Sagi: ~IX~

- Tym razem nawet nie próbujesz udawać, że wszystko jest w porządku… - Czyjś nazbyt wścibski głos wdarł się w gąszcz moich myśli, zwiastując kolejną irytująco problematyczną rozmowę.

- Nie wiem, o czym mówisz… - burknąłem pod nosem, mimowolnie marszcząc brwi.

- Więc teraz spróbujesz mi wmówić, że leżenie na sofie z głową zwieszoną w dół to dla ciebie codzienność? – prychnął Kibum z przekorą. Po chwili poczułem, jak kanapa ugina się pod jego ciężarem, kiedy usiadł tuż obok. Następnie zapadła dziwna cisza. Dobrze wiedziałem, że mój przyjaciel nie da mi spokoju, ale szczerze mówiąc było mi już wszystko jedno. Jeszcze nigdy nie miałem głowy przepełnionej tak wielkim chaosem, w dodatku moje serce zachowywało się co najmniej niepokojąco. Czułem się chory i nie miałem pojęcia gdzie szukać lekarstwa. Jedyna osoba, której obecność mogłaby mi pomóc, znajdowała się poza moim zasięgiem. Dobrze wiedziałem, że powinienem spotkać się z Taeminem, ale strach paraliżował mnie na samą myśl o rozmowie po tym, co wydarzyło się w teatrze…

- Ugh… - wydałem z siebie nieartykułowany dźwięk, zamykając w nim ogarniającą mnie frustrację. Jednocześnie zacisnąłem powieki jeszcze mocniej, mając nadzieję, że być może rozjaśni mi się w umyśle.

- Oho, widzę, że naprawdę masz ze sobą problem… - stwierdził Kibum, najwyraźniej z zaciekawieniem obserwując moje zachowanie. – Czy to ci pomaga…? – dodał z powątpiewaniem, zapewne mając na myśli moją niecodzienną pozycję. – Nie boli cię głowa?

- Boli – odparłem, po czym zwlokłem się z sofy i opadłem na fotel stojący tuż obok.

- Więc dlaczego to robisz? – zapytał Kibum, wpatrując się we mnie z uniesionymi brwiami. Przez chwilę milczałem, nerwowo mierzwiąc własne potargane włosy. W końcu westchnąłem ciężko, i odwzajemniłem spojrzenie przyjaciela.

- Bo to boli jeszcze bardziej… - mruknąłem, uderzając się dłonią w pierś. W pierwszej chwili Kibum wyglądał, jakby chciał parsknąć śmiechem. Coś jednak w moim wyrazie twarzy musiało go powstrzymać. Ostatecznie był na tyle dobry w ocenianiu ludzi, że chyba potrafił stwierdzić, kiedy sprawa jest zbyt poważna na jakiekolwiek żarty.

- Powiesz mi, co się stało? – Tym razem głos mojego przyjaciela przybrał nieco poważniejszy ton, co pozwoliło mi się odrobinę rozluźnić. Naprawdę nie miałem humoru na wygłupy. Zaraz jednak spuściłem wzrok, niepewny jak powinienem odpowiedzieć na to pytanie. Co się w zasadzie stało? 

Byłem z Taeminem w teatrze, pokazałem mu kulisy, cieszyłem się zainteresowaniem rozpalającym ciemne tęczówki. Wymarzona randka. Potem było mi dane zasmakować jego ust, doświadczyć jego dotyku na moim ciele. Czyż mógłbym prosić o więcej? Powinienem być szczęśliwy. Dlaczego więc, czułem się tak fatalnie? I dlaczego wtedy zostawiłem Taemina samego? Dlaczego odtrąciłem jego usta, jego dłonie? Przed moimi oczami znów zamigotała ta złota iskierka w porażająco ciemnych tęczówkach, powód mojego szalonego zachowania. Bzdurne przeczucie, którym chciałem usprawiedliwiać swoje czyny.

Z irytacją ponownie przesunąłem palcami po własnych włosach, doprowadzając je do jeszcze większego nieładu.

- Nie wiem, co się stało, Kibum, nie wiem! – Mój głos zawibrował nieco zbyt głośno w zamkniętej przestrzeni pokoju, ale zupełnie już nad sobą nie panowałem. W przeciągu paru dni mój świat stanął na głowie i zupełnie zgubiłem się w tym nowym stanie rzeczy, zgubiłem się we własnym sercu, albo też w poplątanym spojrzeniu Lee Taemina.

