Latawiec

Autor: ShizukaAmaya
Pairing: Meanie (Seventeen)
Gatunek: shōnen-ai, fluff, Wonwoo POV
Długość: miniaturka

~*~

Serce.

Każdy je posiada. Każdy wie, do czego służy. Każdy od czasu do czasu czuje jego melodyjne bicie, gdzieś w głębi własnej piersi. Nie każdy jednak zadaje sobie trud zbadania, czym jest jego serce. A możliwości istnieje więcej, niż złotych gwiazd zdobiących granat nocnego nieba. Nie ma dwóch takich samych serc. Każde posiada swój urok, swój czar, czasem widoczny wyraźnie w promienności uśmiechu, czasem skrzętnie ukryty, gdzieś w głębi zagadkowego spojrzenia. Miliardy ludzkich serc dzień w dzień biją niepostrzeżenie w piersiach, odmierzają cicho sekundy, minuty, godziny naszego życia, tocząc do przodu opowieść pełną wzlotów i upadków, prowadząc ją od pierwszego słowa, aż po ostatnią kropkę, aż po sam kres. To w nich mieszkają nasze radości i smutki, to one goszczą szczęście i przygarniają ból, to dzięki nim jesteśmy tym, kim jesteśmy. A każde serce jest jedyne w swoim rodzaju.

Jedne przypominają ogromne, spiżowe dzwony, których donośny śpiew nigdy nie cofa się przed podmuchami wiatru, nigdy nie ginie w gęstwinie deszczowych chmur, rozbrzmiewając głośno i potężnie, wraz z każdym uderzeniem, wraz z każdym drgającym w piersi uczuciem. Właściciele tych pięknych serc zawsze rozjaśniają świat czystym spojrzeniem i dzielą się ciepłem swojej spiżowej pieśni z każdym, kto tylko zechce jej posłuchać. Istnieją też inne, cichsze instrumenty uczuć. Niektóre rozbrzmiewają subtelnie, jakby nieśmiało, niczym szklane dzwoneczki na wietrze. Inne przypominają raczej lament smyczka, tańczącego po ścieżce strun. Są też serca o cieplejszym brzmieniu, jak śpiew gitary przy ognisku, w letnią noc. Albo takie, które dźwięczą samotnym głosem fortepianu.

Niełatwo jest zrozumieć brzmienie ludzkiego serca. Tak samo, jak jego wygląd.

Jedne są małe, niczym ziarnka ryżu, i potrafią zmieścić w sobie tak niewiele. Inne osiągają rozmiary pokaźnych domostw, zapraszając w swe progi każdego, kto akurat przechodzi pod ich rozświetlonymi oknami. Są serca szklane, które tak łatwo poznać, tak łatwo przejrzeć na wylot. Równie łatwo można je jednak stłuc, kiedy ich śliskie ścianki wymkną nam się z rąk, uderzą o bruk, zmieniając się w roziskrzony dywan, utkany ze szczątków strzaskanych ludzkich uczuć. Inne przypominają raczej solidne, drewniane skrzynie. Ciemne deski ich ścian nie przepuszczają ciekawskich spojrzeń, a potężna, nieco już zardzewiała kłódka broni dostępu do zawartości kufra, czekając na osobę, która znajdzie klucz, by ją należycie otworzyć.

Ile ludzi, tyle serc. Miliardy pięknych brzmień i kształtów. Niektóre zachwycające już na pierwszy rzut oka, inne niepozorne, objawiające swój urok dopiero z biegiem czasu. Można mieć serce inkrustowane złotem, albo wysadzane diamentami. Może rozbrzmiewać donośnie, jak organy, albo dźwięczeć szlachetnym głosem harfy. Jeśli jednak miałbym określić, czym jest moje serce, użyłbym znacznie mniej zjawiskowych stwierdzeń. Wystarczy jedno proste słowo, by je odpowiednio opisać.

Moje serce jest latawcem.

Niepozornym, kolorowym latawcem, unoszącym się gdzieś ponad dziką plażą. Nie rozbrzmiewa głosem dzwonu, ani fortepianu. Jedyny dźwięk, jaki z siebie wydaje, to cichy szelest poruszanego przez wiatr papieru. Ciężko ten szmer usłyszeć, zagłuszają go kolejne podmuchy powietrza i uderzenia morskich fal o brzeg. Nie przeszkadza mi to jednak. Od zawsze wolałem słuchać, niż być słuchanym.

