Correspondance des Arts: ~epilog~

Wskazówka: znaczek "~♪♪♪~" jest odnośnikiem do utworu wykonywanego przez bohatera.

Trzy lata później

- Minho – odezwał się głos, gdzieś za moimi plecami. Pojedynczy płatek śniegu spadł gdzieś z czeluści nieba i wylądował miękko na powierzchni parapetu.

- Mmm? – mruknąłem bezmyślnie. Płatek przez chwilę leżał bez ruchu, idealnie wyeksponowany, niezaprzeczalnie godny mojej uwagi. Szybko jednak zlał się z bielą parapetu. Zmartwiło mnie to nieco, ale owa śnieżynka szybko poszła w niepamięć, ustępując miejsca tuzinowi kolejnych, tłoczących się przed moimi oczami, wirujących w powietrzu na tle granatu nieba.

- Minho, mówię do ciebie! – irytował się głos. Śnieżna zawierucha, ku mojej uciesze, wtargnęła z impetem do pokoju, przez otwarte na oścież okno. Nie przeszkadzał mi mroźny wiatr targający włosy. W zasadzie był całkiem przyjemny. Orzeźwiający. Szum w uszach zagłuszał wszelkie zbędne i dręczące myśli. Mógłbym tak wpatrywać się w ten śnieżny spektakl przez wieczność, z pustką w głowie. Kontemplować piękno zimy.

- Mhmm… - zbyłem natarczywy głos. Irytowało mnie, że ktoś mi przeszkadza. Chciałem zapamiętać jak najwięcej wzorzystych kreacji płatków śniegu. Zamierzałem potem je wszystkie narysować.

- Dość tej błazenady – oznajmił głos stanowczym tonem i okno zostało zamknięte, zanim zdążyłem zareagować. Odwróciłem się i obrzuciłem mojego przyjaciela oskarżycielskim spojrzeniem, które jednak w żaden sposób nie skruszyło jego upartej miny. – Minho, zaprosiłem cię do Anglii, żebyś się rozerwał, a nie żebyś powgapiał się w okno i przy okazji złapał zapalenie płuc!

Spróbowałem odwrócić wzrok, nie chciałem rozmowy. Nie chciałem wywlekania tego wszystkiego, co mnie dręczyło na wierzch. Wolałem bezmyślnie wpatrywać się w zimowe niebo. Tak było lepiej. Lżej. Byłbym jednak bardzo naiwnym człowiekiem, gdybym faktycznie wierzył w to, że Kim Kibum da mi spokój. Już po chwili poczułem jego dłoń na ramieniu.

- Minho, ja wiem. Wiem, że to boli, ale minęły trzy pieprzone lata! Ogarnij się człowieku!

- Key… nic mi nie jest – odparłem, siląc się na blady uśmiech i łagodnie ściągając jego dłoń z mojego ramienia. – To po prostu ta pora… - mruknąłem, zawieszając wzrok na wirującym za oknem śniegiem - …później mi przejdzie – stwierdziłem, zgodnie z prawdą. A raczej z tym, co chciałem uznawać za prawdę, nawet przed samym sobą. Przeważnie nie było tak źle. Chodziłem do szkoły, malowałem obrazy, robiłem wszystko to, co kiedyś, zanim pojawił się on… Nagły, nieprzyjemny ucisk w piersi. Skrzywiłem się nieznacznie, zły na siebie samego, że znów zaczynam to roztrząsać. Po prostu… zima tak na mnie działa. Nie jestem w stanie nie myśleć o nim, kiedy wszędzie dookoła widzę jego ulubioną porę roku.

- Minho, nie możesz się hibernować ile razy spadnie śnieg… - powiedział Kibum, nieco już łagodniej. Doceniałem jego troskę, ale w takich momentach zdecydowanie wolałbym być sam. Mój przyjaciel odczekał chwilę, jakby w nadziei, że jednak coś powiem, ale nie otrzymawszy reakcji, okręcił się na pięcie i wyszedł z pomieszczenia. Odetchnąłem z ulgą. Chcąc zająć czymś ręce, wyciągnąłem szkicownik i zacząłem błądzić po powierzchni papieru. Punkciki spadających z nieba śnieżynek zapełniły ołówkowe niebo, które zdawało się uginać pod ich ciężarem. W tym zimowym krajobrazie, na skraju drewnianej ławeczki, ustawionej pod potężnym, chylącym się ze starości, drzewem, siedziała samotna postać. Ubrana w ciemny płaszcz, wyglądała jakby usiłowała stać się jednością z otaczającymi ją cieniami. Daremnie. Blada skóra twarzy odcinała się od królującego wokół mroku. Postać zdawała się nasłuchiwać dźwięków nocy, chłonąć je całą sobą.

Z impetem odrzuciłem szkicownik i schowałem twarz w dłoniach. Znów to samo. W takie dni nawet rysowanie nie dawało odpoczynku od wspomnień, jak rzeka zalewających moją głowę. Obrazy bez końca przewijały mi się przed oczami i w żaden sposób nie byłem w stanie od nich uciec. Czy to naprawdę już trzy lata? Wszystko było takie świeże. Jego smukła dłoń, zamknięta w mojej. Harda mina, która potrafiła zmusić mnie niemal do wszystkiego. Rozczulające zawstydzenie i ten pierwszy pocałunek, który skradłem tamtego dnia, na korytarzu. Rozpalone ciało i długie włosy rozrzucone na śnieżnobiałej poduszce. „Kocham cię, Min…” – dźwięczało mi w uszach. Ostatnie i najważniejsze słowa w moim marnym życiu.

