YP: ~posłowie~ + OGŁOSZENIA

YP dobiegło końca. Jeszcze jakiś czas temu miałam sporo do powiedzenia w tej notce, ale obecnie nie znajduję wielu słów, które mogłabym Wam ofiarować. Wam, nielicznym, którzy wytrwali do końca. Wiem, że śledzenie losów bohaterów YP nie należało do lekkich i łatwych przedsięwzięć, dlatego dziękuję każdemu, kto mimo wszystko przeczytał i docenił to opowiadanie. Niektórym historiom po prostu nie jest pisane szczęśliwe zakończenie ;-;

Hm… z pewnością należy Wam się wyjaśnienie co do tytułu, choć niektórzy już znają jego znaczenie. YP to skrót od yersinia pestis, czyli po prostu pałeczka dżumy >.< Wiem, że nie ma to wiele sensu, ale tak jak mówiłam – zbytnio przywykłam do tego tytułu, żeby go zmieniać.

Proces tworzenia YP traktuję jako moją małą walkę, wojnę o wiarę we własne możliwości, w które nader często zdarza mi się wątpić. Dlatego też fakt, że mimo wielu trudności udało mi się to opowiadanie skończyć, oznacza dla mnie wygraną, nawet jeśli nie każdemu z Was przypadło ono do gustu >.<

Dotąd mam w pamięci ten moment, w którym YP zaczęło powstawać. Tuż po skończeniu CdA mój stan był co najmniej zły, przypuszczam, że wielu z Was pamięta, jak ciężko przyszło mi się rozstać z tym opowiadaniem. Wszyscy mówili  „odpocznij, to cię niszczy” i rzeczywiście chciałam skorzystać z ich rad. Tyle, że moja wola nie zawsze się liczy, kiedy do głosu dochodzi wena. A w tym przypadku napadu weny dostawałam, ilekroć sięgałam po moją szkolną lekturę (chyba już wszyscy wiedzą, że chodziło o „Dżumę” Camusa, prawda?). Pamiętam, że poszłam na zimowy spacer z siostrą. Pamiętam, jak kategorycznie zabroniła mi znów siadać do Worda. Pamiętam, jak ugięła się pod moim naporem. „Masz godzinę” – powiedziała, zerkając na zegarek. „Potem zabiorę ci ten zeszyt i siadasz do nauki” – dodała, z rezygnacją obserwując długopis, prędko przesuwający się po powierzchni papieru. Mój limit czasowy nieco się rozciągnął, ale siostra nie miała już serca mi przerywać. To wtedy powstał prolog YP. Po napisaniu dwóch rozdziałów projekt poszedł w odstawkę. Zbyt wiele zwątpienia we mnie wywoływał, za bardzo mnie te wątpliwości absorbowały, a przecież miałam na głowie naukę do matury (miejsce na pełen kpiny śmiech Ame). Moje próby oderwania się od YP nie zmieniały jednak faktu, że w dalszym ciągu miałam lekturę do przeczytania, ale każde otwarcie tej książki równało się z nawrotem uciążliwej pisarskiej choroby. Cóż więc mogłam zrobić? W desperacji na pewien czas zupełnie zaniechałam czytanie „Dżumy”. Nie mogło to jednak trwać wiecznie. Mniej więcej wtedy, miotając się w niezdecydowaniu, pozostając pod wpływem nagłych ataków weny, i równie gwałtownych momentów czarnej rozpaczy, zaczęłam rozmawiać o YP z Magdą. Zazwyczaj tego nie robię, nie wyjawiam ludziom zbyt wielu szczegółów, w ten sposób usiłując utrzymać moje wizje nietknięte, żywe jedynie w głębi umysłu, póki nie uda mi się ich w zadowalający sposób ubrać w słowa. Tym razem było inaczej. Tym razem potrzebowałam tych niekończących się rozmów, tych nagłych wybuchów entuzjazmu ze strony Magdy; entuzjazmu, który czasem i mnie się udzielał. Były to momenty krótkie, ale wystarczające, by podtrzymać ducha tego opowiadania, ocalić je przed przedwczesną śmiercią. Szczerze mówiąc, wciąż nie mogę wyjść z podziwu dla moich bohaterów, którzy w pewnym momencie zaczęli żyć własnym życiem. Cały pomysł na YP zaczął się jedynie od tego krótkiego cytatu, który zamieściłam jako opis, a także paru zdań rozwinięcia, kiedy to Camus napomykał o parze osób, którym rozłąka uświadomiła, jak niepowstrzymane jest ich uczucie. Czytając te słowa widziałam Taemina i Minho po dwóch stronach muru, tęsknie spoglądających w niebo, jedyny łącznik dwóch światów. Problem stanowił fakt, że taka fabuła opierała się na rozłące, przez co bałam się, że opowiadanie będzie najzwyczajniej w świecie nudne. Wiedziałam, że muszę wprowadzić innych bohaterów, tak, żeby cokolwiek się działo. Nie sądziłam jednak, że pokocham ich tak mocno, że wszyscy staną się równorzędnie ważni, wspólnie malując tę bolesną opowieść o wolności. Ciekawą kwestię stanowi też końcówka. Byłam w niemałym szoku, kiedy zorientowałam się, że miałam tu z panem Camusem małe mind connection, jakkolwiek by to nie brzmiało. Jak już wspomniałam, prolog powstał, kiedy miałam za sobą zaledwie kilkadziesiąt stron „Dżumy” i już tutaj, ze względu na jakiś kaprys mojej wyobraźni, pojawił się ten motyw tramwaju, który później przewija się przez całe opowiadanie. Dlatego też, kiedy wiele rozdziałów mojej lektury później, przeczytałam o wywożeniu ciał ofiar epidemii do krematorium, za pomocą tramwajów… przypuszczam, że wtedy przestałam oddychać na dłuższą chwilę, bo dotarło do mnie, jak smutny obraz namaluję w ostatnim rozdziale YP. A pisanie ostatniego rozdziału było dla mnie istną mordęgą. Mam tu na myśli zwłaszcza pierwszą jego część, którą męczyłam przez wiele tygodni. W tamtym czasie nieocenioną pomocniczką była Ame, która jako jedyna przedpremierowo czytała dwa ostatnie rozdziały, a do tego znosiła moje niekończące się wewnętrzne dramy dotyczące zakończenia YP. Co zaskakujące, ostatni fragment (cztery miesiące później) pisało mi się niesamowicie dobrze, niemal tak lekko, jak za dawnych czasów, kiedy słowa płynęły same, a ja jedynie pomagałam im dostać się z mojego umysłu, prosto do pliku tekstowego.

