Sagi: ~X~

Obłok dymu niemal całkowicie przesłonił moje pole widzenia dobitnie szarą, duszącą kurtyną. Nie robiło mi to jednak wielkiej różnicy, znałem to miejsce i nie było tu nic godnego oglądania. Te same czerwone draperie, te same migoczące pośród ciemności światła żyrandoli, a wszystko pokryte grubą warstwą tandety. Jakim cudem znów się tu znalazłem i jak żałosny musiałem się wydawać – te pytania wolałem zostawić bez odpowiedzi.

Niedbałym ruchem wsadziłem niedopałek cygara do czekającej na stole popielniczki i wbiłem wzrok w przestrzeń. Byłem głupi, oh, tak bardzo głupi i naiwny, ponownie przychodząc w to miejsce. Obserwowanie pogrążonej w półmroku sceny, na którą za chwilę miały wkroczyć skąpo odziane tancerki, wywoływało mdłości, podobnie jak widok siedzących przy stolikach klientów, w których oczach szalał głód pożądania. A pośród całej tej rozpustniej maskarady, głupi i żyjący ułudą ja.

Tym razem Kibum nawet nie pytał. Wystarczyło mu jedno spojrzenie, żeby wiedzieć, że jego słowa nic już nie zdziałają, bo sytuacja jest zbyt beznadziejna. Po prostu wcisnął mi w dłoń garść monet, i kazał iść się rozerwać. Zapomnieć. Zupełnie, jakby to było w jakikolwiek sposób możliwe. A mimo to posłuchałem go, cóż więcej mi zostało? I tak oto ponownie wylądowałem w tym nieprzyzwoitym lokalu. Ze wszystkich możliwych miejsc, nogi poniosły mnie właśnie ku tej czerwonej kurtynie, ku tym oparom tajemniczości. Ku miejscu, w którym zaczęło się najciekawsze przedstawienie, w jakim przyszło mi grać.

I mimo że znalazłem się przy tym samym stoliku, z podobnym cygarem w dłoni, w sercu dalej zionęła pustka, dziwne zobojętnienie na świat. Nie byłem pewien, czy to, co czuję, to złość, czy raczej smutek. Czy przyszedłem tu się zemścić? Dowieść przed samym sobą, że nic się nie stało, że jestem w stanie po prostu paść w ramiona nocy, bez głupich wyrzutów sumienia i sentymentów? A może to właśnie sentyment mnie tu przywiódł?

Potarłem skroń, próbując przepędzić pulsujący ból głowy. Byłem taki żałosny. Zostałem wykorzystany i porzucony bez choćby jednego słowa wyjaśnienia, a mimo to w głębi serca łudziłem się, że przyjście w to miejsce może odmienić mój los. Że czarna rękawiczka znów zakradnie się do mojej kieszeni, a ochrypły szept ponownie zabrzmi mi w uszach. Byłem taki żałosny, a mimo to nie potrafiłem po prostu opuścić sali, poszukać lepszego miejsca na relaks; miejsca, gdzie nie będą mnie ścigać wywołujące gorzki posmak w ustach wspomnienia.

Na sali zapanowało wzburzenie, a powszechny jazgot zmieszał się z sączącą się gdzieś z kąta muzyką. Po krótkiej chwili trzymania klientów w napięciu, na scenę wkroczyły tancerki, jak zawsze olśniewająco nieprzyzwoite. Skrzywiłem się z niesmakiem i zwróciłem wzrok z powrotem ku swojemu stolikowi. Wyuzdane miny i jeszcze gorsze ruchy tańczących na scenie dziewcząt przyprawiały mnie o mdłości. Zamiast mnie pociągać, tylko odpychały. Ich karykaturalna zmysłowość raziła w oczy, i sprawiała, że tak niesamowicie mocno zatęskniłem za prawdziwie tajemniczymi oczami, za subtelnymi gestami, za tym wszystkim, co składało się na najbardziej pociągającą osobę, jaką było mi dane spotkać. Jak ironiczny był los, czyniąc mnie podatnym na wdzięki tej jednej, najsprytniejszej i najokrutniejszej oszustki?