- Mój Boże, nigdy nie sądziłem, że nadejdzie taki dzień, kiedy to będę musiał ci udzielać porad sercowych – stwierdził Kibum, kwitując swoją wypowiedź teatralnym westchnieniem. Przez moment wpatrywał się we mnie ponaglająco, ale kiedy uparcie milczałem, wywrócił oczami. – Nie zamierzasz mi zaufać? Pamiętaj, że ostatnim razem to ja ci pomogłem – powiedział pełnym wyższości tonem, najwyraźniej dumny ze swoich pomysłów. – Kiedy wróciłeś z tamtej pierwszej randki, głupawy uśmiech nie schodził ci z twarzy… Co się stało tym razem? – Pytanie zawisło w powietrzu, niezdolne znaleźć odpowiedź, której po prostu nie znałem. – Pokłóciliście się?

- Nie, to nie tak… - odezwałem się, po czym zagryzłem wargę, wspominając spędzone z Taeminem chwile, które w mojej pamięci wyglądały aż nazbyt idealnie.

- Więc? – naciskał Kibum, coraz natarczywiej zmuszając mnie do zwierzeń.

- Po prostu wszystko wydarzyło się tak szybko… - powiedziałem, zanim zdążyłem się powstrzymać. W odpowiedzi na te słowa, na twarz mojego przyjaciela znów wpełzł ten nieznośny, przebiegły uśmiech.

- Szybko, mówisz? – mruknął, posyłając mi wymowne spojrzenie. Skrzywiłem się, aż za dobrze rozumiejąc, co ma na myśli.

- Przestań – uciąłem, nie chcąc dopuścić do rozwoju tego tematu.

- No co? Jesteśmy dorośli, nie musimy unikać tego typu rozmów… - obruszył się Key, spoglądając na mnie spod zmarszczonych w niezadowoleniu brwi. – Więc… jak było? – drążył temat, nie chcąc dać za wygraną. To był jeden z tych momentów, kiedy z całego serca miałem dość Kim Kibuma i jego niekończących się pytań. Przymknąłem powieki, starając się zapanować nad wzburzeniem.

- Nie było – oznajmiłem dobitnie, chcąc jak najszybciej zakończyć ten temat. Kwestia mojego i Taemina zbliżenia wcale nie była moim największym zmartwieniem. Tak naprawdę najbardziej męczyło mnie coś zupełnie innego. – Ja… - zacząłem, ale zaciąłem się już po pierwszym słowie. Poirytowany wstałem z fotela i zacząłem krążyć po pokoju, z rękami wciśniętymi w kieszenie spodni.

- Ty…? – powtórzył Key, próbując podtrzymać mój zamiar wyrzucenia z siebie tego, co mnie męczyło.

- Powiedziałem Taeminowi, co do niego czuję – wykrztusiłem wreszcie, nie patrząc przyjacielowi w twarz. Nie byłem do końca pewien, czemu ta kwestia wpędza mnie w takie zakłopotanie, zwłaszcza że najwyraźniej Kibum wiedział o moim uczuciu znacznie wcześniej, niż ja sam. Wciąż jednak dziwnie mi było mówić o tym otwarcie. Zwłaszcza, kiedy wspominałem okoliczności, w których doszło do wyznania. Jak desperacko musiały brzmieć wtedy moje słowa? Chwyciłem się ich, jak tonący brzytwy, licząc na jakiś przełom, na zmiany wywołane czymś, co kotłowało się we mnie od tak dawna, a co wreszcie postanowiłem wystawić na światło dzienne.

- I…? – zapytał Kibum, a ja przełknąłem ślinę i przesunąłem kciukiem po własnych wargach. Natarczywa fala zbyt gorących pocałunków , którą zaatakował mnie wtedy Taemin, z pewnością nie była wymarzoną reakcją na te trudne do wypowiedzenia słowa, z którymi udało mi się wreszcie uporać. Wręcz przeciwnie, od tamtego momentu wszystko zaczęło przypominać raczej koszmar, bo miałem wrażenie, że kolejnymi cielesnymi pieszczotami Taemin odpycha od siebie moc mojego uczucia. Jakby go nie chciał. Jakby się go bał.

- Nie wiem – oznajmiłem, tym razem już z bezwstydnym błaganiem spoglądając w oczy mojego przyjaciela. Ten przez chwilę milczał, mierząc mnie pełnym zamyślenia wzrokiem. W końcu westchnął ciężko.