Czy próbowałem się z nim skontaktować? Niezliczoną ilość razy. Nie dostałem jednak choćby jednego słowa wyjaśnienia. Z początku żyłem nadzieją, nieustannie dostarczaną mi przez nuty kolejnych dźwięcznych listów. Z czasem jednak, wiadomości te stały się trucizną, utrudniającą mi powrót do normalnego życia, albo raczej jego karykatury. Do życia bez niego. Niezliczone noce, które spędziłem na roztrząsaniu tego wszystkiego, na próbach zrozumienia powodu, dla którego moje życie legło w gruzach, okazały się marnotrawstwem. Nieświadomość była mi torturą.

Potarłem skroń, i spróbowałem na nowo zawiesić wzrok na krajobrazie za oknem, znów uśpić umysł. Bezskutecznie. Burza raz rozpętana, za nic nie chciała się uspokoić.

- Ubieraj się – rozkazał Key. Spojrzałem na niego nieprzytomnym wzrokiem. Stał w progu, dopinając guziki zimowego płaszcza. Obserwował mnie uważnie. Przekląłem w duchu. Nie było wielką filozofią zorientować się, w jak tragicznym stanie byłem. Przed Key mało co pozostaje sekretem.

- Po co? – zapytałem, z niechęcią podnosząc się z miejsca. Prawda była taka, że desperacko potrzebowałem jakiegoś zajęcia, czegoś żeby odwrócić własną uwagę od bolesnych wspomnień.

- Zobaczysz – odparł z dziwnym błyskiem w oku, którym zapewne w innych okolicznościach bym się przejął. Tym razem było mi wszystko jedno. – Tylko nie ubieraj się jak wieśniak.

Zachwiałem się na te słowa, niebezpiecznie znajome. Key cały czas czujnie mnie obserwował, i w końcu bezceremonialnie wcisnął mi jakieś szmatki w ręce, pchając w kierunku łazienki. Gdyby nie on, pewnie dalej bym tam stał w bezruchu. Popchnięty do działania, posłusznie ubrałem się, i po chwili byłem gotowy, nie ważne na co. Byle zapomnieć choć na chwilę.

~*~

Próbowaliście kiedyś iść zatłoczoną ulicą, jednocześnie zupełnie nie zważając na to, gdzie jesteście i co się wokół was dzieje? Całkiem pochłaniające doświadczenie. Uważnie obserwując pęknięcia w oblodzonym i pokrytym solą chodniku, posłusznie podążałem śladem przyjaciela. Co jakiś czas wpadałem na kogoś przypadkiem, a jego oczy, nos czy usta migały mi w nieskończoności szarych twarzy. Kiwałem wtedy głową, mrucząc niewyraźne przeprosiny, ale za nic nie byłem w stanie skupić się na szturchanych przeze mnie ludziach, bo mój wzrok uciekał w górę, ku poznaczonemu wzorem śnieżynek atłasowi nieba. Zastanawiałem się wtedy czy być może on patrzy w tę samą kurtynę granatu co ja?

Odchyliłem głowę do tyłu, pozwalając zimnemu powiewowi wkraść się za kołnierz płaszcza. Chłód wgryzający się w moje ciało nie miał jednak większego znaczenia. Liczyło się tylko to zaśnieżone niebo, które zdawało się być jedynym łącznikiem między mną a nim. Wpatrując się w wirujące płatki dość szybko nabrałem pewności, że gdzieś tam, na innej, ale równie zmarzniętej ziemi, stoi i cieszy się ich subtelnym chłodem na twarzy. Tak jak tego dnia, kiedy zabrał mnie do teatru. 

Z nieba sypały się delikatne, białe okruszki. Pierwszy śnieg tej zimy. Mój towarzysz stanął pośrodku placu leżącego przed filharmonią i odchylił głowę do tyłu, dając płatkom śniegu roztopić się na jego twarzy. Patrzyłem zafascynowany, jak zaczyna obracać się w miejscu, z nieskrywaną przyjemnością witając się z zimą. W końcu przestał wirować i uśmiechnął się szeroko.

- Minho, Minho, czy ty lubisz zimę? – zapytał w pustkę, zgubiwszy kierunek, w którym powinien mówić. Zbliżyłem się do niego, podając rękę, żeby mógł poczuć moją obecność.

Ciemny gmach budynku przesłonił mi widok nieba. Otrząsnąłem się z obezwładniających mnie wspomnień, i spojrzałem nieobecnym wzrokiem na Kibuma, który najwyraźniej usiłował nawiązać ze mną rozmowę.

- …niemniej jednak, gwarantuję ci, że nie pożałujesz – usłyszałem tylko, i nagle poważnie zaniepokoił mnie cel tej wyprawy.

- Nie pożałuję czego? – zapytałem, nieco przytomniejąc. Key zatrzymał się na chwilę, żeby obrzucić mnie uważnym spojrzeniem. Coś dziwnego kryło się w wyrazie jego twarzy, ale ciężko mi było zlokalizować źródło niepokoju. W końcu Key pokręcił głową i bez słowa pociągnął mnie w kierunku górującego nad ulicą budynku, pyszniącego się wykwintną fasadą, pamiętającą dawne dzieje Londynu. – Kibum, czy to jest… - zacząłem niepewnie, ale nie zdążyłem utorować sobie drogi ucieczki, bo przyjaciel brutalnie wepchnął mnie do wnętrza budynku.

