Bez słów

Autor: ShizukaAmaya
Pairing: 2min
Gatunek: shōnen-ai, fluff, odrobina smuta
Długość: one-shot

~*~

 - Więc kochaj mnie - powiedział Taemin.  Słowa ciche i nieprawdopodobne. Mogłoby się zdawać - wcale nie wypowiedziane. Ich zmieniająca obliczę świata moc zawisła w powietrzu, sądna, choć granicząca o nieistnienie. Ich smak dało się wyczuć na koniuszku języka, tak jak czuje się smak dymu w pobliżu palonego na polanie ogniska, albo smak herbaty, której jeszcze nie zdążyło się spróbować, a która już uwalnia swoje barwy w przestrzeni nad kubkiem.

Zamrugałem kilkukrotnie powiekami, zatrzymując się wpół ruchu. Spuszczana właśnie przeze mnie roleta opadła swobodnie, z głośnym trzaskiem, a w pokoju zapanował półmrok. Przełknąłem głośno ślinę, niepewien czy się przesłyszałem. Następnie powoli odwróciłem się od okna i spojrzałem na wspartego o ścianę chłopaka.

- Co powiedziałeś? - zapytałem, z trudem formułując słowa. Cienie wydłużały się z każdą odmierzaną przez duży zegar na ścianie sekundą, tylko dodając powietrzu barw nierealności. Czy to był sen? Nocna mara, po której wraz z pierwszym promieniem słońca pozostanie jedynie lśniąca  w świetle kałuża smutku.

Za oknem zaszumiał przejeżdżający szosą samochód, ale ponad ten dźwięk wzbiło się głośne westchnienie, które sprowokowało dreszcz na moich plecach. To nie był sen. Oczy młodszego zbyt mocno jarzyły się w ciemnościach pokoju, zbyt dobitnie zamykały mnie w imadle nieodgadnionego spojrzenia. I nawet mimo tego dziwnego wyrazu, czułem wyraźnie znajomą irytację, typowe zniecierpliwienie ze strony przyjaciela.

Taemin skrzyżował ramiona na piersi i zmrużył oczy.

- To odpowiedź - oznajmił z właściwą sobie dumą, jakby oczekując, że zrozumiem jego intencje bez dalszych wyjaśnień. Ja jednak zmarszczyłem brwi, wciąż nie do końca pewny, czy cała ta sytuacja, a co ważniejsze - wypowiedziane chwilę wcześniej przez Taemina słowa - nie są tylko wytworem mojej wyobraźni. Nie miałem pojęcia z jaką sprawą młodszy bez zapowiedzi wpadł do mojego pokoju, i dlaczego jak gdyby nigdy nic z nonszalancją wsparł się o ścianę, przyjmując pozycję cichego, krępującego każdy mój ruch, obserwatora. Celem nie mogło być jednak to, co mój mózg najwyraźniej usiłował sobie ubzdurać. Musiałem się przesłyszeć. Musiałem...

- Odpowiedź na co? - zapytałem w końcu, przerywając ciszę, która przerwana zostać musiała, bo atmosfera w pomieszczeniu zdawała się gęstnieć wraz z każdym oddechem. Zupełnie, jakbyśmy wzajemnie odbierali sobie niezbędny do życia tlen.

Taemin odchylił głowę do tylu, najwyraźniej usiłując nade mną górować, mimo oczywistej różnicy wzrostu. Jednocześnie jednak utkwił spojrzenie w suficie, gwałtownie przerywając ciążący nam obu kontakt wzrokowy.

- Na ciebie - odparł, mimowolnie nieco wydymając policzki, zupełnie jakby usiłował zrzucić na mnie winę za jakieś nieokreślone przestępstwo. Cisza zaczęła wywlekać z podświadomości najskrytsze myśli, każdą przewinę ciążącą na sumieniu, od najlżejszych, aż po te mierzone w tonach, te które nie pozwalają spać po nocach, nie pozwalają spojrzeć w oczy. Taemin obwiniał, a ja czułem się winny. Nawet jeśli obaj nie do końca rozumieliśmy popełnioną zbrodnię.