- Minho, mam wrażenie, że ty zdecydowanie za dużo myślisz – powiedział, kręcąc głową nad moim zachowaniem. – Skoro problem tkwi tu… - uniósł dłoń, i poklepał się nią po piersi, zupełnie tak, jak ja zrobiłem to chwilę wcześniej - …to nie ma sensu szukać odpowiedzi tutaj – dodał, drugą ręką dotykając własnej skroni. Następnie skrzyżował ramiona i spojrzał na mnie zmrużonymi oczami. – Kochasz go? – To pytanie wywołało we mnie szalony wir niezrozumiałych myśli, ponad który jednak wyraźnie wzbijało się dudnienie niespokojnego serca. Zacisnąłem dłonie w pięści i skinąłem głową.

- Tak.

- A czy on kocha ciebie? – Tym razem na moment wstrzymałem oddech, nie spodziewając się, że Kibum aż tak bezpośrednio będzie próbował wybadać sytuację. Przez chwilę biłem się z myślami, na zmianę wspominając niewinne spojrzenie Taemina, i grzeszne usta Sagi. W końcu wziąłem głęboki oddech.

- Nie wiem – odparłem szczerze, spoglądając na mojego przyjaciela wyczekująco. Kibum pokiwał głową w zamyśleniu, po czym klasnął w dłonie.

- W takim razie, najwyższa pora się dowiedzieć, nie sądzisz? – powiedział po prostu, jakby to była najoczywistsza kwestia pod słońcem.

- N-nie sądzę, żebym był gotowy… - wybełkotałem, wbijając wzrok w podłogę.

- Oh, a ja sądzę wręcz przeciwnie. To idealny moment, bo jeszcze chwila leżenia do góry nogami na sofie, i faktycznie coś ci się w tym mózgu poprzestawia – stwierdził z dezaprobatą, po czym wstał i zbliżył się, żeby poklepać mnie po ramieniu. – Musisz z nim porozmawiać, Minho. Nie ma innej rady… - oznajmił dobitnie. Na odchodnym posłał mi jeszcze jeden pokrzepiający uśmiech, po czym opuścił pokój, zostawiając mnie sam na sam z moim źródłem problemów – natarczywie dudniącym sercem.

~*~

Wzdrygnąłem się nieznacznie, pod wpływem docierającego pod płaszcz, jesiennego powiewu. Powinienem był już jakiś czas temu zainwestować w cieplejsze odzienie, ale nie, zamiast tego wolałem szlajać się po kasynach i salach balowych. Dobra robota, Choi Minho, ty zawsze wiesz, co w życiu najważniejsze.

Skrzywiłem się na dźwięk własnych myśli w mojej głowie, która ostatnio przestała być komfortowym miejscem, stała się raczej siedliskiem wszelkich rozterek i niepewności. Niedbale poprawiłem owinięty wokół szyi szalik, po czym urwałem kolejny fragment trzymanej przez siebie, suchej bułki, i rzuciłem go na asfalt, tym samym gromadząc stado wygłodniałych ptaków u swoich stóp. Jak żałośnie musiałem wyglądać na tej parowej ławce, marznący w za cienkim płaszczu?

Zaśmiałem się gorzko, wyobrażając sobie, jaką minę miałby Kibum, gdyby mnie teraz zobaczył. Z pewnością nie tego oczekiwał, kiedy parę godzin temu namawiał mnie do stawienia czoła swoim problemom. Z początku dobrze mi szło. Nie zwalniając ani na moment, przemierzyłem jedną ulicę, przemierzyłem drugą. Kiedy byłem na rogu trzeciej i czwartej zacząłem się wahać, zacząłem szukać innego wyjścia z sytuacji. W połowie piątej ulicy skręciłem z mojej utartej ścieżki i trafiłem do parku. Tym sposobem znalazłem się tu, na tej szarej i odrapanej ławce, karmiąc gołębie suchą bułką. Pogratulować.

- Tchórz, i tyle – warknąłem sam na siebie, być może łudząc się, że tego typu obelgi w jakiś sposób wpłyną na moje infantylne postępowanie. Bałem się, co do tego nie było wątpliwości. Bałem się, jak dziecko i nie potrafiłem nad tym zapanować. Miliony scenariuszy krążyły mi po głowie, chwiały moim postanowieniem rozwiązania sytuacji. Może Taemin się na mnie obraził? Może poczuł się odrzucony, choć tak naprawdę nie miałem tego w zamiarze? Może nie chce mnie widzieć na oczy?

