Tarantella: ~runda 3~

Minho wbił śrubokręt prosto w mechaniczne serce zegarka, po kilku próbach wreszcie skutecznie je unieruchamiając. Uparte tykanie ustało, a uszy chłopaka wypełniła cisza. Niczym nie zmącona, spokojna, absolutna. Podejrzana. Minho zmarszczył brwi, naraz zupełnie tracąc zainteresowanie konającym w agonii zegarkiem, z którego czas właśnie ulatywał, niczym życie z przebitego sztyletem ludzkiego serca. W obecnej chwili stokroć ciekawszy wydał mu się ten spokój, panujący w starym domu. Minho uśmiechnął się pod nosem. Czyżby jego uroczy przyjaciel znów coś knuł?

Chłopak wstał od biurka i opuścił swoją pracownię. Wychodząc na korytarz z miejsca podwoił czujność, bo nie wiedział, czego może się spodziewać. Żaden nagły atak jednak nie nastąpił, więc wzruszył ramionami, i zaczął iść przed siebie rytmicznym krokiem, cicho pogwizdując pod nosem.

Od wczoraj miał wręcz wyśmienity humor. Uśmiech niemal nie schodził z jego twarzy, a radosne nucenie samo wkradało się na usta. Nie powinien się tak cieszyć. W końcu pozwolił zwycięstwu przejść mu tuż koło nosa. I to dobrowolnie! Jak jednak mógłby chować urazę, skoro przed oczami wciąż stawał mu widok zaplątanego w pajęcze nici, bezbronnego Taemina? Minho analizował ten zapisany w pamięci obrazek bardzo długo i bardzo dokładnie. Finalnie doszedł do wniosku, że jego przyjaciel był rozbrajająco wręcz uroczy. Nie było to nowe spostrzeżenie, Choi uważał tak niemal od zawsze. Teraz jednak odbierał ów fakt ze zdwojoną mocą. Znał zuchwałego Taemina, znał impulsywnego Taemina, znał lekkodusznego Taemina. Nigdy dotąd jednak nie dostrzegł w oczach przyjaciela takiego zagubienia, jak w tamtej rozpalającej wyobraźnię chwili, kiedy piętnował go pocałunkiem swojego noża. Bezbronny Lee Taemin to było coś nowego. Minho był z siebie dumny, że udało mu się wydobyć z przyjaciela tę niespotykaną dotąd stronę jego charakteru. W dodatku to osiągnięcie pozwoliło mu wyrównać rachunki. Bądź co bądź, za pierwszym razem to on padł ofiarą ataku z zaskoczenia. Swój rewanż uznał za wyjątkowo wręcz udany.

Zajęty snuciem rozważań, niemal przegapił dziwną anomalię, która znalazła się na jego drodze. W porę zauważył jednak nietypowy element otoczenia, więc zatrzymał się gwałtownie, zdumione oczy wbijając w podłogę.

Na posadzce leżały nogi.

Tak, nogi.

I to nie byle jakie! Minho doskonale znał te nieco zbyt chude łydki i kościste kolana. Nie żeby szczególnie często się im przyglądał. Wcale a wcale. Rzeczone nogi oplatały pręt balustrady, a ich górna część niknęła za krawędzią podłogi. Minho przekrzywił głowę, przez chwilę przyswajając dziwny widok. Następnie bez dalszego wahania podszedł bliżej anomalii, i wsparł się o balustradę.

- Wygodnie ci tak? – zapytał, przechylając się i spoglądając na zwisającego głową w dół Taemina, który na dźwięk jego głosu zakołysał się lekko w powietrzu, ale nie odpowiedział. Jego jasne włosy łagodnie falowały nad powierzchnią stromych schodów, a on sam zdawał się być głęboko zamyślony. Minho przyszło do głowy, że wystarczył jeden mocny ruch ręką, żeby osłabić mięśnie nóg Taemina i pozwolić mu spaść prosto na twardą posadzkę. Nie byłaby to jednak ani zbyt wyszukana, ani wystarczająco estetyczna śmierć. Zupełnie mu się nie spodobała. Taemin zasługiwał na coś bardziej fenomenalnego.

Dlatego też, Minho zaniechał dalszych knowań, ponownie przypatrując się swojemu przyjacielowi. Młodszy wyglądał jak nietoperz bądź pająk, co wydało mu się nad wyraz urokliwe. Nie był to jednak pierwszy raz, kiedy został świadkiem tego nietypowego zachowania. Taemin musiał być bardzo czymś przejęty bądź strapiony, skoro ponownie uciekł się do owej metody, której Minho nie widział w jego wykonaniu od lat. Ostatni raz miał miejsce chyba jeszcze w szkole podstawowej, kiedy koleżanka z klasy (miała na imię Yujin - Minho doskonale ją zapamiętał, jako że mówiła paskudnie słodkim głosem i hodowała na głowie dwa długie, jasne warkocze, od których aż świerzbiły nożyczki) podarowała Taeminowi małego, skromnego kwiatka. Chłopak z wdzięcznością przyjął prezent, po czym udekorował nim zbudowany wcześniej dla zabawy z kamyków i kasztanów nagrobek. Dla upamiętnienia pięknego podarunku Yujin, wypisał na mogile jej imię. Dziewczyna nie odezwała się do niego już ani razu do końca szkoły. Taemin był tak strapiony tą sytuacją, że wdrapał się na schody i zawisł głową w dół, mając nadzieję, że w ten sposób rozjaśni własne myśli. I choć faktycznie poczuł się dzięki temu lepiej, zachowania swojej dawnej koleżanki nie zrozumiał nigdy. Minho wcale mu się nie dziwił. Yujin była głupią smarkulą, skoro nie potrafiła docenić tak pięknego aktu wdzięczności, jaki otrzymała od Taemina. Gdyby Choi był na jej miejscu, zachowałby się zupełnie inaczej.