Za oknem znów rozległ się szum, tym razem jednostajny, narastający z każdą sekundą, dudniący w uszach, konkurujący z przyspieszonym biciem serca. Deszcz.

Wziąłem głęboki wdech, zamierzając jakoś rozproszyć to napięcie. Wyjaśnić tę niecodzienną sytuację, zrozumieć tę dziwną wymianę nie tyle słów, co wciąż nienazwanych jeszcze emocji, które buzowały w przestrzeni między nami. W tym jednak momencie Taemin oderwał wreszcie oczy od sufitu, i utkwił wzrok we mnie. I już nic nie musiało być wyjaśniane, nic nie musiało być rozumiane. Wszystko zawarło się w tym jednym, porażającym spojrzeniu.

Taemin mierzył oskarżycielskim wzrokiem moje dłonie. I choć nie wypowiedział na głos ani słowa, całe zdania zdawały się wisieć w powietrzu. Prawdziwe i niepodważalne. Zacisnąłem dłonie w pięści, niemal czując jak skóra piecze mnie od tatuowanych na niej wyrzutów. Pod wpływem tego intensywnego spojrzenia kolejne obrazy przesuwały mi się przed oczami.

- Widzisz? - zdawał się mówić Taemin. Jego głos, cichy i zachrypnięty, dźwięczał w moich uszach. Nieistniejący i prawdziwy. Zmyślony i rzeczywisty. - To tymi dłońmi sprawiasz mi kłopot - samoistnie kontynuował się bezdźwięczny monolog. - To tymi dłońmi sprawiasz, że czuję rzeczy, których czuć nie powinienem. - Z mieszaniną zdziwienia i zgrozy spojrzałem na własne dłonie, jakby próbując się przekonać, że nie istnieją realne dowody mojej przewiny. Takich dowodów było jednak mnóstwo. Nieposkromione mnożyły się w wyobraźni, we wspomnieniach dzielonych na dwoje.

Uniosłem wzrok, ale młodszy w dalszym ciągu uparcie wpatrywał się w obrany punkt. I choć zaciskał usta w wąską kreskę, jak to czynił ilekroć był czymś zdenerwowany, jednocześnie wciąż zdawał się zasypywać mnie gradem gorzkich słów.

- To te dłonie tak często są blisko, dużo bliżej, niż powinny. Myślisz, że nigdy nie zauważyłem, Minho? - Pełen napięcia znak zapytania w oczach Taemina płoszył latające w powietrzu drobinki kurzu, wprawiał moje serce w sekwencję nieprzewidywalnych ruchów. Czułem się, jakby ktoś mnie zdemaskował. Jakby rzucił światło na najodleglejszy zakątek serca, który to nawet jego właściciel z godną podziwu pieczołowitością ukrywał przed samym sobą. Czy naprawdę pozwoliłem sobie na zbyt wiele? Czy moje dłonie były zbyt blisko? Czy nie zapanowałem nad tym niewątpliwym przyciąganiem, jakie czułem ilekroć młodszy znajdował się w pobliżu, a które działało stokroć mocniej, kiedy Lee znikał z moich oczu? Nerwowo przełknąłem ślinę, teraz już niepewien czy powinienem się usprawiedliwiać, czy błagać o przebaczenie. A może milczeć? Tak, jak Taemin. Milczeć tysiącem słów.

Bo młodszy w dalszym ciągu zdawał się przemawiać, odczytywać listę zarzutów, niczym sędzia na rozprawie. Jego wzrok przesunął się od dłoni do ramion, po drodze muskając całą długość rąk, zostawiając na nich palącą wręcz gęsią skórkę. Tak oto dotarł do kolejnego narzędzia zbrodni.

- Widzisz? – Znów wzdrygnąłem się pod mocą tego prostego, niepozornego słowa. - To te ramiona, silne i ciepłe, uzależniły mnie od czułości. To ich bezczelna i wszędobylska bliskość wypaczyła moją definicję bezpieczeństwa. Myślisz, że nigdy nie zauważyłem, Minho? Tej siły z jaką tulisz mnie na scenie, zupełnie jakbyś nie zamierzał już nigdy puszczać. Myślisz, że przeoczyłem to, jak bardzo ja sam nie chcę już być przez ciebie puszczany? Dlaczego to robisz, Minho? Dlaczego każesz mi chcieć więcej? - Ostatnie słowa cisza niemal wykrzyczała mi do ucha. Czułem, że długo już tego napięcia nie wytrzymam. Że zaraz mimowolnie podbiegnę, przeproszę, obiecam. Własnowolnie poddam się wyrokowi. Operacji zamrożenia serca. Nie zdążyłem jednak choćby drgnąć, bo naraz oczy Taemina skierowały się na moją klatkę piersiową.

