Shiver

Autor: ShizukaAmaya
Pairing: 2min

Gatunek: yaoi, Taemin POV, fluff, smut

Długość: miniaturka
Inspiracja: ~♪~

~*~

Głośny grzmot wyrywa mnie z zamyślenia. Unoszę wzrok znad telefonu i spoglądam w kierunku okna, zaskoczony tą nagłą zmianą pogody. Deszcz ostrzeliwuje szyby gradem szumnych kropli, które rozbijają się o powierzchnię szkła, drążąc wodne koryta. Dostrzegam w nich migotliwe refleksy ciepłego światła, bijącego od kominka. Przez chwilę obserwuję, jak nocne niebo raz po raz rozcinają majestatyczne ostrza błyskawic, tak niebezpieczne w swoim szalonym pięknie, tak odległe, a jednocześnie wyraźnie widoczne przez szkło malowanych ulewą szyb.

Kolejny donośny grzmot sprawia, że z westchnieniem odwracam głowę od tchnącego chłodem krajobrazu za oknem i pocieram wrażliwą na przeciąg skórę. Dopiero po chwili wędruję wzrokiem w kierunku drugiego końca kanapy, i mimowolnie uśmiecham się z rozczuleniem.

Siedzisz z głową przekrzywioną na bok i otwartą książką na piersi. Miarowy oddech i zamknięte powieki mówią same za siebie. Kręcę głową z niedowierzaniem. Czy to lektura okazała się być na tyle nudna? Czy to może szum deszczu wywołał tę nagłą senność? Cicho wzdycham, mimo wszystko nieco ci zazdroszcząc. Ja nie potrafię spać w noce, takie jak ta. Nie, kiedy burzowa orkiestra próbuje przygrywać mojemu spokojnemu oddechowi; nie, kiedy rozjarzony i pełen napięcia spektakl za oknem odbija się nawet na moich przymkniętych powiekach.

W paru ruchach przybliżam się do ciebie, ostrożnie ściągam twoje dłonie z okładki wciąż przeczytanej jedynie w połowie książki, i odkładam ją na stolik. Szum deszczu za oknem zdaje się nasilać, kiedy znów spoglądam w twoim kierunku. Podkulam nogi, obejmując je ramionami i wspierając brodę na kolanach.

I tak oto po raz tysięczny rozpoczynam wędrówkę wzrokiem po twojej twarzy. Jej uśpiony wyraz nadaje każdemu najdrobniejszemu elementowi szczególnie czarującego wyglądu. Przyglądam się zdecydowanemu kształtowi nosa, który czasem tak psotnie lubisz zatapiać w moich świeżo umytych włosach, ciesząc się ich zapachem. Kontempluję urzekający kształt ust, który zdarza mi się delikatnie zarysowywać palcami, ale tylko w momentach wyjątkowej odwagi, kiedy nie boję się peszącego spojrzenia, jakie mi w reakcji posyłasz. Rozmyślam o śmiałej linii podbródka, który masz w zwyczaju wspierać na moim ramieniu, zawsze kiedy najdzie cię ochota na przeszkodzenie mi w aktualnie wykonywanej czynności. Podziwiam piękno twojej twarzy, zastanawiając się, jakim cudem to wszystko należy tylko i wyłącznie do mnie.

Nie mogąc się powstrzymać, czule odgarniam kosmyk ciemnych, ale przyprószonych złotem kominka włosów z twojego czoła. Zamieram jednak w połowie ruchu, pod wpływem nagłej refleksji. Kiedy nauczyłem się tego typu gestów? Ja, ten wiecznie zdystansowany chłopak, który nawet szczery uśmiech uważnie kalkuluje w głowie, który każdy dotyk dozuje w najmniejszych możliwych dawkach, który każde słowo waży przed wypowiedzeniem. Skąd we mnie ta czułość, ta beztroska? Ta potrzeba bliskości, którą niegdyś miałem za absurdalną?

