Sagi: ~XIII~

Przesunąłem palcem po pociemniałych deskach, rysując w kurzu bliżej niesprecyzowany wzór. Przez chwilę krytycznym wzrokiem wpatrywałem się w mój malunek, po czym starłem go ręką, przewracając się na plecy. Gdzieś na skraju umysłu zamajaczyła mi wizja rzucającego talerzami Kibuma, i zapewne miało to jakiś związek z moim umorusanym w kurzu ubraniem, ale okazało się na tyle nieistotne, że dość szybko o tym zapomniałem. Miałem obecnie zdecydowanie gorsze problemy na głowie. Właśnie z tego powodu znów wylądowałem w tym miejscu. Nawet jeśli na samą myśl o ponownym udziale w jakimkolwiek przedstawieniu przechodził mnie nieprzyjemny dreszcz, to przebywanie w teatrze po zmroku, kiedy światła dawno już zgasły, a fotele znów zagościły pustkę, w dalszym ciągu działało na mnie uspokajająco. Oczywiście na tyle, na ile było to możliwe…

Głośno westchnąłem, swoim zwyczajem wznosząc oczy ku teatralnemu sklepieniu. Było ciemne. Porażająco, dogłębnie, przygnębiająco ciemne. Nie byłem pewien ile godzin już tu leżałem, spowity w kurz i ciasną siatkę myśli, ale sufit nad moją głową nie rozjaśnił się przez ten czas nawet o pół tonu. Tak samo jak wnętrze mojego umysłu.

Przymknąłem oczy, ale niemal od razu skrzywiłem się, żałując tej decyzji, bo fragmenty myśli, informacji i wspomnień znów zaczęły migać po wewnętrznej stronie powiek, przyprawiając mnie o ból głowy. A ponad cały ten chaos wzbijał się nierówny rytm obolałego serca.

Potarłem dłonią skroń, po raz nie wiem który próbując przywołać się do porządku i jakoś nakłonić własny mózg do współpracy. Nie mogłem przecież przeleżeć w tym miejscu reszty swojego marnego życia. Zwłaszcza, że przedstawienie w dalszym ciągu trwało, o czym Kim Sodam była łaskawa mnie na odchodnym powiadomić.

- Kim Sodam… - mruknąłem pod nosem, krzyżując ramiona za głową i znów wbijając wzrok w ciemność nade mną. Kim była ta kobieta, której niewinny teatrzyk cieni postawił mój świat na głowie? Dziewczyna wyłożyła wszystkie karty na stół, uświadamiając mnie, że byłem jedynie bezwolnym pionkiem w cudzej grze, przesuwanym z miejsca na miejsce, wedle upodobania graczy. Ze wszystkich uczestników okazałem się być najsłabszy, nawet jeśli w niektórych kwestiach mój udział był kluczowy. Nie myliłem się w swoich wcześniejszych osądach, naprawdę byłem jedynie rekwizytem w rękach bezdusznych aktorów. Kto by pomyślał, że można rozegrać tak mistrzowską partię na polu cudzych uczuć?

Pozwoliłem sobie na kolejne ciężkie westchnienie. Raczej nie byłem zbyt trudnym celem do zestrzelenia, nieprawdaż? Subtelny dotyk, garść kłamliwych słów, czerwone usta... Czy naprawdę dałem się złapać na coś takiego? Na tę myśl miałem ochotę rozpaczliwie zaśmiać się w głos, co zapewne zabrzmiałoby co najmniej niepokojąco w zatęchłej ciszy pustego nocą teatru. Tak naprawdę sprzedałem swoje serce po znacznie niższej cenie. Jeden szept. Tyle wystarczyło, żebym totalnie stracił głowę. Sagi okazała się być asem w rękawie Kim Jonghyuna, mistrzowskim posunięciem króla gry, który zaatakował mnie z zaskoczenia, w dodatku celując w miejsce zupełnie nieosłonięte, takie którego osłaniać nie chciałem, zbyt naiwny, zbyt głupi wierząc, że moc moich uczuć jest w stanie zmienić świat. Od nowa napisać tę część fabuły.