Zamarłem w bezruchu. Bałem się wykonać najlżejszy gest, zupełnie jakby wzrok młodszego wskazywał cel strzału, który mógł zostać sprowokowany przez każde wzburzenie. Byłaby to ostateczna kara dla głównego winowajcy - serca.

- Widzisz? - Znów odezwał się wirujący w pomieszczeniu kurz. Mimo intensywnego szumu deszczu, głos Taemina w tym pokoju zdawał się mieć władzę nad wszystkimi cieniami, nad każdą drżącą w nikłym świetle nitką powietrza. - To właśnie to serce zakłóciło rytm mojego własnego. Ukradło spokój, zabrało opanowanie, roztopiło obojętność. Zbyt kochające, żeby można je było ignorować. Myślisz, że nie zauważyłem, Minho? Jak czule o mnie mówisz, jak często o mnie myślisz. Jak skrzętnie gromadzisz to wszystko w skrytce serca, zamiast się tego pozbyć. To twoje serce jest winne. Zaraziło moje tą głupią chorobą. Miłością.

Wstrzymałem oddech, czekając na strzał. Nie wiedziałem już, czy to jawa czy sen, czy słyszane słowa pochodzą z mojej czy z Taemina głowy. Czułem tylko słony zapach deszczu i gorzki smak winy. Może to moje własne sumienie przyszło mnie dopaść w tak okrutny sposób?

I naraz wszystko zmarło, bo oto Taemin dotarł do ostatniego punktu na swojej liście oskarżeń.

- Widzisz? - Tym razem głos młodszego zabrzmiał słabiej, tak samo jak osłabła złość w jego oczach, bo być może sam już nie miał siły do nadawania kolejnym wypowiedziom hardego tonu. - Znowu to robisz - powiedział, wpatrując się we mnie ze zmarszczonymi brwiami. - To te oczy rozkochują mnie na nowo, ilekroć w nie spojrzę. - Niewypowiedziane zdanie zaciążyło w przestrzeni między nami. Powietrze zdawało się wibrować od napięcia, jakby nagromadzone w nim emocje, myśli, słowa, miały lada chwila wybuchnąć. A deszcz szumiał za oknem, niepowstrzymany i nieprawdziwy.

Taemin przygryzł wargę, i z jeszcze większą intensywnością zwarł ze mną swoje spojrzenie.

- To moja odpowiedź na ciebie – odezwał się, i choć mógłbym przysiąc, że przez ostatnich kilkanaście minut pokój był wypełniony jego słowami, dopiero mając w uszach ten rzeczywisty głos, z całą mocą odczułem wagę wszystkich milczących wyznań. – Kochaj mnie, Minho. Kochaj mnie, bo to wszystko twoja wina…

Tym razem ciało zareagowało samo, jakby ożywione na sobie tylko znaną komendę. Zbliżyłem się do Taemina, i stanąłem w odległości zaledwie paru centymetrów. Jego oczy, wielkie i nieprawdopodobne, jarzyły się dziwnym odcieniem czerni, takim, jakiego jeszcze nigdy w życiu nie widziałem. Chłopak znów przygryzł wargę, tym udawanym, a tak skutecznym rodzajem cielesnej pieszczoty rozbudzając we mnie, w sobie, w kurzu i w szumie deszczu, jakiś nieokiełznany żywioł, który tak długo trzymany był w ryzach rozsądku.

I zwarły się usta, tęskne, spragnione, i rozszalały się grzeszne ramiona, i zaśpiewało winne wszystkiemu serce. W kakofonii dźwięków, wciąż wyraźnym piętnem odznaczał się szum deszczu. Nieustający, poganiający, nadający rytm kolejnym ruchom.

