Runaway

Autor: ShizukaAmaya
Pairing: 2min
Gatunek: shōnen-ai, AU, fluff
Długość: one-shot
Uwagi: one-shot pisany w ramach akcji Wędrowne Opowiadanie

~*~

Minho zignorował sygnalizację świetlną i biegiem minął zakręt, niemal przy tym wpadając pod ciężarówkę. Jej kierowca zatrzymał się z piskiem opon, i począł wygrażać nierozważnemu pieszemu przez uchyloną szybę okna. Winowajca jednak, zdążył już zniknąć za rogiem budynku, gnany nieznaną siłą. Przekroczywszy bramę parku, zacisnął mocniej pięści, ale nie zwolnił kroku. Nie mógł. Musiał biec, co sił w nogach, wiele od tego zależało.

Po dwóch stronach alejki w przyspieszonym tempie pojawiały się i znikały wiekowe drzewa, których formę czas rzeźbił po swojemu, według nieodgadnionego przez nikogo wzorca. Minho znał każdy pień i każdy liść w tym parku niemal na pamięć, w końcu spędził tam sporą część dzieciństwa. Tym razem jednak, nie miał czasu na podziwianie spokoju otoczenia, bo jego sercem targała dręcząca niepewność, a nogi wciąż plątało zdenerwowanie. Przyćmionym mgiełką desperacji wzrokiem, wypatrywał pośród drzew znajomej sylwetki. Nigdzie nie dostrzegł jednak charakterystycznej, rudo-brązowej kitki włosów.

Chłopak przeklął pod nosem i, dotarłszy na niewielki placyk pośrodku parku, gwałtownie się zatrzymał, płosząc przy tym kilka wygrzewających się w popołudniowym słońcu gołębi. Ptaki zatrzepotały skrzydłami w letnim powietrzu. Wspierając ręce na kolanach i usiłując unormować przyspieszony oddech, Minho pozwolił sobie na kolejny ciąg niecenzuralnych słów, kwitujących rychłą porażkę.

- Znowu go gonisz? – Odezwał się niespodziewany głos. Minho uniósł wzrok, napotykając parę mętnych niczym wnętrze klepsydry oczu, które zdawały się nie pasować do pomarszczonej i wysuszonej twarzy staruszka, sprzedającego jedzenie w małej, obskurnej budce, stojącej na skraju placyku. Nastolatek przez chwilę milczał, zupełnie nie wiedząc jak zareagować na tę nietypową zaczepkę. Nigdy wcześniej nie przyszło mu do głowy, że ktoś mógł być cichym świadkiem jego biegu. Jednak tym, co zaskoczyło chłopaka najbardziej, było samo słowo znowu, które przywoływało szereg wspomnień.

Staruszek miał rację. Minho znowu gonił Taemina. Znowu usiłował uratować przyjaciela przed jego własnym strachem. Tak samo, jak czynił od lat. Jak wtedy, gdy obaj byli w podstawówce, i młodszy po raz pierwszy w życiu dostał kartkę walentynkową od swojej koleżanki z klasy. Jak wtedy, gdy podczas szkolnej imprezy jakaś dziewczyna pocałowała go w policzek. Jak wtedy, gdy po raz pierwszy dostał propozycję randki. Za każdym razem Taemin po prostu uciekał. Uciekał nie tyle przed tamtymi ludźmi, którzy w mniejszy lub większy sposób zaingerowali w jego życie, co przed samym sobą, w ten pozornie prosty sposób usiłując uniknąć odpowiedzialności. Przynajmniej tak tłumaczył to sobie jego starszy kolega, który za każdym razem biegł za Taeminem, usiłował go dogonić i w jakiś niesprecyzowany sposób pomóc poradzić sobie z własnymi uczuciami. Zawsze jednak Minho docierał do tego zapyziałego placyku, i zupełnie gubił ślad przyjaciela, który potem zaszywał się gdzieś w parku i potrafił nie wychodzić ze swojej kryjówki nawet przez kilka dni. Minęło już tyle lat, a ta historia zawsze kończyła się tak samo. Tylko, że tym razem było o wiele gorzej. Minho poczuł gorzki posmak w ustach, na tę boleśnie trafną myśl. Tym razem to on sam był winien taeminowej ucieczki.