I kimże była ta osoba, która uczyniła ze mnie zupełnego idiotę? Kim był Lee Taemin, który mnie oczarował, rozkochał, zostawił? Tak dobrze znałem jego rzadki uśmiech, a fakturę  delikatniej skóry mógłbym rozpoznać z zamkniętymi oczami. Moje dłonie pamiętały kształt jego talii, a usta wciąż mrowiły na myśl o złożonych na nich pocałunkach. Każde wypowiedziane przez niego słowo w dalszym ciągu zamieszkiwało odległy zakamarek mojego umysłu, gotowe zjawić się na wezwanie i torturować mnie odtwarzającymi się w nieskończoność, naraz bolesnymi wspomnieniami. Moja wiedza była tak rozległa. Tak bezwartościowa. Bo gdzież w tym wszystkim był Lee Taemin?

Pokręciłem głową, niemal pobłażliwie odpowiadając na własne pytania. Wszystkie wymienione przeze mnie cechy mogły równie dobrze stanowić wierny opis Sagi. Ile w tym było Taemina? Może krył się w gorzkości uśmiechu? A może w sarkazmie powlekającym niektóre słowa? Może schował się w ciężkości spojrzenia? Albo w…

Mimowolnie powędrowałem ręką ku własnym wargom. Nie, tu z pewnością go nie było… Te usta, których dotykałem pozostawały zawsze tak porażająco zimne, jak cała istota panienki Sagi. Tak naprawdę nigdy nie dane mi było całować Lee Taemina, ba, nawet nie byłem pewien czy kiedykolwiek zamieniłem z nim choć słowo.

A mimo to pozostawało dręczące mnie pytanie, coś co nie dawało mi spokoju, nawet jeśli niewiele zmieniało moją żałosną sytuację. Byłem ciekaw, od kiedy tak naprawdę Taemin był pionkiem Kim Jonghyuna. Jak długo trwała ta zabawa, w której nieświadomie brałem udział? Może od samego początku? To czyniłoby całą naszą znajomość jednym, wielkim, porażająco urokliwym kłamstwem. Naraz każde słowo i każde spojrzenie stanęły pod znakiem zapytania. Czy to z Taeminem nawiązałem współpracę przeciw Jonghyunowi? Czy też raczej pośrednio podpisałem pakt z samym twórcą scenariusza, własnowolnie pozwalając się wciągnąć w jego grę, w której nie ma już tej dobrej i tej złej strony. W której każdy dba jedynie o własny interes. A rozgrywka wciąż nie dobiegła końca…

Poczułem, jak robi mi się niedobrze na myśl o tym, co jeszcze miało nastąpić. Kim Sodam uprzedziła mnie, że ostateczna zemsta ma się dopiero dopełnić. Nie wiedziałem w jaki dokładnie sposób, ale dziewczyna kazała mi być w gotowości. To fascynujące, jaką przeciwwagę dla Jonghyuna stanowiła jego siostra. Nie zmieniło to jednak faktu, że uczyniono ze mnie popychadło w rękach tej dwójki, pośrednika w starciu między rodzeństwem. Taemin był pionkiem Jonghyuna, a niespodziewanie ja sam zostałem zawodnikiem wystawionym przez Sodam. Czy to nie zabawne, że Lee nagle stał się moim przeciwnikiem w tej bezcelowej i zupełnie mi niepotrzebnej walce? Nie mogłem przestać zastanawiać się, na ile on sam był graczem, a na ile jedynie pionkiem, niemal tak samo bezwolnym jak ja…

Potrząsnąłem gwałtownie głową. Takie myślenie donikąd by mnie nie doprowadziło. Wciąż miałem w pamięci słowa Sodam. Słowa, których zamierzałem się od tej pory trzymać - „Znajdź uciekiniera, Minho. Znajdź osobę, która zdezerterowała ze sceny. A kiedy ją znajdziesz, zrób z nią co chcesz, ale zwróć mi moje dziecko.”