- Nie marudź, będzie dobrze. Potrzebujesz tego – oznajmił tonem nie znoszącym sprzeciwu.

- Ale filharmonia? Myślałem, że zabierzesz mnie w jakieś bardziej sensowne miejsce! – obruszyłem się, być może nieco zbyt głośno, bo parę osób obejrzało się w naszym kierunku, a w ich oczach zaigrały iskierki pogardy dla tych niewychowanych obcokrajowców. – Ja naprawdę nie chcę tu być… - dodałem już ciszej, mając nadzieję, że pokorna postawa skruszy serce mojego przyjaciela. Nie wiem co było takiego w tym miejscu, że miałem ochotę uciekać jak najdalej. Nie widzieć marmurowej podłogi, w której złowieszczo odbijały się migoczące światła lamp. Nie słyszeć szumu szeptów ludzi oczekujących na występ. Nie czuć charakterystycznego zapachu wykwintnego kurzu, który osiadł na drewnie balustrady, kurzu co noc słuchającego operowych koncertów. To miejsce w żaden sposób nie przypominało seulskiej filharmonii, do której wieki temu zostałem zaproszony. A mimo to towarzyszył mi irracjonalny niepokój, ile razy pozwalałem owionąć się mgiełką panującego tu artyzmu, i otulić się półmrokiem przygaszonych nieco lamp. Nie chciałem tu być. Mimo to Kibum pociągnął mnie za ramię, i chwilę później płynąłem w morzu ludzi zmierzających do sali koncertowej.

Zasiedliśmy na przydzielonych nam miejscach, a rozmowy powoli ucichły, przeradzając się jedynie w pojedyncze szmery. Siedziałem sztywny i spięty, aż nazbyt dobitnie mając w pamięci tamten okropny występ, z którego zapamiętałem jedynie jego piękną, pogrążoną w spokoju twarz, i ten irytujący kosmyk włosów, nie pozwalający mi zebrać myśli.

- Minho, mam nadzieję, że kiedyś mi za to podziękujesz… - szepnął mi na ucho Key, w ostatnim momencie przed zgaszeniem świateł. Nie mogłem pojąć, co on do cholery miał na myśli. Niby w jaki sposób miało mi to pomóc? Tak okropnie nie czułem się od co najmniej paru miesięcy. Nie wiedziałem gdzie podziać oczy, co zrobić z rękami, a co najważniejsze, jak ustrzec się przed szalejącymi w głowie wspomnieniami. 

Muzycy rozpoczęli swój koncert, ale niewiele mnie to obchodziło. Obróciłem się w stronę przyjaciela, z naiwnością łudząc się, że być może jednak pozwoli mi opuścić salę. Kibum był jednak nieczuły na moje błagalne spojrzenia, wsparty na ręce obserwował uważnie scenę. Być może nawet zbyt uważnie, ale niewykluczone, że to tylko figle mojej wyobraźni. Zmiąłem w rękach program koncertu, który ktoś wcisnął mi do ręki, a do którego nawet nie raczyłem zerknąć. Czas jak na złość dłużył się, obijał i lenił, nie chcąc pozwolić mi stąd uciec. Zacisnąłem mocno powieki, chowając twarz w rękach, starając się przejść w stan hibernacji i zwyczajnie przeczekać ten wieczór.

Właśnie wtedy wydarzyło się coś dziwnego. Na sali zapanowało poruszenie, mogłem to wyczuć w szmerze wzburzonego od szeptów powietrza. Mimowolnie uniosłem głowę, na chwilę dając się oślepić boleśnie jasnemu światłu, bijącemu ze sceny. 

~♪♪♪~

Uszy zrozumiały, jeszcze zanim zorientował się umysł. Ponad płynącą muzykę orkiestry wysunęła się śmiało samotna partia skrzypiec. Serce zatrzymało się w piersi, na dźwięk tego znajomego głosu, tej zakopanej na dnie umysłu melodii. Wysokie tony, krystaliczną melodią wypełniły powietrze, wywołując westchnienie zachwytu wśród zgromadzonej publiczności. Ukryta w cieniu, niewyraźna sylwetka grajka poruszała się delikatnie w takt muzyki swoich skrzypiec, z którymi w danym momencie zdawała się stanowić jedność. Z początku wysokie, nieco drżące tony, opadły, stopniały, jak śnieg na wiosnę. Bezwiednie wstałem, nie mogąc dłużej trwać bezczynnie wobec cudu doświadczanego na własnej skórze. Chciałem biec, nie zważając na zgromadzonych ludzi, ani na pochłoniętą swoją pracą orkiestrę. Chciałem wpaść między zaległe na scenie cienie i wydrzeć z nich mojego księżycowego skrzypka. Wszystko umilkło, usuwając się w mroki ciszy, pozwalając tej niezwykłej pieśni wybrzmieć w całej jej okazałości. Zrobiłem krok w przód, ale poczułem mocne szarpnięcie Kibuma, usiłującego przywrócić mnie do porządku. Spojrzałem na przyjaciela niewidzącym wzrokiem, szukając w jego bystrych oczach jakiejś odpowiedzi. Jakiegoś potwierdzenia, że to co słyszę nie jest tylko marą senną. Że za płynącą czerwienią melodią faktycznie kryje się on, ten który rozpalał mnie swoją oziębłością i zniewalał swoją dziecinnością. Po ustach Key błąkał się dziwny uśmiech, nie pozwoliłem sobie jednak zbyt długo poświęcać mu uwagi, bo oczy znów pobiegły ku ciemnej sylwetce, jakby w obawie, że chwila nieuwagi wystarczy, by zjawa zniknęła na dobre. Dobrze wiedziałem, że utwór dobiega końca, czułem to całym sobą. Dlatego też szarpała mną desperacja, niepokój, że za chwilę, za parę sekund będzie po wszystkim.

