Właśnie tak postanowiłem to nazywać. Przysyłane mi płyty za każdym razem zawierały inne nagranie, wszystkie jednak niewątpliwie były śpiewane głosem tych dobrze mi znanych skrzypiec. Prócz muzyki nigdy jednak nie otrzymałem ani jednego słowa, a koperty były pozbawione adresu zwrotnego. Tłumaczyłem to sobie na swój sposób. Taemin nigdy nie był dobry w słowach, nawet miłość postanowił zwerbalizować za pomocą muzyki. Nic dziwnego, że na wysyłane mi przez niego listy, składały się zapisy nutowe i nagrania. W ten pokrętny sposób Taemin przekazywał mi jak się czuje, co u niego słychać, czy wszystko w porządku. Wciąż dźwięczał mi w uszach tamten pierwszy list, którego melodia swoim brzmieniem idealnie dostroiła się do szarpiącej moim sercem rozpaczy.

Do tej pory nie wiem, co się tak naprawdę wydarzyło. Jonghyun przekazał mi krążące plotki, o tym, jakoby to matka Taemina zmusiła go do wyjazdu. Podobno nie chciała, żeby jej syn zadawał się z kimś tak wypaczonym jak ja, z kimś kto zepsuł jej idealną laleczkę, którą przez lata trzymała w złotej klatce, z dala od świata. Nie wiedziałem komu wierzyć, ani co o tym myśleć. Byłem jednak pewien, że mój skrzypek musiał mieć ważny powód, dla którego postanowił zmierzyć się z problemem sam. Oczywiście, próbowałem się z nim skontaktować, moje starania spełzły jednak na niczym. Mimo wszystko żyłem nadzieją. Choć każda kolejna koperta lądująca w mojej skrzynce rozdzierała mi serce, od nowa wprawiając w otępienie i nieskończoną tęsknotę, to listy te stanowiły potwierdzenie, że Taemin gdzieś jest, i pamięta o mnie, tak jak ja o nim. Byłem mu niejako wdzięczny, że nie zostawił mnie bez znaku życia. Musiały mi jednak wystarczyć te słowa zaklęte w jego piosenkach, słowa rozbrzmiewające w czterech ścianach pokoju, słowa dające z każdym płynącym tonem kolejną minimalną dawkę nadziei, od której zdążyłem się już uzależnić.

Rzuciłem ostatnie tęskne spojrzenie w kierunku okna Taemina, starając się nie przywoływać przed oczy wszystkich obrazów, które kojarzyły mi się z tą łuszczącą się framugą, czy z odstręczającymi zaciekami. Jak to możliwe, że te odrażające szyby, ta ciemna dziura w ścianie, stały się centrum mojego wszechświata?

W końcu otrząsnąłem się z kurzu przeszłości i zamknąłem okno, nie chcąc słyszeć piskliwych ptasich kłótni, które ośmieliły się zawojować terytorium niegdyś należące jedynie do księżycowej muzyki Taemina. Możecie nazwać mnie głupcem, ale mimo wszystko wierzyłem. Tak długo jak w mojej skrzynce pojawiały się kolejne listy, a zerkając przez szybę dostrzegałem znajomy kształt przeciwległego okna, tak długo wierzyłem, że jeszcze kiedyś usłyszę muzykę Taemina na żywo. Że będzie mi jeszcze dane znów paść ofiarą uroku, rzucanego przez skrzypka z sąsiedniej kamienicy.

~*~

 Jeśli chcecie kogoś lub coś winić za ten rozdział, to odsyłam tutaj --> ~♪♪♪~

Cóż... jest wcześniej, bo jutro wyjeżdżam, także na komentarze też prawdopodobnie odpowiem z opóźnieniem. Ale, ale *tutududum* oto jest pięćdziesiąty post na tym blogu! Dziękuję, że jesteście ~~<3