Może nie był to najlepszy moment w moim życiu na nagły zryw altruistycznych zapędów, ale jeśli kogoś było mi w tej opowieści szkoda, to z pewnością samej Sodam. Była jak królowa rozsypującego się zamku, miała wszystko i nic, a choć straciła tak wiele, wciąż tliła się w niej nadzieja. Imponowała mi jej wewnętrzna siła i to jak twardo musiała stąpać po ziemi, żeby mimo wszystkich życiowych tragedii i tak być zdolną dążyć ku lepszemu. Były to cechy, których z pewnością mi brakowało, a które niewątpliwie przydałyby się w mojej obecnej sytuacji. Niemniej, jakkolwiek bym się nie starał, nie potrafiłem zignorować tego sprawnie maskowanego spokojem błagania, które zobaczyłem w oczach Sodam. Nie byłem pewien czy dam radę w jakikolwiek sposób jej pomóc, ale zamierzałem przynajmniej spróbować, skoro i tak ja jeden jedyny nie miałem już nic, o co mógłbym walczyć, a mimo to musiałem brać udział w bitwie.

Wciąż nie byłem jednak pewien, co tak naprawdę zamierzam zrobić z dezerterem. Czułem, że ponowne spotkanie z Taeminem nadejdzie, ale bałem się tej chwili, jak żadnej innej w całym moim dotychczasowym życiu. Nie mogłem przestać zadręczać się tym, co zobaczę w tych migdałowych oczach, kiedy znów w nie spojrzę. Czy będą miały taki sam kształt i kolor? A może, zdemaskowane, nagle przybiorą inną formę? Może kiedy spojrzę w tę twarz, którą tak kocham, zobaczę zupełnie obcego człowieka?

Gwałtownie zerwałem się do siadu i zacząłem trzeć skronie, próbując uspokoić panującą w głowie burzę. Nadmiar myśli był tak przytłaczający, że czułem się o krok od obłędu.

- Noc rozmyślań? – Pytanie, choć niespodziewane, zabrzmiało miękko i łagodnie, jakby ten cichy głos wtapiał się w odwieczne cienie teatru. Podobnie jak sylwetka wyłaniającego się zza kulis mężczyzny.

- Hyung… - mruknąłem nieporadnie, zamiast powitania, zbyt gwałtownie wytrącony z własnego ciągu myśli, żeby było mnie stać na coś więcej. Jinki uśmiechnął się jednak przyjaźnie, jak to miał w zwyczaju, po czym bez słowa usadowił się na skraju sceny i zaczął machać nogami w przód, w tył i na boki, upodabniając się przy tym do małego chłopca, co tylko potęgowało właściwą jego oczom niewinność.

Przez chwilę w milczeniu obserwowałem jego plecy, zastanawiając się, czy wolę z nim porozmawiać, czy też po prostu uciec. Dobrze wiedziałem, że Jinki daje mi czas na decyzję, i że nie będzie miał mi za złe, jeśli w tym momencie po prostu wyjdę. To ciekawe, że tak niewiele o nim wiedziałem, a mimo to czułem do tej osoby swego rodzaju respekt. Czy to jego łagodny sposób bycia, czy jasne spojrzenie, z pozoru dziecinne, a kryjące w sobie niezaprzeczalną mądrość – nie wiem. Czułem jednak, że jeśli ktoś jest w stanie uspokoić ten sztorm w mojej głowie, to tą osobą jest właśnie Jinki.

Wziąłem głęboki wdech, po czym przemierzyłem dzielącą nas przestrzeń i usiadłem obok hyunga, w odpowiedzi na co ten uśmiechnął się zachęcająco, po czym spojrzał w górę, tak jak ja sam miałem to w zwyczaju.

- Dawno cię tu nie widziałem… - powiedział wymownym tonem, jakby maskując w tym stwierdzeniu pytanie. Nie mogłem mieć mu za złe tej ciekawości. W końcu dobrze wiedział, jak bardzo marzyłem o scenie, nic więc dziwnego, że moja ignorancja wobec oferowanych mi ostatnimi czasy ról tak go zaintrygowała. Nie byłem jednak pewien, czy jestem w stanie w jakikolwiek sposób się wytłumaczyć. Nawet ja już nie rozumiałem swojego nagłego wstrętu do przedstawień. Zupełnie jakbym bał się, że grając kolejne role, ja sam zniknę pod przywdziewanymi przez siebie maskami. Ten strach był tak irracjonalny w głowie aktora, że aż wstyd było mi o tym mówić na głos.