Przekrzywiam głowę i pozwalam mojej dłoni powoli zsunąć się po malowanym szaro-złotą burzą policzku. Kiedy jednak próbuję ją zabrać, czuję nagły, silny uścisk na nadgarstku.

- Czemu nie śpisz, Taeminnie? – Twój senny głos idealnie komponuje się z grającym nocną kołysankę deszczem, swoją ciepłą barwą przepędzając chłód tej dziwnej pory. Pozwalam ci spleść palce naszych dłoni, jednocześnie obserwując ten proces uważnie.

- Myślę – stwierdzam zgodnie z prawdą, czując przyjemne ciepło, rozchodzące się po ciele wraz z twoim dotykiem. W dalszym ciągu nie wiem, jak to robisz, że jeden twój gest, potrafi wpłynąć na cały mój organizm.

- O czym? – pytasz z nieco większym ożywieniem, jednocześnie masując moje zmarznięte dłonie kciukami, przez co znów zaczynam odczuwać tę jedyną w swoim rodzaju sensację, która nieodmiennie wiąże się z twoją obecnością. Wraz z kolejnym grzmotem za oknem unosisz wzrok i spoglądasz mi w oczy.

Dreszcz.

 Tak znajomy, a zawsze pozostawiający mnie bez oddechu. Ten sam, który wstrząsał moim ciałem już setki razy, nigdy nie przestając mnie zaskakiwać. Ten, który bagatelizował ostrożność, który obracał dystans w żart. Ten dreszcz, który nakazał mi cię kochać.

- O burzy – odpowiadam, może zbyt lakonicznie, może zbyt cicho. Mój głos zdaje się tonąć w nocnej muzyce zza szyby, bądź też w powoli narastającym szumie krwi w uszach. Spoglądasz na mnie, nieco zaskoczony, a ja bez słowa ujmuję twoją twarz w obie dłonie, jakby w heroicznej próbie zrozumienia własnego przyspieszającego niebezpiecznie serca.

Na próżno. Znów tonę, znów przegrywam, kiedy głębia twoich czekoladowych oczu wymyka się logice i rzuca na moje ciało kolejny potężny urok.

Dreszcz.

Moimi ramionami ponownie wstrząsa ta nieokiełznana siła, z którą nie potrafię i nie chcę walczyć. Której prawdopodobnie nigdy nie zrozumiem, nawet jeśli włada ona całym moim obecnym życiem. Każdym spojrzeniem, każdym słowem, każdym oddechem, który z tobą dzielę.

To właśnie ów dreszcz był początkiem wszystkiego. To właśnie on sprawił, że nie potrafiłem zachować obojętności, że zgubiłem rachubę słów i uśmiechów, że zaniedbałem kalkulację zbliżeń. Bo wystarczył ułamek sekundy, żeby moje serce na dobre uzależniło się od tych niebezpiecznych wstrząsów, od tych gwałtownych wzlotów i upadków, od tych porażających wrażeń, które biorą mnie we władanie, ilekroć jesteś w pobliżu.

Obserwuję, jak kładziesz swoje duże, ciepłe dłonie na moich, i mocniej przyciskasz je do swoich policzków, posyłając mi zaciekawione spojrzenie.

- O deszczu? – zgadujesz, próbując dociec, co dzieje się w moim umyśle. W odpowiedzi kręcę głową przecząco.

- Raczej o piorunach – podpowiadam, i wystarczy tylko ułamek sekundy, a w twoich oczach błyska specyficzny rodzaj zrozumienia, jakbyś wyczytał z mojej twarzy wszystko to, co dzieje się w moim sercu, a czego ja sam nie mogę pojąć.

Potężny grzmot przecina przytulną ciszę pokoju, kiedy ściskasz moje dłonie jeszcze mocniej, i powoli przysuwasz się do mnie. Spoglądam w twoje barwione pięknem burzy oczy tylko przez dwa uderzenia serca, po czym pozwalam powiekom opaść, w pełni oddając się kolejnemu dreszczowi, tym razem znacznie intensywniejszemu, bo wywołanemu dotykiem twoich pełnych ust.