Nie otrzymując od przyjaciela odpowiedzi, Minho kucnął i delikatnie dźgnął chłopaka w kolano.

- O czym myślisz? – zapytał, szczerze zaciekawiony niecodziennym zachowaniem Taemina. Przeważnie ten chłopak nie potrafił usiedzieć w miejscu nawet pięciu minut. W obecnej chwili był jednak niebywale wręcz statyczny (może pomijając to delikatnie kołysanie się w powietrzu, które prawdopodobnie odbywało się poza jego wolą). O czym Taemin mógł dumać z takim poświęceniem? Minho wstał i ponownie przechylił się przez balustradę, zerkając na pełną skupienia minę przyjaciela.

- O tobie – odparł chłopak z właściwą dla siebie prostolinijnością. Na te słowa Minho poczuł, jak mechanizm w jego piersi przyspiesza nieznacznie, więc ze zmarszczonymi brwiami znów uderzył niespokojne miejsce kilka razy, szybko odzyskując panowanie nad niepokornym mięśniem. Ostatnimi czasy dość często się psuł. Minho znał się doskonale na mechanizmach, ale tego jednego, póki co, naprawić nie potrafił.

Chłopak gwałtownie pokręcił głową, oczyszczając umysł ze zbędnych refleksji. Następnie zbiegł po schodach, zatrzymując się w ich połowie, dokładnie naprzeciwko zwisającego z górnej balustrady Taemina. Starszy uśmiechnął się na widok jego uroczo zarumienionej od tej dziwnej pozycji twarzy, i wsparł się o przeciwległą ścianę, z nonszalancją krzyżując ręce na piersi.

- A co konkretnie o mnie myślisz? – drążył dalej, zbyt ciekaw, żeby odpuścić. Taemin uśmiechnął się do niego w absurdalnie słodki sposób.

- Myślę, że do góry nogami wyglądasz jeszcze idiotyczniej, niż normalnie – oznajmił jadowicie, na co Minho wywrócił oczami, spodziewając się tego typu wymijającej odpowiedzi.

- Taemin... – mruknął ponaglająco, dając przyjacielowi do zrozumienia, że nie odpuści, póki się nie dowie. Młodszy zmarszczył gniewnie brwi, co do góry nogami zupełnie traciło na efekcie. Minho ledwo powstrzymywał się przed parsknięciem śmiechem. Naraz jednak oczy Taemina nabrały powagi, więc starszy zdusił w sobie wszelkie żartobliwe uwagi.

- Jesteś moim wrogiem. Oczywiście, że o tobie myślę. – Młodszy westchnął i zakołysał znów głową, nagle błądząc wzrokiem wszędzie, tylko nie w kierunku swojego przyjaciela. Starszy poczuł się nieswojo na te dziwnie intymne słowa, wypowiedziane niezaprzeczalnie szczerze, ale jednocześnie niosące z sobą zakłopotanie dla obu stron. Zakłopotanie to było coś nowego. Minho w ułamku sekundy zadecydował, że jemu samemu zdecydowanie się to nieznane dotąd uczucie nie podoba. Spodobał mu się natomiast zakłopotany Taemin. Był uroczy.

- I co takiego wymyśliłeś? – zapytał lekkim tonem, próbując pozbyć się niezręczności. Ona też była czymś nietypowym. Zamierzał znaleźć sposób, żeby całkowicie ją w sobie wyłączyć. Była niewygodna. Taemin przez chwilę milczał, wciąż zamyślony. W końcu przybrał właściwą sobie, dumną minę i spojrzał na hyunga z góry (dosłownie i w przenośni).

- Doszedłem do wniosku, że ci wybaczam – oznajmił uroczystym tonem, po czym wbił w Minho wyczekujący wzrok, jakby licząc na okazanie wdzięczności za jego wspaniałomyślną decyzję. Starszy uniósł brwi.

- Wybaczasz? Co takiego?

- Jak to co? Zostawiłeś mnie samego na pół dnia! Prawie umarłem z nudów... – Taemin zrobił bardzo naburmuszoną minę, na widok której Minho roześmiał się serdecznie.

- Ah, stęskniłeś się – skomentował dokuczliwie, naraz żałując, że Taemin wisi w powietrzu. Miał pilną potrzebę poczochrania go po włosach.

- …ale postanowiłem okazać miłosierdzie – kontynuował młodszy, zupełnie ignorując uwagę Minho i tym razem nie dając się podpuścić. - Twoja niespodzianka była tak absorbująca, że wynagrodziła mi  tę koszmarną nudę – zawyrokował z powagą. Starszy ożywił się na te słowa.

- Aż tak ci się podobało? – zapytał, czując nagły przypływ entuzjazmu. Był z siebie dumny, owszem, ale dopiero pochwała z ust Taemina dawała mu prawdziwą satysfakcję. Nie był pewien, dlaczego tak jest, ale chciał i zamierzał imponować przyjacielowi, niezależnie jak wiele wysiłku by go to kosztowało.