Skrzypce perfekcyjnie wyśpiewały ostatnie swoje słowo, dostrajając się do głosów pozostałych instrumentów, by w końcu umilknąć. Zrobiło mi się słabo, a jednocześnie dostałem kolejnego zastrzyku energii, zdecydowanym krokiem ruszając w kierunku powoli pochłanianej przez cienie sceny. Po raz kolejny moja próba została udaremniona.

- Siedź tu, idioto. To nie koniec – szepnął Key, pchając mnie z powrotem na fotel. Publiczność powoli opuszczała salę, pozostawiając za sobą jedynie zapach wykwintnych perfum, który wsiąkł w siedzenia. Również Kibum, upewniwszy się, że całe moje obecne działanie ogranicza się do zabijania go wzrokiem, okręcił się na pięcie, i pośpiesznie ruszył do wyjścia. Kiedy tylko zniknął za wyłożonymi aksamitem drzwiami, zerwałem się na równe nogi. Zaraz jednak zostałem zmrożony przez widok, który ukazał się moim oczom. Środek sceny został ozłocony światłem punktowego reflektora.

- Taemin… - powiedziałem ochrypłym głosem, jakby w próbie przekonania samego siebie, że to co widzę jest rzeczywistością. W samym centrum jaśniejącego koła siedział on. Piękny w swojej nieosiągalności. Ten sam, który lubił kwiaty i malował moją twarz białą farbą. Ten, który grał mi nocami na skrzypcach, który włączał światło wchodząc do pokoju. Największy fan zimy i ten, który nie pozwalał mi się narysować. Ciche westchnienie wyrwało mi się z piersi, jakby ciało mimo wszystko, mimo szalejących wspomnień i równie niezwykłych okoliczności, czuło potrzebę wyrażenia zachwytu nad tą twarzą. 

Chłopak był cały ubrany na czarno, a mimo to jaśniał w moich oczach. Długie włosy związał z tyłu głowy, a ich luźne pasma igrały ze złotym światłem reflektora. Zacisnął dłoń w pięść, jakby w przejawie zdenerwowania, po czym wyprostował się, unosząc powieki. Zdawałoby się, że jego niezwykłe oczy wpatrują się wprost we mnie, że przenikają moje ciało, docierając prosto do serca. W tamtej chwili wiedziałem, że tak właśnie było. Nawet, jeśli chłopak nie mógł mnie w rzeczywistości zobaczyć, to niewątpliwie czuł moją obecność, tak jak ja czułem jego. Chciałem go dotknąć, poczuć pod palcami delikatną skórę, wpleść palce w miedziano-złote włosy. A mimo to trwałem w bezruchu, zaklęty wyrazem jego twarzy, formującym się w tak dobrze mi znane władczość i upartość.

Chłopak uniósł trzymany przez siebie mikrofon, dziwnie wyglądający w jego smukłej dłoni, stworzonej do prowadzenia smyczka. Na moment przez usta przemknął cień bladego uśmiechu, zanim artysta wziął głęboki oddech.

~♪♪♪~

I wtedy Taemin zaczął śpiewać. Zachwiałem się na dźwięk jego głosu, dźwięk z dawna niesłyszany i głęboko upragniony. Uszy nie chciały wierzyć, że po raz pierwszy w pieśni Taemina słyszą prawdziwe słowa, a nie te ukryte w tonach skrzypcowych melodii. 

- W porządku, niech ci będzie… - rzucił zirytowany - …po Dniu Jedności Sztuki, wtedy… wtedy zaśpiewam dla ciebie, Minho – wydukał tak cicho, że ledwo mogłem go usłyszeć.

Wspomnienie kołatało mi się po głowie, zalewając serce falą głębokiego wzruszenia. Oto teraz, po trzech latach rozłąki, trzech latach milczenia, przerywanego jedynie muzycznymi listami, Taemin stał na scenie i spełniał swoją obietnicę. Ogromna powaga malująca się na jego twarzy, nadawała utworowi jeszcze silniejszego wyrazu. Delikatny głos zdawał się tulić moje obolałe serce, w dźwięcznej oznace przeprosin. Taemin bez reszty pozwolił pochłonąć się magii muzyki, podobnie jak to bywało w przypadku gry na skrzypcach. Również i tym razem chłopak w każdym kolejnym tonie, w każdym słowie starał się zawrzeć miliony barw, dla których nie starczyłoby miejsca na żadnym płótnie świata. Jego głos z biegiem dźwięków nabierał odwagi, zaskakując mnie swoją mocą. Reflektor zamigotał w oczach Taemina, ukazując światu błyszczące łzy zbierające się na granicy powiek. Ten widok wystarczył, żebym wyrwał się z jakichkolwiek więzów woli, i ruszył w kierunku sceny. W tym jednak momencie piosenka skończyła się gwałtownie, a salę znów ogarnął mrok.

- Taemin?! – krzyknąłem rozpaczliwie w pustkę. – Taemin, proszę! – Potykałem się o kolejne siedzenia, o zakrzywienia miękkiego dywanu, o przeszkadzające mi w biegu schody. Paniczny strach zakradł się do świeżo odrodzonego w nadziei serca. Musiałem dotrzeć na tę scenę, choć nic nie widziałem. Musiałem, byłem przekonany, że Taemin tam będzie, że na mnie czeka.

