Hopeful

Autor: ShizukaAmaya
Pairing: 2min
Gatunek: shōnen-ai, Minho POV, nieco gorzki fluff?
Długość: miniaturka
Podkład: ~♪~

~*~

- Skąd wiedziałeś, że będzie tak ładnie? – pytam, spoglądając w zaskakująco czysty i niezmącony błękit, na tyle rozległy, że nie starczyło dlań miejsca nad naszymi głowami, dlatego zagarnął również połacie rozbłyskującej w świetlnych refleksach wody jeziora.

- Może sekretnie dorabiam jako pogodynka, skąd wiesz? – odpierasz ze śmiechem, przymykając powieki, kładąc się na przybrzeżnej trawie. Wywracam oczami na tę żartobliwą uwagę i idę w twoje ślady, zalegając na twardym podłożu. Niebo nad nami zdążyło przejść niesamowitą transformację od czasu, kiedy przyjechaliśmy nad jezioro kilka godzin wcześniej. „Spójrz na te chmury, z pewnością będzie padać” – mówiłem bez przekonania, a ty kręciłeś tylko głową, uśmiechając się i pchając mnie ku samochodowi. Dzień okazał się jednak być jednym z najbardziej słonecznych i upalnych momentów tego lata. Spędziliśmy całe popołudnie na zmianę pływając w jeziorze i racząc się przywiezionym prowiantem. Ostatnie oznaki tej wspólnej zabawy w wodzie wciąż znaczą twoją skórę, iskrząc się w czerwieni zmierzającego ku zachodowi słońca, absorbując moją uwagę, nie pozwalając patrzeć w niebo.

Twoje zamknięte ze zmęczenia powieki stają się zaproszeniem dla moich oczu, które przez ten krótki i cichy moment mogą podziwiać piękno przyozdobionej spokojem twarzy. Światło żegnającego się ze światem słońca maluje twoje rysy, podkreśla łagodną linię nosa, zaznacza płynne zakrzywienie szczęki. Znów leżę oniemiały, przeżywając niedoścignione piękno na nowo. Wzdrygam się, widząc jak przełykasz ślinę, ale nie jestem w stanie odwrócić wzroku. Staram się skierować skupienie na wszechobecny zapach letniej trawy, albo na odgłosy wplecione w scenerię wód jeziora, ale na nic zdają mi się te wysiłki. Leżę zapatrzony w jedyny liczący się dla moich oczu krajobraz twojej twarzy.

- Czemu mi się tak przyglądasz, hyung? – pytasz, a ja pospiesznie umykam spojrzeniem w górę, panicznie szukając nowego punktu zaczepienia dla niepokornych oczu.

- Tak po prostu… - odpieram nieco ochryple, starając się uspokoić oddech, który gwałtownie poczyna wyrywać się spod kontroli. Ptasi trel rozlega się płynną melodią gdzieś pomiędzy niebem a wodą, a ja na powrót odzyskuję spokój. Tylko twoja ręka znów leży zbyt blisko mojej, otwarta i pusta, jakby wołająca o dotyk, łaknąca czułości.

Wzdycham cicho. To jeden z tych urokliwych w swoim tandetnym optymizmie dni. Od rana wszystko tchnie świeżością i soczysto zieloną nadzieją, znajdującą cichą siedzibę w szumnych trawach zarastających brzeg jeziora. Słońce kładzie swoją roziskrzoną farbę na powierzchni wody, nieustannie walcząc z wiatrem, w kłótliwej pieśni kształtując formę lustrzanej tafli.

Leżę z podejrzanie spokojnym duchem, dla odmiany nie kłębiącym się we mnie, nie burzącym się na każde twoje spojrzenie. Leżę, bez pamięci zasłuchany. Dźwięki codzienności zdają się ustępować przed twoim głosem, niknąć w sitowiu, pozwalając każdemu słowu, każdej sylabie wybrzmieć w całości, zatańczyć na pełnych ustach i lekko jak piórko dotrzeć do moich uszu, tylko po to, by w głębi zamkniętego serca rozbłysnąć milionem barwnych uśmiechów.