Moje serce jest barwne.

Zdobią je liczne rysunki, notatki, refleksje. Każdą moją myśl, każde uczucie skrzętnie zapisuję na papierowej powierzchni latawca. Żółte wspomnienia i zielonkawe nadzieje. Niebieskie idee i fioletowe marzenia. Bardzo się staram, żeby nie zgubić żadnego z nich. Wszystkie pieczołowicie przechowuję na skrzydłach latawca. Pokrywają je najrozmaitsze rysunki, jedne niewprawne, jakby nabazgrane ręką dziecka, inne eleganckie i schludne, powstałe zdecydowanie później. Po prawej stronie można dostrzec kilka narysowanych czerwoną kredką nut, wizerunek małego, kudłatego pieska i parę abstrakcyjnych plam kolorów. Lewą zaś pokrywają złote gwiazdy, różowawe chmury o zachodzie słońca i zieleń wzburzonego morza. Spód latawca również pokrywają moje myśli. Czasem zastanawiam się, dlaczego nikt ich nie dostrzega, dlaczego nikt nie widzi tej niezwykłej mieszanki kolorów, która nawet mnie samego momentami zachwyca. Przecież nie ukrywam jej w skrzyni, nie chowam w melancholijnym tonie wiolonczeli. Są widoczne, jak na dłoni, wirują w powietrzu, jawne i szczere. A mimo to nikt ich nie widzi. Ludzie zbyt często wbijają wzrok w ziemię. Zapomnieli już, że nad ich głowami rozciąga się przestwór nieba. Nikt nie unosi głowy do góry, by poświęcić chwilę czasu na obserwację chmur czy gwiazd. Nikt nie zauważa tańczącego z wiatrem latawca.

Moje serce jest lekkie.

Cienki papier unosi się z wiatrem, igra z nim gdzieś wysoko nad ziemią. Podmuchy sprawiają, że kolorowy latawiec zdaje się nic nie ważyć, podbijać błękit nieba, eksplorować terytorium gwiazd, wiecznie gnane gdzieś przez splątane smugi powietrza. Wolne.

Ah, jakże niegdyś pragnąłem, żeby tak właśnie było. Żebym mógł szybować w przestworzach, zostawić opuszczoną dziką plażę za sobą, ruszyć w nieznane. Sznurek latawca niezmiennie jednak pozostawał przytwierdzony do wbitego w piasek, drewnianego pala. Był niczym kotwica, wiecznie cumująca mnie do brzegu. Nieważne, jak bardzo starałem się wyrwać, sznurek był niepokonany.

Moje serce było uwięzione.

Zakotwiczony przy ziemi, każdej nocy marzyłem, żeby odlecieć ku gwiazdom. Nic nie trzymało mnie przy brzegu, nic prócz kawałka bezwartościowego sznurka.

Aż do momentu, w którym spotkałem ciebie.

Twoje oczy, czyste i odważne, nie przegapiły mnie, jak dziesiątki innych wcześniej. Wyłowiły samotny latawiec spośród ogromu błękitu, doceniając zazwyczaj obojętne dla ludzkiego wzroku barwy, rysunki i myśli, zdobiące cienki, szeleszczący cicho papier. Zacząłeś studiować każde wypisane na nim słowo z uwagą, jakiej nikt nigdy mi nie poświęcił.

Znalazłeś mnie.

Twoja obecność, z początku subtelna, jak morska bryza, uniosła moje serce na nieznaną mi dotąd wysokość, do królestwa chmur i obłoków. Twoje słowa, ciepłe i przyjazne, zaczęły malować moje papierowe serce nowymi kolorami. Twoje uśmiechy, cierpliwe i niestrudzone, nigdy nie dały się złamać przez moją chłodną postawę, ani przez oschły, cichy szmer latawcowych skrzydeł. Niczym wiatr drążący skałę, wreszcie wyrzeźbiły uśmiech i na mojej twarzy. Twój dotyk, subtelny i ostrożny, nigdy nie uszkodził delikatnej konstrukcji kolorowego latawca. Nigdy nie podarł cienkiego papieru, nigdy nie pozwolił ulewie go zmoczyć. Był jak podmuch suchego, ciepłego wiatru, tak rzadki pośród wszechobecnej wilgoci nadbrzeża. Nigdy bym nie pomyślał, że tak szybko się od niego uzależnię. Nie chciałem już chłodnych, słonych bryz. Chciałem tego silnego, gorącego wiatru, od którego płowiały wspomnienia samotności, wyrysowane na moim sercu, a który napędzał moje skrzydła, przybliżając mnie do gwiazd.