Z nagłą chciwością zatapiam się w tym niespodziewanym, rozgorzałym pośród chłodnej nocy pocałunku. Szybko uwalniasz moje dłonie z silnego uścisku, pozwalając im błądzić po twoim ciele, znaczyć je tęsknym dotykiem, nad którym nie panuję, który już przejmuje nade mną władzę. Czuję się zniewolony tym żywiołem, który naraz dzierży kontrolę nad moimi ruchami, który nakazuje mi jedną dłonią rozpiąć pierwszych kilka guzików twojej koszuli, który drugą dłoń gna ku zakazanym rejonom, ku miejscom potrafiącym ze zwykłej ulewy wywołać prawdziwy tajfun. Czy to ten wiatr za oknem bawi się moimi kończynami, kiedy z zaskakującą siłą przyciągam cię do siebie za materiał na wpół rozpiętej koszuli? Czy to te porywiste podmuchy znoszą moje dłonie po całej długości twoich pleców, aż na pośladki i uda? Czy to tylko ja? Zbyt tęskny, zbyt spragniony ciebie, żeby odmówić sobie tej powalającej dawki adrenaliny.

Czuję nagły gorąc twojego oddechu na policzku, kiedy odrywasz się od moich ust i spoglądasz mi w oczy.

Dreszcz.

Wciąż ten sam, wciąż tak samo zapierający dech w piersiach. Ten dreszcz, który napędza nie tylko ciało, ale i serce, który ciśnie na usta słowa miłości, pożądliwej, ale szczerej. Zamkniętej gdzieś w magii każdego współdzielonego spojrzenia.

Zbłąkany niebiański rozbłysk odbija się w twoich tęczówkach, kiedy nie odrywając ode mnie wzroku, zaczynasz błądzić dłońmi po moim ciele. Z trudem chwytam powietrze, starając się unormować oddech. Czy to to wiązane czerwoną nicią spojrzenie tak mnie nastraja? Czy to te silne dłonie na mojej skórze czynią mnie instrumentem burzy? Kolejny jasny rozbłysk na twojej twarzy sprawia, że nie potrafię dłużej leżeć bezczynnie, że znów wichura czyni mnie swoim sługą. Zgodnie z jej rozkazem mocno oplatam twoje biodra nogami, chcąc poczuć cię jeszcze bliżej siebie, chcąc zaspokoić tę rosnącą zachłanność własnego ciała, choć dobrze wiem, że moje działanie tylko spotęguje pragnienie.

Nie pozostajesz mi jednak dłużny, twoje ruchy także nabierają tempa, jakbyś i ty nie potrafił walczyć z tym szalejącym między nami żywiołem. W kilka sekund rozpinasz moją koszulę, a napięcie gromadzące się w moim ciele zdaje się narastać wraz z szumem deszczu za oknem. Przymykam oczy, kiedy najdelikatniejszą z tortur przesuwasz opuszkiem palca wskazującego od linii moich obojczyków, przez całą unoszącą się zbyt szybko klatkę piersiową i szczególnie wrażliwy na twój dotyk brzuch, aż po mrowiący fragment skóry tuż przy granicy spodni. Zaciskam powieki mocniej, czując, że znów brakuje mi oddechu, że znów tracę zmysły przez tę dziwną burzę za oknem.

I wtem czuję, jak moje ciało naraz poddane zostaje mocy ulewy. Milion wilgotnych pocałunków, niby-kropli rysuje na mojej obnażonej skórze mozaikę deszczowej namiętności, pod wpływem której zbyt mocno zagryzam wargi, nie mając gdzie indziej dać ujścia rozsadzającym mnie emocjom. Twoje miękkie usta tak wprawnie budzą moje ciało, tak zręcznie doprowadzają każdy nerw do szaleństwa. Z moich ust wyrywa się bezradne westchnienie, kiedy przygryzasz wrażliwą skórę mojej szyi, następnie tą złośliwą pieszczotą znacząc całą moją klatkę piersiową. Twoje bolesne pocałunki są jak dziesiątki drobnych wyładowań elektrycznych na mojej skórze. A każdy z nich sprawia, że chcę więcej.