- Lee Taemin, ty gnoju – mruknąłem pod nosem, jakby samo ciskanie w niego obelgami, miało jakoś mi ulżyć. Nic bardziej mylnego. Kolejne bolesne ukłucie w sercu sprawiło, że skrzywiłem się nieznacznie, i sięgnąłem po stojącą na stoliku szklankę. Wbiłem beznamiętne spojrzenie w odbijający odległe refleksy światła płyn, na który wydałem sporą część gotówki, jaką miałem przy sobie. Jednym haustem opróżniłem naczynię, i z trzaskiem odstawiłem je na stolik, używając przy tym zdecydowanie więcej siły, niż to było konieczne. Następnie przetoczyłem rozbieganym spojrzeniem po wnętrzu lokalu. Jakim cudem kiedyś to miejsce wydawało mi się tajemnicze? Jakim cudem te wyginające się na podeście, niegodnym miana sceny, kobiety mogły rozpalić we mnie pożądanie?

Zaśmiałem się gorzko. Po etapie odrętwienia najwyraźniej nastąpił moment obleczonej w ironię złości.

- Lee Taemin, ty gnoju, patrz co mi zrobiłeś! – zawołałem, nie zwracając uwagi na otaczających mnie ludzi. Pijani klienci z pewnością nie byli w tym miejscu rzadkością. Stałem się po prostu jednym z tych delikwentów, wyrzucających z siebie nadmiar kłębiącego się w głowie nonsensu. – Czy jesteś z siebie dumny? – zapytałem, ale ani czerwone draperie, ani wirujące w powietrzu drobinki kurzu, najwyraźniej nie znały odpowiedzi. Ponowne spojrzenie ku scenie sprawiło, że raz jeszcze głośno się zaśmiałem. Tancerki odgrywały swoje role bez zarzutów, a publiczność szalała. Czy byłem jedyną osobą nie pasującą do tego spektaklu?

Tu kończy się moja rola.

Przymknąłem oczy, znów słysząc w głowie te nieproszone słowa. Słowa potwierdzające wszystkie moje obawy, wszystkie wnioski, które zdecydowanie zbyt długo i zbyt naiwnie od siebie odpychałem.

- Tak nisko upadłem… - mruknąłem pod nosem, uświadamiając sobie, że tak naprawdę w tym urządzonym przez Lee Taemina spektaklu, nie przypadła mi już nawet rola aktora. Stałem się jedynie zwykłym rekwizytem, takim samym, jak te leżące za kulisami w miejskim teatrze. Zatopione w płynnej wręcz ciszy, pokryte warstewką zbierającego się w zastraszającym tempie kurzu. Żyjące wspomnieniami szaleństwa przedstawień. Tym właśnie się stałem. Rekwizytem w rękach bezdusznego aktora.

Na ten wniosek znów się zaśmiałem, dobrze wiedząc, jak histerycznie muszę brzmieć. Zaraz jednak śmiech zamarł na moich ustach, kiedy poczułem czyjeś dłonie na swoich ramionach. Przez zaledwie ułamek sekundy serce zabiło mocniej, ponownie odarte z warstw ironii i pozorów, znów pełne nadziei, zdemaskowane. Ten moment minął jednak dość szybko, bo głos, który rozległ się w moim uchu okazał się być zupełnie obcy.

- Ma pan wesoły wieczór? – zapytała nieznajoma dziewczyna, zapewne jedna z pracownic lokalu, powoli odrywając dłonie od moich ramion i siadając na krześle naprzeciwko mnie. Przez chwilę wpatrywałem się w nią pustym wzrokiem. Miała krótkie, ale ułożone w fantazyjne fale włosy, a jej oczy migotały dziwnie, kiedy mierzyła mnie wyczekującym spojrzeniem, zapewne zadowolona z faktu, że znalazła klienta na tę noc. Jeszcze moment tonąłem w gorzkim rozczarowaniu, które ciężko było mi w sobie zdusić. W końcu jednak ponownie uśmiechnąłem się szeroko, być może nieco obłąkańczo, i skupiłem całą swoją uwagę na siedzącej po drugiej stronie stołu dziewczynie.

- Tak, to niezwykle zabawny wieczór – odpowiedziałem lekkim tonem, jednocześnie kiwając głową na kelnerkę, żeby przyniosła kolejną butelkę alkoholu. Moja nowa towarzyszka odwzajemniła uśmiech i pochyliła się nad stołem, usiłując czarować mnie kształtnością ust i widokiem absurdalnie głębokiego dekoltu. Miałem ochotę zaśmiać się jej w twarz, ale wtedy z pewnością straciłbym źródło rozrywki, jakim naraz się stała.

- A co jest w nim takiego zabawnego? – zapytała, wprawnie podtrzymując rozmowę, co zapewne zamierzała robić aż do momentu, w którym wyłożę pieniądze na stół, bądź wskażę któreś z bocznych drzwi, prowadzących do kwater sypialnych. Byłem ciekaw, jak długo wytrzyma rozmowę ze mną. Zachichotałem z rozbawieniem, obserwując jej pełną skupienia minę.

