Glitter

Autor: ShizukaAmaya

Pairing: GTOP (Big Bang)

Gatunek: shōnen-ai, TOP POV, łagodny angst?

Długość: miniaturka

Inspiracja: ~✦~

~*~

Skrzypnięcie drzwi wdziera się w duszną przestrzeń pokoju, powiadamiając zastygłe w kątach cienie o moim wtargnięciu na ten skażony dziwną ciszą teren. Wzdycham cicho, rozglądając się wokół. Mój wzrok wyłapuje pojedyncze elementy, wyróżniające się na tle ogólnego chaosu. Niedbale ułożone, jakby zrzucone w pośpiechu buty, którym panujący w pokoju mrok odebrał blask nadawany im przez scenę. Przewieszona przez oparcie krzesła marynarka o krzykliwym wzorze z cekinów, iskrząca się atencyjnie, ilekroć spojrzało na nią wszędobylskie oko kamery. Porzucona na stole mnogość ozdóbek, które przyciągają wzrok, błyszcząc w światłach reflektorów. Ogarniam to wszystko smutnym spojrzeniem, takim samym, jak już nieraz wcześniej. Krótka chwila refleksji nad istotą tych przeważnie jaśniejących niezdrowym blaskiem, a teraz niewyraźnych pośród stłoczonych cieni, jakby martwych przedmiotów, mija szybko, naraz przepłoszona przez ledwo dosłyszalny pomruk, dobywający się z kąta pokoju. 

Zmrużonymi oczami przyglądam się zajmującemu to najciemniejsze miejsce pomieszczenia łóżku. Pośród skotłowanej, zdawałoby się - dzikiej, niczym żądny ofiar ocean - pościeli, dostrzegam twoją drobną, uwięzioną między mnogością atłasowych fal sylwetkę. Leżysz, jak zwykle, na brzuchu, z lewym policzkiem wtulonym w miękkość poduszki. W ciszy przyglądam się twojej zmęczonej twarzy. Powieki, wciąż przyprószone ciężkością nieco już rozmazanego eyelinera, zdają się być niewidzialnymi gwoździami przytwierdzone do pobladłej skóry tuż pod oczami. Mój wzrok z niemożliwą do zdefiniowania trudnością przemierza zmierzwioną dziko czuprynę wściekle czerwonych włosów, następnie badając powierzchnię policzków i zakradając się ku rozchylonym nieznacznie ustom. Stamtąd oczy mimowolnie ześlizgują się na obnażoną szyję, której widok nieco burzy mój refleksyjny nastrój, budząc gdzieś w głębi ciała trudny do okiełznania żywioł.

- To ty? - pytasz zachrypniętym głosem, uświadamiając mnie, że wcale nie śpisz, mimo otaczających cię fal pościeli, mimo miękkiej poduszki, która powinna dać ci schronienie. Przez mój umysł przemyka myśl, jak niewiele czasu trzeba było, żeby słowa "to ty?" w twoich ustach zaczęły jednoznacznie wskazywać właśnie na mnie. Ile razy już byłem w tej sypialni? Ile razy patrzyłem na ten wszechobecny i niepowstrzymany chaos? Ile razy pozostałem bierny na pochłaniające cię wody obojętności, myśląc jedynie o obopólnej chwilowej przyjemności?

Krzywię się, nie chcąc odpowiadać na pytania pojawiające się w mojej własnej głowie. Z wahaniem przestępuję jeszcze kilka kroków, i przysiadam na brzegu twojego łóżka, tak jak czyniłem to już setki razy w przeszłości. Czując uginający się pod moim ciężarem materac, unosisz jedną powiekę w górę, zerkając na mnie z ukosa. Kurtyna rzęs niemal w pełni przesłania mi wgląd w twoje oczy, przez co pozostaję zdany na słowa, którymi tym razem mnie uraczysz. Ty jednak po krótkiej chwili wzdychasz cicho, jakby nie mając na tyle siły, żeby w odpowiedni sposób zaakcentować zmęczenie, i pozwalasz powiece na powrót opaść. - Nie dzisiaj - mówisz, cicho acz stanowczo mnie odprawiając. 