Jeszcze coś, co niekoniecznie kogokolwiek obchodzi, ale dla mnie ma znaczenie. Piosenka Infinite - Back. Nie wiem, czy ktoś z Was jej słuchał, ale polecam przeczytać tekst, który tak niesamowicie trafił mnie w serce (na tyle niesamowicie, że prawie wpadłam pod samochód - czytałam go idąc do szkoły), bo słowa zawarte w tej piosence zdają się być jakby wyjęte z ust, bądź z głowy mojego Taemina, wyrażać jego smutną świadomość rychłego końca i nieśmiałe pragnienie, potrzebę zostania zapamiętanym........ *rozkleja się ilekroć słucha tej piosenki i czyta ten tekst*

Żegnanie się z YP to dla mnie zupełnie inne doświadczenie, niż w przypadku CdA. Nie ma łez, wzruszeń, czy bolesnej wręcz tęsknoty. A mimo to za oknem powietrze faluje od nieznośnego upału, przypominającego mi dobitnie o historii czyjejś tragicznej miłości; historii, którą właśnie zamknęłam na dobre. Pozostaje więc nieco dziwna pustka, dziura w sercu, świadomość, że tu kończy się spisywanie kolejnych raportów i wsłuchiwanie się w stukot kół tramwaju. Że muszę zostawić za sobą króla ulicy i jego małych podopiecznych. Zaczynając pisać YP miałam w głowie jedynie skrawek tej trudnej do osiągnięcia wolności, która tak niespodziewanie rozwinęła skrzydła wraz z kolejnymi wypływającymi spod moich palców słowami. Stworzenie tego opowiadania stanowi manifest wolności również dla mnie, jako autorki. Dobrze wiedziałam, że nie jest to typ fanfiction, który zachwyci osoby szukające historii lekkiej i uroczej, jak to było w przypadku CdA. Miałam też świadomość, że niektórzy nawet nie zrozumieją tej historii, która skłania do odrobiny refleksji. A mimo to napisałam, opublikowałam. Podołałam wyzwaniu własnej wyobraźni, przynajmniej mam taką nadzieję.

Tym razem nie będę dziękować każdemu z osobna, bo większość osób pojawiała się, i znikała, więc tak naprawdę nie wiem, jak wielu z Was to czytało. Najwięcej zawdzięczam Magdzie i Ame (nie, nie mogłam sobie darować, jestem Wan tak bardzo wdzięczna ;~~;), które przypilnowały mnie, żebym nie porzuciła tego opowiadania już dawno, dawno temu. Które cierpliwie uświadamiały mi, że YP ma sens, ilekroć tego potrzebowałam. Dziękuję, kocham Was <3

OGŁOSZENIA

Przez ostatnie tygodnie zaczęły pojawiać się pytania o moje dalsze plany. Wiem, że wielu z Was łaknie ode mnie jakichś fluffów i postaram się coś z tym zrobić, ale nie mogę wiele póki co obiecać. Mam w głowie dużo pomysłów, ale tak to już jest, że one nie zawsze chcą współpracować z tą częścią umysłu odpowiedzialną za dobór słów. Myślę, że najgorszy kryzys już za mną (na razie), i teraz nastał ten czas, kiedy pisanie w pewne dni mi wychodzi, w inne zupełnie nie. Jeśli chodzi o rozpoczęte już projekty, to moją kolejną rozdziałówką będzie „Sagi”, o którym wspomniałam już jakiś czas temu (zaczęłam pisać w maju). Otworzyłam osobną stronę dla tego opowiadania, ale nie dowiecie się stamtąd wiele, bo póki co nie mam weny na żaden sensowny opis, a do tego spore problemy z dopasowaniem jakiegoś odpowiedniego obrazka. Póki co mam napisane niecałe 50 stron, co daje 6 rozdziałów. Ilekroć uda mi się napisać kolejny rozdział, będzie to widoczne na spisie rozdziałów w tej zakładce. Nie odważę się jeszcze publikować, zbyt wiele znaków zapytania mam w głowie. Co do krótszych tekstów, jestem w trakcie pisania wakacyjnego 2mina, który prawdopodobnie będzie two-shotem, ale jeszcze nie wiem, jak to się potoczy, bo daleko do końca.

Jeśli macie jeszcze jakieś pytania, to śmiało, możecie je zadawać tu, na gg, na Twitterze, gdziekolwiek ^^

Korzystając z okazji, chcę Was zaprosić na prolog nowego 2mina u Ame, pt. „Morze Snów”, opowiadania, przez które sama dostaję napadów wewnętrznego feelsowego bełkotu, także POLECAM!!! >klik<

Ufff… nieco się rozpisałam, choć tak naprawdę to tylko wyrzucanie kłębiących się we mnie myśli, niekoniecznie musicie tę notkę całą czytać >.< Póki co, chyba tyle~

Kocham. Dziękuję. Fighting! 

Shizu ~~<3