Jinki odczekał moment, szanując moje milczenie, po czym oderwał wzrok od malowanego sufitu nad nami, i spojrzał na mnie łagodnie, ale z pewną dozą zdziwienia. Czułem się dziwnie pod jego uważnym wzrokiem, który zdawał się czytać kolejne pojawiające się w mojej głowie myśli. W końcu mój towarzysz współczująco pokręcił głową.

- Nie wiem, co jest powodem twojego smutku, Minho, ale twoje oczy nie są już takie, jak dawniej. Ten imponujący blask, który w nich widziałem, ilekroć recytowałeś Szekspira, niemal zupełnie zgasł… - oznajmił Jinki, swoim zwyczajem nie mówiąc nic wprost, zamiast tego klucząc pośród metafor, które tym razem uderzyły mnie z zadziwiającą mocą.

Wcześniej zastanawiałem się, czy po tym wszystkim co się wydarzyło jestem wściekły bardziej na Taemina, za to co zrobił, czy na siebie, za swoją naiwność. Jak to możliwe, że niemal zupełnie obca osoba odczytała moje uczucia lepiej niż ja sam? Skąd Jinki mógł wiedzieć, że to co usilnie staram się nazywać złością, to tak naprawdę nic innego, jak bezbrzeżny smutek, w którym pogrążałem się z każdą kolejną skierowaną ku Taeminowi myślą? Ja naprawdę chciałem go nienawidzić, ale bądźmy szczerzy, czy wola Choi Minho kiedykolwiek miała znaczenie w tym opowiadaniu?

- Wiesz, ostatnio przypomniała mi się ta urocza dama, którą kiedyś tu przyprowadziłeś… - kontynuował Jinki, i miałem tylko nadzieję, że nie zauważy jak bardzo zesztywniałem na te słowa. – Kiedy bagatelizowała kwestię marzeń jej oczy były podobne do twoich obecnie… Tak ciemne, a tak pragnące światła. Tęskne. – Jinki na chwilę zwiesił głos, widząc poruszenie na mojej twarzy, ale najwyraźniej postanowił dokończyć zaczętą myśl. – Za czym ona tęskniła, Minho? Za czym ty tęsknisz?

Spuściłem wzrok, nie chcąc, żeby mój rozmówca coś wyczytał z mojej twarzy. Skąd ten człowiek mógł tak wiele o mnie wiedzieć? I czy naprawdę widział coś takiego w oczach Taemina? Przełknąłem głośno ślinę, wspominając tamten dzień, w którym pokazywałem mu swój mały, cichy, prywatny świat na deskach tej sceny. Jego myśli były dla mnie wtedy tak odległe, tak niedostępne, schowane za kpiącymi spojrzeniami i kąśliwymi słowami. I choć usiłowałem sobie wmówić, że nigdy nie znałem Lee Taemina, to tamto wspomnienie w mojej głowie nie chciało pozwolić wywabić z siebie drobinek szczerości, które na dobre splotły się z włóknami obrazu. Ku mojej zgubie, nie była to jedyna taka scena. Lekcja tańca na poddaszu starej kamienicy. Odbyta w trakcie balu rozmowa o poszukiwaniu marzeń. Niespodziewany pocałunek na tarasie. I te słowa, o których próbowałem zapomnieć, a które naraz wróciły do mnie ze zdwojoną mocą. „Nie wiem czy podołam mojej roli” – brzmiało mi w uszach, znów chwiejąc moimi niestabilnymi uczuciami, znów sącząc do serca złudną nadzieję.

- Już się z nią nie widuję – odparłem, ignorując zbyt trudne i problematyczne pytania Jinkiego; pytania, na które nie znałem odpowiedzi.

- To, że się z nią nie widujesz, nie znaczy, że o niej nie myślisz – stwierdził mój towarzysz, kiwając głową z przekonaniem, a ja zacisnąłem dłonie na krawędzi sceny, boleśnie odczuwając trafność jego uwag. Kiedy Jinki spojrzał mi w oczy już wiedziałem, że nie spodobają mi się jego kolejne słowa. – Kochasz ją, Minho?