Zaciskam usta i odwracam wzrok, pozwalając sobie na kolejną wędrówkę spojrzeniem po mrokach twojej sypialni. Mimo braku jakiegokolwiek innego źródła światła, niż łagodnie prześwitujące rolety w oknach, w oczy rzucają mi się kolejne części garderoby, kolejne szale i apaszki, kolejne ćwiekowane torby i dziwaczne czapki. Każda z tych rzeczy zdaje się krzyczeć bezdźwięcznie, emitować światu neonową wiadomość o tym, do kogo należy. Gorzki posmak ironii własnych myśli zalewa moje usta, kiedy znów zwracam wzrok ku leżącemu w łóżku człowiekowi. Twoja drobna twarz, dziwnie szara w porównaniu z kolorystyką walających się po pomieszczeniu ubrań, zupełnie ginie w ogromie otaczającego ją chaosu. Przełykam ślinę, kiedy mój wzrok znów wędruje zbyt nisko, tym razem penetrując nagie, drżące pod materiałem kołdry ramiona. Odwracam głowę, gwałtownie wypuszczając powietrze.

- Skąd wiesz, że po to przyszedłem? - pytam, a w moim głosie zaskakująco wyraźnie wybrzmiewa nuta pretensji. Nie jestem pewien, czy mam prawo do tego typu myśli, ale fakt, że moja wizyta w twojej sypialni jest tak jednoznaczna, budzi we mnie niezadowolenie. 

- A nie mam racji? - Twoje pytanie kuje mnie w uszy, neguje troskę moich myśli, powołując za argumenty wszystkie dotychczasowe razy, kiedy przychodziłem w to pochłaniające wszelkie światło miejsce tylko w jednym celu.

- Może po prostu chciałem cię zobaczyć? – mówię po chwili wahania, jednocześnie zastanawiając się czy w tych słowach może zajaśnieć choć krztyna wiarygodności. Sam nie wiem, jak powinienem je interpretować, o tobie już nie wspominając. Dlatego wzruszam ramionami, udając, że wypowiedziane zdanie nie należy do mnie. Ciężko mi zrozumieć własne zachowanie, tak odmienne od tego codziennego. Zazwyczaj moje odwiedziny w tym pokoju stanowiły prostą formę ubarwienia naszego czasu, ciągnącego się zbyt szarą wstęgą między jednym koncertem, a drugim. Mimo natłoku pracy, zawsze znajdowaliśmy nader krótki moment, żeby zaspokoić potrzeby ciał i w ten, zdawałoby się, niezobowiązujący sposób, zapełnić bezbarwność nocy. Dlaczego więc zachowuję się tak dziwnie? Dlaczego z każdym kolejnym przekroczeniem progu dębowych drzwi moje oczy nakładają coraz smutniejsze odcienie szarości na twoją twarz? Jakbym nie był w stanie nawet samego siebie dłużej oszukiwać, że to, co robimy, jest właściwe. Że zapełnianie pustki serc poprzez gorąc ciał może być w jakikolwiek sposób usprawiedliwione. Moje rozmyślania zostają gwałtownie ucięte przez twój cichy śmiech, zakradający się niepostrzeżenie w każdy zakątek pomieszczenia.

- Tu jest ciemno, jak w piekle. Twoja wymówka nie ma sensu – stwierdzasz mrukliwie, jednocześnie usiłując wygodniej ułożyć się na poduszce, jakby szykując się do snu i dając mi znak, że mam zostawić cię w pokoju. Gdyby to było miesiąc, czy tydzień wcześniej, zapewne zrobiłbym to bez wahania. Teraz jednak, siedzę zapatrzony w niewyraźny kontur twojej twarzy, nie mogąc zdobyć się na opuszczenie pokoju. W czym dzisiejszy dzień różni się od każdego poprzedniego? Czy twój głos drżał mocniej niż zwykle? Czy twoje oczy błyszczały bardziej niepokojącym światłem? Czy zmarszczenie twoich brwi opowiedziało mi więcej sekretów? A może po prostu kolejne smutne spojrzenie, które ci rzuciłem, stało się o jednym za wiele? Nie mam siły na ustalanie powodu, boję się też szukać skutku. Dlatego po prostu wyciągam rękę, i włączam małą lampkę stojącą na półce przy łóżku. Jej przyćmione przez materiał klosza światło rzuca dziwny blask na twoją ułożoną na poduszce twarz.