- Myślisz, że dzisiaj wybierzesz wreszcie właściwą ścieżkę? – zagadnął znów staruszek, a Minho spojrzał nań uważnie. Przywołując w pamięci kolejne wspomnienia swoich biegów przez park, uświadomił sobie, że ten mężczyzna o zbyt mądrym spojrzeniu rzeczywiście za każdym razem stał w tym samym miejscu, od lat obserwując, wciąż wyciągając własne wnioski z rozgrywających się przed jego oczami scen. Po plecach Minho przebiegł dreszcz. Zaraz jednak wziął się w garść i zacisnął dłonie w pięści, dostrzegając w tym dziwnym człowieku swoją nową szansę.

- Pan wie, w którą stronę on pobiegł, prawda? – zapytał, starając się przybrać spokojny ton głosu. W rzeczywistości był coraz bardziej zdenerwowany. Od tego, czy uda mu się znaleźć Taemina, mogło zależeć, jak będzie wyglądało ich dalsze życie. Staruszek uśmiechnął się dziwnie, a jego oczy zamigotały psotnie, kiedy kiwał głową twierdząco.

- Oczywiście, że wiem. Człowiek o wielu rzeczach wie, jeśli przez dwadzieścia lat stoi w tym samym miejscu, nie sądzisz? – powiedział lekkim tonem, zupełnie jakby właśnie gawędził o pogodzie z jednym ze swoich klientów. Minho jednak wcale nie spodobało się brzmienie tej wypowiedzi. Staruszek zdawał się zupełnie bagatelizować zaistniałą sytuację.

- Czy mógłby mi pan pomóc? – Minho z całych sił starał się nie dać wyprowadzić z równowagi, upatrując w tym pokręconym człowieku swojej ostatniej deski ratunku. Staruszek wsparł się na ladzie i zmarszczył brwi.

- Jeśli ktoś ucieka, to chyba znaczy, że nie chce być odnaleziony, prawda? – bardziej oznajmił, niż spytał, wbijając swoje piaskowe spojrzenie w oczy Minho, który naraz poczuł, że jest poddawany jakiejś niedorzecznej próbie. Przełknął nerwowo ślinę, usiłując nie stracić pewności siebie.

- Osoba, która ucieka, czasami nie zdaje sobie sprawy z faktu, że robi to właśnie po to, żeby ktoś ją wreszcie znalazł. – Minho zaskoczył samego siebie tym zdaniem, które okazało się być podsumowaniem jego wszystkich przeszłych pogoni za Taeminem. W głębi serca Choi wierzył, że jego przyjaciel potrzebował kogoś, kto go znajdzie, nawet jeśli nie zdawał sobie z tego sprawy. Dlatego Minho za każdym razem za nim biegł, za każdym razem starał się być tą osobą, której Taemin nieświadomie potrzebował. Tym razem jednak, owa filozofia mogła okazać się jednym, wielkim błędem, czego brunet wolał nie dopuszczać do swojej świadomości.

- Twój przyjaciel pobiegł w tamtą stronę – oznajmił staruszek, wyrywając chłopaka z zamyślenia. Jego bezzębny uśmiech zdawał się stanowić potwierdzenie zdanego testu, który Minho i tak prawdopodobnie tylko sobie uroił. Sękaty palec wskazywał zacienioną alejkę, prowadzącą w północne rejony parku.

- Dziękuję – mruknął Minho w kierunku staruszka, po czym po raz ostatni odkaszlnął, szykując się do dalszego biegu. Zmarnowany na tym placyku czas był nie do nadgonienia. Choi mógł tylko mieć nadzieję, że jakimś cudem znajdzie miejsce, w którym Taemin postanowił się ukryć.

- Chłopcze – odezwał się jeszcze staruszek. Minho zatrzymał się wpół kroku i spojrzał nań przez ramię. Mężczyzna opierał się o blat swojej pokrytej łuszczącą się farbą budki, krusząc bułkę i rzucając jej zeschnięte kawałki ku gromadzącym się wokół gołębiom. – Oducz swojego przyjaciela tych ucieczek, co? - powiedział tak samo lekkim tonem, jak wcześniej, a mimo to nadając tym słowom jakiś cięższy wydźwięk. – Płoszycie ptaki… - dodał dziwnie czule, wskazując podbródkiem na żarłoczne kreatury, kłębiące się na asfalcie, walczące zaciekle o kolejne zlatujące z nieba okruchy. Następnie rzucił Minho ostatnie, tym razem zaskakująco pokrzepiające, spojrzenie, po czym zwrócił wzrok ku ptakom, pod nosem nucąc jakąś bliżej niezidentyfikowaną melodię.