Szczególnie donośny grzmot sprawia, że otwieram oczy, czując buzujące między nami, niemal nieznośne już napięcie. Odległy refleks burzy zagnieżdża się w twoim spojrzeniu, nadając tęczówkom niecierpliwego wyrazu, który tylko mi się udziela. Nie mogąc dłużej uleżeć bez ruchu, gwałtownie podnoszę się z kanapy i siadam na twoich kolanach, wciąż oplatając biodra nogami. Ów splot jest na tyle ciasny, że wyraźnie czuję narastające w dolnych partiach ciała pulsowanie, które utrudnia mi sformułowanie w głowie najprostszych nawet myśli. Zatracam się więc znów w tych nęcących ustach, tych których kształt zawsze mnie fascynował, tych których smak nigdy mi się nie nudził. Jednocześnie dłonie idą w ruch, pospiesznie dopełniając rozpoczętego wcześniej dzieła, i pozbywając się ograniczającej swobodę dotyku koszuli, którą bezwstydnie zsuwam z twoich ramion tylko po to, żeby móc zacząć łapczywie je całować, nie zostawiając sobie choćby chwili na głębszy oddech. Moje zabiegi zostają jednak gwałtownie przerwane, kiedy nagle przesuwasz palcem po całej długości mojego obnażonego kręgosłupa. Unoszę wzrok.

Dreszcz.

Żar bijący z twoich oczu wywołuje gęsią skórkę na moich nagich ramionach. Wspieram dłoń na szerokiej klatce piersiowej i, wciąż tonąc w tych rozpalonych tęczówkach, nieznacznie poruszam biodrami, w przód i w tył, doskonale świadom, że właśnie rozbudzam najbezwzględniejszy z żywiołów.

Twoje dłonie w ułamku sekundy znajdują się na zamku moich spodni. W tym momencie naprawdę nie jestem już pewien, czy to deszcz tak głośno szumi, czy to tylko mój nienadążający za rozwojem zdarzeń oddech. Pozwalam ci w pełni mnie rozebrać, w obliczu istnego tajfunu nie mając już czasu i siły na wstyd. Twoje spojrzenie jest jak podmuch zbyt gorącego w tych okolicznościach wiatru. Sama jego moc potrafi wprawić moje nagie ciało w drżenie. Od kiedy jestem taki słaby? Od kiedy pozwalam zaklętej w twoich oczach burzy mną władać? Od kiedy z taką pokorą urzeczywistniam ów żywioł, bez słowa kładąc się znów na kanapie i czekając, aż posiądziesz mnie w pełni?

Przygryzam wargę, obserwując jak sam ściągasz spodnie i bieliznę, a twoje pięknie wyrzeźbione ciało zawisa nade mną. Świat powleka się warstewką zmysłowych czerni i fioletów burzowych chmur, kiedy zaczynasz gorliwie całować skórę moich ud, sunąc po nich dłońmi w górę i w dół, zostawiając na nich deszczowe piętno tej przedziwnej ulewy. Intymna część mojego ciała tak otwarcie, tak nieprzyzwoicie reaguje na twoje działanie, bo długie palce zaciskają się wokół moich pośladków, zwiastując rychłe nadejście najchaotyczniejszych momentów tej burzy.

Z mojego gardła niczym grom wyrywa się okrzyk bólu, kiedy zaczynasz mnie przygotowywać. Zaciskam palce na twoich włosach i odchylam głowę do tyłu, oddychając ciężko przez usta. Twoja dłoń odszukuje moją i chwyta ją z taką mocą, że pomaga mi to nieco się uspokoić. Zagryzam wargi, nie godząc się na kolejny krzyk. Pozwalając burzy za oknem grzmieć w moim imieniu.