- Chce panienka wiedzieć, co jest takie zabawne, tak? – odparłem, a ona pokiwała głową, nie odrywając ode mnie wzroku. – Tak naprawdę bawi mnie fakt, iż sam Szekspir nie przewidział, że jego główny aktor ucieknie w trakcie spektaklu – oznajmiłem, z satysfakcją obserwując dezorientację, odbijającą się pod warstwą pudru i szminki. – Czyż nie jest to absurdalny obrót spraw? – zapytałem, unosząc brwi i wpatrując się w dziewczynę wyczekująco.

- Dlaczego aktor miałby uciekać w trakcie spektaklu? – powiedziała powoli i niepewnie, najwyraźniej nie do końca wiedząc, czego po niej oczekuje tak nieszablonowy klient. Zazwyczaj jej rola ograniczała się do kilku zaledwie, wyszeptanych na ucho w pośpiechu słów, nikt nie wymagał zbyt rozbudowanych konwersacji. Tym razem jednak, trafił jej się ktoś nietypowy, o kogo portfel być może warto było walczyć.

- Dlaczego? – powtórzyłem pytanie, po czym klasnąłem głośno w dłonie, a dziewczyna wzdrygnęła się nieznacznie. – Bo to tchórz! – zawołałem z przekonaniem. Rozmowa z tą niczego nieświadomą istotą sprawiała mi swego rodzaju ulgę, dlatego zamierzałem ją ciągnąć, do momentu, w którym wreszcie wyklaruje mi się coś w głowie.

- Tchórz? – powiedziała ze zmarszczonymi brwiami, najwyraźniej usiłując nadążyć za ciągiem moich myśli. – Boi się swojej roli?

- Otóż to! – krzyknąłem z entuzjazmem, a dziewczyna uśmiechnęła się dumnie, zadowolona z siebie.

- W takim razie to musi być trudna rola… - skomentowała, na moment zapominając o swojej pracy i w pełni skupiając się na tej dziwnej rozmowie. – Czyżby ten spektakl miał coś wspólnego z miłością? – dodała w zamyśleniu, a jej słowa sprawiły, że uśmiech zamarł na moich ustach. – Wie pan, coś jak Romeo i Julia, albo…

- Skąd wiesz, że chodzi o miłość? – wszedłem jej w słowo. Tym razem, dla odmiany, to moja towarzyszka wykrzywiła wargi w nieco gorzkim uśmiechu.

- Miłość to najtrudniejsza z ról. Myśli pan, że robiłabym to, co robię, gdybym nie bała się miłości? – odparła, a jakaś dziwna głębia jej słów zaciążyła w dzielącym nas powietrzu.

Pod ich wpływem zacisnąłem wargi i zamilkłem, bijąc się z myślami, ponownie gubiąc się w chaosie własnego umysłu i serca. Czy to możliwe, że Taemin uciekł ze względu na strach? Takie myślenie było najnaiwniejsze z możliwych, a mimo to tak bardzo chciałem się mu poddać. Zapomnieć, że tak naprawdę jestem tylko porzuconym za kurtyną rekwizytem.

- A tak w ogóle, to jestem Sally – odezwała się znów dziewczyna, tym samym wyrywając mnie z wiru myśli i wspomnień. Spojrzałem na nią obojętnym wzrokiem, niepewien czemu wygląda, jakby oczekiwała jakiejś gwałtownej reakcji. Kiedy nic takiego nie nastąpiło, zagryzła wargę nerwowo. – Szef mnie do pana przysłał. Podobno szukał pan dziewczyny o imieniu podobnym do mojego… - powiedziała, siląc się na rzeczowy ton, który pokryłby rozczarowanie moim brakiem zainteresowania. 

Jej słowa przypomniały mi sytuację sprzed wielu tygodni, kiedy to prezentowałem właścicielowi tego lokalu próbkę swoich aktorskich zdolności, usiłując znaleźć sposób na odzyskanie swojego portfela.