- Teraz cię widzę – mówię pod nosem, a ty krzywisz się, niezadowolony, zaciskasz powieki jeszcze mocniej, nie chcąc pozwolić, by dostało się pod nie choć jedno zbłąkane pasmo światła.

- Jestem zmęczony, dzisiaj nic z tego nie będzie – mamroczesz w materiał poduszki, próbując szybko się mnie pozbyć. Bolą mnie te słowa, choć przecież nie powinny. Twoje drżące i pozbawione arsenału ozdób ciało wydaje się być takie kruche, jakby najlżejszy podmuch wiatru był w stanie bez trudu je złamać. A mimo to wytrzymujesz już tyle lat. W zamian za możliwość trwania oddajesz jednak coś bardzo cennego. Obserwując cię na scenie, błyszczącego najdziwniejszymi kreacjami, i tu, w ciemności, gdzie twoje nagie ciało chowa się między kolejnymi cieniami, widzę, jak z dnia na dzień gaśniesz w najbarwniejszym blasku. Kiedy pozbywasz się wymyślnego przebrania, po prostu nikniesz, zaszywasz się w swoim królestwie apatii, i trwasz. Aż do momentu, w którym znów musisz zabłysnąć przed ludźmi, znów odziać się w swoją krzykliwą zbroję.

Kręcę głową sam do siebie, niepewny skąd we mnie tyle problematycznych myśli. Mój wzrok pada na stojący na półce, obok lampki słoiczek, wypełniony iskrzącą się subtelnie zawartością. Nie mogąc się powstrzymać, biorę opakowanie do ręki, i potrząsam nim, obserwując jak zamknięty w nim brokat wchodzi w piękną relację ze światłem żarówki.

- Seunghyun…? – Moje imię wybrzmiewa zaskakująco miękko w twoich ustach. Nie otwierasz oczu, najwyraźniej w dalszym ciągu licząc na to, że zaraz posłusznie opuszczę pomieszczenie. Taki bieg zdarzeń byłby sensowny, prawda? Nie mam powodu, żeby przebywać dziś w tym pokoju. Nie mam powodu, żeby odczuwać potrzebę zmycia tej nieznośnej szarości z twojej twarzy. A mimo to właśnie dziś o stokroć ciężej jest mi zostawić cię na pastwę sztormowego morza twojej pościeli. 

Bez słowa otwieram słoik z brokatem, odnajdując jakąś dziwną magię w jego świetlistej naturze. Przez chwilę wodzę wzrokiem od lśniącego wnętrza pojemnika, do twojej bezbarwnej twarzy, i z powrotem. W końcu zanurzam palec w słoiku, po czym dziecinnym gestem maluję podłużną, błyszczącą szramę na twoim policzku.

- Co ty robisz? – pytasz, gwałtownie otwierając oczy. Brokatowa szrama skrzy się na skórze. Mierzysz mnie nierozumiejącym spojrzeniem, a ja mam świadomość, jak niecodzienna musi się zdawać ta sytuacja. Mimo to odnajduję tajemniczą radość w pozostawianiu na twojej twarzy kolejnych błyszczących piętn. Jakbym rozmieszczał na twojej skórze fragmenty gwieździstego nieba. Wyglądasz inaczej, niż na planie teledysku, pozbawiony wyzywającego spojrzenia i buntowniczego wykrzywienia ust. Odziany jedynie w swoje zmęczenie i ten szczególny rodzaj niewinności, którą tak trudno jest dostrzec pod mnogością popełnionych w życiu błędów. 

Mimo dezorientacji moim zachowaniem, milczysz. Pozwalasz mi zostawić lśniącą kropkę przy uchu, nie reagujesz, gdy maluję brokatową kreskę tuż powyżej brwi. W ciszy obserwujesz moje poczynania, a ja zastanawiam się, czy ta miękkość twojego spojrzenia jest tylko wytworem mojej wyobraźni. Sam nie jestem pewien, dlaczego to robię. Może szukam sposobu na złamanie szarości twojej twarzy? Może usiłuję odróżnić cię od miliona innych, pomieszkujących w tej sypialni cieni, tak, żebyś pewnego dnia zupełnie nie zniknął pośród nich? Nie potrafię stwierdzić, czy dostrzegasz moje pogmatwane myśli, moje zbyt głębokie intencje, czy też czekasz, aż przestanę się wygłupiać i wreszcie zostawię cię w spokoju. Kiedy w końcu kreślę ostatnią gwiezdną szramę wzdłuż linii twojej szczęki, ty dalej obserwujesz mnie uważnie.