Pod wpływem tych myśli gwałtownie wstałem, płosząc przy tym oblegające mnie ptaki. Miałem nadzieję, że szum wiatru w uszach choć na moment zagłuszy problematyczne słowa. Na próżno. Chwilę później zaatakowała mnie kolejna seria przypuszczeń. Co, jeśli Taemin tak naprawdę tylko się ze mną bawił? Co, jeśli zarówno nasze randkowanie, jak i sytuacja mająca miejsce w teatrze, stanowiły tylko bonus, fikuśny dodatek do opierającej się na kłamstwach codzienności. Co, jeśli…

Kolejne zdanie w mojej głowie gwałtownie się urwało, na wspomnienie oczu Taemina. Oczu, których widok mój mózg zapisał sobie na później w pewnym konkretnym momencie. Kiedy wyznałem Taeminowi, że go kocham… Coś niepojętego działo się w jego oczach, jakaś szalona kombinacja miliona barw, z których każda zdawała się odzwierciedlać odmienne emocje. Czy takie spojrzenie byłby w stanie posłać ktoś, kto jedynie się bawi?

Rzuciłem resztkę bułki na ziemię i otrzepałem dłonie z okruchów, po czym wcisnąłem je w kieszenie. Nieco przerażony nowym silnym postanowieniem zmierzenia się z prawdziwą twarzą Lee Taemina, postanowieniem które właśnie się we mnie odrodziło, ruszyłem zdecydowanym krokiem przed siebie.

Brama miejskiego parku zamajaczyła mi nad głową, kiedy opuszczałem tę cichą ostoję ziemi i wiatru, i wkraczałem na jedną z ruchliwych, niebezpiecznie przybliżających mnie do celu mojej podróży, ulic. Dopiero w połowie drogi zorientowałem się, że znów, jak zwykle zresztą, zupełnie nie mam planu działania. Nie mogłem przecież tak po prostu wprosić się do mieszkania Taemina, stanąć przed nim, i w milczeniu zapatrzyć się w jego oczy, jakbym chciał upewnić się, że to, co w nich wcześniej zobaczyłem, jest wciąż aktualne, wciąż żywe. Na samo wyobrażenie takiej sytuacji pokręciłem gwałtownie głową. Moje aktorskie serce miało szalone skłonności ku improwizacji, co tylko w niektórych przypadkach przydawało się w życiu, czasem jednak stawało się uciążliwe.

Skręciłem w prawo, po drodze niemal wpadając na jakąś starszą kobietę, zbyt roztargniony, żeby zwracać uwagę na przechodniów. Tam przystanąłem, wyczuwając niebezpieczną bliskość miejsca, do którego zmierzałem. To właśnie na tej ulicy, tamtą trudną do określenia ilość tygodni temu, podniosłem z bruku czarną, damską rękawiczkę, którą to postanowiłem zwrócić właścicielce. Wspomnienie tamtego spotkania wciąż wywoływało we mnie mieszane uczucia, zwłaszcza przez pryzmat późniejszych zdarzeń.

Westchnąłem cicho i zwróciłem się bokiem do ulicy. Tym razem nie zamierzałem przyjść nieprzygotowany, najpierw musiałem wymyślić jakiś plan. Z miejsca skrzywiłem się na widok swoich potarganych włosów i cieni pod oczami. Kilkoma ruchami przygładziłem niesforne kosmyki. Nie zdziałałem w ten sposób wiele, ale musiałem na dany moment zupełnie zapomnieć o wyglądzie, bo miałem ważniejsze problemy do omówienia z samym sobą.

- Pójdziesz tam, i choć raz załatwisz sprawę porządnie – powiedziałem stanowczo, mierząc odbijające się w szybie sklepowej witryny straszydło twardym spojrzeniem. Dla poparcia własnych słów dodatkowo pokiwałem z przekonaniem głową, cały czas uważnie obserwując zachowanie tego drugiego Minho, jakby niespuszczanie z niego wzroku miało go przypilnować, sprawić, że nie wymknie się więcej spod kontroli. Z perspektywy przemierzających ulicę przechodniów musiałem wyglądać doprawdy idiotycznie. Nie miało to jednak większego znaczenia. Mogłem być pomylony, obłąkany, wszystko było mi już jedno. Jedyne, co się liczyło, to ja i moje słowa. Słowa, które musiały  zostać tym razem w odpowiedni sposób wypowiedziane.