- Jesteś paskudnym efekciarzem, hyung – odparł Taemin ganiącym tonem, ale potem uśmiechnął się z aprobatą. - Z początku nie byłem pewien, czy jesteś godny rywalizowania ze mną. Ale po tej rundzie nie mam już wątpliwości – oznajmił szczerze, na co Minho poczuł kolejną dozę satysfakcji. Nie dał tego jednak po sobie poznać, i udał zamyśloną minę.

- Ah, więc nakręca cię wiązanie, przygważdżanie do podłogi i cięcie nożem... – wyliczył na palcach, marszcząc brwi w skupieniu. Następnie pokiwał głową, na znak że przyswoił tę garść przydatnych informacji. - Zapamiętam na przyszłość – dodał z powagą, w odpowiedzi otrzymując dumne prychnięcie.

- Nie bądź taki pewny siebie. Ty też masz swoje słabostki, hyung – mruknął młodszy, a jego oczy znów przybrały ten dziwny, niebezpieczny wyraz, za którym Minho jednocześnie tęsknił, i którego się bał. Jego wzrok mimowolnie powędrował ku szramie na policzku Taemina. On sam był jej autorem. Ta świadomość rozpalała w nim dziwny ogień, nad którym wciąż nie do końca panował. Chłopak przeniósł ciężar ciała z nogi na nogę, szybko odzyskując kontrolę nad sobą i rzucając przyjacielowi arogancki uśmiech.

- Więc nadszedł czas torturowania się nawzajem? – zapytał przekornie, próbując nonszalancją pokryć dziwne zachowanie własnego organizmu. Jego serce naprawdę potrzebowało naprawy.

- Hmm – odmruknął Taemin, kiwając głową w zamyśleniu, ale wzroku ani na moment nie spuszczając z przyjaciela. Minho znów był tym poczciwym, łagodnym sobą, co zawsze. Niezależnie od tego, jak niepoprawne rzeczy mówił, jego działań nie piętnowała już ta gorączka, to szaleństwo, które napędzało go, kiedy przyciskał Taemina do podłogi i sunął ostrzem noża po jego policzku. Na to wspomnienie młodszy wciąż czuł mrowienie, nie tylko na skórze twarzy, ale i na całym ciele. Lubił łagodnego, opiekuńczego Minho, ale to za obłąkanym Minho wręcz szalał. Ta świadomość spadła na niego tak nagle, tak niespodziewanie, że nie potrafił zbyt łatwo jej sobie przyswoić. Dlatego właśnie wylądował kilka metrów nad podłogą, zwisając głową w dół i mając nadzieję na rozjaśnienie myśli. Olśnienie wciąż jednak nie chciało na niego spłynąć, przez co chłopak skazany był na nieznośny mętlik we własnej głowie.

Minho posłał mu swój firmowy uśmiech.

- Nie mogę się doczekać - zadeklarował szczerze, i Taemin musiał przyznać mu rację. Runda druga zmieniła dziecinną igraszkę w poważną grę. Od tej pory każdy kolejny ruch napawał ich ekscytacją. Młodszy przez chwilę milczał, ciesząc się myślą, że już niedługo na nowo rozpali ogień w oczach swojego opanowanego przyjaciela, budząc tę bestię, która żyła gdzieś w głębi jego przeważnie chłodnego serca. I kiedy cisza się przeciągała, a Minho już zamierzał zbiec po ostatnich stopniach i zniknąć gdzieś w korytarzu, Taemin nagle o czymś sobie przypomniał.

- Hyung? – powiedział, zginając się w powietrzu wpół i sięgając do kieszeni spodni, w których wciąż spoczywała odcięta głowa pozytywkowego Taemina. Chłopak przez chwilę obracał element w dłoniach, po czym rzucił go w kierunku przyjaciela. Minho złapał głowę w locie i spojrzał na Taemina pytająco, na co ten uśmiechnął się czarująco. - Myślę, że tobie bardziej się przyda. Zaopiekuj się mną dobrze. Bądź bezlitosny – polecił ze śmiertelną powagą.

- Zrobię co w mojej mocy, żebyś poczuł się przeze mnie stłamszony – odparł równie rzeczowo Minho, nie rezygnując jednak z czułego uśmiechu. Taemin doświadczył dziwnego poruszenia w piersi, słysząc tę na swój pokrętny sposób pieszczotliwą deklarację. - Jakieś jeszcze życzenia? – zapytał starszy, w odpowiedzi otrzymując pełen zamyślenia pomruk.

- Następnym razem stwórz pozytywkę z nami dwoma – zażądał Taemin, a widząc zdziwioną minę przyjaciela, zaśmiał się dźwięcznie. - Też chcę mieć swojego małego Minho na własność – wyjaśnił psotnie i mrugnął. Starszy pokręcił głową z rozbawieniem, po czym teatralnym gestem skłonił się przed Taeminem aż po pas.

- Jak sobie życzysz – powiedział uroczystym, usłużnym tonem. Chwilę potem na jego twarz wróciła przekora. – A teraz lepiej wróć na ziemię, bo jeszcze moment, i mózg wypłynie ci uchem, a ja nie zamierzam go potem sprzątać z podłogi! – rzucił udawanym ostrym tonem, po czym zbiegł po ostatnich stopniach schodów i ruszył korytarzem, odprowadzony śmiechem Taemina.