- Nie wydzieraj się tak, pajacu – rozległ się znajomy głos, i po chwili poczułem jak silne ramiona unieruchamiają mnie od tyłu. – Nie będziemy tu robić scen, chociaż to całkiem kuszące. Sam fakt, że udało mu się załatwić wolną salę na te parę minut, graniczy z cudem.

- Jonghyun?! Co ty tu robisz? Puść mnie, muszę iść do…

- Spokojnie, mój żabooki przyjacielu. On już na ciebie czeka. – To jedno zdanie zdołało mnie uciszyć. Na wszelki jednak wypadek obrzuciłem Jonghyuna jeszcze jednym złowrogim spojrzeniem, w odpowiedzi otrzymując jedynie psotny uśmiech, po czym dałem mu się poprowadzić ku tylnemu wyjściu. – Dawnośmy się nie widzieli… - zagadnął, zerkając na mnie z ukosa. – Ile to już? 

- Jonghyun, może to niezbyt kulturalne, ale mało mnie do cholery w tej chwili obchodzą kalkulacje naszych spotkań! Muszę…

- Spokojnie, mój drogi. Najpierw kilka słów objaśnień. – Z mroków korytarza, którym właśnie prowadził mnie Jonghyun, wyłonił się Key. Jego twarz promieniała w pełnym zadowolenia uśmiechu. Nie zważając na moje protesty, ujął mnie pod ramię i pociągnął przed siebie wolnym krokiem. Byłem taki poirytowany, chciałem biec, albo i lecieć, byle tylko wreszcie zdobyć namacalny dowód na obecność Taemina w tym przeklętym, tonącym w cieniach budynku. Ale nie, państwo Kim postanowili uciąć sobie ze mną uroczą pogawędkę w najmniej odpowiednim momencie mojego życia! 

- Minho… trzy lata temu wydarzyło się coś nieprzyjemnego… - zaczął Jonghyun, zaskakująco łagodnie.

- Nie, niemożliwe! Nie zauważyłem… - wszedłem mu w słowo, nie mogąc utrzymać swoich nerwów na wodzy. W odpowiedzi Jonghyun złapał mnie za ramiona, i bezceremonialnie pchnął na najbliższą ławkę. W tym samym czasie Kibum zbliżył się niespiesznie, patrząc na mnie z góry.

- Przestaniesz łaskawie przerywać? To dzięki nam w ogóle się tu znalazłeś, więc lepiej mnie nie denerwuj. Poza tym, ten twój żabi móżdżek już do reszty stracił jakąkolwiek funkcjonalność. Przecież, im szybciej skończymy tę rozmowę, tym szybciej będziesz mógł w podskokach rzucić się w ramiona tego biednego chłopaka. – Spojrzenie Key było tak twarde, że zaprzestałem dalszych prób oswobodzenia się. Jego argumenty faktycznie mogły mieć sens, nie zmieniało to jednak faktu, że nogi same rwały się do biegu.

- Dlaczego mi nie powiedziałeś, że go tu spotkam? – zapytałem, starając się dać przyjaciołom znak, że jestem skory do współpracy, byleby ten cyrk szybko dobiegł końca. – Mogłeś oszczędzić mi niepotrzebnego szoku…

- Gdybyś, mój drogi, łaskawie raczył zajrzeć do programu występu, to gwarantuję, że nie byłbyś taki zaskoczony – odparł Kibum, machając mi jakąś pomiętą kartką przed oczami. – Poza tym, wtedy ta cała akcja straciłaby swój urok, nie sądzisz? – dodał, z diabolicznym uśmiechem. – Nawet nie wiesz, jak dobrze bawiłem się patrząc na twoją głupawą minę!

- Kibum… - warknąłem ostrzegawczo, ale nie dane mi było w żaden inny sposób dać upustu swojej wściekłości, bo zostałem uwięziony pod tą dziwną powagą, która na powrót zagościła w kocich oczach mojego różowowłosego przyjaciela.

- Trzy lata temu, w przeddzień waszego niedoszłego występu, do Taemina zadzwoniła jego matka – odezwał się Jonghyun. Nawet jego przeważnie wygięte w psotnym uśmiechu usta, teraz miały kąciki spuszczone w dół. Jakieś okropne zmęczenie wkradło się na tę wiecznie chłopięcą twarz.

- Wiem, pamiętam… nie mów, że… - zacząłem, ale znów zostałem uciszony. Tym razem przez wyrzuty sumienia, malujące się w kącikach oczu Jonghyuna.

- Tak, zadzwoniła wtedy, żeby zrobić Taeminowi awanturę o wasz związek – oznajmił Kibum bez dalszych ogródek. Wspomniałem roztrzęsiony głos i obejmujące mnie ciasno ramiona. Dobrze wiedziałem, że w tamtym momencie coś w postawie mojego skrzypka było nie tak, czułem to w każdym jego geście, choć twarz pozostała maską pozorów. Jak mogłem dać się zwieść? Jak głupi byłem, że nie zainterweniowałem? Pytania krążyły po mojej głowie, nie znalazłem jednak na nie odpowiedzi. Spośród wszystkich znaków zapytania wyłonił się jeden, królujący nad pozostałymi.

- Więc dlaczego Taemin mnie okłamał? – Pytanie wydarło się z gąszczu poplątanych myśli, znajdując ujście poprzez struny głosowe. Jonghyun i Key spojrzeli na siebie znacząco, wywołując tym we mnie dodatkową frustrację. Traktowali mnie jak chorego psychicznie.