Po raz kolejny przeczesałem włosy ręką, dochodząc do wniosku, że lepiej doprowadzić się jednak do względnego porządku. Któż chciałby przyjmować uczucia takiego upiora, jakim stałem się przez ostatnie dni? Z grubsza zadbawszy o swój wygląd, począłem rozglądać się w poszukiwaniu jakiegoś godnego rekwizytu. Mój wzrok niemal od razu padł na jaśniejące pośród ogólnej szarości kwiaty, wypełniające doniczki zawieszone w oknach kamienicy mieszczącej się tuż obok sklepu, przed którym stałem. Zerknąłem w kierunku odbijającego się w szybie Minho, nakazując mu, żeby został na swoim miejscu i nigdzie się stąd nie ruszał. Następnie szybkim krokiem podszedłem do barwnych roślin, które naraz wydały mi się idealne na tę okazję, choć przecież zaledwie kilka dni wcześniej z pogardą wyrzuciłem podobne do śmietnika. Mając nadzieję, że nikt nie zauważy mojej małej kradzieży, przywłaszczyłem sobie kilka najładniejszych kwiatów, po czym wróciłem na swoje miejsce.

Minho łypnął na mnie z naganą, spoglądając to na zdobyte nieuczciwie rośliny, to w moje oczy. Zignorowałem jednak jego nieme wyrzuty, i skupiłem się na tym, co zamierzałem zaraz zrobić. Zadanie to nie było tak proste, jak mi się jeszcze chwilę temu zdawało. Nie miałem pojęcia jakich słów użyć, jaką minę zrobić, ani nawet, czy trzymane w ręce kwiaty to faktycznie odpowiedni podarunek dla kogoś takiego jak Taemin. Tak mało o nim wiedziałem, tak wiele jeszcze chciałem się dowiedzieć.

Minho z odbicia pokręcił głową, zmuszając mnie do ponownego skupienia się na celu mojej wyprawy. Westchnąłem ciężko, po czym odchrząknąłem, przygotowując się do przemowy. Ścisnąłem mocniej łodyżki trzymanych przez siebie kwiatów, po czym zestresowany spuściłem wzrok, wbijając go we własne buty, które, swoją drogą, potrzebowały porządnego pastowania.

- Przyszedłem, żeby powiedzieć ci coś bardzo ważnego, Taemin – zacząłem niepewnym głosem, aż nazbyt wyraźnie wyobrażając sobie, że to właśnie te migdałowe oczy, a nie moje własne, wpatrują się we mnie intensywnie, wyczekująco. – Od dnia, w którym cię po raz pierwszy spotkałem, podświadomie wiedziałem, że będziesz dla mnie kimś ważnym, nawet jeśli wtedy nie do końca zdawałem sobie z tego sprawę, nie do końca to rozumiałem. Beztroskie chwile mijały, a ja coraz częściej padałem ofiarą twojego uśmiechu. – Mój poważny ton brzmiał dziwnie i nienaturalnie, ale zamierzałem brnąć dalej, aż do tych najważniejszych słów. – Kradłeś moje myśli i mój sen. Nie mam pojęcia kiedy to się stało, ale w mgnieniu oka zostałeś najważniejszą osobą w moim życiu. Przychodzę więc, żeby w należyty sposób wyznać ci swoje uczucia. Kocham cię, Taemin, i chcę, żebyś był tego świadom… - Zerknąłem niepewnie na własne odbicie. Minho spoglądał na mnie z powątpiewaniem i wyraźnie widocznym pierwiastkiem zażenowania, zaszyfrowanym w ciemnych oczach. Z pewnością nie o taki efekt mi chodziło. Po plecach przebiegł mi dreszcz, kiedy wyobraziłem sobie, że Taemin mógłby na mnie popatrzeć w podobny sposób.

- Ugh… - wydałem z siebie dźwięk frustracji, jednocześnie uderzając się trzymanymi kwiatkami po głowie, jakby ta dziwna metoda miała jakoś zlikwidować moją nieporadność. Moje wyznanie brzmiało, niczym wycięte z taniego romansidła. Naraz zrozumiałem wszystkich tych papierowych bohaterów, z których w innych okolicznościach zapewne bezmyślnie bym się naśmiewał. Ubrać te chaotyczne uczucia w odpowiednio brzmiące słowa to nie lada wyzwanie. Musiałem mu jednak podołać. Nie miałem innego wyboru.