~*~

Minho obudził się z poczuciem, że coś jest zdecydowanie nie tak. Gwałtownie uniósł powieki, ale nie poruszył się ani o milimetr. Atmosfera w jego sypialni była ciężka, a powietrze z trudem przeciskało się przez płuca. Czuł, że każde drgnięcie, mogłoby okazać się jego ostatnim. Nie znał tylko źródła zagrożenia.

Wciąż nie ryzykując najlżejszym nawet ruchem, przetoczył w pełni już rozbudzonym wzrokiem po widocznej znad poduszki części swojego pokoju. Nie dostrzegł jednak nic niezwykłego. Żeby odeprzeć zagrożenie, musiał najpierw w pełni zorientować się w swojej sytuacji. Dlatego dokonał szybkiej kalkulacji w głowie, dochodząc do wniosku, że najlepszym rozwiązaniem będzie poruszenie głową o kilka milimetrów w prawo, tak, żeby dostrzec resztę sypialni. Wziął głębszy wdech, szykując się do możliwie jak najdelikatniejszego wykonania tego planu…

…i wtedy to poczuł. Szorstki, drapiący dotyk na skórze. Wstrzymał oddech, bardzo szybko zgadując, co mu zagraża. Co na nim siedzi.

- Na twoim miejscu bym się nie ruszał, hyung – odezwał się głos Taemina, na dźwięk którego Minho mimo konieczności zachowania ostrożności, delikatnie poruszył głową, tak żeby być w stanie dostrzec niezapowiedzianego gościa swojej sypialni. Chłopak siedział po turecku na krześle ustawionym naprzeciwko łóżka i posyłał w kierunku przyjaciela urocze, niewinne uśmiechy. Tylko jego oczy płonęły mściwą satysfakcją. Starszy powoli rozluźnił mięśnie i przywołał na twarz zuchwały wyraz.

- Jakiś ty okrutny z samego rana – skwitował rozczulonym tonem, na co Taemin z aprobatą pokiwał głową.

- Za to właśnie mnie lubisz – odparł bez cienia skruchy. – Cóż, nie zamierzam znów czekać na zabawę przez pół dnia. Dlatego postanowiłem od razu przejść do rzeczy. – Chłopak wzruszył ramionami, zupełnie jakby mówił o najoczywistszej kwestii pod słońcem. – Poza tym mój przyjaciel też się nudził – dodał z pogodnym uśmiechem. – Poczułem się zobowiązany zapewnić mu jakąś rozrywkę…

Na te słowa Minho zerknął w dół, napotykając wzrokiem siedzącą na jego brzuchu kreaturę. Wielkiemu, włochatemu pająkowi musiało być w tym miejscu bardzo wygodnie, bo wyraźnie się zadomowił, nieskory do rychłej zmiany lokalizacji. Minho mimowolnie przełknął głośno ślinę. Nie miał wątpliwości co do zabójczych zdolności przyjaciela Taemina.

- Nie przypominam sobie, żeby Endymion był taki spasiony… - stwierdził żartobliwie, starając się zapanować nad przyspieszającym pod wpływem adrenaliny oddechem. Musiał szybko opracować jakiś plan działania. Nie zamierzał dać Taeminowi wygrać po raz drugi.

Młodszy zrobił oburzoną minę.

- Nie powinieneś tak o nim mówić, będzie mu przykro… - stwierdził, wydymając groźnie policzki. – Poza tym jesteś ślepy, hyung. Przecież to Edmund, nie Endymion. Daleki krewny zza granicy. – Chłopak znów się uśmiechnął, rozradowany. Następnie klasnął w dłonie i wstał z krzesła. – A teraz czas przejść do części właściwej – oznajmił pełnym werwy tonem.

- Części właściwej? – Minho uniósł brwi. – Więc to jeszcze nie jest część właściwa? – Chłopak zerknął znacząco na przesiadującego na jego brzuchu potwora, który był gotów w każdej chwili z nudów obdarować go śmiertelnym ukąszeniem. Ten typ zasadzki był bardzo w stylu Taemina i starszy szczerze nie spodziewał się po nim niczego więcej. Tym razem jednak Lee przyłożył się do swojego planu. Rozbudzenie w nim duszy stratega było doprawdy niebezpiecznym posunięciem. Minho nie żałował niczego.

- Oczywiście, że nie! – zakrzyknął Taemin entuzjastycznie. – To dopiero wstęp. – Chłopak wyglądał na szczerze dumnego ze swojego zamysłu, bo energicznym ruchem odsunął krzesło w kąt pokoju i wsparł ręce na bokach. Jego rozpromieniona mina była doprawdy rozczulająca. Tylko oczy wciąż lśniły groźnie. – Zamierzam wygrać tę rundę, hyung – zadeklarował chłopak dziwnie niskim, złowieszczym tonem, a atmosfera w pokoju natychmiastowo zrobiła się cięższa.

Następnie obrócił się w stronę stojącej pod ścianą szafki. Na jednej z drewnianych półek Minho trzymał swoje pozytywkowe dzieła. Większość z nich nie była skończona, bo chłopak rzadko miał nastrój na ten typ misternej pracy. Tworzenie pozytywek wymagało uczuć. Jego zbudowane z kółek zębatych i śrubek, metalowe serce rzadko sobie na coś takiego pozwalało. Uczucia rozregulowywały mechanizm, zaburzały precyzję, rujnowały porządek. Odbierały kontrolę. Minho wystrzegał się uczuć. Uczucia jednak nie zawsze chciały wystrzegać się Minho. Czasem ich drogi przypadkiem się przecinały, a owocem tych niepokojących momentów były te zaklęte w mechanicznych sercach pozytywek melodie.

