Kiedyś chyba byłem poetą

Pairing: dowolny/brak (?)

Gatunek: angst

Długość: miniaturka

~*~

Kiedyś chyba byłem malarzem.

Kiedy otwierałem oczy, widziałem świat. Obrazy złotymi smugami malowały się w promieniach słońca, barwiąc zastygłe w oczekiwaniu powietrze. Niebo za oknem tchnęło refleksjami, a jego barwa nadawała ton moim myślom. Zwykłem wtedy brać w płuca kilka głębokich wdechów, które napędzały krew w żyłach, które budziły uśpione serce do życia. Wyciągałem dłoń ku górze i śledziłem palcem migotliwe szkice, nakreślone w przestrzeni pędzlem wyobraźni. Wszystko, na czym spoczął mój wzrok, czyniłem nowym obrazem. Żyłem dla intensywnej farby błękitu i ostrych krawędzi zmierzchu.

Teraz kiedy otwieram oczy, widzę szary, narysowany przez rzeczywistość sufit.

~*~

Kiedyś chyba byłem muzykiem.

Cichy odgłos kroków rozpoczynał melodię dnia, z czasem dopełnioną przez dźwięczny szum wody i charakterystyczny szczęk talerzy. Zwykłem wtedy otwierać szeroko jedno z wychodzących na główną ulicę okien i zasłuchiwać się bez opamiętania. Świat prządł swoją zadziwiającą muzykę, z prawdziwym profesjonalizmem dobierając kolejne warkoty silników i odgłosy rozmów. Dźwięki splatały się z sobą i ulatywały ku niebu, które nieodmiennie słuchało koncertu płynącego wartko życia. Wszystko, co docierało do moich uszu, wkomponowywałem w nową pieśń. Żyłem dla śpiewu poruszanych przez wiatr kartek i melodii wygrywanej na parapecie przez krople deszczu.

Teraz kiedy otwieram okno, słyszę bezbarwny szum rutyny.

~*~

Kiedyś chyba byłem tancerzem.

Przekraczałem próg mieszkania i pełnym gracji półobrotem rozpoczynałem wędrówkę po schodach. Raz, dwa, trzy – odmierzałem kolejne kroki, uważając, żeby nie zgubić rytmu. Moje stopy stąpały lekko po kolejnych stopniach, i nawet po wyjściu na chodnik, wciąż nie chciały podporządkować się monotonnej melodii władającej krokami innych ludzi. Zwykłem wtedy wskakiwać na krawężnik, przez chwilę balansując na jego brzegu, niczym akrobata na linie. Rozkładałem ramiona i przymykałem oczy, a nurt miastowej muzyki wiódł moje ciało przez szumne prądy dnia, prowadził moje stopy przez splątane siatki ulic. Każda powierzchnia pod moimi stopami, stawała się nową estradą. Żyłem dla dynamiki miejskich krawężników i ilości kałuż do przeskoczenia.

Teraz kiedy wychodzę na ulicę, rytm moich kroków dostraja się do tempa ogółu.

~*~

Kiedyś chyba byłem rzeźbiarzem.

Siadałem na trawie w parku, a moje dłonie własnowolnie zagarniały pojedyncze źdźbła, przesiewając je między palcami, ciesząc się ich miękkim, kojącym dotykiem. Zwykłem wtedy zdejmować buty i zatapiać stopy w morzu zieleni. Szorstkość ziemi dawała mi stabilność, a delikatność różanych płatków, które dekorowały parkowy krajobraz, napełniała moje serce dziwną wrażliwością. I nawet chropowata, surowa kora drzewa, pod którym siedziałem, wydawała mi się dziełem sztuki. Wszystko, co trafiło pod moje palce, czyniłem rzeźbą urzeczywistniającą piękno świata. Żyłem dla gładkości tafli wody i subtelnego dotyku wiatru na policzku.

Teraz nie siadam pod drzewem i nie zdejmuję butów. Zajmuję miejsce na niewygodnej, twardej ławce.

~*~

Kiedyś chyba byłem poetą.

Jedno słowo potrafiło zrodzić całą historię. Parady metafor, orszaki porównań, zastępy rymów – to wszystko malowało się w blasku popołudniowego słońca. Zwykłem wtedy zajmować miejsce w przypadkowej kawiarni i w pośpiechu spisywać w głowie girlandy myśli. W ostatnim blasku dnia każde znane mi słowo miało niepowstrzymaną moc. Każde z nich potrafiło zmienić świat. A ja byłem ich panem, ich przyjacielem, ich kochankiem. Wszystkie słowa były moje, a ja byłem ich. Żyłem dla prozaicznego kształtu zapisanych na kartce liter i świata uczuć zamkniętego w każdej pojedynczej sylabie.

Teraz kiedy siedzę w kawiarni u schyłku dnia, jedyne słowa jakie się liczą, to wypowiedziana przez kasjerkę cena kawy, za którą przyszło mi zapłacić.

~*~

Kiedyś chyba byłem artystą.

A ty byłeś moim największym dziełem.

Moje oczy malowały twoje usta złotym uśmiechem.
Moje uszy tkały zwiewne melodie twojego głosu.
Moje stopy zaburzały rytm twojego chodu.
Moje dłonie rzeźbiły gorące piętno na twojej skórze.
Moje słowa zmieniały nasz wspólny świat.

Kiedyś chyba byłem poetą.

Teraz jestem tylko człowiekiem.

Szarym, smutnym, zagubionym.

Pustym.

Bo czy można być artystą,

kiedy serce

nie bije?

~*~

Wiem, że długo mnie tu nie było. Wybaczcie, że po takiej przerwie przybywam z czymś, co pewnie mało kogo zainteresuje... Ale chyba po prostu potrzebowałam napisać coś takiego. Napisać o tym, że nie mogę pisać. Mój mały wewnętrzny autotematyzm. Tekst mówi o niemocy twórczej i odczuciach towarzyszących temu stanowi. Ten tekst to ja i moje uśpione serce. Jeśli chodzi o osobę pojawiającą się pod koniec, dla mnie jest nią po prostu Wena. Wy możecie sobie podstawić, kogo tylko chcecie, bądź też odczytać ten test zupełnie po swojemu, pozostawiam dowolność interpretacji >.<"

Egzaminy już niemalże dobiegły końca, więc niedługo będę mieć chwilę oddechu. Mam nadzieję, że ten czas odpoczynku pozwoli mi na powrót znaleźć drzwi do własnej wyobraźni.

Trzymajcie się ciepło~! ^^

Shizu <3