- Skończyłeś? – pytasz, choć żaden z nas nie wie, co takiego w zasadzie miało być skończone. W pierwszej chwili automatycznie kiwam głową, jednocześnie odstawiając słoik na półkę. Zaraz jednak uświadamiam sobie, że tak naprawdę umknął mi najważniejszy element. Tak naprawdę pokryłem szarość twojej twarzy jedynie kolejną zbyt krzykliwą maską. Głębia oczu wciąż pozostała porażająco ciemna, jakby żaden z iskrzących się na powiekach i skroniach punkcików nie był w stanie znaleźć drogi do źrenic.

- Nie – odpowiadam, pochylając się, i całując cię w jedną z brokatowych gwiazd na twoim czole. Czuję, jak w pierwszej chwili spinasz się pod moim dotykiem, mając zamiar znów zaprotestować. Dlatego niezwykłą, jak na siebie, delikatnością, usiłuję pokazać ci, że moje zamiary są zupełnie inne, niż każdej poprzedniej nocy. Wyciągam rękę, i wiodę palcami po świetlistym wzorze na twojej skroni. Dotykając ustami policzka czuję się, jakbym scałowywał gwiezdne łzy; łzy, które tylko ja zdaję się dostrzegać, które dla innych są jedynie elementem makijażu. Moje dotarcie do twoich srebrzących się ust kwitujesz głośnym westchnieniem, jakbyś już mi się poddał, dochodząc do wniosku, że dalszy opór nie ma sensu. 

Ze smutkiem dostrzegam, że mimo mojej bliskości, w twoich oczach w dalszym ciągu brakuje choć ziarenka blasku, nawet jeśli twoja twarz zamieniła się tego wieczora w rozgwieżdżone niebo. Odciskam na rozchylonych oczekująco wargach subtelny pocałunek, po czym bez słowa przytulam cię do siebie, co wywołuje nieme zdziwienie. Drobinki brokatu odklejają się od twojej skóry, spadają niczym odłamki gwiazd z nieba, brudząc mi ubranie swoją świetlistą naturą, pozostawiając fragmenty twojej twarzy na pastwę powracających na swój teren, mrocznych szarości. Patrzysz na mnie zdumionymi oczami, ale nie mówisz ani słowa. Zacieśniam uścisk, zastanawiając się, czy kiedyś nadejdzie taki dzień, w którym uda mi się zaszczepić okruch tego brokatowego blasku w twoich zbyt ciemnych źrenicach. Czy uda mi się sprawić, że zajaśnieją mocniej i szczerzej, niż jakiekolwiek ozdoby. Choć na chwilę.

~*~

Przypuszczam, że wielu z Was zdziwiło się, widząc u mnie ten pairing >.< To mój pierwszy raz i nie mam pojęcia jak wyszło. Trzeba Wam wiedzieć, że prócz Shawola jestem też VIPem (TOP to mój UB ^^), ale do tej pory nie udawało mi się nic z tym zespołem sklecić, bo mniej tam shippuję (btw. od GTOPa wolę Todae, ale nie pasowało do pomysłu...). Nie planuję też za bardzo kolejnych tekstów z Big Bang, bo mimo wszystko wolę pisać o SHINee (chyba że przyjdzie mi do głowy jakiś konkretny pomysł). Pisane pod wpływem nagłej inspiracji... tak to się kończy, jak spędzam pół nocy oglądając teledyski Big Bang x.x Cały pomysł opiera się na tym fragmencie "Bang Bang Bang", w którym Jiyong ma na twarzy brokat >.< 

...Magda, proszę, nie zabij mnie za to ;~~;

...trochę głupio wrzucać takiego angsta w urodziny Jiyonga, wybaczcie ;-;

Ps. w sobotę będę na zlocie fanów Azji w Krakowie ^^ wybiera się ktoś?