Przyglądając się kolejnym niedokończonym dziełom, Taemin zmarszczył brwi i zamruczał cicho. Musiał dokonać odpowiedniego wyboru, jeśli chciał, żeby jego plan przebiegł tak idealnie, jak to sobie wyobrażał. Po tym, co hyung zaprezentował mu w poprzedniej rundzie, postanowił dołożyć do swojej rozgrywki wszelkich starań. Nie zamierzał wypaść gorzej od nadętego, wymachującego nożem Choi Minho. Co to, to nie! Rana na policzku już go nie piekła, ale nadszarpnięta duma wciąż nie mogła się zagoić. Bo Taemin nawet sam przed sobą nie mógł kłamać. Uwielbiał sposób, w jaki przyjaciel na niego patrzył, krępując jego nadgarstki i przygważdżając jego ciało do podłogi. Niezależnie jak bardzo kolidowało to z jego dumą, wręcz szalał za tamtym drapieżnym Minho, który raz porzuciwszy swoją chłodną kontrolę, zmieniał się w żywioł trudny do opanowania. Nieobliczalny. Z kimś takim naprawdę nie sposób się nudzić! Trzeba jednak potrafić ten ogień wzniecić. Minho nie należał do osób, które łatwo dają się ponieść emocjom. Przeważnie był niewzruszony niczym skała. Taemin zamierzał pokruszyć ją na drobne kawałeczki.

Z takim postanowieniem, w końcu wybrał małe, niepozorne pudełeczko z wyrzeźbioną na wieczku, czarną różą. Nie miał pojęcia, jaką melodię zawiera, ale poczuł, że to właśnie ta, której szuka. Wysunął pozytywkę na brzeg półki i z szacunkiem uniósł wieczko. Pokój wypełniła dźwięczna melodia.

~♪♪♪~

Oczy obserwującego to wszystko Minho zrobiły się okrągłe ze zdziwienia. Zazwyczaj potrafił przewidzieć kolejny ruch Taemina i nieraz był w stanie zgadnąć, jakiż to absurdalny pomysł za moment przyjdzie mu do głowy. Tym razem jednak, nie rozumiał z zachowania przyjaciela absolutnie nic. Wprawiało go to w tak wielkie rozstrojenie, że miał ochotę zerwać się z łóżka i złapać Lee za ramiona, zajrzeć mu w twarz, wyczytać myśli z jego oczu. Ale nie mógł. Edmund skutecznie mu to uniemożliwiał. Chłopak sapnął z frustracją, dodatkowo podrażniony rozsnuwającą się po pokoju melodią jego własnego autorstwa. Była piękna. A co za tym idzie – niepokojąca. Minho nie potrafił zgadnąć intencji przyjaciela. A kiedy Taemin wreszcie obrócił się z powrotem w jego stronę i posłał mu tajemnicze spojrzenie, z ust starszego mimowolnie wyrwało się ciche przekleństwo. Bo czuł się przez te ciemne, okrutne oczy beznadziejnie zniewolony.

Taemin przekrzywił głowę, rozbawiony miną przyjaciela. Widząc to, Choi odchrząknął nerwowo, próbując przywrócić swoje nieposłuszne ciało do porządku.

- Co robisz? – zapytał, siląc się na lekki ton, ale nie dając rady powstrzymać swojego głosu od wyraźnie słyszalnych drgań. Cała ta sytuacja wywoływała w nim coraz większą frustrację. Rozbawiony uśmiech Taemina wcale nie polepszał sprawy.

- To chyba oczywiste, hyung – stwierdził zuchwałym tonem, w kilku leniwych krokach przemieszczając się na środek pokoju. – Zamierzam wyprowadzić cię z równowagi – zadeklarował obiecującym tonem, dla poparcia własnych słów kilkukrotnie kiwając głową. – Póki co Edmund jest senny, więc siedzi spokojnie… - Chłopak zerknął na ogromnego pająka, a jego oczy zabarwiły się odcieniem czułości. – Ale wystarczy jeden twój gwałtowny ruch, a mój przyjaciel będzie gotowy do zabawy – oznajmił radośnie, ponownie przenosząc wzrok na twarz przyjaciela.

- A jak zamierzasz zmusić mnie do ruchu? – zapytał Minho, aż nazbyt świadom podobieństwa zaistniałego między tą sytuacją, a rozgrywką z poprzedniej rundy. Taemin naprawdę zaczerpnął inspirację z jego taktyki. Starszy nie mógł zaprzeczyć, że jest z niego dumny. W planie Lee istniał jednak pewien drobny mankament. Minho uśmiechnął się arogancko, na moment odzyskując pewność siebie. – Jestem inny, niż ty, Taeminnie. Mogę równie dobrze leżeć tu cały dzień, aż Edmund zdechnie z nudów. To dla mnie naprawdę żaden problem – powiedział triumfalnie, zadowolony z faktu, że dostrzegł błąd w strategii przyjaciela. Młodszy nie wyglądał jednak na zbitego z tropu. Wręcz przeciwnie, jego uśmiech dodatkowo pojaśniał o kilka niebezpiecznych tonów.