- Więc jednak znalazł na to rozwiązanie… - mruknąłem z niedowierzaniem, wspominając jak każde z wymienionych przeze mnie imion okazało się być mu obce. Zaśmiałem się pod nosem i pokręciłem głową, rozbawiony. Następnie uniosłem wzrok i znów wbiłem go w wyczekującą dziewczynę. – Sally, tak? – odezwałem się, a ona energicznie pokiwała głową. Była bardzo młoda, tak młoda, że przez chwilę zastanawiałem się, czy nie jest to przypadkiem jej pierwsza tak poważna misja, w tym chorym świecie alkoholu i dymu. Być może stąd te ciekawe uwagi, którymi mnie uraczyła podczas naszej uroczej rozmowy. Z biegiem czasu tutejsze kobiety ulegały znieczuleniu, odcinały się od jakichkolwiek refleksji, które mogłyby rozsadzić je od wewnątrz. Siedząca przede mną dziewczyna najwyraźniej jeszcze nie zdążyła wypracować w sobie tego mechanizmu obronnego, którym kierowały się jej starsze koleżanki po fachu. – Sally… to twoje prawdziwe imię? – zapytałem, w odpowiedzi na co dziewczyna pokręciła głową przecząco. – Tak właśnie myślałem… - mruknąłem, wzdychając.

- Moim zdaniem to ważne, żeby zachować prawdziwe imię tylko dla siebie i najbliższych sobie osób. Dlatego jestem Sally tylko w godzinach pracy… To mi pomaga nie zgubić siebie… - powiedziała, ale urwała wpół zdania, jakby zła na siebie, że zbyt wiele swoich myśli wyjawiła klientowi, który z pewnością wolał nie wiedzieć o jej rozterkach moralnych i po prostu skorzystać z jej usług. Jednak widząc moją pełną skupienia minę, wzięła głęboki oddech i dokończyła swoją wypowiedź. – Człowiek może mieć tysiąc różnych imion, ale to prawdziwe jest tylko jedno. Trzeba go pilnować, nie można go zgubić, bo w decydującej chwili ono jedyne może pomóc odróżnić prawdę od fałszu – oznajmiła nieco już pewniejszym tonem. Jej pełne wiary przekonania kontrastowały z tym zatęchłym i pełnym zgnilizny miejscem. Jeszcze przez moment trawiłem jej słowa, które z pewnością zapisały się w mojej pamięci na dłuższy czas. Następnie znów spojrzałem w te młode oczy i uśmiechnąłem się pogodnie.

- Panienko Sally, dziękuję za dotrzymanie mi towarzystwa tej nocy. Panienki pomoc okazała się być nieoceniona – oznajmiłem, wyciągając z kieszeni garść monet, wszystko co mi zostało z kwoty podarowanej przez Kibuma. Pochyliłem się nad stołem i wsadziłem pieniądze w dłoń dziewczyny, zaciskając na nich jej palce. – Spróbuj stawić czoła tej najtrudniejszej z ról, może staniesz się prawdziwą aktorką, a nie fałszywą podróbką, kroczącą po niegodnej siebie scenie – szepnąłem jej na ucho, po czym wyprostowałem się i ukłoniłem. – Życzę panience dobrej nocy – dodałem na odchodnym, jeszcze przez moment z uśmiechem obserwując jej zszokowaną minę. Następnie odwróciłem się plecami do tego obrazu tonącej w oparach dymu rozpusty, i raz na zawsze opuściłem lokal.

~*~

Obróciłem zdobioną kopertę w dłoniach, po raz kolejny odczytując wypisany fantazyjnym pismem adres odbiorcy. Na papierze widniało moje nazwisko. Przez chwilę wpatrywałem się w atramentowe słowa pustym wzrokiem. Następnie uniosłem głowę, jakby w otaczającym mnie miejskim krajobrazie szukając wyjaśnienia wszystkich wciąż niezrozumiałych spraw. Żadnej odpowiedzi nie znalazłem, udało mi się za to zlokalizować stojący po drugiej stronie ulicy kosz na śmieci. Znów zerknąłem na trzymany przez siebie, prostokątny kształt. Który to już raz w tym miesiącu? W pewnym momencie straciłem rachubę. A one wciąż przychodziły, na przekór mojej woli, wbrew obojętności, na którą od jakiegoś czasu chorowałem.

Westchnąłem i z niechęcią rozdarłem kopertę, wyciągając z niej zapisaną czarnym atramentem kartkę. Szybko przebiegłem wzrokiem po tekście, po czym przymknąłem oczy. Znów to samo. Kolejne zaproszenie do odegrania roli w spektaklu. Skąd się brały, i dlaczego dopiero teraz? Teraz, kiedy na samą myśl o scenie czułem nieprzyjemny ucisk w żołądku.