Za twoją sugestią, rozchylam nogi nieco szerzej, jednocześnie z trudem przełykając ślinę, świadom, co zaraz nastąpi. Czuję, jak splatasz palce obu dłoni z moimi, na naszych złączonych rękach wspierając się po obu stronach mojej głowy. Kiedy znów spoglądasz mi w oczy, widzę w nich wszystkie barwy dzikiego, burzowego nieba. Widzę w nich tę naszą niepojętą miłość, która owej dziwnej nocy postanowiła zawładnąć zarówno niebem za oknem, jak i tą cichą przestrzenią powleczoną warstwą bijącego od kominka złota.

Twoje usta znów znajdują drogę ku moim, ale wraz z pocałunkiem następuje to, na co obaj czekaliśmy, coś znacznie potężniejszego niż dotychczasowe dreszcze, coś wymykającego się rozumowi, coś wypełniającego moje żyły żywym prądem.

Piorun.

Nie jestem pewien, czy jego blask rozświetla niebo za oknem, czy też błyska jedynie w obrębie mojego pola widzenia. Jedyne, co w danej chwili czuję, to elektryczność biegnąca od punktu złączenia naszych ciał, rozchodząca się po każdej kończynie, po każdym milimetrze skóry, urywająca oddech, zatrzymująca serce. Zaciskam palce na twoich dłoniach, wbijając w nie paznokcie, i starając się chwytać powietrze w płuca. Nie dostaję jednak wystarczająco dużo czasu choćby na przełknięcie śliny.

Piorun.

Krzyczę w twoje usta, znów porażony prądem, który zdaje się biegnąć przez mój organizm, wyładowywać się gdzieś w moim wnętrzu, wywołując zmieniające ból w rozkosz reakcje poniżej podbrzusza. Przygryzam twoją wargę, próbując dać ujście kumulującemu się we mnie żywiołowi, który rozsadza mnie od wewnątrz. W tym momencie uwalniasz moje palce i nieco się odsuwasz, miejscowiąc dłonie na moich biodrach. Ja sam oplatam ręce wokół twojej szyi, i wbijam wzrok w poznaczony światłami wichury sufit nad moją głową. Czuję, jak zaciskasz palce mocniej na mojej skórze. Chwilę potem wszystko bez reszty tonie w chaosie burzowej nocy.

Moje ciało zostaje poddane serii elektrowstrząsów, które przelewasz we mnie tak mocno, tak szybko, że nie mogąc utrzymać dłoni na twoim karku, pozwalam im zsunąć się na szerokie plecy, poznaczyć je swoimi paznokciami, zostawić na nich piętno tego trudnego do wytrzymania ogromu rozkoszy, który mi dajesz. Zachłystuję się powietrzem, usiłując nadążyć za narzuconym mi, szaleńczym tempem. Wyładowania elektryczne biegną tuż pod moją skórą, znaczą zamroczone spojrzenie, wstrząsają kręgosłupem, wprawiają ciało w ruch. Wcześniej niezdolny do żadnego ruchu, naraz sam zaczynam bezwiednie wypychać biodra ku górze, jakby chcąc jeszcze więcej ciebie we mnie.

Zaciskam palce na twoich pracujących łopatkach, próbując znów przyciągnąć cię bliżej siebie. Spragniony, sięgam twoich ust, ale zanim zdążam spleść nasze języki, mój krzyk znów znaczy malowaną deszczem ciszę wokół nas, jakby konkurując z dźwiękami tej faktycznej burzy za oknem. Wplatam palce prawej dłoni w twoje ciemne, teraz już nieco zlepione potem włosy, żarliwie całując rozchylone pożądliwie wargi. Jednocześnie drugą dłonią zsuwam się po skórze kryjącej żebra, aż po dół pleców. Zaciskam palce na twoim pośladku, jednocześnie ze szczególną mocą unosząc biodra w górę.

Grzmot.

Z twojej piersi wyrywa się niski, gardłowy dźwięk, znacznie lepiej naśladujący te towarzyszące faktycznemu żywiołowi na zewnątrz, niż moje skamlenie. Uśmiecham się z satysfakcją, czując, że i ty masz problem ze złapaniem oddechu. Obaj bez reszty daliśmy się ponieść dzikiemu pięknu burzy.