- W takim razie… - mruknąłem pod nosem, drapiąc się po głowie, powoli znów zbierając myśli. – Może coś mniej rozegzaltowanego? – zapytałem sam siebie. Wyniosłe słowa faktycznie średnio pasowały mi do Lee Taemina. Odbijający się w szkle Minho pokiwał głową zachęcająco, w odpowiedzi na moje pytanie.

Odchrząknąłem głośno, po raz kolejny wcielając się w swoją rolę. Nieco pewniej uniosłem wzrok, tym razem wyobrażając sobie, że patrzę Taeminowi prosto w oczy. Nie było to wcale łatwe, ale wyszedłem z przekonania, że konieczne. To właśnie oczy były jedyną moją przepustką do głębi taeminowych myśli. Mogłem nie ufać czynom i słowom, ale w jego ciemnych tęczówkach czasami błyskała na co dzień sprawnie ukrywana prawda.

- Przychodzę powiedzieć ci coś, co już słyszałeś i czego ponownie słyszeć możesz nie chcieć, a co wypowiedziane zostać i tak musi – oznajmiłem rzeczowym tonem, starając się brzmieć jak najpewniej. - Tym razem, zrobię to w należyty sposób. Kocham cię, Taemin, i pragnę się dowiedzieć, czy ty też coś do mnie czujesz – zakończyłem dobitnie, po czym kontrolnie zerknąłem w kierunku własnego odbicia. Minho obserwował mnie z uniesionymi brwiami, a jego na wpół zniechęcony, na wpół kpiący wyraz twarzy sprawił, że z irytacją wyrzuciłem ręce w powietrze.

- Czego ode mnie oczekujesz, co?! Jakich słów się spodziewasz? Nie wymyślę ci tu nie wiadomo czego, nie jestem Szekspirem! – krzyknąłem do własnego odbicia, ale już w momencie wypowiadania ostatniego słowa, dostrzegłem błysk we własnych oczach. – No właśnie… Szekspir… Po co męczyć się z własnymi wyznaniami, skoro mogę użyć jego słów? Zawsze trafnych, zawsze idealnie ułożonych. Deklaracja uczuć w moim stylu… - mówiąc, począłem gorączkowo krążyć w te i we w te, w przyspieszonym tempie analizując wszystkie zapisane w pamięci cytaty. W końcu zatrzymałem się gwałtownie i spojrzałem z desperacją na własne odbicie. – Jest ich tak wiele! Nie wiem, który będzie odpowiedni – zawołałem w kierunku tego drugiego, obserwującego mnie z właściwym sobie dystansem Minho. Wydawało mi się, że widzę w jego oczach jakiś błysk zdecydowania, ale wtedy sklepowe drzwi gwałtownie się otworzyły, a na schodkach stanęła nieco zaniepokojona właścicielka tego miejsca.

- Przepraszam, ale tkwi pan pod moją witryną już od kilkudziesięciu minut… Czy mogę panu w czymś pomóc? – zapytała, siląc się na uprzejmy uśmiech, choć tak naprawdę jej wzrok już błądził po zatłoczonej ulicy, w poszukiwaniu przechadzających się nią służb porządkowych, które mogłyby ukrócić dziwne zachowanie takiego szaleńca, jak ja.

- Ależ, nie ma takiej potrzeby – odparłem równie uprzejmym tonem. – Już wiem, już wszystko wiem! Sam sobie poradzę, nie ma innego wyjścia – dodałem z przekonaniem, przywołując na usta najbardziej obłąkańczy uśmiech na jaki było mnie stać, przez co stojąca w progu kobieta zadrżała z trwogi. Nie dałem jej jednak czasu na wezwanie pomocy. Okręciłem się na pięcie i pogwizdując ruszyłem w kierunku celu mojej wyprawy. W ręku trzymałem świeże kwiaty, a po głowie krążyły mi świeże myśli. I słowa, których potrzebowałem. Słowa, które wszystko naprawią. Przynajmniej taką miałem nadzieję.

~*~

Pierwszych kilkanaście schodów niemal przebiegłem. O potrzebie oddychania przypomniałem sobie dopiero w okolicach półpiętra, kiedy to nagle zakręciło mi się w głowie. Takie bzdury wydawały mi się jednak mało istotne, wobec misji, którą zamierzałem wykonać jak najszybciej. Zanim zdążę się zawahać.