Minho pozwolił sobie jedynie na krótką refleksję, że ten tajemniczy i zdecydowanie zbyt inteligentny człowiek marnuje się w roli sprzedawcy jedzenia na zapyziałym, parkowym placyku. Chłopak nie miał jednak czasu na rozważania dotyczące staruszka. Musiał znaleźć Taemina za wszelką cenę. Tym razem zamierzał przemierzyć cały park, choćby i miał spędzić tu resztę swoich dni.

Chłopak minął plac zabaw, nie dostrzegając iskrzącej się w słońcu kitki włosów na żadnej z rozkołysanych przez gorący wiatr huśtawek. Następnie przeciął kilka skrzyżowań z jeszcze mniejszymi alejkami, za każdym razem wahając się, czy nie skręcić w którąś z nich. W końcu jednak, trzymając się wskazanej przez starca drogi, która wiła się przez całą długość parku, chłopak dotarł na mały, zagubiony pośród drzew placyk z fontanną. Tam zatrzymał się gwałtownie, z niedowierzaniem widząc cel swojego biegu.

Po murku fontanny, balansując na jego krawędzi, spacerował nastoletni chłopak. Związane z tyłu głowy włosy rdzawymi refleksami migotały w słońcu, a na pojedynczych kosmykach osadziły się kropelki chłodnej wody. Chłopak raz po raz przystawał na jednej nodze, drugą zamaczając w wodzie, w ten sposób niemal do niej wpadając. Na jego twarzy malowało się głębokie zamyślenie, jakby dumał nad istotą wszechświata, bądź nad jakąś kwestią o równie wysokiej wadze. Na ten widok serce Minho zabiło szybciej, znaczniej gwałtowniej, niż wobec szaleńczego biegu sprzed paru chwil. Chciał podbiec do fontanny, złapać Taemina w pasie, zatrzymać przy sobie i już nigdy nie pozwolić na ucieczkę. Ale wiedział, że to nie byłoby w porządku. Bądź co bądź, tym razem Taemin uciekał właśnie z jego powodu.

Kiedy młodszy w dalszym ciągu błądził stopami po mokrym betonie, Minho zaczął zbliżać się do fontanny. Powoli, jakby nie chciał spłoszyć dzikiego zwierzęcia. Bał się, że jeśli jego przyjaciel go zobaczy, znów zacznie biec i wtedy starszy nie będzie już miał prawa go gonić. Straci ostatnią szansę. Na szczęście Lee nie uniósł wzroku znad swoich stóp, z których jedna co chwilę zanurzała się w zimnej wodzie. Jego zmarszczone brwi i zaciśnięte usta zdradzały kłębiący się w nim chaos. Taemin najwyraźniej przybiegł w to miejsce nie tylko w poszukiwaniu spokoju. Wyglądał, jakby usilnie starał się zrobić porządek we własnym umyśle, raz po raz ginąc w tym poplątaniu, by po chwili znów odnaleźć zagubiony wątek, rozłożyć go na czynniki pierwsze od nowa, po paru minutach ponownie pozwalając wszystkiemu rozsypać się w drobny mak. Minho czuł się winny za to wykrzywienie ust, za to zmarszczenie brwi, za te myśli, gryzące jego przyjaciela. Dobrze wiedział, o czym Lee rozmyślał. Aż nazbyt wyraźnie pamiętał moment sprzed zaledwie dwóch godzin, kiedy to zebrał się na odwagę, by powiedzieć Taeminowi o czymś, co dotąd pozostawało zamknięte w głębi zbyt szybko bijącego serca. Jego ryzykowne wyznanie nie doszło jednak do skutku. Dalej miał w pamięci tę ciężką, uniemożliwiającą oddychanie atmosferę, która zapanowała w pokoju, kiedy popatrzył Taeminowi w oczy. Wciąż czuł na sobie to spanikowane spojrzenie ciemnych tęczówek, płynny strach, który zapełnił wnętrze źrenic, kiedy jego młodszy przyjaciel zorientował się w jakim kierunku zmierza ich spotkanie. Wtedy Minho już wiedział, że czeka go kolejny bieg. Rozwiała się płonna nadzieja, że tym razem Taemin nie będzie miał potrzeby uciekać, że wszystko będzie w porządku.

- Czasem człowiek chce być odnaleziony – szepnął do siebie pod nosem, stając tuż przy murku fontanny. Tymi słowami usiłował dodać sobie otuchy, upewnić samego siebie, że w takim tłumaczeniu jego poczynań jest choć krztyna prawdy.

