Wieczorną porą

Autor: ShizukaAmaya

Pairing: dowolny...?

Gatunek: shōnen-ai, fluff

Długość: miniaturka

Inspiracja: ~✦~ ~✦~

Uwagi: znów musicie znieść kwiecistość mojego stylu ;-;

~*~

Wieczorną porą światła kawiarnianych lamp ujmują twoją twarz w najdziwniejsze ramy. Ich złote palce oplatają część włosów, nieustannie walcząc z srebrem pyszniącego się z nieboskłonu księżyca. Twoje oczy śmieją się dźwięcznie, napełniając obojętną przestrzeń drobnym odłamkiem tego cichego, dzielonego na dwoje szczęścia, zręcznie zakamuflowanego w spojrzeniach i uśmiechach, kunsztownie wymalowanego w głębi tęczówek. Upijam łyk kawy, wsłuchując się w szum miastowej nocy, topiąc myśli w cieple twojej obecności. Wiatr tańczy tango z porzuconą przez kogoś gazetą, co jakiś czas zdradzając ją na rzecz papierowych serwetek. Przytulność kawiarni upiększa pole widzenia swoim ciepłym światłem. Ludzie siedzą przy stolikach z nosami w talerzach, mijając nasze twarze i serca wzrokiem, nie widząc i widzieć nie chcąc. Pozostają wykluczeni z magii owej pospolitej chwili. Swoimi barwnymi ubraniami nieświadomie malują piękne tło dla tej wyjątkowej pory, w której jesteś tylko ty, ja i niezgłębione miasto, w którym to nocami odbywa się szalony rozkwit cienistych uliczek.

Wieczorną porą dajemy się ponieść odmienności szerokich alej, skrytych pod baldachimami drzew, zaułkom i zakątkom tak innym w blasku gwiazd. Podążamy ścieżką opadłych liści, chwilami zbyt infantylni, by oprzeć się nieśmiałości spojrzeń. Ludzie podążają również, z nosami w chodnikach, głusi na hałas dwóch serc, na harmonię dwóch oddechów. Pozwalamy miastu nas zgubić i omotać pajęczyną brukowanych uliczek. Zamknięci w labiryncie kolejnych ścian przystajemy na rogu, rozglądając się to w prawo, to w lewo, unikając wzajemnych spojrzeń, które mogłyby okazać się zbyt intymne w tej opustoszałej części miasta. Oczy same związują się z glorią nieboskłonu, bo ten jako jedyny zdaje się dostrzegać magię owej specjalnej pory. Z czułością rozkłada przed nami wachlarz swoich gwiezdnych dekoracji, wraz z kamieniem księżyca stanowiącym zwieńczenie korony nocy. Obaj po swojemu podziwiamy przygotowane specjalnie dla nas widowisko, a ręce same zbliżają się do siebie, chcąc stworzyć poczucie wspólnie odbieranego piękna. Złączone palce plotą pieśń dwóch serc, zmuszając mnie do oderwania wzroku od górującego nad nami nieba i utkwienia go w niebie innym, być może skromniejszym, być może nie do końca granatowym. W twoich oczach odbijają się odległe dusze gwiazd, a każda z nich zdaje się opowiadać ci na ucho własną historię, subtelnie wpływając na wykrzywienie ust, malując na twarzy nostalgiczny uśmiech.

Wieczorną porą milczysz. Pozwalasz nocy śpiewać. Miasto przygrywa nam swoją melodię, piękną, przygotowaną na specjalną okazję. Do chóru głosów dołącza się również wiatr, zrywający kapelusze, łopoczący płachtami materiałów. Spoglądam na ciebie ukradkiem, podziwiając aureolę zapożyczoną ci przez uliczną latarnię, czekając. A ty milczysz, szukając na mapie nieba odpowiednich słów bądź czynów. Twoja twarz złoci się subtelnie, kiedy wreszcie pozwalasz sobie na mnie spojrzeć. Zaciskam mocniej palce na twojej dłoni, ciesząc oczy tym bezdźwięcznym szeptem ciemnych tęczówek. Milczysz, a mimo to słyszę słowa piękne i magiczne, słowa zaszyfrowane w cudzie miastowej nocy. Powoli pochylasz się nade mną, zamierzając dopełnić niezwykłość wieczora wyczekiwanym spotkaniem zbyt odległych od siebie za dnia ust. Niespodziewanie echo szybkich kroków odbija się od ścian, które miały nam być barierą odgradzającą od świata. Odsuwasz się ode mnie z cieniem zakłopotania na twarzy. W milczeniu obserwujemy sylwetkę przechodnia, który nieopatrznie zburzył harmonię swoim nagłym wtargnięciem między ciszę kamienic, a ciszę księżyca. Ciszę, która miała być naszą krainą samotności we dwoje.

Wieczorną porą bez słowa opuszczamy róg ulicy, w poszukiwaniu innego miejsca, innego czasu. Prowadzisz mnie bulwarem świateł, topiących swoje rozmarzone dusze w lustrze rzeki. Woda milczy, od czasu do czasu jedynie cicho wzdychając pod naporem korowodu błędnych łódek, skrzypiących dźwięcznie całą głębią swoich drewnianych serc. Gmachy budynków na przeciwległym brzegu zdają się być fragmentem odmiennej rzeczywistości, nie pasującej do naszej zaczarowanej krainy, którą odnaleźliśmy na opustoszałej przystani. Znów milczysz, znów patrzysz, a dłonie w dalszym ciągu piętnują intymnością dotyku. Wspinam się na palce i całuję cię w policzek, dając tym samym znak, że oto nadszedł wyczekiwany czas z dala od świata, na tym krańcu ziemi; ziemi tonącej w rozmigotanej tafli wody.

Wieczorną porą odbywa się celebracja cichego, ukrytego przed światem szczęścia. Usta wspólnie malują opowieść o miłości tajemnej i niezgłębionej, miłości subtelnie splecionych dłoni, miłości wymienianych ukradkiem uśmiechów, miłości powiązanych srebrną, księżycową nitką myśli. Twoje palce na mojej twarzy rysują ścieżkę chwilowego zapomnienia, którego świat nie pozwolił nam doświadczyć w blasku słońca czy w świetle kawiarnianych lamp. Moje ręce na twojej szyi zagarniają do siebie źródło szczęścia, dopełnienie szlachetnego piękna nocy. Języki szepczą do siebie cicho nierozsądne, czarujące słowa, a miasto milczy.

Wieczorną porą dwa cienie wymieniają się deklaracją niedostępnych reszcie świata uczuć, i tylko przycumowane do brzegu łódki wciąż skrzypią cicho, w melodyjnej aprobacie dla tajemnicy miłości.

~*~

Wiem, wiem... znów nie będzie co komentować, ale cóż >.< Jedna wielka schulzowsko-vangoghowska inspiracja :3 wczoraj wieczorem byłam tak zmęczona, że aż dostałam weny z tego zmęczenia ;-; więc teraz usypiam... ale *nieważne* Pairing... hm, pisałam (jak możecie się domyślić) mając przed oczami 2mina, ale to chyba podobna sytuacja jak w przypadku "Private radio", więc pozostawiłam Wam dowolność... enjoy (?) ~~<3

Ps. wybaczcie problemy z formatowaniem!