Żaden z nas, nie wie już, co robić z rękami, zbyt zaabsorbowani jesteśmy kolejnymi dawkami buzującego między nami prądu. Pozwalamy więc dłoniom błądzić gorączkowo po rzeźbach ciał, palcom zahaczać o każdą nierówność, każde zakrzywienie, bo najlżejszy nawet dotyk zdolny jest wywołać dodatkowe dreszcze, od których zdążyliśmy się przecież na dobre uzależnić. W tej nieprzyzwoitej, odbywającej się w rytm kolejnych piętnujących mnie przez twoje silne ciało grzmotów, wędrówce twoje dłonie spoczywają wreszcie poniżej mojego podbrzusza, w miejscu największego naprężenia, dodatkowo drażniąc mnie. Choć same napierające na mnie biodra dają mi wystarczającą ilość doznań, to ten subtelny dotyk właśnie zdaje się dopełniać chaosu tej nocy.

Tym razem nie czuję już dreszczu, pioruna, grzmotu. Tym razem jestem w samym sercu burzy, najpiękniejszej, jaką przyszło mi oglądać. Skumulowane moce podległych jej żywiołów w jednym momencie wykwitają gdzieś w moim ciele, pozwalając mi doznać wreszcie słodyczy spełnienia, którą moje ciało oblekło w najgłośniejszy z dotychczasowych okrzyków. Pod przymkniętymi powiekami oglądam wszystkie barwy burzy, wsłuchując się w twój niski głos, również zwiastujący osiągnięcie najwyższej formy przyjemności.

Powoli odzyskuję oddech, wypełniając płuca tlenem, którego przez ostatnie kilkadziesiąt minut wciąż było za mało w ciężkim, naznaczonym pożądaniem powietrzu. Z opóźnieniem odczuwając niewysłowione zmęczenie, przymykam na moment powieki, czując jak układasz się obok mnie i pozwalasz mi wtulić się w twój nagi tors. Unoszę kącik ust w górę, kiedy znów splatasz palce naszych dłoni i przykładasz je do swojego policzka.

Otwieram oczy i spoglądam ci w twarz.

Dreszcz.

Z niedowierzaniem odczuwam biegnące po kręgosłupie, mrowiące poruszenie. Jak to możliwe, że nawet po tych wszystkich namiętnościach wciąż jestem na to podatny? Jak to możliwe, że twój jasny uśmiech i twoje rozkochane spojrzenie potrafią porazić owym drobnym wyładowaniem elektrycznym nie tylko moje ciało, ale i serce? Czuję, jak jedyne w swoim rodzaju ciepło na nowo budzi się w mojej piersi.

Uśmiecham się i wzmacniam splot naszych dłoni, wreszcie znajdując odpowiedź na dręczące mnie wcześniej pytania. Wcale nietrudno było się zakochać w mężczyźnie, którego każde, najkrótsze nawet spojrzenie niesie z sobą magię burzy.

~*~

Dobry wieczór~! Nie mam pojęcia, co to jest, bo dobrze wiem, że ja i smuty to nie jest dobre połączenie, ale od paru dni narastała we mnie potrzeba stworzenia tego typu tekstu (Czy Wy widzieliście, co 2min ostatnio wyrabia?!?! Nie przywykłam do faktu, że moje OTP żyje i ma się tak dobrze, naprawdę x.x Każda z ich ostatnich akcji totalnie mnie dewastuje), więc oto jest, dajcie znać, jak mi tym razem poszło! ^^ Pomysł pojawił się w mojej głowie, kiedy błądziłam po 2minowych filmikach i trafiłam na ten zalinkowany u góry. Tekst podłożonej tam piosenki podsunął mi wizję na ten tekst.

Omg, czuję zażenowanie tym czymś, przebaczcie >.<"

Do napisania~! <3

Ps. za ewentualne błędy i powtórzenia szalenie przepraszam, ale nie mam już dzisiaj siły tego poprawiać, zrobię to w najbliższym czasie!