Midnight Shadow

Autor: ShizukaAmaya
Pairing: Kyuchul (Super Junior)
Gatunek: shōnen-ai, Kyuhyun POV, angst?
Długość: miniaturka
Muzyka: ~♪~

~*~

Przechylam butelkę, a otaczającą mnie ciszę wypełnia przyjemny dźwięk wypełniającego się z lubością kieliszka. Odłamki światła, które dotarły do gęstej ciemności mojego pokoju, koncentrują się w szklanym naczyniu, topią się w szkarłatnym płynie. Zakładam nogę na nogę, i odchylam się na oparcie skórzanego fotela. Cisza zatacza bezdźwięczne kręgi na powierzchni wina wypełniającego mój kieliszek, kiedy pociągam łyk – rozkosznie gorzki, niewysłowienie przyjemny dla podniebienia. Przez chwilę trwam w bezruchu, topiąc wzrok w odmętach tego czerwonego morza, przezornie zamkniętego w szklanych ścianach naczynia, okiełznanego przez człowieka w tak prosty i przyziemny sposób. Lubię ten stan błogiego rozkoszowania się bezczynnością, lubię towarzystwo nieodłącznych przyjaciółek nocy – ciemności i ciszy. Czegoś mi jednak w tym upojnym wieczorze brakuje. Okropna pustka, ziejąca z sąsiedniego fotela, nie pozwala mi zaznać upragnionego odprężenia.

Odrywam wzrok od czarnej, drapieżnie błyszczącej skóry i przenoszę go na ogromne okno, otwierające przede mną widok na całe miasto. Miasto szalenie żywe i nieskończenie dynamiczne. Miasto, które nigdy nie ciemnieje, które dusi w sobie każdy śmiały cień, który odważy się zawędrować między budynki. Patrzę na tę niesamowitą, żywą i tańczącą na moich oczach mozaikę, i myślę o kimś, kogo miałem spotkać tego wieczora.

Mówią, że nadzieja jest matką głupich, i trudno nie przyznać im racji. Ze zgorzknieniem uświadamiam sobie, że czekam już pięć godzin. Pięć długich ciągów refleksji, pięć westchnień w ciszy samotności, pięć przekleństw wypowiedzianych w zwątpieniu i w żalu nad samym sobą. Wiem, że ten ktoś nie przyjdzie, a mimo to czekam.

Pociągam kolejny łyk słodkiej rozkoszy, kwitnącej gorzką czerwienią na moim języku, i poczynam błądzić wzrokiem po mapie nocnego miasta. Lawiruję i kluczę między budynkami, jakby w ułudzie licząc, że uda mi się odszukać tego, którego brak obecności na sąsiednim fotelu doprowadza mnie do beznadziejnego odrętwienia.

Oczy wpadają na pierwszą ulicę, a ja myślę o szumie drogiego płaszcza i szmerze aksamitnego szalika. Rozpamiętuję zapach wody kolońskiej, zatracam się w głębi oczu, niczym w najdroższym winie. Wspominam dźwięk głosu, rozwodzę się nad blaskiem ciemnych włosów. Tonę w uwodzicielskim wykrzywieniu zbyt miękkich warg. Czemu takie obrazy nawiedzają mnie tej samotnej nocy?

Zapuszczam się w swojej wędrówce między parkowe alejki, biegnę przez połacie trawnika, gubię się pod osłoną drzew. I myślę; myślę o rzeczach irytujących i takich, które nie powinny mnie cieszyć. Doskwiera mi wspomnienie czyjejś nieposkromionej gadatliwości. Złoszczę się nad czyjąś bezwstydnością. Denerwuje mnie czyjaś pewność siebie, nieraz kłopotliwa i doprowadzająca do nieprzyjemnych sytuacji. Wyprowadza mnie z równowagi zdradliwość czyjegoś spojrzenia, ułuda olśniewającego uśmiechu. Każdy nieszczery pocałunek boli, choć boleć nie powinien. Przecież dobrze wiem, jaki on jest. Pogrążając się we własnej głupocie, pozwalam ustom znów spotkać szkło kieliszka.

