Koszula

Autor: ShizukaAmaya
Pairing: 2min
Gatunek: yaoi, AU, Taemin POV, fluff, smut

Długość: miniaturka

~*~

Głęboko wciągam powietrze do płuc, jednocześnie pozwalając zgromadzonemu w chłodzie łóżka światłu poranka stać się pierwszą oznaką nowego dnia. Minuty wciąż są ciche, sekundy wciąż obezwładniają rozleniwieniem. Wtulam twarz w miękkość pościeli, znajdując w niej chwilową kryjówkę przed nieuniknionością rychłego włączenia się w nieprzerwanie płynący wartką rzeką nurt życia codziennego. Senne, nie do końca otrząśnięte z odrętwienia myśli wirują w przestrzeni pokoju, a ja pozwalam im błądzić, pozwalam zapełnić pustkę przeciwnego skraju łóżka.

Bezdźwięczność tyka cicho, zapożyczywszy głos zegarowych wskazówek, odmierzając kolejne chwile, którym przeznaczone jest zmarnowanie. Spoglądam na pozostawioną samej sobie poduszkę, wciąż noszącą ślady niedawnej obecności. Z cichym westchnieniem pozwalam sobie na przywołanie w pamięci blasku uśmiechu i odcienia ciemnych oczu, które to wyobraźnia maluje mi na wewnętrznej stronie powiek. Wspomnieniem ciepła głębokiego głosu, zagłuszam rodzące się z nieśmiałością rozczarowanie, ledwie zauważalny smutek, bezpodstawne i dziecinne niezadowolenie.

Tęsknię. Tęsknię od momentu przebudzenia. Tęsknię niepotrzebnie i głupio. Tęsknię, choć przecież rozłąka nie potrwa długo. Powoli i z rozmysłem przesuwam opuszkami palców po pościeli. Czy moja tęsknota jest w ogóle rzeczywista? Czy można tak dotkliwie odczuwać czyjąś nieobecność, jedynie z powodu spędzanego w samotności poranka? Czy godzi się uciekać w sny na jawie, mimo świadomości rychłego ponownego spotkania? Dobrze wiem, że to infantylne, a mimo to mgiełka rozczarowania przesłania mi jasność dnia. Chciałbym choć raz obudzić się nie w złocie poranka, a w brązie czułego spojrzenia; spojrzenia które było dla mnie zarezerwowane jedynie wieczorami.

Przecieram oczy i z niemałym wysiłkiem rozdzieram kurtynę sennej bezczynności, dotąd przesłaniającą całą spowitą w światłocieniach sypialnię. Resztki nocnych wspomnień pozostawiam w splotach pościeli, stając na zimnej posadzce. Mój wzrok przez chwilę błądzi po przestrzeni pokoju, ostatecznie jednak zatrzymuje się na kształcie stojącego w kącie krzesła. Na jego oparciu swoje miejsce znalazła niedbale zawieszona, biała koszula. Ciało reaguje, jeszcze zanim myśl dociera do umysłu. Na palcach, starając się w ten sposób ograniczyć kontakt stóp z chłodem podłogi, przemierzam dzielącą mnie od krzesła odległość. Biel koszuli jaśnieje w słonecznym dotyku, kiedy przesuwam dłonią po gładkim materiale, badając opuszkami palców szew ramienia, czyniąc zeń ścieżkę swoich stęsknionych zmysłów. Bez chwili zastanowienia biorę ubranie w dłonie, i zarzucam je na plecy, wyobrażając sobie silne ręce, oplatające całe moje rozdygotane ciało. Marzę o cieple drugiego człowieka, tak znajomym i codziennym, a równocześnie tak odległym, przedzielonym siatką ulic i szkłem ścian biurowca. Wtulam twarz w tkaninę, narkotyzując się przywołującym obrazy pięknych chwil zapachem; zapachem kojarzącym się z lekkością wspólnych wieczorów, z urokiem zadziwiająco długich nocy. Przymykam oczy, bez reszty porzucając rozważania na temat racjonalności tych porannych uczuć, które napadły mnie tak niespodziewanie, tak bezpodstawnie. Zamiast szukania sensu, tonę w podszytych tęsknotą wizjach, egzystując w bezsensie samotnie spędzanych chwil.