Pytanie wybrzmiało cicho, a i tak ponownie zalało moją głowę świadomością absurdu, w jakim żyłem. Nie był to pierwszy raz, kiedy ktoś skierował do mnie te słowa. A ja, nawet patrząc na wszystko, co mnie spotkało przez pryzmat rozgrywających się za moimi plecami części scenariusza, nie byłem w stanie zmienić swojej odpowiedzi.

- Tak – powiedziałem, zapominając co to godność i do reszty tonąc w swojej beznadziei. Postanowiłem jednak uprzedzić kolejne pytanie, to samo, które kiedyś zadał mi Kibum. – Ale nie wiem, jak to wygląda z jej strony… - wyrzuciłem z siebie szybko, nie dając sobie czasu na zmianę zdania. – Wiesz hyung… ona jest naprawdę świetną aktorką. Dużo lepszą niż ja… - dodałem z przekąsem, świadom jak prawdziwe są moje słowa. – Dlatego nigdy nie wiem, czy to co mówi i robi nie jest przypadkiem tylko częścią jej roli… - Po tych słowach zagryzłem wargi, naraz żałując, że w ogóle pozwoliłem sobie na takie dywagacje. Jeszcze kilka godzin temu podważałem każdą spędzoną z Taeminem chwilę, a teraz na nowo pozwalałem sobie na wątpliwości, na głupi zalążek wiary, że nie wszystko w tym durnym przedstawieniu było na niby. Że nie wszystko w Lee Taeminie było stworzone, by mnie zniszczyć.

Wzdrygnąłem się, czując jak Jinki klepie mnie po ramieniu pokrzepiająco. Rozmowa z nim przynosiła mi jednocześnie ulgę, i źródło rozterek. Bałem się jego spostrzegawczości i tego, co ów niepozorny chłopak może wyczytać jedynie z mojego spojrzenia.

- Minho, Minho… - mruknął pobłażliwie, kręcąc głową, niejako rozbawiony moim zachowaniem, co wcale nie było na miejscu, ale nie miałem odwagi mu tego wytknąć. – Widziałem, jak wcielasz się w dziesiątki postaci, ale ty chyba wciąż nie wiesz, że istota aktorstwa kryje się w oczach. Tylko nieliczni potrafią zapanować nad barwą własnych oczu. Czy tamta zagubiona dziewczyna jest do tego zdolna?

Wspomniałem dwa kształtne kręgi, które tak wiele razy wpatrywały się we mnie z irytacją, bądź ze złośliwością. Czasem zaprawione odrobiną smutku, albo krztyną strachu. Czy te oczy też brały udział w przedstawieniu? Czy raczej rządziły się własnymi prawami? Oczy niepokorne, nieokiełznane w swoich zmiennych barwach. W pamięci znów zamajaczyła mi drobinka złota, którą dostrzegłem w owych tęczówkach tamtego wieczora, kiedy niemal dałem się skusić potędze pożądania. Drobny okruszek, zdawałoby się – przywidzenie. A mimo to zmienił bieg zdarzeń, zawrócił mnie na właściwe tory, uratował przed całkowitym zniszczeniem. Czy byłem jedynym, którego ten złoty refleks ocalił?

Nie zdążyłem zebrać myśli, o formułowaniu sensownej odpowiedzi już nie wspominając, bo naraz Jinki spojrzał na mnie z niesamowitą powagą i pochylił się nieco do przodu, jakby chcąc mnie zmusić do uważnego słuchania.