Rozbiegany wzrok spoczywa pośrodku placu centralnego, gdzie miliony ciemnych sylwetek poruszają się zbitą masą, pławiąc się w swojej anonimowości. Czy pośród nich jest ten, na którego czekam? Z całą swoją tajemniczą aurą, z wieloznacznym uśmiechem, z głosem udźwięczniającym nawet najobrzydliwsze kłamstwa. Obserwuję i myślę o stałej niepewności, którą odczuwam, ilekroć ten ktoś jest w pobliżu, ilekroć śledzę spojrzeniem ściągnięte w zamyśleniu brwi i długie rzęsy, kryjące wiele sekretów. Niewiedza mnie intryguje, i jak głupi poddaję się temu mamieniu.

Kieruję zmęczone spojrzenie między ciemniejące złowrogo gmachy budynków, a w głowie zadomawia się gorzkie rozżalenie, dobitna świadomość, że na próżno czekam tej nocy. Boli mnie każda cicha minuta, bo mimo wszelkich zapewnień wiem, że ten czas został poświęcony komuś innemu. Gubię się w labiryncie ocienionych uliczek, błądzę i szukam. Mimo to pozostaje we mnie dręcząca świadomość, że nigdy nie odnajdę drogi do tego zamkniętego serca. Świadomość, której nawet czerwone morze zamknięte w kieliszku nie jest w stanie rozpuścić.

Zapach nocy przyspiesza bicie usypiającego w smaku wina serca. Skrzypienie podłogi i resztki papierosowego aromatu wypełniają mój cichociemny azyl, ale pozostaję niewzruszony, ze spojrzeniem pogrążonym w odmętach rzeki płynącej przez nocną mozaikę świateł. Zimne, a jednocześnie niebezpiecznie rozpalające dłonie, zakradają się na mój tors i poczynają wędrować po moim ciele, jak po mapie miasta.

- Tęskniłeś? – Szept do reszty pobudza zmysły, chwieje opanowaniem. Ciało reaguje wbrew umysłowi i odwracam głowę, by spojrzeć na ten nocny cień, któremu udało się umknąć przed ulicznymi światłami i zakraść do mojego pokoju. Wiem, że powinienem wstać i wyjść, wiem, że popadanie w tę zdradliwą fascynację w końcu mnie zniszczy. A mimo to trwam w zapachu nocy i dymu. Mimo to znów padam ofiarą tych ocienionych warstewką niedomówień oczu, tych pociągających w swojej obcości ust. Światła miasta zagnieżdżają się gromadnie w ciemnych tęczówkach, równie bezradne co ja, równie niezdolne do odparcia ich uroku. Wiem, że powinienem przynajmniej coś powiedzieć, jakoś okazać ciężar tych pięciu długich godzin, które i tak bezwstydnie spożytkowałem na myślenie o nim. Usta milczą jednak, zbyt spragnione dotyku subtelniejszego niż szkło kieliszka, żeby współpracować. – Oczywiście, że tęskniłeś – odpowiada sam sobie głos nocnego cienia. Chcę jakoś zachwiać jego obezwładniającą pewnością siebie, ale zostaję bezceremonialnie uciszony przez te miękkie w swojej kłamliwości wargi, których smak przewyższa gorzką rozkoszą każde możliwe wino.

Dobrze wiem, że nadzieja jest matką głupich. Mimo to, świadomość własnej głupoty nie polepsza mojej sytuacji. Tej nocy blask żywego miasta przesłonił mi zdradliwy cień, a ja po raz kolejny mu się poddałem. Bo czy nie byłoby głupotą sprzeciwiać się temu spojrzeniu?

~*~

To jest eksperyment. *to wcale nie tak, że napisałam do przez xxx J.* *+ naooglądałam się wczoraj filmików z Heechulem, no i macie efekty* ..eh... to mój pierwszy nieszajniakowy ff ever, więc proszę, wskażcie mi drogę, jeśli błądzę xD nie znaczy on również, że będzie takich więcej, po prostu wpadł mi ten nieudolny pomysł do głowy. Jeśli zjebałam - przepraszam xxx J., Ayo, Syśkę, Darę i kogokolwiek jeszcze na tym blogu, kto ogarnia SuJu bardziej niż ja. ELFy, przebaczcie~~! >.<

Co do piosenki - w ogóle się nią nie inspirowałam. Dopiero po skończeniu pisania pomyślałam, żeby sobie pogrzebać po juniorkowych tekstach piosenek i BAM, zorientowałam się, jak bardzo "Midnight blues" pasuje. Czemu oni siedzą mi w głowie, hm? x.x

*endofbełkot*