- Minho… nie wiem jak wielkim szczęściarzem trzeba być, żeby trafić na kogoś takiego jak Taemin, i w dodatku zaskarbić sobie jego uczucia – zaczął powoli Jonghyun. – Ale wiedz, że ten chłopak jest naprawdę niesamowity – dodał, a Key przytaknął mu w zamyśleniu.

- Powiecie mi wreszcie o co chodzi?! – wydarłem się, będąc na skraju wytrzymałości, gotów wybuchnąć w każdej chwili, przy okazji zmiatając wszelkie dinozaury i modowe świry z powierzchni ziemi. Key pokręcił głową i spojrzał mi prosto w oczy.

- Minho, on zrobił to dla ciebie – oznajmił, a jego głos potrzebował trochę czasu, żeby znaleźć drogę z uszu do mózgu. Jednak kiedy wreszcie tam dotarł, wcale nie doznałem tego słodkiego i z dawna upragnionego uczucia zrozumienia. Poczułem się raczej jeszcze bardziej zagubiony.

- Wiesz, że matka Taemina miała dość duże wpływy – odezwał się Jonghyun. – Zagroziła mu, że jeśli nie zerwie z tobą kontaktu i nie zgodzi się na wyjazd, to jest gotowa zniszczyć twoją przyszłość tak, że raz na zawsze odstawisz pędzel, sztukę i wszystko, co z nią związane w najciemniejszy kąt swojej piwnicy. Rozumiesz? Jego zniknięcie cię ocaliło… - Gorzki ton tej wypowiedzi rozbrzmiał mi w uszach, rozszalał się w tkankach, w tajemniczy sposób docierając do przełyku, rozlewając się cierpką warstwą prawdy po moim języku.

- Dość tego. Gdzie ta suka jest? – warknąłem, zrywając się na równe nogi. Nie dbałem już o szacunek względem starszych, czy choćby o poszanowanie dla matki bliskiej mi osoby. Ta kobieta zmieniła moje i, jak sądzę, również Taemina życie w koszmar. A wszystko po to, by zachować swoje dobre imię. Miałem ochotę zamknąć tę jej chudą szyję w imadle uścisku tak, żeby już nigdy nie wydobył się z niego żaden operowy ton, co najwyżej błagalne i żałosne jęki. Zostałem jednak powstrzymany przez dwie stanowcze pary rąk.

- Minho! Minho, uspokój się do cholery! – krzyknął Kibum, powoli tracąc do mnie cierpliwość. – Rzecz tkwi w tym, że ona nie żyje – oznajmił, uważnie obserwując jak na moją twarz znów wkracza tanecznym krokiem wyraz zagubienia.

- Co?

- Zmarła miesiąc temu z powodu nerwicy, nadciśnienia, lub czegoś równie dobrze wpisującego się w jej naturę – wyjaśnił Jonghyun. – Taemin wciąż nosi żałobę – dodał, widząc moją minę. Przejechałem dłonią po twarzy, niepewny czy to co czuję, to w dalszym ciągu resztki mojej żądzy mordu, czy też raczej palący wstyd i rozczarowanie samym sobą.

- Rozumiesz więc chyba, dlaczego postanowiliśmy najpierw porozmawiać z tobą na osobności… - stwierdził Key, a ja pokiwałem głową twierdząco, z opóźnieniem odczuwając wdzięczność do tej pary irytujących facetów. Gdybym wyjechał z czymś tak niecenzuralnym przy Taeminie… chyba nigdy bym sobie tego wybuchu nie wybaczył.

- Dwa tygodnie temu Taemin się z nami skontaktował, wyjaśniając sytuację – kontynuował opowieść Key. – W zasadzie ciężko coś było wyciągnąć z jego wypowiedzi, bo każde zdanie kończył pytaniem o ciebie. Czy pilnie się uczysz, czy słuchasz jego listów, czy pamiętasz o nim choć trochę… Słowo daję, łamały mi serce te rozmowy, miałem ochotę z miejsca pobiec i o wszystkim ci powiedzieć, a potem kupić bilet i wsadzić cię w pierwszy samolot lecący do Londynu. Ale nie mogłem, nie potrafiłem sprzeciwić się usilnym prośbom Taemina, żeby nic ci nie mówić. Wszystko w swoim czasie, wszystko musi przygotować – tak mawiał, a ja zachodziłem w głowę, co ten dzieciak znów wykombinował. Aż wreszcie, parę dni temu, pocztą przyszły trzy zaproszenia na koncert w londyńskiej filharmonii.

Patrzyłem to na Kibuma, to na Jonghyuna, nie mogąc uwierzyć, że to wszystko zdarzyło się za moimi plecami. Nie byłem już nawet pewien, czy to co wypełnia mój umysł to zbyt poplątana siatka myśli, czy też może ich kompletny brak. Jonghyun poklepał mnie po ramieniu, a Key oparł ręce na biodrach i zmroził mnie spojrzeniem.