- Nie wiem, o co biją się obecnie twoje myśli… ale dam ci pewną radę – powiedział powoli, najwyraźniej czekając, aż każde jego słowo do mnie dotrze i wryje mi się w pamięć. – Zanim podejmiesz jakąkolwiek decyzję… Najpierw spójrz jeszcze raz w jej oczy, dobrze? Spójrz w nie, przyjrzyj się ich kolorowi, dostrzeż każde najdrobniejsze przebarwienie. Poszukaj w nich odpowiedzi. I dopiero wtedy zadecyduj. Kto wie, być może tylko jej spojrzenie pozwoli ci odróżnić rzeczywistość od teatralnej roli…

~*~

Głośne trzaśnięcie drzwiami obwieściło przybycie Kibuma do domu. Wzdrygnąłem się na myśl, że przyjaciel mógłby znów wparować do mojego pokoju i po raz tysięczny próbować ze mną rozmawiać. Zdarzały się momenty, w których myślałem, że już na dobre sobie odpuścił, widząc, że tym razem donikąd to nie prowadzi, i że nawet jego rady na nic mi się zdarzą, bo sytuacja jest zbyt beznadziejna. Za każdym jednak razem Kibum rozwiewał moje wątpliwości, atakując znienacka, w momentach, w których najmniej się tego spodziewałem, na nowo próbując wciągnąć mnie do życia. To nie tak, że nie doceniałem jego prób, wiedziałem jednak, że te wysiłki są całkowicie daremne. Nie istniała żadna metoda, która pomogłaby mi stanąć na nogi, bo decydujący cios miał dopiero nadejść. Dlatego właśnie postanowiłem w ogóle nie podnosić się z podłogi i czekać aż zostanę wreszcie znokautowany, a dopiero po ogłoszeniu zwycięzcy starcia, zająć się mozolnym procesem leczenia obrażeń.

Ciche skrzypnięcie sprawiło, że przymknąłem oczy, próbując zapanować nad budzącą się irytacją. Nie chciałem wyładowywać swojej frustracji na przyjacielu, zwłaszcza, że tak wiele dla mnie robił. Mimo to czasem czułem, że jestem już na granicy swojej wytrzymałości nerwowej.

Odetchnąłem głęboko, nie patrząc na stojącego w progu Kibuma. Czekając aż powie, co ma do powiedzenia, i znów da mi spokój na najbliższych parę godzin. Cisza przeciągała się jednak dziwnie długo, co nagle przykuło moją uwagę. Już otworzyłem usta, żeby zapytać przyjaciela co się stało, kiedy na moich kolanach wylądowały dwie czerwone koperty. Przez chwilę wpatrywałem się w nie zdezorientowany, ale nie trwało to długo. W momencie, w którym zrozumiałem czym są te ozdobne kartki papieru, które teraz nerwowo obracałem w dłoniach, gwałtownie pociemniało mi przed oczami. Oto nadszedł czas finalnej sceny.

Zbyt zaaferowany szalejącą w mojej głowie burzą, na nowo rozbudzoną przez ten bezpośredni dowód nadchodzących nieuchronnie zdarzeń, zupełnie przegapiłem moment, w którym Kibum usiadł obok mnie, obserwując uważnie moje zachowanie.

- Początkowo myślałem, że to tylko jakaś ogromna impreza, na tyle wielka, że zaprosili na nią nawet takich odrzutków jak my… - zaczął, powoli dobierając słowa. – Ale twoja mina utwierdziła mnie w przekonaniu, że to zdecydowanie grubsza sprawa… - dodał, a ja niemal mogłem wyczuć w powietrzu niewypowiedziane na głos pytania. Kibum wpatrywał się we mnie wyczekująco, ale z dozą niepokoju, wpisaną w zmarszczenie brwi. – Czy… - próbował dalej, ale spojrzenie, które mu posłałem, chyba starczyło za każdą inną odpowiedź. Mój przyjaciel zacisnął usta i odchrząknął, po czym, chyba po raz pierwszy odkąd go poznałem nie zadając żadnych pytań, po prostu wstał i wsparł ręce na bokach, jednocześnie patrząc na mnie oceniającym wzrokiem. – Widzę, że czeka nas bal, panie Choi – oznajmił, a ja skrzywiłem się na te słowa, nieco za bardzo przypominające mi o pewnej osobie. – Nie wiem, z czym przyjdzie ci się mierzyć, ale przygotuję cię do tej bitwy najlepiej, jak potrafię – dodał Kibum, i nawet jeśli średnio wierzyłem w skuteczność jego zabiegów, to byłem mu naprawdę wdzięczny za taką postawę. Przyjaciel posłał mi pokrzepiający uśmiech, po czym opuścił pokój, w celu przetrząśnięcia całego domostwa i znalezienia odpowiednich akcesoriów.