Odnalezione parę chwil wcześniej słowa wciąż krążyły mi po głowie, wciąż pospieszały mnie, wciąż chciały zostać wreszcie wypowiedziane. Byłem pewien, że dzięki nim wszystko się ułoży, że Taemin zrozumie prawdziwość moich intencji, że da mi klarowną odpowiedź. Nie miałem pojęcia, skąd wzięło się we mnie przekonanie, że porządne wyznanie uczuć wszystko załatwi, ale chciałem trzymać się tej myśli, bo dawała mi konieczną do działania siłę.

Chcąc uniknąć potknięcia się o własne nogi, zwolniłem nieco kroku, w dalszym ciągu pokonując kolejne stopnie, raz po raz zerkając w górę klatki schodowej, jakby spodziewając się, że lada chwila Taemin wyjdzie mi na spotkanie, że zobaczę go wspierającego się o balustradę, z pełnym politowania uśmiechem i ledwo dostrzegalnym, ale wyraźnym oczekiwaniem w ciemnych oczach. Temu właśnie oczekiwaniu zamierzałem sprostać.

Obskurna fizjonomia ciemniejącego korytarza roztaczała swoje wdzięki wszędzie wokół. Wykwitające na ścianach przebarwienia zdawały się uśmiechać do mnie na swój obleśny sposób. Było w tym dziwnym, ponurym otoczeniu coś kpiącego, jakby sam budynek z politowaniem obserwował porywczość młodego, zakochanego serca i wynikające z niej szaleństwo. Atmosfera zagęszczała się wraz z każdym kolejnym krokiem, ale broniłem się przed ciszą i wilgotną ciemnością, zbyt optymistyczny, żeby pozwolić jej wpłynąć na moje działanie. Nie miałem pojęcia, skąd to dziwne wrażenie, skąd ta obcość w skrzypieniu schodów i w szmerze zakurzonego powietrza. Przecież bywałem tu już setki razy, zawsze tak samo obojętny na obskurne wnętrze, skupiony jedynie na celu swojej wizyty, kierując swoje myśli jedynie ku temu skromnemu mieszkanku na poddaszu, miejscu tak pospolitym, i tak niezwykłym jednocześnie. Tym razem jednak, moje myśli były coraz cięższe z każdym przebytym stopniem, jakby wirujący wszędzie wokół kurz obciążał je, nie pozwalał wzbić się do poziomu ostatniego piętra. Czy to niepewność? Czy wahanie? Nie byłem pewien, co wywołało we mnie tak dziwne uczucia. Nie zamierzałem się im jednak poddać.

Zacisnąłem zęby i przebyłem ostatnich kilka stopni. Podłoga zaskrzypiała cicho, złowieszczo, kiedy stanąłem przed drzwiami mieszkania na poddaszu. Wyciągnąłem przed siebie rękę, żeby zapukać, ale zatrzymałem się wpół ruchu. A co jeśli popełniałem błąd…?

Pokręciłem gwałtownie głową i zdecydowanym ruchem uderzyłem w drewno. Raz. Drugi.

Odpowiedziała mi cisza, cisza coraz głośniejsza, wypełniona moimi zaniepokojonymi myślami. Może Taemin nie chciał mnie widzieć? Z miejsca zganiłem samego siebie za tego typu wnioski. Pewnie najzwyczajniej w świecie brał prysznic, albo ucinał sobie drzemkę, zmęczony po nocnych przygodach. Po chwili wahania, nacisnąłem klamkę. Drzwi nie stawiły żadnego oporu i moment później znalazłem się w małym mieszkanku, witany przeraźliwym skrzypieniem zardzewiałych zawiasów.

- Taemin? – Mój głos wdarł się w cichą przestrzeń pomieszczenia, odbił się od ścian, nie mogąc znaleźć właściwego adresata. Ze zmarszczonymi brwiami zajrzałem do sypialni i skromnej kuchni. Serce podeszło mi do gardła, kiedy napotkałem jedynie nagie ściany i puste szafki. Gdzieniegdzie leżały pojedyncze, mało istotne przedmioty, takie jak paczka zapałek czy niewyprana chusteczka do nosa, zupełnie jakby ich właściciel pakował się w pośpiechu, nie mając czasu na dbałość o szczegóły. Moje kroki odbijały się absurdalnie głośnym echem w pustce mieszkania, co tylko potęgowało atmosferę obcości, która nie wiadomo kiedy zapanowała w tych znajomych czterech ścianach. Dokładnie zbadawszy większość pomieszczeń, jakby łudząc się, że jeśli tylko będę dość uważny, rzeczywistość okaże się być inna, niż na pierwszy rzut oka, wreszcie skierowałem swoje kroki ku salonowi.