- Mówiłem ci już, że ty też masz swoje słabostki, hyung – oznajmił pogodnym, niemal śpiewnym tonem, jednocześnie zaczynając lekko kołysać się w rytm wygrywanej przez pozytywkę melodii. – Być może i nie potrafię wytrzymać bez ruchu… - Chłopak pokręcił rękami na różne strony, jakby do czegoś się rozgrzewając. – Ale w twoim przypadku również istnieje coś, co wyprowadza cię z równowagi…

- Co takiego?

- To!

Taemin uniósł ręce nad głowę i wdzięcznie okręcił się wokół własnej osi, wykonując piruet. Następnie jego ciało płynnie zgięło się w pół, by chwilę potem, w rytm rozlegającej się w pokoju melodii, rozpocząć wstęgę zgrabnych ruchów, z których każdy w magiczny wręcz sposób ożywiał pieśń różanej pozytywki. Zaklinał jej twórcę.

Minho obserwował to wszystko szeroko otwartymi oczami, nie potrafiąc zdusić w sobie paraliżującego jego umysł szoku. Bo oto Lee Taemin tańczył. Tańczył specjalnie dla niego. Minho nie sądził, że jeszcze kiedykolwiek ujrzy ten zjawiskowy widok, jakim był łączący swoje ciało z muzyką Taemin. Doskonale wiedział, że młodszy potrafił tańczyć. Lee odkrył w sobie ten talent lata temu, podczas jednej z wielu prób odnalezienia sposobu na nudę. Taemin pozostawał jednak Taeminem. Po paru tygodniach ciągłego wirowania i zachwycania widzów swoim wdziękiem, z dnia na dzień ta  piękna dyscyplina zupełnie mu się znudziła. Jak zwykle szukał ciągłych nowości. A mimo to oto stał przed Minho i tańczył, tak samo zachwycająco, jak lata temu. Być może nawet bardziej? Choi nie chciał wiedzieć. Chciał zamknąć oczy i nie widzieć. Nie widzieć tych poruszających się płynnie dłoni, tych wirujących w takt muzyki bioder, tych stąpających lekko stóp. I tych oczu – wielkich, ciemnych, niezgłębionych. Oczu, które właśnie próbowały rzucić na niego jakiś tajemny urok. Usidlić go.

Starszy wbił paznokcie w dłoń, naraz niezwykle dobitnie odczuwając swoje uwięzienie. Pająk wciąż spokojnie siedział na jego brzuchu, i przez chwilę chłopak zastanawiał się, czy nie mógłby tak po prostu go z siebie zrzucić. Wiedział jednak, że to najgłupsze zachowanie z możliwych. Że na to właśnie Taemin liczy. Nie zamierzał dać mu się przechytrzyć. Dlatego z nową upartością wbił wzrok w przyjaciela, starając się w żaden sposób nie okazać, że ten taniec robi na nim jakiekolwiek wrażenie.

Kiedy młodszy dostrzegł ten upór w oczach Minho, ledwo powstrzymał rozbawiony uśmiech. Bo choć hyung próbował opierać się umysłem, jego ciało go zdradzało. Od spięcia ramion, przez zaciśnięte  w pięści dłonie, aż po pulsującą na skroni żyłkę. Nawet oczy Minho nie były tak stanowcze, jak mu się zapewne zdawało. Przygotowana przez Taemina pułapka na niego działała. Taemin na niego działał. I starszy nic nie potrafił z tym zrobić, choćby nie wiadomo jak bardzo się starał zamaskować swoje poruszenie.

Mając rozgrzewkę za sobą, Taemin postanowił przejść do bardziej kluczowej części programu. Przekonał się już, jak wpływa na Minho, kiedy fizycznie się do niego zbliża. W takich momentach w oczach starszego rozpalał się dziwny żar, wobec którego Taemin nie potrafił być obojętny. Był jednak ciekaw, czy uda mu się uzyskać podobny efekt na odległość. Dzielił ich dystans ledwie kilku kroków, ale Choi pozostawał unieruchomiony w łóżku. Młodszy miał pełną swobodę eksperymentowania.

Dlatego też, wciąż nie wypadając z rytmu, nieco zmienił sposób, w jaki tańczył. Jego ruchy stały się bardziej zmysłowe, a posyłane w kierunku przyjaciela spojrzenie nabrało uwodzicielskiego wyrazu. Coś dziwnego błysnęło w oczach Minho na ten widok. Taemin uśmiechnął się drapieżnie. Był z siebie dumny. Zatoczył nogą krąg po podłodze, wygiął plecy w łuk i odchylił głowę do tyłu. Ułożył dłonie na twarzy i zaczął powoli sunąć nimi w dół, przez smukłość szyi, przez materiał koszuli, przez kształtność bioder…

Minho drgnął.

Edmund się poruszył.

Minho zamarł.

W duchu przeklął swoje ciało, które wybrało sobie najgorszy możliwy moment na nieposłuszeństwo. Przez chwilę spoglądał na pająka zapobiegawczo, bojąc się że na drobnym poruszeniu nie koniec. Edmund jednak chyba w dalszym ciągu nie uznał tej chwili za odpowiednią na zabawę. Choi z ulgą wypuścił powietrze z płuc. Kiedy jednak uniósł wzrok, niemal podskoczył z zaskoczenia.