Nieme westchnienie wyrwało się z ust, gdy pocałunek, prawdziwy, bądź zmyślony, uderzył do głowy, zagotował krew w żyłach. Desperacja zagościła na językach, nienasycenie napiętnowało wargi. Skąd wzięła się w nas ta gwałtowność? Ta potrzeba zagarnięcia jak najwięcej z cudzej bliskości? Czy to wina rąk? Ramion? Serca? Oczu?

Niespodziewanie spotkały się rozgorączkowane spojrzenia, na skraju nieprzebytego dotąd wspólnie, cielesnego rytuału. Oczy ciemne, wielkie, wołające. Czy to czas skumulował w nas ten ogrom potrzeb? Czy może poddaliśmy się własnej winie, zupełnie jakbyśmy chcieli ją dopełnić? To zbliżenie było niczym rozprzestrzeniający się pożar. Pozwoliliśmy ustom zająć się ogniem, i już nie było ratunku dla reszty ciał. Nie było nikogo, kto chciałby je ratować.

Taemin mocno uchwycił się tych ramion, których tak nienawidził, oplótł nogi wokół moich bioder, i całował, całował nie mając czasu na choćby jeden dłuższy oddech. Całował czule, choć namiętnie. Szczerze, choć nierealnie. Całował słowami, których nigdy nie wypowiedziałby na głos, a które teraz dźwięczały w ciszy pokoju, komponowały się z szumem deszczu i szmerem przyspieszonych oddechów.

O tym, że znaleźliśmy się w łóżku, poinformowała nas nagła miękkość pościeli, tak niedorzecznie realna i prawdziwa, wobec całego rozgrywającego się w plątaninie języków absurdu.

„Kochaj mnie” – dźwięczało w moich uszach, a ja kochałem, znacząc szyję pocałunkami, kochałem, rozpinając w pośpiechu koszulę, kochałem, napierając na biodra młodszego, czując go całym sobą, urywając oddech, i na powrót napełniając płuca tlenem. Kochałem gwałtownie, mocno. Tęsknie. Bez odpoczynku. Kochałem tak bardzo, jak tylko potrafiłem. Miłością prawdziwą, choć graniczącą z nocną marą, z nader realistycznym snem, dzielonym na dwoje. A każde niewypowiedziane, ukryte czy to w spojrzeniu, czy w uścisku słowo, dodawało mi odwagi i wiary w to, że nawet jeśli nadejdzie kara, to będziemy ją przechodzić we dwoje.

Taemin wypychał biodra do góry, znaczył moją skórę paznokciami, odrzucał głowę na poduszkę. I milczał, choć jego ciemne, hipnotyzujące oczy krzyczały, jak jeszcze nigdy. Zdystansowane dłonie tuliły, odległe usta całowały. Obojętne oczy iskrzyły się paletą barwnych emocji.

I nawet kiedy ostatni oddech wrócił do normy, a nieprzyzwoitość nagich ciał skryła się pod warstwą koca, twarz Taemina wciąż była otwarta, kochająca, piękna, kiedy wpatrywał się we mnie bez przesłon i barier, bez strachu, że jakakolwiek jego myśl zostanie źle odczytana. Uśmiechnąłem się, widząc w oczach przyjaciela to, co podświadomie chciałem w nich zobaczyć od tylu lat. Pochyliłem się i pocałowałem go delikatnie w czoło, po czym zawahałem się, i jakby na wszelki wypadek postanowiłem tym razem pozwolić słowom wybrzmieć.

- Kochaj mnie, Taemin. Właśnie dlatego, że to moja wina… - poprosiłem cicho, po czym na moment odwróciłem wzrok, naraz niepewny, czy powinienem był to mówić. Otrzymując jednak kuksańca w żebra i widząc zdradliwy rumieniec, zakradający się na twarz przyjaciela, na powrót szeroko się uśmiechnąłem. Choć młodszy nic nie powiedział, aż nazbyt wyraźnie usłyszałem odpowiedź.

Być może byłem jedyną osobą na świecie, która rozumiała Lee Taemina bez słów.

~*~

...nie podoba mi się... przepraszam