Przechadzający się po murku chłopak nagle się zatrzymał i uniósł wzrok, chcąc sprawdzić, kto zasłania mu słońce. Na widok znajomej twarzy gwałtownie wciągnął powietrze, i w pierwszej chwili zrobił ruch, jakby chciał uciec. Ciało zareagowało szybciej, niż wola. Zaraz jednak poczuł, jak dłoń przyjaciela łapie go za nadgarstek i zmusza, żeby zeskoczył z murka.

- Zastanów się… - powiedział Minho, a jego głos nieco zadrżał. – Jeśli teraz uciekniesz, więcej nie będę cię gonił, obiecuję. – Starszy spoglądał Taeminowi w oczy, wiązał go tym spojrzeniem, które nie pozwalało wyrwać nadgarstka z uścisku, zrobić decydującego kroku w tył. Lee czuł się jak sparaliżowany. Bał się tych znajomych oczu i sekretów, które w sobie kryły; bał się tych znajomych ust i słów, które chciały je opuścić. A nade wszystko bał się, jak te oczy, te usta, ten drugi człowiek, na niego wpłyną, jeśli zabiorą część jego serca dla siebie. Nie chciał znać odpowiedzi na to pytanie, ani brać za nią odpowiedzialności. A mimo to nie potrafił się odwrócić i uciec. To odkrycie wprawiło go w jeszcze większe przerażenie.

Taemin utkwił spojrzenie w trzymającej go dłoni, nie mając odwagi na patrzenie w te oczy, przepełnione trudną do ukrycia nadzieją, albo na te usta, które zdawały się być gotowe do wypowiedzenia sądnych słów, przed którymi młodszemu ledwo udało się uciec.

- Taemin, ja… - odezwał się Minho, nie mogąc dłużej znieść wypełnionej niepewnością chwili oczekiwania.

- Nie mów tego! – wszedł mu w słowo młodszy, a jego głos, wbrew woli, zadźwięczał piskliwą nutą, zakłócając spokój parkowego popołudnia. Minho był jego przyjacielem od zawsze, a teraz to wszystko, cała ich silna i niczym niewzruszona relacja, miała legnąć w gruzach.

- I tak dobrze wiesz, co mam na myśli. Wiesz od dawna. Tylko boisz się nadać temu odpowiednią nazwę – powiedział Minho, siląc się na spokojny ton głosu. Nie mógł sobie pozwolić na panikę, zbyt wiele jej było w oczach przyjaciela, zbyt wiele wirowało w przestrzeni wokół nich.

- Wcale nie! – odkrzyknął Taemin, zaciskając powieki, które to miały odgrodzić go od problemu. Zaraz jednak, jak na złość, umysł zaczął serwować mu niezliczoną ilość obrazów przeszłości. Minho pożyczający mu kredki. Minho zjadający za niego niechciane warzywa. Minho pomagający mu w nauce. Minho czytający mu książki, kiedy był chory. Minho kryjący go, kiedy poszedł na wagary. Minho patrzący na niego, jak na nikogo innego na całym świecie. Minho goniący go, ilekroć zaczął uciekać. Dlaczego tym razem Taemin znów postanowił biec, skoro wiedział, że przyjaciel podąży za nim i zrobi wszystko, żeby go znaleźć? Dlaczego nie mógł po prostu odmówić wysłuchania jego wyznania, udając, że nigdy nie widział tych wszystkich absurdalnie jasnych uśmiechów, zaadresowanych tylko do niego? I dlaczego nawet teraz nie potrafił po prostu odejść, wiedząc, że Choi za nim nie podąży?

- Powiem to, choćbyś miał mi wydrapać oczy – oznajmił niespodziewanie Minho, ostatecznie tracąc panowanie nad sobą. Taemin nawet nie zdążył zareagować, bo przyjaciel błyskawicznym ruchem złapał go za oba nadgarstki, żaby nie mógł się wyrwać, i przysunął się niebezpiecznie blisko, tak, że Lee mimowolnie dostrzegł błysk desperacji w ciemnych oczach. Oczach, które od zawsze patrzyły na niego zbyt ciepło. – Lee Taeminie – zaczął Minho, po czym przełknął ślinę, okropnie zdenerwowany. Stokroć bardziej, niż te dwie godziny wcześniej, kiedy jego serce było lżejsze o garść trosk, a nogi nie uginały się pod nim ze zmęczenia. Młodszy obserwował to z mimowolnym zdziwieniem. Przestał wyrywać się z uścisku, biegnąc wzrokiem po tej znajomej twarzy, wykrzywionej w wyrazie niepokoju. Dopiero teraz dostrzegł ciemne kręgi pod oczami przyjaciela, oznakę zmęczenia i bezsenności. Usta Taemina zalał gorzki posmak. Czuł się za tę bezsenność bezpodstawnie winny. – Ja… - spróbował Minho, ale pozostał niezdolny do sklecenia choćby jednego zdania. Patrząc na zdenerwowanie przyjaciela, czując drżenie jego dłoni na swoich nadgarstkach, Taemin uświadomił sobie coś tak oczywistego, jak fakt, że trawa jest zielona. Minho się bał. Bał się tak bardzo, że nie mógł zapanować nad drżeniem głosu. Bał się tak bardzo, że jego wiecznie ciepły uśmiech zniknął bez śladu. Bał się tak bardzo, jak bał się sam Taemin. To nagłe odkrycie sprawiło, że pod młodszym ugięły się nogi.

