Zielony parasol

Autor: ShizukaAmaya
Pairing: 2min
Gatunek: shōnen-ai, fluff, Taemin POV
Długość: miniaturka

~*~

Krople deszczu kapią, kap kap, moczą ziemię i ludzi, kiedy obserwuję świat w połowie przesłonięty zielonym materiałem parasola. Schowany pod jego bezpieczną kopułą, zasłuchuję się w hipnotyzujący szum, wszechobecną piosenkę, która jednostajną melodią wypełnia uszy, która zimnym dotykiem zakrada się na twarz.

Dziwny jest świat, który obserwuję spod zielonej osłony mojego parasola. Ze zmarszczonymi brwiami patrzę na szarość deszczowego dnia, która usiłuje zagarnąć kontury mijających mnie postaci, nałożyć na ich twarze smutną maskę. Kilkukrotnie mrugam powiekami, z niezadowoleniem uświadamiając sobie, że i mnie powoli dosięga ten bezbarwny wirus. Czy moja twarz też straci kolory, jeśli pozwolę temu dniu zagarnąć moje myśli?

Gwałtownie kręcę głową, pospiesznie odpychając od siebie taką perspektywę. Szukam sposobu, żeby zapełnić mijające w szumnej ciszy minuty. Minuty, które wydają się być dłuższe z każdą opadającą w samotności niebiańską łzą. Mocniej zaciskam dłonie na drewnianej rączce parasola, i nieco go przechylam, tym samym znów malując zbyt smutne powietrze oszałamiająco świeżą, wiosenną barwą.

Wszystko jest inne, kiedy obserwuję szary świat, ozdobiony bijącą znad mojej głowy zielenią. Krople deszczu nie są tak przygnębiające, jak jeszcze chwilę temu. Wyglądają niczym drobne, lśniące perełki, które gromadzą się na krawędzi materiału, by chwilę potem oderwać się od jego powierzchni, rozpocząć swój heroiczny lot ku ziemi. Światło szaro-zielonego dnia zdaje się chwytać te błyszczące kulki w powietrzu, na moment krótszy niż mrugnięcie powiekami zaszczepiać w nich swoją niewymuszoną szlachetność, by zaraz, równie szybko, puścić je w dalszą drogę, pozwolić im spełnić się jako część chlupoczących w nierównościach chodnika kałuż.

Krople deszczu uderzają, pac pac, udają mechanizm zegarka, odmierzając kolejne samotne chwile. Ta wilgotna muzyka z każdą sekundą coraz bardziej mnie rozstraja. Przypomina mi, jak długo już czekam. Jak długo stoję w ulewie, niepewny czy przyniesie to jakikolwiek skutek. Spadające z nieba igły przecinają krajobraz, jakby chciały swoją wilgotną nitką na nowo utkać strukturę świata. Pośród tych szumiących perłowym śmiechem punkcików wody, gubię moje myśli. Coraz trudniej oddzielić mi jedną od drugiej, każda z nich nasiąka milionem deszczowych tonów, i raz wypuszczona w ten szary świat, nie potrafi już do mnie wrócić. Dobrze mi, kiedy myśli zatapiają się w sadzawce powietrza. Z lekkością biorę każdy kolejny, wypełniający płuca świeżością oddech.

I czekam, czekam, czekam. A czekając, zastanawiam się, czy moja rozmazana sylwetka jest jeszcze w ogóle widoczna pośród rozmycia świata. Może wsiąknąłem już zbyt wiele szarości? Może zbyt ciężko mnie dostrzec z daleka? Pod wpływem tych niewygodnych myśli przestępuję parę chlupoczących kroków. Czy to możliwe, że zostanę przegapiony? Że krople tego deszczowego dnia mnie zgubiły?

Znów poprawiam drewnianą rączkę, którą wspieram na prawym ramieniu. Dla przypływu pewności siebie, kręcę parasolką kilkukrotnie, to w jedną, to w drugą stronę. Szaro-zielony świat wiruje wokół mnie, kiedy z fascynacją obserwuję jak kolejne perłowe kropelki odrywają się od krawędzi materiału, pstrzą powietrze swoją obecnością. Bezbarwność miesza się z kolorem mojej parasolki, a ten nowy, niesprecyzowany odcień życia wypełnia niepewne spojrzenie, maluje trzepoczące strachliwie serce.