Bo teraz Taemin znajdował się znacznie bliżej niego, a jego zmysłowy taniec nabierał coraz bardziej erotycznego wyrazu. Chłopak zagryzł sugestywnie dolną wargę i powoli, niczym drapieżnik, zaczął skradać się w kierunku uwięzionego na łóżku Minho. Tym razem to Taemin przypominał pająka, a jego przyjaciel ofiarę. Lee rozsnuł w pomieszczeniu przędzoną pozytywkową pieśnią, pajęczą nić, a za pomocą tańca tylko umocnił misternie zbudowaną przez siebie pułapkę. Edmund był jedynie  elementem planu, pionkiem w grze. Bo tak naprawdę to atak Taemina wywoływał w Minho większe dreszcze i palpitacje, niż perspektywa jakiegokolwiek śmiertelnego ukąszenia.

Pajęczy kusiciel stanął tuż przed swoją ofiarą i uśmiechnął się drapieżnie, jedną ręką wędrując do kołnierzyka koszuli. Minho chciał odwrócić wzrok, zamknąć oczy, ale nie mógł. Lee Taemin miał nad nim pełną kontrolę. Młodszy rozpiął dwa pierwsze guziki, nie przestając delikatnie, jakby leniwie kołysać biodrami w rytm wciąż grającej cicho pozytywki. Minho z trudem przełknął ślinę, znów ciesząc oczy smukłą szyją i kształtnym rysem obojczyków. Tak bardzo chciał ich dotknąć. Taeminowi nie umknął żywy głód w spojrzeniu przyjaciela. Oczy Minho znów wypełniał ten żar, ten ogień, za którym młodszy tak tęsknił. I pomyśleć, że udało mu się to osiągnąć jedynie za pomocą zwykłego tańca! Chłopak uśmiechnął się krzywo. Był ciekaw, gdzie doprowadzi go ostatni punkt planu…

Kierowany tą myślą, stanął tuż przy łóżku. Nie odrywając od przyjaciela wzroku, zaczął wdrapywać się na materac, każdy ruch wykonując powoli i ostrożnie, tak, żeby przypadkiem nie wystraszyć Edmunda. W końcu zawisł nad starszym, wspierając się kolanami i dłońmi po obu jego stronach. Dzielił ich jedynie wciąż siedzący na brzuchu Minho pająk, którego żaden z nich nie chciał w tej chwili rozbudzić. Mechanizm w piersi starszego zupełnie zwariował, kiedy Taemin zapatrzył się w jego oczy z taką intensywnością, że najlżejszy oddech mógł rozsadzić mu płuca.

Młodszy znów uśmiechnął się drapieżnie. Bo tak cholernie mu się to wszystko podobało. Te spokojne oczy owładnięte paniką. Te znajome źrenice, których zwyczajowe ciepło właśnie plamiły wydobywające się gdzieś z mroków duszy odcienie szaleństwa. Te rozchylone lekko usta, które chciały wypowiedzieć jego imię, ale pozostawały skrępowane przez resztki silnej woli właściciela. Choi Minho się kruszył. A to wszystko za sprawą jego uroku.

Taemin powoli pochylił się nad swoją ofiarą, gorącem oddechu drażniąc skórę przyjaciela. Całym ciałem Minho wstrząsnął niekontrolowany dreszcz, który jakby uruchomił śmiertelny mechanizm, bo naraz kreatura na jego brzuchu ożyła, i rozpoczęła powolną, drapiącą wędrówkę po jego skórze. Starszy jeszcze nigdy nie czuł się tak zamknięty w potrzasku. Najgorszy w tym wszystkim był jednak fakt, że nie potrafił ocenić którego oprawcy obawia się bardziej – jadowitego pająka, czy też raczej swojego uroczego przyjaciela, który właśnie pochylał się nad jego szyją. Odpowiedź na tę rozterkę była absurdalnie oczywista.

Taemin dokuczliwie dmuchnął na nagą skórę przyjaciela, z satysfakcją obserwując kolejny mimowolny dreszcz. Uśmiechnął się mściwie tuż ponad szyją Minho, jednocześnie jedną dłoń mocno wplatając w jego włosy.

A potem go pocałował.

Minho głośno wciągnął powietrze, czując miękkie usta przyjaciela na swojej szyi. Zanim jednak zdążył w jakikolwiek sposób zareagować, Taemin niespodziewanie wbił zęby w jego skórę, pozostawiając na niej zdradliwy ślad ukąszenia.

- To ja tu jestem pająkiem, a ty ofiarą - ochryple szepnął mu na ucho. – Zapamiętaj to sobie, hyung. – Po tych słowach znów uniósł się na rękach, spoglądając w rozżarzone czernią oczy Minho.

Chciał jeszcze coś powiedzieć, jakoś podkreślić swój triumf, ale naraz poczuł drapiący dotyk na swojej nodze. Napięta od drapieżności atmosfera momentalnie prysła, kiedy Taemin zmarszczył brwi i z wyrzutem spojrzał na wdrapującego się po jego udzie pająka.

- Edmund, złaź! – zawołał pełnym nagany tonem. – To nie ze mną miałeś się bawić! – dodał klękając, i wbijając groźne spojrzenie w swojego pupila. Edmund nie wykazał jednak skruchy, w dalszym ciągu spacerując po nodze chłopaka. Młodszy pokiwał mu palcem wskazującym przed oczami. – Niedobry pająk! Zepsułeś moją rundę! – zawołał obruszony.