Tak, Lee Taemin odchodząc zabrał ze sobą coś więcej, niż mój spokojny sen. Odebrał mi radość, którą czerpałem z aktorstwa. Z początku ucieszyły mnie przychodzące listy, zaproszenia, oferty pracy, nie tylko ze strony teatru, ale i osób prywatnych, arystokratów, którzy pragnęli umilić sobie bankiety, urozmaicając ich program o przedstawienie zawodowego aktora. Nie byłem pewien, dlaczego mój los tak gwałtownie się odmienił, ale mimo wątpliwości postanowiłem wykorzystać te dane mi szanse.

Zakopując wspomnienia przeszłych tygodni w najgłębszym dole mojego umysłu, począłem przygotowywać się do zaoferowanych mi ról. Wszystko szło gładko, pracodawcy byli zadowoleni, obserwując moje próby, moje życie zaczęło układać się na tyle dobrze, że przez jeden krótki moment wierzyłem, iż od teraz wreszcie będę szczęśliwy, spełniając swoje życiowe marzenie, dumnie stojąc na deskach wytęsknionej sceny. Ta nader idealistyczna wizja posypała się jednak wraz z pierwszym ważnym przedstawieniem.

Wzdrygnąłem się, wspominając tamtą dziwną pustkę, którą czułem, stojąc w kręgu światła i wpatrując się w zalegający na widowni mrok. Nie miał on w sobie nic z tej wyczekującej, żywej ciemności, o której wieki temu opowiadałem Taeminowi. Mrok był po prostu mrokiem. Cisza po prostu ciszą. Scena po prostu sceną. Cienie pogubiły swoje odwieczne imiona, a zobojętniałe sklepienie spoglądało na mnie z góry. Teatr nagle utracił swój czar, co wprawiło mnie w tak wielkie osłupienie, wręcz trwogę, że przez dłuższą chwilę nie potrafiłem przywołać w pamięci swojej kwestii, choć umiałem ją od tylu lat, choć odgrywałem ją sam dla siebie na tych samych deskach, które niespodziewanie stały się tak obce, jakbym nigdy wcześniej po nich nie stąpał. Chyba jedynie cudem udało mi się wtedy dobrnąć do końca przedstawienia, po którym to zbiegłem ze sceny, i czym prędzej wypadłem z tego gęstego od kłębiących się cieni budynku, szukając ukojenia w pierwszym chłodzie nocy.

Od tamtego czasu próbowałem jeszcze kilka razy. Nie zawsze kończyło się to w tak tragiczny sposób, czułem jednak niechęć do kolejnych ról, coś, o co wcześniej nigdy w życiu bym się nie posądził. Jak do tego doszło? Nie znałem odpowiedzi na to pytanie, choć dręczyło mnie ono dniami i nocami. Był jednak pewien element, który nie dawał mi spokoju, nawet jeśli nie miałem żadnych dowodów, na prawdziwość moich przypuszczeń. Otóż, ilekroć stawałem w blasku reflektora, ilekroć zawieszałem wzrok na ciemniejącej widowni, czułem na sobie jakiś wnikliwy wzrok, jakbym był obiektem badań, szczurem zamkniętym w klatce. Ta złowroga para oczu błyskała kpiąco, zaprawiona pełnym zadowolenia z siebie uśmiechem. Mimowolnie nabrałem irracjonalnego przekonania, że to nie kto inny, a sam Kim Jonghyun obserwuje mnie uważnie, cieszy się kolejnymi moimi niepowodzeniami. Czy wpadałem w paranoję? Przecież ten człowiek najwyraźniej stracił mną zainteresowanie, skoro przestał wtrącać się do kierowanych ku mnie ofert pracy. A mimo to nie potrafiłem pozbyć się przeświadczenia o jego uważnej obserwacji…

Pokręciłem głową, wyrywając samego siebie z zamyślenia. Jeszcze raz przebiegłem wzrokiem po zapisanej kartce, po czym zmiąłem ją w dłoniach i wstałem z ławki. Przeciąwszy ulicę na ukos, znalazłem się po jej drugiej stronie, i cisnąłem kulkę drogiego papieru listowego prosto do śmietnika. 

Następnie obróciłem się, z zamiarem odejścia, ale w ostatniej chwili kątem oka dostrzegłem coś, co mnie powstrzymało. Zatrzymałem się i spojrzałem w tamtym kierunku. Tym, co przykuło moją uwagę, okazała się być przeszklona witryna jednej z działających na tej ulicy pracowni. Za szybą widniało popisowe dzieło wybitnie zdolnego krawca. Czerwień materiału odznaczała się wyraźnie pośród szarości jesiennego dnia.