Ignorując dobiegające zza ściany hałasy i przekleństwa, rzuciłem się na łóżko i przyłożyłem dłonie do twarzy.

Więc znów bal, tak? Mój ulubiony dramatopisarz miał doprawdy wyborne poczucie humoru, co do tego przestałem mieć wątpliwości już jakiś czas temu. Wspomnienie poprzedniego razu, kiedy szykowałem się na bal, wywołało nieprzyjemny ucisk w brzuchu. Nie chciałem znów przez to przechodzić, znów gubić się w tłumie wykrzywionych wrogo masek, znów szukać tej jedynej znajomej mi twarzy, bo teraz nawet ona wydawała się zupełnie obca. Jeszcze bardziej złowieszcza, niż każda inna.

Jęknąłem głośno i zakryłem twarz poduszką, nie pomogło mi to jednak w walce z uporczywymi myślami. Mimo wielu wewnętrznych monologów, ja wciąż nie czułem się gotowy na ten decydujący moment. Wciąż panicznie bałem się chwili, w której znów spojrzę w te niezgłębione oczy o kształcie migdałów. Czy rada Jinkiego na cokolwiek się zda? Czy też może zobaczę jedynie wymalowaną po wewnętrznej stronie tęczówek, elegancką kurtynę, która raz na zawsze zakończy to przedstawienie?

- Minho, chodź tutaj do cholery, nie mamy dużo czasu! – krzyknął Kibum, a groźba w jego głosie nieco sprowadziła mnie na ziemię.

Zwlokłem się z łóżka i stanąłem w progu sąsiedniego pokoju, w którym panował istny chaos, właściwy przygotowaniom organizowanym przez Kim Kibuma. A pośród tego mój przyjaciel, pozornie poirytowany, a tak naprawdę dopiero teraz czujący się jak ryba w wodzie. Cóż mogłem więcej zrobić, jak poddać się jego zabiegom?

Stanąłem pośrodku pokoju, a kibumowe narzędzia poszły w ruch. Szczotki, grzebienie, szelki i paski. Mój przyjaciel najwyraźniej bawił się w najlepsze, dobierając kolejne elementy mojego stroju wieczorowego. Sprawiało mu to tyle satysfakcji, że nie miałem serca choćby słowem skrytykować jego pracę. Może to zabawne, ale Kibum przywiązywał tak wielką uwagę do każdego szczegółu mojego wyglądu, że poczułem się, jakby przyjaciel kompletował moją zbroję. Pancerz, który będzie mnie chronił przez tych kilka godzin decydującej bitwy. Może nie było to tak pomocne, jak prawdziwa zbroja, ale z pewnością dodawało otuchy i pewności siebie.

Skończywszy swoją pracę, Kibum z pełnym zadowolenia uśmiechem pozwolił mi spojrzeć w lustro. Widząc własne odbicie w szklanej tafli, uniosłem brwi, sam nieco zaskoczony. Prawdopodobnie był to pierwszy raz w całym moim dotychczasowym życiu, kiedy wyglądałem aż tak elegancko. Nigdy nie byłem osobą przywiązującą wagę do wyglądu zewnętrznego, wiecznie zbyt zaabsorbowany tym, co się działo w mojej głowie, bądź w moim sercu. Moja niedbałość nieraz doprowadzała Kibuma do szewskiej pasji, dlatego teraz nie ukrywał dumy ze swojego dzieła. A nawet ja sam musiałem przyznać, że z powierzchni lustra wpatrywał się we mnie młody, przystojny człowiek. Starannie ułożona fryzura i elegancka muszka zawiązana pod szyją, skutecznie odwracały uwagę od ciemnych kręgów pod oczami, a dopasowany garnitur (nie miałem pojęcia, skąd Kibum go wytrzasnął) podkreślał atletyczną budowę mojego ciała. Nawet jeśli w głowie miałem chaos, to Kim zadbał o to, żebym z zewnątrz wyglądał jak rasowy dżentelmen, opanowany, pewny siebie, w każdym calu idealny. Ta przesłona pozorów naprawdę robiła wrażenie. I zgodnie ze słowami Jinkiego… tylko oczy pozostały ciemne, smutne, zagubione.