- Taemin? – Wzdrygam się zaskoczony, niemal pozwalając cudzej koszuli ześlizgnąć się z moich ramion. Wysoki brunet stoi w progu sypialni, wsparty o framugę drzwi. Z przekrzywioną głową i ciepłym uśmiechem błąkającym się w zakrzywieniu warg, wpatruje się we mnie intensywnie, pytająco. – Myślałem, że śpisz… - mówi, mierzwiąc mokre włosy, stanowiące cichą pozostałość po wziętym chwilę wcześniej prysznicu. – I tak za chwilę wychodzę do pracy, więc możesz wrócić do…

- Hyung… - szepczę zachrypniętym głosem. Brunet unosi brwi, zaskoczony niecodzienną nutą, czającą się w tym prostym słowie. – Tęskniłem… - mówię szczerze, wywołując pełen zdumionego zakłopotania uśmiech na jego twarzy.

- Taemin, byłem w łazience – stwierdza z rozbawieniem. – Skoro ta kilkunastominutowa rozłąka tak cię boli, to jak wytrzymasz moje pójście do pracy? – rzuca żartobliwie, ale milknie na widok nieskrywanej powagi, malującej się na mojej twarzy. Naciągam rękawy nieco zbyt dużej koszuli, i przygryzam lekko wargę.

- Hyung… - powtarzam po chwili ciszy, unosząc na niego wzrok szepczący, wzrok wciąż niezaspokojony, w dalszym ciągu stęskniony. Mój rozmówca przestępuje z nogi na nogę, przeczesując ciemną gęstwinę włosów, niepewny co powiedzieć, jak zareagować na moje niecodzienne zachowanie. Ja sam nie wiem, skąd we mnie ta nagła potrzeba bliskości, to łaknienie komfortu, to pragnienie natychmiastowego wypełnienia pustki wszystkich przeszłych i przyszłych, spędzonych w pojedynkę poranków. Ponownie przygryzam wargę, tym razem jednak z zamierzoną uwodzicielskością, błądząc oczami po sylwetce towarzyszącego mi mężczyzny.

- Taemin, co ty… - zaczyna, zbyt późno orientując się, dlaczego nie śpię, czego pragnę i żądam, jako rekompensaty za wszystkie puste, zimne poranki. Odchylam głowę do tyłu, a moje dłonie samoistnie odnajdują swoje miejsce na udach, które to rozchylam nieznacznie. W takiej pozycji zatrzymuję się, zastygam, zasłuchany w tykanie ciszy, wyczekujący na szum zbliżającego się oddechu.

Zimna dłoń na moim policzku pobudza ciało, które od tej pory nie znosi już jakiegokolwiek sprzeciwu umysłu, podążając ścieżką własnych instynktów. Unoszę spojrzenie, wyczekujące, ponaglające, a dwa ciemne kręgi rozpalają się na moich oczach. Stygnąca w nitkach promieni słonecznych nocna namiętność nagle powraca, strącając uległość i pospolitość dnia z piedestału, na nowo biorąc w posiadanie serca i dłonie. Mój wymarzony, mój wytęskniony, pochyla się nade mną, szukając w głębinach oczu choćby jednej iskierki opanowania, ostatniej lampki w walącym się bastionie racjonalności. Bezskutecznie.

Miękkość warg gwałtownie zderza się z potęgą tego szczególnego rodzaju pragnienia, które narasta wraz z próbami jego zaspokajania. Czuję odurzającą bliskość; bliskość której tak mi brakowało w morzu pościeli, której nie mogłem odnaleźć w toni powietrza, której marną imitacją stała się oślepiająca bielą koszula. Teraz materiał niepostrzeżenie ucieka z moich ramion, pokornie ustępując miejsca opuszkom palców, umykając przed drżeniem gorącego oddechu. Piętno dotyku potęguje ścieżka kropel wody, ześlizgujących się z ciemnych włosów, w które z mocą i stanowczością wplatam palce. Pocałunki żyją własnym życiem, niepokorne, posłuszne jedynie własnej melodii, komponowanej na głosy dwóch splatających się w uścisku ciał.

- Hyung… - mruczę, czując bliskość momentu, w którym te, wciąż nazbyt subtelne, spotkania warg staną się błahe i banalne w obliczu innego rodzaju zbliżenia; zbliżenia wznoszącego zmysłowość na zupełnie nowy poziom. Czuję niespokojność szumiącego tuż przy uchu oddechu, czuję nerwowość napędzanych coraz większym pragnieniem dłoni. Czuję się pożądany i przyjmuję to z nieskrywaną satysfakcją.