- Niemożliwe… - powiedziałem, nawet nie zdając sobie sprawy z faktu, że robię to na głos. Tę sukienkę poznałbym wszędzie – przewieszoną przez drzwi szafy, wirującą pośród balowego przepychu, srebrzącą się w blasku księżycowej nocy. Czym ten chuderlawy manekin zakładu krawieckiego zasłużył sobie na jej noszenie?

Bez zastanowienia ruszyłem w kierunku witryny i już chwilę później pchałem przeszklone drzwi pracowni. Wnętrze sklepiku było ciasne i skromnie urządzone. Centralną część pomieszczenia zajmował niewielki podest, przed którym ustawiono duże lustro. Na półce tuż obok dało się dostrzec metr krawiecki, poduszkę z wbitymi szpilkami i kilka innych atrybutów powiązanych z tym zawodem. 

Wąskie pomieszczenie kończyło się drewnianą ladą, za nią zaś, na licznych półkach, poukładano zwoje materiałów, z których klienci mogli wybrać coś dla siebie. Dało się również dostrzec zakamuflowane między kolejnymi produktami drzwi, zapewne prowadzące na zaplecze sklepu.

Szybko omiotłem otoczenie spojrzeniem, nie rejestrując obecności właściciela zakładu, po czym odwróciłem się z powrotem ku otwartej z tej strony części witryny. Mimowolnie wyciągnąłem przed siebie rękę i delikatnie przesunąłem palcami po czerwonym materiale, tęsknym wzrokiem zakradając się pośród jego fałdy.

Westchnąłem ciężko. Na cóż zdawały się wszystkie moje ciskane w Taemina przekleństwa, skoro nawet na widok jego sukienki reagowałem w tak idiotyczny sposób? Potarłem własną pierś, znów czując nieprzyjemny ucisk w sercu. Dlaczego tak naiwnie za nim tęskniłem? Zostawił mnie bez słowa wyjaśnienia, jak nikomu już niepotrzebny rekwizyt, a ja mimo to chciałem go znów zobaczyć. Jakbym wciąż nie wyzbył się przekonania, że w tej całej przebierance była choć krztyna prawdy. Nie mogąc się powstrzymać, przymknąłem oczy i przyłożyłem policzek do materiału sukienki.

- Ta naprawdę świetnie mi wyszła, nie sądzi pan? – Podskoczyłem gwałtownie, słysząc niespodziewany głos tuż przy moim uchu. – Osoba, która ją zamówiła, uwielbia chować się za krzykliwymi kolorami, nieważne ile razy powtarzałbym jej, że najlepiej wygląda w bieli…

Pospiesznie odsunąłem się od sukienki, nieco zakłopotany swoim zachowaniem, po czym zmierzyłem spojrzeniem osobę, która tak mnie wystraszyła.

Przywitała mnie para wąskich, ale życzliwych oczu i nieco zbyt jasny uśmiech, nadający pociągłej twarzy dziwnie naiwnego wyrazu, jakby jej właściciel zwykł patrzeć na świat w nader optymistycznych kolorach. Krawiec był ubrany skromnie, ale schludnie. Z szyi zwieszał się nieodłączny atrybut tego zawodu – metr krawiecki. Właściciel zakładu był zaskakująco młody, w porównaniu ze zdolnościami, jakimi niewątpliwie dysponował, sądząc po wykonanej przezeń sukni, którą było mi dane oglądać przez dobrych kilka godzin. Podczas najdziwniejszego balu w moim życiu.

Potrzebowałem dłuższej chwili, zanim udało mi się zebrać myśli i skoncentrować pełnię swojej uwagi na czekającym cierpliwie właścicielu sklepiku.

- Ta sukienka… - zacząłem z wahaniem, nie do końca pewien jak powinienem ubrać w słowa zaistniałą sytuację. Było już jednak zdecydowanie za późno, żeby się wycofać. – …widziałem ją już kiedyś… - wybąkałem w końcu, mając nadzieję, że nie zabrzmiało to tak głupio, jak mi się zdawało.

Słysząc moje słowa, młodzieniec uniósł brwi, najwyraźniej nieco zaskoczony. Po krótkiej chwili intensywnego wpatrywania się we mnie najwyraźniej połączył jakieś fakty, bo na jego twarzy naraz wpłynął wyraz zrozumienia.

- Ah, więc to pan! – wykrzyknął w końcu entuzjastycznie, po czym w kilku krokach pokonał dzielącą nas przestrzeń i wyciągnął dłoń na powitanie. – Wiele o panu słyszałem – dodał, kiwając głową, jakby dla poparcia własnych słów.