Chciałem ciebie.

I choć nie potrafiłem tego powiedzieć, ani pokazać, czułem, że o tym wiesz. W końcu sam opiekowałeś się moim uwięzionym na sznurku sercem. Widziałeś, jak się zmienia i jak barwne ślady na nim zostawiasz. Widziałeś, jak uczy się wzlatywać coraz wyżej i wyżej, jak zapomina o uwięzi, która dotąd trzymała je przy ziemi.

Nawet nie zorientowałem się, w którym momencie odwiązałeś sznurek od drewnianego pala, i umocowałeś go na swoim nadgarstku. Pozwalałeś mi odlatywać myślami coraz dalej i dalej, wypływać na głębokie wody, zawsze jednak pilnując, żebym się nie zgubił, pomagając mi wrócić prosto w twoje ciepłe objęcia.

Zostałeś strażnikiem mojego serca, opiekunem tego kolorowego latawca, o którym świat zapomniał, a który dla ciebie stał się centrum świata. Ozdobiłeś go barwami złotych uścisków dłoni za dnia i burgundowych pocałunków po zmroku.

Cichy szmer papieru przybrał dźwięczną barwę młodzieńczego zakochania.

・

Serce.

Każdy je posiada. Każdy wie, do czego służy. Każdy od czasu do czasu czuje jego melodyjne bicie, gdzieś w głębi własnej piersi. Nie każdy jednak zadaje sobie trud zbadania, czym jest jego serce.

Można mieć serce inkrustowane złotem, albo wysadzane diamentami. Może rozbrzmiewać donośnie, jak organy, albo dźwięczeć szlachetnym głosem harfy. Jeśli jednak miałbym określić, czym jest twoje serce, użyłbym znacznie mniej zjawiskowych stwierdzeń. Wystarczy jedno proste słowo, by je odpowiednio opisać.

Twoje serce jest kotwicą.

Cumuje mnie przy brzegach życia najpiękniejszą więzią z możliwych.

Miłością.

~*~

Witajcie!

Wiem, że to dość niespodziewana publikacja (nawet mnie samą dziwi), ale pomyślałam, że skoro już udało mi się wreszcie coś napisać, to nie zaszkodzi się tym z Wami podzielić. Blokada twórcza wciąż trzyma mnie w swoich szponach, „Latawiec” jest więc tekstem wyrwanym z czeluści niemocy, być może wyszedł przez to dość nieporadnie, ale przynajmniej stanowi chwilowy triumf nad widmem wypalenia. Moja od miesięcy stopniowo pogłębiająca się sympatia do Seventeen zaatakowała ponownie, tym razem wgniatając mnie w ziemię i przeradzając się w szczerą, bezbronną miłość. I kiedy tak wczoraj rozmyślałam o moim synu Wonwoo, do głowy przyszedł mi ten drobny pomysł, który postanowiłam spisać. Wiem, że ta miniaturka jest bardzo… moja, przez co prawdopodobnie ciężko w niej dostrzec jakikolwiek konkretny pairing, ale w geście uhonorowania źródeł inspiracji, zadecydowałam, że oznaczę to jako Meanie, nawet jeśli nie wiem, czy takowe przypomina (jestem naprawdę świeżo upieczoną Carat, muszę się jeszcze wiele nauczyć! xD). Podsumowując - dla mnie ten tekst mówi o Meanie, ale Wy możecie odczytać go jakkolwiek zechcecie ^^

Ze względu na niespodziewany pairing i przypuszczalnie nudną treść obawiam się, że niewiele osób to przeczyta, ale i tak dziękuję każdemu, kto da tej małej opowiastce szansę <3

Lato powoli usypia w swoim złotym łożu, a na jego miejsce chmurnym krokiem wstępuje jesień. Przychodzi mi to z ciężkim sercem, ale chyba czas najwyższy ją powitać. Oby okazała się równie piękna i barwna, co jej poprzednik. Życzę nam wszystkim urokliwej jesieni!

(uff, za dużo gadam, kiedy długo się z Wami nie komunikuję, wybaczcie! xD)

Kocham,
Shizu~