- Czemu tak bardzo chcesz, żebym spóźnił się do pracy? – Pytanie wypowiedziane na bezdechu rozcina namiętność ciszy, a ja otwieram oczy, zaskoczony nagłym obrotem spraw. Czyżbym mimo wszystko miał zostać sam wśród słoneczności poranka? Przez chwilę, irytująco pustą, wybrakowaną, pozbawioną dotyku cudzych warg chwilę, gorączkowo zastanawiam się, gdzie popełniłem błąd, dlaczego mój genialny plan zawiódł. Naraz wszystkie splątane myśli rozwiewają się, pod wpływem mocnego pchnięcia w klatkę piersiową.

Zdezorientowany, opadam na stojące za mną łóżko. Sylwetka ukochanego góruje nade mną, władcza i pewna siebie jak nigdy dotąd. Powietrze między nami wibruje od niewidzialnego napięcia, od przyciągania silniejszego niż magnes. Długie palce zakradają się między moje splątane włosy, a usta zostają uraczone kolejną dawką adrenaliny. Jednocześnie czuję tak pożądany, tak bezwstydnie droczący się ze mną dotyk między rozchylonymi nogami. Tykająca wokół nas cisza przybiera na intensywności, zaprawiona melodyjnymi oznakami aprobaty, opuszczającymi moje usta bez kontroli woli. Ubrania nie stanowią już bariery, kiedy mój kochanek sięga po należną mu rozkosz. Igraszki jego długich, smukłych palców nie trwają długo, oboje jesteśmy na to zbyt niecierpliwi, nieustannie poganiani przez werble rozszalałych w piersiach serc. Nigdy nie przypuszczałem, że poranna cisza może być tak ciężka, tak utrudniająca oddychanie. Nasiąknięta pożądaniem i nieprzyzwoitością rozpieszczonych zmysłów.

Zastygam w oczekiwaniu na tę jedyną w swoim rodzaju głębię bliskości, kiedy mój ukochany pochyla się nade mną, pocałunkami tatuując na mojej twarzy mozaikę złaknionych fantazji. I wtedy strumień oddechu urywa się gwałtownie, pokonany przez zniewalającą moc doznań, tylko po to, by po chwili na nowo zaszumieć w poruszającej się zbyt szybko klatce żeber. Słoneczne złoto zmienia się pod moimi powiekami w platynę, a paląca obecność cudzego ciała zdaje się roztapiać nawet wirujące w powietrzu drobinki kurzu. Gorycz zimnego poranka znika gdzieś w mrokach pamięci, ustępując miejsca żywemu poczuciu bliskości, magii niewypowiedzianie cichych chwil, zamkniętych w dźwięcznym śpiewie manifestującym spełnienie. Dreszcze przejmują moje ciało we władanie, nakazując plecom wygiąć się w łuk, palcom wbić się w stabilność pościeli, strunom głosowym odegrać nieprzyzwoitą melodię. Świat porusza się w gwałtownym rytmie, a każdy kolejny moment nadaje ustom nowy smak. Rozpływam się w obliczu tej niepowtarzalnej chwili, w której to pasja zostaje odarta z nocnych odcieni granatu, wystawiona na jasność i bezpośredniość dnia. Rozpływam się w ramionach, które nie powinny opuszczać rozpalonych ścieżek mojego ciała ani na minutę.

- Hyung… - odzywam się cicho, kiedy mój kochanek z głośnym westchnieniem kładzie się obok, wspiera głowę na ręce, i otula mnie swoim brązowym spojrzeniem.

- Jeśli wyrzucą mnie z pracy, to będzie twoja wina… - mówi z cieniem urazu w głosie, cieniem który mimo wszystko blednie w świetle mojego uśmiechu.

- Dziękuję – szepczę, wtulając twarz w jego tors, chłonąc znajomy zapach i ciepło całym sobą. – Dziękuję, że ten jeden raz nie byłem sam. – Mój ukochany kręci tylko głową, niezdolny oprzeć się jawnej infantylności tego stwierdzenia. Zadowolony, przymykam oczy i wsłuchuję się w śpiew słonecznego poranka.

~*~

Eh tam... taki brak fabuły, że aż boli >.< miał być fluff, ale przez pewną radosną zgraję spamerów zmienił się w smuta, ottoke ;-; zrobili mi ochotę, a potem się wycofali i sama sobie musiałam napisać ;0 ...nie umiem tworzyć smutów, ok? nie wiem co mnie naszło, do widzenia~~