- K… - Pierwsza głoska zadźwięczała w letnim powietrzu, ale reszta słowa została zduszona przez Taemina, który za sprawą impulsu, zrobił coś, przed czym uciekał całe życie.

Obce sobie usta odnalazły się nawzajem, niepewnie, jakby w zdumieniu odkrywając gorąc dzielonego na dwoje oddechu. Woda w fontannie szumiała, przepływając niczym strumień myśli gdzieś obok, gdzieś poza złączonymi w pocałunku chłopcami. Młodszy, łamiąc wszelkie swoje zasady, oplótł szyję przyjaciela rękami, zacisnął drżące dłonie na kosmykach jego ciemnych włosów, nie myśląc już o niczym, nie bojąc się niczego, albo po prostu pragnąc choć przez ten krótki moment wierzyć, że strach minął na dobre. Minho całował go tak, jak nikogo innego, świadom, że jest jedyną osobą, której chłopak pozwolił na tak wiele. Nie miał pojęcia, co może wydarzyć się za chwilę, kiedy ten przypływ odwagi niesionej z wiatrem zniknie bezpowrotnie. Kiedy Taemin znów postanowi uciec. Dlatego łapał ten dziwny, szalony moment, tak jak łapie się oddech po długim biegu, obejmując Taemina z całych sił i równie mocno go całując. Lee też ani na chwilę nie rozluźnił kurczowego uścisku, jakby bojąc się, że w każdej chwili Minho może zniknąć, choć tak naprawdę tym, który nagle znika, był on sam.

Kiedy milion drżących i niepewnych chwil później oderwali się od siebie, ich przyspieszone oddechy wmieszały się w szum wód fontanny. Minho spojrzał na Taemina. Jego usta były nabrzmiałe od pocałunku, a w oczach paliła się dziwna iskra. Młodszy, zanim zdążył się zorientować, co robi, przestąpił krok w tył. Po raz drugi tego dnia został jednak zatrzymany, nim w ogóle uświadomił sobie, że znów próbuje uciec. Minho pokręcił głową, na powrót zamykając przyjaciela w ciasnym uścisku.

- Dość biegania na dziś, Taemin – powiedział zmęczonym głosem, opierając brodę na jego ramieniu. Młodszy otworzył szerzej oczy, słysząc te słowa i jednocześnie uświadamiając sobie, że faktycznie nie odczuwa już potrzeby ucieczki. Było mu dobrze w ramionach Minho. Przynajmniej na razie.

Z wahaniem wyciągnął dłoń, by po chwili położyć ją na głowie przyjaciela i pozwolić sobie na łagodną pieszczotę.

- W porządku. Dziś nie będę już biegał – szepnął cicho, przesuwając między palcami kosmyki lśniących w słońcu włosów. Przyszło mu na myśl, że owo dziś mogłoby trwać dłużej, niż tych kilka marnych godzin, pozostałych do północy. Przynajmniej chciałby, żeby tak było. Wolał jednak zachować to spostrzeżenie tylko dla siebie. Wolał pamiętać, że w razie czego zawsze może znów zacząć biec.

~*~

Tak, jak wspomniałam u góry, napisałam tego one-shota w ramach akcji, za nominację dziękuję Kimiko Xiao a dalsze losy wędrownego opowiadania przekazuję w ręce Ayo ^^ 

Pisanie tego tekstu na plaży przypłaciłam niewygodnymi pytaniami rodziców ("Co ty za powieść piszesz?"; "Pokażesz?"; "Może zostaniesz pisarką?") xDDDD 

Tworząc to małe coś cały czas miałam w głowie piosenkę SHINee, stąd taki tytuł (nie byłam już w stanie wymyślić nic oryginalniejszego). Nie jestem z tego shota zadowolona, ale cóż... Lepszy chyba nie będzie >.<