- No, mój przygłupi wielkoludzie, myślę, że czas na ciebie. Ale pamiętaj – Taemin to największy skarb, jaki w życiu ci się trafił. Nie spierdol tego. – Po tej pokrzepiającej wiadomości, zostałem popchnięty w stronę jakichś drzwi, a państwo Kim gdzieś się ulotnili w trybie natychmiastowym. Naraz poczułem jakąś nieznaną dotąd tremę, jakąś niepewność, zdenerwowanie. Choć wcześniej zamierzałem stratować każdego, kto stanie mi na drodze do Taemina, to teraz, kiedy ta droga była już wolna, nie potrafiłem zdobyć się na te kilka kroków, dzielących mnie od niego. Zacząłem krążyć w kółko, raz po raz podejmując się żałosnych prób ułożenia jakiejś poruszającej przemowy, zebrania w kilku słowach tego, co wypełniało mnie od środka. Oddania w tych słowach odcieni nieprzespanych nocy i kolorów nieskończonej wdzięczności. Dobrze wiedziałem, że moje starania spełzną na niczym, i zapewne byłbym tam stał przez resztę swojego życia, gdyby nie dźwięki, które dobiegły mnie zza zamkniętych drzwi. Dźwięki znajome, aczkolwiek pozbawione swojej przeciętnej perfekcyjności. Wiedziony tym cichym, ledwo słyszalnym strumykiem nut, uchyliłem powoli drzwi.

Moim oczom ukazał się elegancki pokój, wypełniony kunsztownie wykończonymi meblami i niezmierzoną ilością luster, zdobiących draperie ścian. Pośród tego złoto-bordowego przepychu, natychmiast wyszukałem wzrokiem drobną postać, która tonęła w światłocieniu. Każda złota nitka migocząca na jej głowie, zdawała się łatać moje obolałe i stęsknione serce. Każdy oddech, unoszący klatkę piersiową, zdawał się i mnie napełniać życiodajnym tlenem. W rękach Taemina spoczywał jego nieodłączny atrybut, jego najlepszy przyjaciel, z którego na chwilę obecną chłopak wydobywał chaotyczne i nieskładne tony, najwyraźniej błądząc gdzieś myślami, plącząc je między nitki strun. Przez dłuższą chwilę stałem w bezruchu, oczarowany tym żywym cudem, tym księżycowym skrzypkiem, który w niezmierzoności bezsennych nocy urósł w moich oczach do statusu legendy, bohatera bajek czytanych na dobranoc. Idealnego i nieosiągalnego w swoim pięknie. Zaklęcie uległo jednak tęsknocie ciała w momencie, w którym chłopak uniósł głowę, a jego twarz w pełnej wyrazistości odbiła się w moich źrenicach.

- Taemin… - zacząłem, zbliżając się do niego, ciesząc oczy każdym fragmentem jego istnienia. Chłopak drgnął, by po chwili dopuścić łagodny uśmiech w miękkość zakrzywienia swoich ust. Odłożył skrzypce i przyzwał mnie gestem dłoni. Posłusznie zbliżyłem się, ale tylko na odległość paru kroków, nagle niepewny, targany wątpliwościami. Bądź co bądź, to przeze mnie Taemin tyle się wycierpiał. Być może był na mnie zły? Zacząłem rozważać wszelkie plusy i minusy rzucenia się przed nim na kolana i błagania o litość. Nie zdążyłem jednak wcielić mojego ambitnego planu odkupienia win w życie, bo Taemin gwałtownie wstał, ze zniecierpliwieniem wyciągając rękę przed siebie. Nie byłem w stanie opierać się niememu rozkazowi, kryjącemu się w zmarszczeniu brwi. Pokonałem dzielącą nas przestrzeń, łagodnie ujmując jego dłoń. Jego zapach, jego oddech, jego smukłe palce zaciskające się na moich, splatające się z nimi - czułem to wszystko mocno i wyraźnie, otumaniony i niezdolny do myślenia, jak nigdy wcześniej. Tyle słów mogłoby zostać wypowiedziane, ale wszystkie zniknęły, zostały gdzieś za moimi plecami, pochłonięte przez zalegające w kątach, wiekowe cienie. Wpatrywałem się w tę najdziwniejszą, najbardziej niesamowitą na świecie twarz, bo jedyną zdolną zmusić mnie do marznięcia na balkonie i wsłuchiwania się w dźwięki nic mnie nie obchodzącego miasta. Najjaśniejszą, choć pozbawioną blasku oczu, idealną w swoim wybrakowaniu. W natłoku piękna i zachwytu pochyliłem się, składając krótki pocałunek na czole Taemina, pozwalając moim wargom posmakować jego skórę przez zaledwie ułamek sekundy. Każdy dłuższy kontakt groził totalnym zatraceniem się w tym słodko-gorzkim spotkaniu.

Groźne zmarszczenie brwi i błysk zdenerwowania naruszającego delikatne rysy – mój umysł momentalnie zarejestrował te symptomy, dające jasny i wyraźny komunikat, głoszący, że oto udało mi się wkurzyć Lee Taemina.

- Imbécile – wyszeptał tylko, po czym stanowczo przyciągnął mnie do siebie, pozwalając z dawna stęsknionym ustom wreszcie się spotkać. Jeśli jeszcze chwilę wcześniej traciłem rozum, to w tamtym momencie już w pełni zanurzyłem się w obłędzie. I znów mgiełka artyzmu zakradła się w pole widzenia, kiedy języki splotły się ze sobą, napełniając serce nieokreśloną mieszanką barw, nadając sens tym wszystkim śnieżnym płatkom uwięzionym na kartkach mojego bloku rysunkowego. Utonąłem. Pod wpływem miękkich warg Taemina moje myśli zabarwiły się patetycznym złotem, serce rozgorzało szaloną czerwienią, dusza roziskrzyła się najczystszą bielą. Obecność tego skrzypka w moich ramionach, jego palce przesuwające się po mojej skórze, jego oddech tańczący na moich ustach, to wszystko odblokowało we mnie jakieś nieodkryte dotąd źródełko barw, które strumieniami rozlały się w przestrzeni pod moimi powiekami. Po raz pierwszy od trzech lat, kolory znów zachwycały swoją intensywnością, a ciążąca obojętność ołówkowych tonów odeszła w niepamięć. Po raz pierwszy, najcichszy i najbardziej prozaiczny odgłos potrafił urzec swoją dźwięcznością, a muzyka która rozśpiewała się gdzieś między jednym a drugim sercem, tkała nierozerwalną nić między tymi dwoma częściami correspondance des arts, częściami niepełnymi i pustymi bez wzajemnego towarzystwa. Tym właśnie Taemin był, dopełnieniem mojego życia, namalowanego w oparciu o sztukę, ale tracącego sens bez szlachetnego błysku smyczka i magicznego głosu skrzypiec, bez dźwięcznych nut wplecionych w nitki barw.