- Nie sądzisz, że ten parasol jest za duży dla jednej osoby? – Niski głos wyrywa mnie z zamyślenia, jednocześnie odbierając znaczenie kroplom deszczu. Sprowadzając cały ten szaro-zielony świat na drugi plan, stanowiący jedynie tło dla czającego się w ciemnych oczach uśmiechu.

- Hyung… jednak przyszedłeś – mówię drżącym głosem, pozwalając wysokiemu brunetowi przejąć drewnianą rączkę parasola. Chłopak unosi brwi, akcentując zdziwienie moimi słowami.

- Oczywiście, że przyszedłem. Umówiliśmy się, prawda? – stwierdza, a moje serce znów kwitnie najdziwniejszymi barwami, jakby nie mogąc tak łatwo uwierzyć w ten absurdalnie jasny uśmiech, odznaczający się pośród powszechnej szarości.

- T-tak… - udaje mi się wydukać, choć poszczególne głoski giną pośród fal rozchodzącego się po ciele ciepła, tak niedorzecznego wobec tego zimnego, wilgotnego dnia.

- Kto by pomyślał, że nasza pierwsza randka będzie taka deszczowa. – Słowa lekko opuszczają  usta bruneta, lawirują pośród wszechobecnych, lśniących perełek wody, trafiają mnie prosto w serce, uniemożliwiając zaczerpnięcie oddechu.

- Randka…? – pytam cicho, nie będąc w stanie zapanować nad drżeniem wciśniętych w kieszenie bluzy dłoni. Kolejne świetliste spojrzenie do reszty odbiera mi zdolność mówienia.

- Wyglądasz, jakbyś wciąż nie wierzył... - stwierdza chłopak, z rozbawieniem patrząc na  moją minę. Obserwuję jak nagły cień powagi nieco przyćmiewa jego uśmiech. - Cóż, może nie przywitałem się z tobą w odpowiedni sposób - mówi, nieco nerwowym gestem drapiąc się w tył głowy. Następne rzucone mi spojrzenie barwione jest nutką deszczowej zieleni. Nie jestem w stanie choćby drgnąć, kiedy chłopak pochyla się i całuje moje usta. Jego delikatny dotyk wywołuje dreszcze, a pod moimi przymkniętymi powiekami maluje się cały nowy świat.

Krople deszczu dudnią, dum dum, naśladując moje hałasujące serce. Powietrze lśni, śpiewa, świętuje ten absurdalnie szary dzień. Niesamowity jest świat, który maluje się tuż za granicą mojego zielonego parasola. Jego wiosenna barwa ozdabia nasze twarze i splecione dłonie. Kryje rozkochane spojrzenia pośród kolejnych lśniących, zielonych perełek.

~*~

Takie małe coś, wymyślone parę dni temu, podczas spaceru z parasolem >.< Nieco już zatraciłam pierwotny zamysł, nie wiem ile w tym sensu ;-; 
Ostatnio dużo jeździłam pociągami, a pociągi mają to do siebie, że dobrze mi się w nich myśli i pisze. Dlatego mam jeszcze dwie miniaturki, które może za jakiś czas się tu pojawią (wiem, wiem, znów miniaturki ;; przepraszam, nie mam siły na długie opowiadania obecnie ;;). Wiem, że ten parasol na zdjęciu jest tylko w pewnym stopniu zielony, ale nie mogłam znaleźć nic lepszego, możecie mi pomóc, jak ktoś ma coś odpowiedniejszego xD 

Btw. Był ktoś dzisiaj na zlocie w Krakowie? Jak wrażenia? :D

Ps. To osiemdziesiąty post na Suna no Oshiro, yey~~! Ciężko uwierzyć, że napisałam tak wiele tekstów (ale odejmijmy kilka notek organizacyjnych)... cóż, hwaiting, obyście dalej ze mną wytrzymywali ^^