- O mnie? – Spojrzałem na krawca z uniesionymi brwiami i pełnym wahania gestem uścisnąłem jego wyciągniętą dłoń. Młodzieniec uśmiechnął się dziwnie i ponownie pokiwał głową.

- Co prawda znam pana pod dość szczególnymi imionami, takimi jak Samozwańczy Aktorzyna Darmozjad, Bezużyteczny Hazardzista Amator czy Działający Na Nerwy Ignorant, Który Nawet Nie Wie Jak Obchodzić Się Z Kobietą... - wyrecytował krawiec z mieszaniną rozbawienia i zakłopotania, jednocześnie drapiąc się nerwowo w tył głowy. - Ale miło mi w końcu spotkać pana osobiście...

Słuchałem tego z rosnącą dezorientacją. Dodatkowe zaskoczenie wywoływał fakt, że te nieszablonowe i jakkolwiek mało pochlebne przydomki idealnie do mnie pasowały. Ich pomysłodawcą mogła być tylko jedna osoba...

- Więc zna pan...

- Tak, to właśnie panience Sagi zawdzięczam tak specyficzne i przypuszczalnie nieco wyolbrzymione pojęcie o pana osobowości. - Słysząc te słowa, ugryzłem się w język. Jakaś szczególna miękkość z jaką ów młodzieniec wymawiał imię Sagi, uruchomiła we mnie mechanizm alarmowy.

Naraz przypomniała mi się sytuacja sprzed wielu dni, kiedy to razem z Taeminem siedzieliśmy na parkowej ławce i szukaliśmy idealnego pomysłu na kreację. Przed oczami znów pojawił mi się obraz mojego ledwo dostrzegalnie speszonego towarzysza, który z niejakim wstydem napomykał o swoim przyjacielu krawcu, który stworzy dlań każdą suknię, o jaką ten poprosi.

Zerknąłem jeszcze raz na znajdującą się za moimi plecami kreację, po czym wróciłem wzrokiem do tych przyjaznych, nieco zbyt naiwnych oczu, które cały czas uważnie mnie obserwowały. Czy to możliwe, że ów chłopak żył w tak wielkim błędzie, jak niegdyś ja? Dał się wciągnąć w to samo przedstawienie, tyle że jego nikt nie powiadomił o zaistniałej pomyłce. Czy to możliwe, że zakochał się w Sagi, nie znając jej prawdziwej twarzy? Na tę myśl niemal parsknąłem śmiechem. Bardziej lub mniej świadomie, obaj daliśmy się utopić w tym samym bagnie.

Pokręciłem głową z pełnym niedowierzania uśmiechem.

- Samozwańczy Aktorzyna Darmozjad? - zapytałem z cieniem gorzkiej ironii w głosie, której mój rozmówca chyba nie wychwycił, bo zaśmiał się serdecznie, nieco przy tym rozładowując atmosferę.

- Cóż... przypuszczam, że ma pan świadomość, jak szorstka w słowach potrafi być panienka Sagi - stwierdził dziwnym, jakby pełnym podziwu tonem. - Ale tak naprawdę to wspaniała osoba, jestem pewien, że dobrze pan o tym wie.

- Czyżby? - mruknąłem pod nosem, zanim zdążyłem się powstrzymać. Przez chwilę miałem ochotę uświadomić tego biednego człowieka, jak bardzo się mylił. Otworzyłem usta z zamiarem podzielenia się swoją wiedzą na temat owej wspaniałej osoby, którą obaj kochaliśmy, choć tak naprawdę żaden z nas jej nie znał. Powstrzymała mnie jednak nagła powaga na twarzy mojego rozmówcy. Powaga zaprawiona odcieniem smutnej mądrości.

- Patrzy pan teraz na mnie ze słusznym politowaniem, proszę jednak nie brać mnie za kompletnego głupca. - Krawiec uśmiechnął się, dopuszczając odrobinę goryczy w kąciki wąskich oczu. - Im dłużej znam panienkę Sagi, tym mniej o niej wiem, i jestem tego świadom - oznajmił lekkim tonem, jakby stwierdzał tylko fakt, z którym już dawno się pogodził. - Skąd pochodzi, co lubi, o czym marzy - te wszystkie informacje to tylko wymyślone na potrzebę sytuacji opowiastki, w które czasami lubię wierzyć. - Młodzieniec zmarszczył brwi, jakby w skupieniu dobierając kolejne słowa. - I choć z pewnością nigdy nie spojrzała na mnie tak, jak zapewne spogląda na pana... - Wziąłem głęboki wdech, słysząc te słowa. Nie miałem jednak odwagi przerwać dziwnego monologu właściciela zakładu, który najwyraźniej wyrzucał z siebie myśli krążące mu po głowie od dłuższego czasu. - Za milion prawdziwych informacji wystarczy mi ten szczególny odcień złota, który czasem, w momentach szczerości przybierają jej oczy... Tylko tyle wystarczy mi, żeby ją kochać.