- Minho… - usłyszałem cichy, głos. Tak cichy, że gdybym mógł, nakazałbym mojemu narwanemu sercu milczenie, byleby lepiej słyszeć, co Taemin ma mi do powiedzenia. Złapałem go za rękę i poprowadziłem na sofę. Zaraz usadowił się na moich kolanach, tuląc głowę w zagłębienie szyi. – Minho, jak ci się podobał mój występ? – Pytanie rozdźwięczało się w moich uszach i przez chwilę jawnie nie wiedziałem co odpowiedzieć. Po tym wszystkim co się wydarzyło, po trzech latach rozłąki, po ponownym spotkaniu w eksplozji barw, dla niego wciąż najważniejsze było jak oceniam jego koncert? Uśmiechnąłem się mimowolnie. Nie zdążyłem jednak nic odpowiedzieć, bo palce wtulonego we mnie chłopaka spoczęły na mojej twarzy. Taemin w skupieniu przesuwał opuszkami po kolejnych milimetrach skóry, przyglądając się mi się, tak jak ja bezkarnie przyglądałem się jemu od momentu wtargnięcia do pokoju. Wiele zainteresowania poświęcił kształtowi oczu i kryjącym się pod nimi workom, zapadnięte policzki również nie umknęły jego uwadze. Mimo wszystko, dotarłszy do moich warg, rozciągniętych w uśmiechu, pozwolił i swojej twarzy nieznacznie się rozjaśnić. – Podobało ci się – stwierdził, w dalszym ciągu tańcząc palcami po mojej skórze.

- Imbécile – odparłem, nie mogąc się powstrzymać. Taemin skrzywił się, słysząc to słowo.

- To nie tak się wymawia. Ty naprawdę jesteś głupi – stwierdził, uderzając mnie lekko w ramię. Zamiast odpowiedzi na powrót zatonąłem w jego wargach. 

Czy byłem głupi? Owszem, zarówno teraz, jak i wcześniej. W ciemności własnego salonu, w bieli śnieżnego krajobrazu, czy w czerwieni taeminowego uścisku. Coraz głupszy z każdym naszym spotkaniem. Coraz bardziej opętany nieodpartym urokiem tej niesamowitej sprzeczności, jaką stanowił Lee Taemin. Przesunąłem dłonią po jego miękkich włosach, wywołując łagodny uśmiech na kształtnych ustach. 

Jak świetnie musiała się bawić Fortuna, obmyślając to spotkanie dwóch pokrewnych dusz na obcej ziemi, mimo wszystko przyprószone bielą zimowej pory, tak samo dostojnej i zachwycającej, jak ta władająca przestrzenią między dwoma oknami sąsiednich kamienic?

W zaklętej ciszy pomieszczenia każde westchnienie urastało w moich uszach na miarę arii. Uśmiechnąłem się pod nosem. Tak, byłem głupi. Popadający w ogłupienie z każdym dźwiękiem, rodzącym słowo, z każdym słowem ciągnącym za sobą dotyk, z każdym dotykiem przędącym uczucie na tkaninie naszych losów. Ale czyż nie był to najsłodszy rodzaj głupoty? Głupoty pozwalającej mi trwać w kojącym uścisku i rozwodzić się nad dźwięcznymi barwami otulającymi naszą dwójkę, nad tymi nutami spisanymi a due. Głupoty kapryśnej i pchającej mnie do szalonych czynów. Głupoty tonącej w kontrastach i światłocieniach.

Głupoty potocznie zwanej miłością. 

Głupoty skąpanej w czerwieni drżącego tonu skrzypiec. 

Głupoty, na którą obaj zachorowaliśmy.

Oczarowany płynnym rytmem oddechu Taemina, trwałem, z sercem wplecionym w dźwięczność wieczora. Co jakiś czas spoglądałem na wtuloną we mnie twarz, a kolor wymalowanego na niej uśmiechu, nadawał mojemu sercu nowe tempo. I choć melodia tej nocy zaczynała przywdziewać kreację diminuendo, to z otwartym sercem oczekiwałem każdej kolejnej spędzonej wspólnie sekundy. Przyszłość błyskała zachęcającą paletą barw, przygotowanych specjalnie dla nas, czekających na zapełnienie nimi pustych fragmentów pięciolinii. 

Tak więc trwaliśmy, zaklęci w patosie naszego correspondance des arts, i jednocześnie tonący w tej urokliwej głupocie, która na dobre zawładnęła sterami naszego życia. I tylko ptaki wojujące w przestrzeni między oknami seulskich kamienic, pamiętały o goryczy rozstania, którą my sami zamalowaliśmy mozaiką czerwieni.

~*~

Idę się wypłakać do osobnego posta ;-;