To jeden z tych dni, w których, być może głupio i bezpodstawnie, wierzę, że jestem w stanie ci powiedzieć. Mroki i niepokoje nocy odeszły wraz z poranną bryzą, a letnie słońce, choć takie samo jak poprzedniego dnia, zdaje się na inny sposób malować świat, wydobywać z panującego w mojej głowie mętliku tylko te jasne nici myśli i nadawać im niemal realną formę, pozwalając mi wierzyć, że wszystko będzie dobrze. Że mimo dręczących mnie wątpliwości – zrozumiesz. Uśmiechniesz się uroczo jak zwykle, nie odtrącisz, nie spojrzysz z obrzydzeniem. To jeden z tych dni, w których pragnę wierzyć, że kiedy ubiorę wszelkie moje myśli, moje wodzące za tobą oczy, moje nieraz zbyt blisko znajdujące się dłonie, w decydujące słowa, pokiwasz tylko głową, dając znak, że ty już od dawna o tym wiesz, od wielu lat rozumiesz.

Przełykam ślinę, zbierając w sobie konieczną odwagę, szukając jej w rytmicznym szumie wody, w kojącym blasku zachodu. I znów pozwalam oczom zakraść się w gąszcz detali twojej twarzy. Przesuwam wzrokiem po ścieżce tańczących ze słońcem włosów, zabarwionych ciepłem letniego wieczora. Te same kosmyki tyle razy przesiewałem przez palce, w akcie czułej pieszczoty, w zamian otrzymując jedynie kilka burkliwych słów o zepsutej fryzurze. Wędruję spojrzeniem ku rumianym od słońca policzkom, tym samym, które nieraz tarmosiłem w infantylnym geście, wywołując falę irytacji i oburzenia. Nagle otwierasz oczy i unosisz rękę, przesłaniając nią padające ci prosto w twarz promienie zachodu. Przez chwilę wpatruję się w widniejącą na tle nieba dłoń, którą mam ochotę zamknąć w swojej własnej, po czym pozwalam naszym spojrzeniom się spleść. Twój półuśmiech onieśmiela ledwie utrzymywaną odwagę, którą zostałem tego dnia tak hojnie obdarzony. Odchrząkuję nieznacznie, szykując się, już otwierając usta, już mając na końcu języka przyszłość i nowe oblicze świata.

- Miło jest spędzać wakacje z przyjacielem. – Twoje słowa wiszą w powietrzu, tak lekkie i przyjemne dla ucha, tak destrukcyjne dla całej zgromadzonej przez ostatnie godziny nadziei, dla całego pieczołowicie wychowywanego optymizmu. Ważne zdanie pierzcha z moich ust, na powrót zagnieżdżając się w ciemnej norze umysłu. A ty wciąż na mnie patrzysz, wciąż czekasz na reakcję. Uśmiecham się ciepło, jednocześnie zaciskając niewidoczne dla ciebie palce, wbijając paznokcie w skórę dłoni.

- Od tego są przyjaciele – odpowiadam, a ty wywracasz oczami i na powrót przymykasz powieki. Przełykam smak porażki na własnym, jednoosobowym polu bitwy i uciekam wzrokiem ku falującej tafli jeziora, myśląc że kiedyś jeszcze nadejdzie jeden z tych dni. Kiedyś jeszcze dostanę szansę od losu i od samego siebie, i wtedy już nie pozwolę jej uciec ku gorącemu błękitowi zachodu.

Jezioro szepcze cicho, kojąco, jako jedyne rozumiejące ból nieprzygotowanego na akt odwagi serca.

~*~

No jestem no, jeszcze żyję >.< Przez cały zeszły miesiąc opublikowałam tylko JEDNĄ MINIATURKĘ x.x czuję się z tym źle, ale nic nie poradzę, wena nie współpracuje (to nie kwestia matur, nie wiem o co chodzi xD) ...hm, takie nico, znów, wybaczcie...
Od razu wspomnę, że otworzyłam nową zakładkę w dziale "rozdziałowców". Nie znajdziecie tam zbyt wielu informacji, ale tak tylko alarmuję, po maturach zapewne zacznę publikować YP, choć nie wiem na ile jest tego warte ;;;;
ALE NIEWAŻNE, już przestaję ględzić :3 chyba tyle, do napisania ~~<3

///Pssst... ten tytuł jest beznadziejny, pls niech mi ktoś wymyśli lepszy ;-;