Minho obserwował to wszystko w niemym osłupieniu, nie mogąc dojść do siebie po tym, co przed chwilą miało miejsce. W nogach jego łóżka właśnie siedział wykłócający się z pająkiem chłopak o potarganych blond włosach i uroczo wydętych ze złości policzkach. Ten sam chłopak, który dosłownie chwilę temu wyzwolił w sobie drapieżnika groźniejszego od tarantuli. Ten sam chłopak, który go uwiódł i usidlił. Ten sam chłopak, który go ugryzł.

Choi mimowolnie powędrował dłonią ku pieczącemu miejscu na skórze. Miejscu, na którym Taemin pozostawił swoje piętno. Starszy zerknął na wciąż widoczne rozcięcie na policzku przyjaciela. Cóż, teraz przynajmniej byli kwita.

Taemin w końcu pozwolił niesubordynowanemu pająkowi wejść na jego dłoń, skąd ten rozpoczął powolną, jakby leniwą wędrówkę wzdłuż całej ręki. Następnie chłopak posłał Minho przepraszający uśmiech.

- Wybacz, hyung, ale mój wspólnik odmówił współpracy. – Taemin wzruszył ramionami bezradnie. – Najwyraźniej jesteś dla niego zbyt nudnym kompanem do zabawy…

- A dla ciebie? – zapytał Minho, zanim zdążył ugryźć się w język. Taemin zrobił zdumioną minę.

- Co takiego?

- Czy jestem dla ciebie odpowiednim kompanem? – sprecyzował starszy, w duchu ganiąc samego siebie za tę ciekawość. Przyjaciel przez chwilę spoglądał na niego z nieodgadnioną miną, ale w końcu uśmiechnął się promiennie.

- Bawiłem się dzisiaj wyśmienicie, hyung – oznajmił, kiwając głową z aprobatą. – Co prawda wciąż żyjesz… Ale jestem z siebie zadowolony. – Chłopak zwrócił spojrzenie na swojego pająka, obecnie przemieszczającego się między jego ramieniem, a szyją, i kierującego się po klatce piersiowej w dół. – To Edmund postanowił cię oszczędzić, więc jak coś, to nie moja wina – dodał na swoje usprawiedliwienie, po czym ponownie uniósł wzrok na przyjaciela. – Dwa jeden, hyung. Znów wygrywam. – Taemin uśmiechnął się, rozradowany.

- Już niedługo to sobie na tobie odbiję – odparł Minho, wciąż mimowolnie masując skórę w miejscu ugryzienia.

- Oh, w to nie wątpię. Postaraj się znów mnie zaskoczyć! – polecił młodszy, po czym niespodziewanie skrzywił się z niesmakiem. – A teraz wybacz, hyung, ale idę umyć zęby… - mruknął wymownie, na co Minho zerwał się z łóżka.

- Ty bezczelny dzieciaku! – zawołał za umykającym z sypialni przyjacielem, rzucając w ślad za nim poduszką, która trafiła w ścianę i opadła na podłogę. Z korytarza jednak wciąż dało się usłyszeć śmiech Taemina. Minho uniósł kąciki ust w górę, po czym w zamyśleniu spuścił głowę i dotknął własnej piersi. – Mam tu naprawdę sporo rzeczy do wyregulowania… - mruknął sam do siebie, swoim zwyczajem kilkukrotnie stukając miejsce tuż nad sercem. Jego własne słowa pozostawiły jednak po sobie dozę wahania.

Bo Minho nie był już w stanie stwierdzić, czy aby na pewno wciąż chce naprawiać swoje rozklekotane serce.

~*~

Przybyłam! Wiem, że jest dopiero piątek, ale jutro zamierzam cały dzień poświęcić na intensywną naukę, dlatego stwierdziłam, że lepiej będzie wrzucić teraz i później się niczym nie rozpraszać. Chciałam to zrobić wczoraj, żeby tellkowo spędzić własne urodziny, ale tak się zajęłam prezentem (przyrządy do japońskiej ceremonii parzenia herbaty! shizu jest szczęśliwym człowiekiem! <3 tak, musiałam się pochwalić), że kompletnie nie wyszło xD Obawiam się jednak, że może to być ostatni update na najbliższy czas. Czerwiec to moje małe egzaminacyjne piekiełko, więc ciężko będzie mi wygospodarować skupienie i ogarniętość konieczne do wrzucenia rozdziału. Mam nadzieję, że jak już przetrwam (jeśli przetrwam) i wrócę, to wciąż ktoś jeszcze zechce na mnie i moich wariatów czekać ;-; przepraszam, studia to zło!

Co do samej rundy 3, to nie jestem pewna... Kiedy ją napisałam chyba mi się podobała, a obecnie nie wiem, jestem nieco nią zażenowana xD Wam pozostawiam osąd! Nasi drodzy obłąkańcy idą w niebezpiecznym kierunku, chyba muszę ich nieco przystopować xD No i poznajemy kolejnego pupila Taemina! Mam nadzieję, że przyjmiecie go równie ciepło, co poprzednie stworzonka :"D btw, coś mi się chyba pod koniec tu porobiło z czcionką, ale nie umiem naprawić, wybaczcie!

Dziękuję za miłość i kocham Was wszystkich, do napisania! <333

 | ~runda 2~ | ~runda 4~ |