Zamrugałem kilkukrotnie powiekami, zaskoczony tą jakkolwiek dziwną deklaracją ze strony mimo wszystko obcego mi człowieka. On jednak nie wyglądał na speszonego czy zawstydzonego. Przeciwnie, jego plecy wydały mi się nieco bardziej wyprostowane, jakby zrzucił z nich ogromny ciężar. Para wąskich, być może wcale nie tak naiwnych oczu wpatrywała się we mnie wyczekująco.

- Dlaczego mówi mi pan to wszystko? - odezwałem się w końcu, nie mając żadnego lepszego pomysłu na reakcję. Bądź co bądź, zawitałem tu zupełnie przypadkiem, a ten człowiek zachowywał się jakby od dawna planował podzielić się ze mną swoimi przemyśleniami.

Krawiec przez chwilę milczał, najwyraźniej zbierając myśli. Następnie zbliżył się o parę kroków. Był zdecydowanie niższy ode mnie, a i tak miałem dziwne wrażenie, że nade mną góruje, bo wie o wiele więcej, niż ja sam. Nawet, jeśli nie był świadom, że piękna Sagi to tak naprawdę Lee Taemin, to zdawał się dużo lepiej rozumieć zachowania owej pokręconej osoby o tak wielu twarzach. I pomyśleć, że jeszcze parę minut temu patrzyłem na niego, jak na biednego, omamionego czarem oszustki człowieka.

- Nie znam szczegółów, wiem tylko, że panienka Sagi przechodzi teraz ciężki czas... - zaczął z wahaniem, jakby niepewny, ile może zdradzić. - Nie mogę jej chronić... W końcu jestem tylko zwykłym znajomym krawcem, który uszyje każdą sukienkę na zawołanie. - Chłopak skrzywił się, tym razem niezbyt udolnie imitując uśmiech. Następnie położył mi rękę na ramieniu, i spojrzał twardo w oczy. - Dlatego chcę pana o to prosić - oznajmił z taką mocą, że zupełnie zaniemówiłem. - Wiem, że jest pan dla niej kimś wyjątkowym, widzę to po jej oczach, ilekroć mówi o Tym Bezmózgim Patałachu. - Słysząc kolejne przezwisko miałem ochotę parsknąć śmiechem, nie odważyłem się jednak przerwać pełnej powagi przemowy właściciela zakładu. - Sagi czasem plącze się w swoich kłamstewkach. - Chłopak powiedział to z pewną dozą czułości, która wcale nie powinna była mi się udzielić. - Liczę na pana, jako na osobę, która w odpowiednim momencie pomoże jej na nowo odnaleźć prawdę...

Przełknąłem ślinę nerwowo. Słowa krawca ciążyły w powietrzu, jakby ich sądne działanie już wnikało w atmosferę, już zaczynało wpływać na przyszłe zdarzenia. Próbowałem zdusić w sobie to irracjonalne przeczucie, nie potrafiłem jednak oprzeć się wrażeniu, że jeszcze kiedyś wspomnę słowa owego dziwnego chłopaka, który teraz wpatrywał się we mnie wyczekująco, najwyraźniej wymagając odpowiedzi. Niepewny jak się zachować, po prostu skinąłem głową. Krawiec jeszcze przez chwilę obserwował mnie uważnie. W końcu sam pokiwał głową, jakby usatysfakcjonowany tym, co osiągnął.

- Proszę się nią zaopiekować, panie Choi. Proszę trwać u jej boku... Być może to właśnie panu będzie dane poznać prawdziwe oblicze panienki Sagi.

~*~

Wiem, że wiele osób prawdopodobnie ma dość tego opowiadania. Obym ja sama wytrwała do końca.

Ps. dwa dni temu minął rok od zakończenia CdA... tęsknię.

Fighting~

...Ps. 2 - wyczarowałam małe nowe coś w zakładce "Sagi", żeby wyglądała trochę ładniej, także zajrzyjcie, zapraszam~! ^^

| ~IX~ | ~XI~ |