Skromne pomieszczenie z widokiem na szczyty szarych dachów i odległy gmach miejskiego teatru, tchnęło dziwną, ciężką atmosferą. W pierwszym momencie rzuciło mi się w oczy nadal wiszące na ścianie oblicze Kim Jonghyuna. Jego podziurawiona twarz tym razem przybrała wybitnie kpiący wyraz, więc odwróciłem od niego spojrzenie, i pospiesznie omiotłem pomieszczenie wzrokiem, nie chcąc zanadto pozwolić sobie zatonąć we wspomnieniach powiązanych z tym miejscem. Mimo usilnych starań, obraz dużych, zdziwionych oczu Taemina, kiedy po raz pierwszy odbyliśmy wspólny taniec, wciąż nie dawał mi spokoju, jakby fragmenty tamtych dziwnie intymnych minut jeszcze unosiły się w powietrzu, jeszcze próbowały oczarować obojętną, pustą przestrzeń salonu. Dopiero po chwili bezradnego rozglądania się wokół, mój wzrok padł na stojące w kącie biurko.

Zniknęła z niego mnogość ozdóbek, niezliczona ilość kartek i zapisków, fragmenty niezużytego materiału, sznury pereł, pliki kopert, i cała masa innych przedmiotów, które niegdyś zapełniały drewniany blat. Nie pozostało ono jednak całkiem puste.

Z coraz bardziej panicznie bijącym sercem podszedłem do biurka i wbiłem wzrok w leżącą na nim, niewielkich rozmiarów karteczkę zgiętą na pół. Wyciągnąłem rękę, powoli i niepewnie. Mógł to być zwykły, w pośpiechu porzucony kawałek papieru. Coś jednak nie pozwalało mi myśleć w tak logiczny sposób. Bałem się, jakie słowa zobaczę, jeśli odważę się ją przeczytać. Czy była to wiadomość od Taemina? Wyjaśnienie? Przeprosiny? Obietnice? Tak wiele opcji krążyło mi po głowie. Z pośród nich wszystkich najbardziej nie chciałem dopuścić do siebie tego, co wydawało się najbardziej oczywiste w zaistniałej sytuacji. Jedyne słowa, jakich nie zamierzałem zaakceptować, to słowa pożegnania.

Z trudem przełknąłem ślinę, i wziąłem do drżącej ręki tę niepokojącą swoją bielą karteczkę. Moim oczom ukazało się zaledwie parę, nakreślonych naprędce pociągnięć piórem. Wstrzymałem oddech, a dotąd trzymane, choć dawno już zapomniane kwiaty wypadły z uścisku mojej dłoni i z cichym, smutnym pacnięciem uderzyły o podłogę. Wpatrywałem się w pozostawioną mi wiadomość długo i intensywnie, ale mimo moich starań, zapisane na białej kartce słowa nie chciały w żaden sposób zmienić swojego znaczenia. Pozostawały niewzruszone, choć świat rozmywał się i wirował wokół mnie. Biel kartki i czerń tuszu były niezmienne, i już wtedy wiedziałem, że ich widok wyrył się w mojej pamięci na resztę życia. Wiadomość Taemina wibrowała mi w uszach, przemieszana z natarczywym szumem krwi.

„Tu kończy się moja rola.”

~*~

Jestem! Wiem, że tym razem odstęp był szalenie krótki (niemal jak za starych, dobrych czasów ;;), bo faktycznie mam obecnie sporo rozdziałów w zapasie (a do tego taka jedna osoba była mi skłonna przypomnieć o istnieniu Sagi, co na kilka dni wyparłam z pamięci). Rozdział jest... cóż, w pewnym stopniu przełomowy, przypuszczam, że kilka kolejnych może Wam średnio przypaść do gustu, ale tak już musiało być, więc błagam o cierpliwość ;-; Obym sama nie zwątpiła, hwaiting~!

| ~VIII~ | ~X~ |