New Perspective

Autor: ShizukaAmaya
Pairing: Jongkey
Gatunek: shōnen-ai, AU, fluff, Jonghyun POV
Długość: miniaturka
Muzyka: ~♪~

~*~

Ptasi trel przecina odpoczywającą w moim umyśle ciszę, rozprasza ją i mąci. Marszczę brwi, niepewny czy chcę się obudzić. Chłód poranka wciąż krępuje członki, a serce bije sennym rytmem, w dalszym ciągu nie dość energiczne, by wprawić ciało w ruch. Leżę, wsłuchany w ptasi koncert, wygrywany do akompaniamentu wszechobecnego szeptu wiatru. Leżę i usiłuję zebrać myśli, które umykają, wtapiają się w błogą bezczynność ciała, niechętne do współpracy. Powoli przedzieram się przez odrętwienie własnego umysłu i w końcu udaje mi się otworzyć oczy.

Korony drzew pochylają się nade mną, malując zdobioną zielenią ramę niebiańskiego obrazu. Dostępny dla moich oczu fragment błękitu zaskakuje swoją intensywnością, jakby ktoś zawarł w tym odłamku świata całe ziemskie piękno, całe ludzkie szczęście. Las szepcze, szumi, śpiewa, a ja ze zdumieniem wpatruję się w ten nieokiełznany optymizm zaakcentowany na nieboskłonie w postaci białych plam, pędzących gdzieś niestrudzenie, jaśniejących odbijanym w nich światłem słonecznym, hojnie ozłacającym również dostojną zieleń liści i wiekowy brąz pni.

Po krótkiej chwili wzdycham cicho, pytająco, niepewny co się stało z tym dobrze mi znanym, brzydkim i odpychającym światem, że w ciągu jednej nocy zmienił się nie do poznania. Myśli wciąż błądzą, gubią się w labiryncie sennego odrętwienia, a ja leżę, i oddycham powietrzem świeższym niż wczoraj. Co takiego sprawiło, że przeważnie zbyt rażące i napastliwe promienie słoneczne, teraz łagodnie pieszczą moją skórę, wspólnie z ciepłym wiatrem, roznoszącym po lesie zapach budzącego się życia? Co się zmieniło, że boleśnie irytujące ptasie rozmowy, naraz płyną jednostajną melodią, komponując się z leniwym strumieniem myśli?

Oczy, nagle dociekliwe, nagle żądne świata, wędrują w dół, lawirują między drzewami, omiatają najbliższe otoczenie. Resztki paleniska zieją czarną plamą pośród bujności trawy, a kilka opróżnionych szklanych butelek zaściela zielony kobierzec w dziwnej parodii kwiatów.

Leżę i nie rozumiem. Nie rozumiem czemu ten nędzny obrazek wywołuje ucisk w piersi. Czemu mimo twardości podłoża i dokuczliwego bólu głowy, czuję niewysłowioną lekkość. Czemu budząc się w środku lasu, pośród wspomnień alkoholowego wieczora, doświadczam swoistego kołatania w piersi, oznaki życia rodzącego się gdzieś w głębi stęsknionego serca.

Mój wzrok po długiej wędrówce spoczywa wreszcie na leżącym na wyciągnięcie ręki, pogrążonym we śnie chłopaku. Jasne włosy wchodzą w tan z refleksami słonecznego światła, tworząc złotą mozaikę wokół tchnącej spokojem twarzy. Senny pomruk wykrada się z gardła blondyna, przyjemnie łaskocząc moje uszy. Chłopak oddycha równomiernie, a jego drobna postać zdaje się tonąć w soczystej zieleni trawy.

Kiedy patrzę na tego skąpanego w świetle poranka chłopaka, naraz zalewa mnie gorący strumień obrazów, które pamięć uwieczniła zeszłego wieczora, które umysł przezornie zapisał w sercu na wieczną pamiątkę. I już wszystko wiem, wszystko rozumiem.

Leżę i myślę o blasku ogniska, barwiącym nasze twarze, o ciemności i chłodzie wszechobecnej nocy i o dźwiękach życia, toczącego się pod osłoną granatu. Myślę o tym zielonym, liściastym oknie na świat, znajdującym się nad naszymi głowami. O cieple ramienia i o tych słowach, które zapragnęły zostać wypowiedziane, którym pozwolono rozbrzmieć pod gwieździstym pejzażem i zatrząść dwoma zdezorientowanymi sercami. Myślę o smaku alkoholu, mieszającym się z czyimiś łzami, i o nieznanym mi dotąd dotyku; dotyku elektryzującym, przesłaniającym swoją intensywnością każdy inny docierający do mnie bodziec.

Leżę i uświadamiam sobie, że minionej nocy mój szary świat zatańczył w rozpalającej czerwieni ogniska, a odłamki tamtych godzin najwyraźniej utkwiły w przeszłej rzeczywistości, kreując ją na nowo, nadając najmniejszej fraszce wyjątkową głębię, barwiąc każdą sekundę radością życia, czającą się w zakątku serca.

Powoli przysuwam się do śpiącego, torując sobie drogę w usłanej śmieciami trawie. Pochylam się nad blondynem i po krótkiej chwili wahania, składam na jego wargach łagodny pocałunek, tym samym pieczętując nowy początek, wcielając w rzeczywistość otwierające się przed nami życie.

Leżę i patrzę, jak na te miękkie usta wpływa delikatny uśmiech, pod wpływem którego przestrzeń wokół nas rozpromienia się jeszcze bardziej, a las zdaje się wraz ze mną wzdychać w zachwycie.

Oto mój nowy, barwny świat, kręcący się wokół tej pogrążonej we śnie twarzy, wokół płynącego w głębi klatki piersiowej oddechu, wokół splątanych z promieniami słonecznymi włosów. Leżę i trwam w cieple drugiej osoby, a las szumi, śpiewa…

~*~

Wiem, że słabe (w mojej głowie wyglądało stokroć lepiej), wiem też, że ostatnio same miniaturki, ale po prostu nie mam głowy do obmyślania sensownych fabuł. Z moim pisaniem jest obecnie źle, dlatego miałam w ogóle nic nie tworzyć, przez jakiś czas odpocząć od tego. Jak widać - nie udało mi się, bo piosenka Lennona nie chciała dać mi spokoju, domagając się zobrazowania w tym krótkim czymś (swoją drogą, to wina Bang Yongguka, że przypomniało mi się o tym utworze :I oppa, czemu słuchamy takiej samej muzyki? x.x)

Gomen ;-;