Kibum stanął obok mnie, również obserwując tego Minho… czy raczej pana Choi, namalowanego na powierzchni lustra. Przyjaciel jeszcze przez moment milczał, poprawiając czerwoną chusteczkę w mojej butonierce, po czym poklepał mnie po ramieniu, pozwalając sobie na szeroki uśmiech.

- Nawet nie sądziłem, że zrobię z ciebie aż takiego przystojniaka… - oznajmił przekornym tonem, wyciągając dłonie przed siebie. – Te ręce leczą – dodał nabożnym szeptem, a ja wywróciłem oczami, nie potrafiąc powstrzymać śmiechu. W tym jednak momencie, na twarzy Kibuma zagościła nagła powaga. Kim stanął przede mną, i wsparł obie ręce na moich ramionach, jednocześnie twardo spoglądając mi w oczy. – Pójdziesz tam i pokażesz im wszystkim, na co cię stać – powiedział, i nawet jeśli brzmiało to tylko jak tandetne słowa dopingu, to nie byłem w stanie ich zbagatelizować. Zbyt wiele wiary kryło się w spojrzeniu Kibuma, zbyt wiele siły przekazywał mi jego nieznaczny uśmiech.

Nietypowa dla naszej relacji chwila powagi minęła jednak dość szybko, bo naraz mój przyjaciel pokiwał mi palcem przed oczami.

- I nawet mi się nie waż zniszczyć to ubranie – wysyczał mi na ucho z przestrogą błyskającą w ciemnych oczach, a ja przełknąłem nerwowo ślinę, dobrze wiedząc, jaki mam problem z trzymaniem się tego typu zasad. Kibum wpatrywał się we mnie jednak wyczekująco, jakby wymagając klarownego potwierdzenia, że jego słowa do mnie dotarły, więc, chcąc nie chcąc, pokiwałem powoli głową, na znak, że spróbuję tym razem nic nie zniszczyć. Kim uśmiechnął się, usatysfakcjonowany, po czym wskazał ręką drzwi. – A teraz czeka mnie dużo ważniejsze zadanie, a mianowicie przygotowanie własnego stroju. Dlatego wynocha! – zawołał, po czym wypchnął mnie za drzwi, zanim zdążyłem rzucić jakąkolwiek przekorną uwagą.

Stanąwszy w przedpokoju, jeszcze raz przelotnie zerknąłem na własne odbicie w lustrze, i wypróbowałem jeden z olśniewających, aktorskich uśmiechów. Wyszedł zadziwiająco przekonywująco.

Kto by pomyślał, że tej nocy na balu Kim Jonghyuna zagości co najmniej dwóch aktorów?

~*~

Przybywam znów, tym razem w rekordowym tempie~! Ostatnio nagromadził mi się taki zapas gotowych rozdziałów, że nie ma sensu ich magazynować, dlatego oto jestem >.< Powiem Wam szczerze, że jestem totalnie rozdarta, jeśli o Sagi chodzi. Z jednej strony od wielu tygodni mam w sobie niemal niegasnący entuzjazm dla tej opowieści, ona wciąż stanowi tło mojego codziennego życia, wciąż gości w myślach, wciąż upomina się o uwagę, zabiera mi długie godziny snu, zakrada się do głowy nawet w czasie, który powinien być poświęcony nauce. Z drugiej jednak strony... trudno nie zauważyć Waszego słabnącego zainteresowania. Widok tej niemal pustej widowni bywa nieraz niczym kubeł zimnej wody, gaszącej mój zapał. On zawsze samoistnie rozpala się na nowo, ale boję się... Boję się, że pewnego dnia zostanie po nim tylko przygnębiający obłok dymu...

Rozdział XIII uważam za raczej nudny, ale obiecuję, że w następnym będzie się dużo, dużo działo~!!!

Fighting i do napisania~ ^^

| ~XII~ | ~XIV~ |